Η κόρη της Απρίλ
του Michel Franco. Με τους Emma Suárez, Ana Valeria Becerril, Enrique Arrizon, Joanna Larequi, Hernán Mendoza
Σε θέλει και η μαμά μου!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μία MILF που ξέρει τι θέλει και δεν ορρωδεί προ μηδενός
Ο Μεξικάνος Michel Franco είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Στα 38 του χρόνια έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις γύρω από το όνομά του – κι όχι αδίκως. Συζητήσεις που άλλοτε είναι για καλό, όπως πχ για την περίπτωση της ταινίας «Μετά τη Λουτσία» η οποία το 2012 του χάρισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» στο φεστιβάλ των Καννών, κι άλλοτε για κακό, όπως πχ για την περίπτωση της ταινίας «Chronic», με την οποία συμμετείχε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, αλλά παρά το γεγονός ότι τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου (!!!) μάλλον είναι μια ταινία που και ο ίδιος θέλει να ξεχάσει! Το 2017 πήγε για τρίτη φορά στις Κάννες με την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του – και το αποτέλεσμα είναι αρκούντως ενδιαφέρον. Η ταινία Η κόρη της Απρίλ (Las hijas de Abril / April’s Daughter) συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής!
Αρχικά, ο Franco έγραψε ο σενάριο έχοντας στο μυαλό του πως το ρόλο της Απρίλ θα τον υποδυόταν η Isabelle Huppert! Εντέλει, το ρόλο πήρε η Ισπανίδα ηθοποιός Emma Suárez, η οποία το 2017 κέρδισε το Goya καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την υποκριτική της δεινότητα στην ταινία του Pedro Almodovar «Julieta».
Η υπόθεση: Η Βαλέρια είναι μια 17χρονη, όμορφη κοπέλα. Ζει στο Πουέρτο Βαγιάρτα με την ασχημούλα ετεροθαλή αδελφή της, την Κλάρα, στο εξοχικό σπίτι της ευκατάστατης μητέρας τους, της Ισπανίδας Απρίλ. Η (ζωντοχήρα) μαμά είναι απούσα εδώ και καιρό και η Βαλέρια θέλει να συνεχίσει αυτή η κατάσταση ως έχει. Δεν θέλει με τίποτε να μπλέξει στα πόδια τους η ταραχοποιός μητέρα τους, ιδίως από τη στιγμή που η μικρή είναι έγκυος: περιμένει τον καρπό του έρωτά της από τη σχέση της με τον συνομήλικό της Ματέο. Η πιο πρακτική Κλάρα, όμως, καταλαβαίνει πως θα χρειαστούν βοήθεια, ιδίως από τη στιγμή που τα οικονομικά τους είναι στενάχωρα. Έτσι, τηλεφωνεί στη μητέρα τους, χωρίς να ενημερώσει την Βαλέρια. Και η Απρίλ καταφθάνει με ολοφάνερη διάθεση να βοηθήσει, χωρίς να κρίνει (έτσι φαίνεται τουλάχιστον) την επιλογή της κόρης της. Σύντομα, το παιδί της Βαλέρια και του Ματέο έρχεται στον κόσμο. Και η Απρίλ αρχίζει να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, εκείνο που έκανε τις δύο κόρες της να είναι δισταχτικές στο να την καλέσουν...
Η άποψή μας: Δεν είναι μικρό επίτευγμα για έναν σκηνοθέτη να δημιουργήσει έναν ρόλο που να προκαλεί βαθύ και αγνό... μίσος ως αντίδραση από τη μεριά των θεατών! Βοηθάει βέβαια και το σενάριο και ο ηθοποιός που ερμηνεύει το ρόλο. Εδώ μιλάμε για την Emma Suárez, την ηθοποιό που υποδύεται την Απρίλ, την ηθοποιό που γνωρίσαμε καλύτερα, πάλι σε ρόλο μητέρας στην πρόσφατη «Julieta» του Almodovar. Κρατιέμαι πάρα πολύ για να μην σας απαριθμήσω τις χυδαιότητες στις οποίες υποβάλλει τις δύο κόρες της και ιδίως τη Βαλέρια. Βλέπετε, με κατηγορούν για σποϊλερά και μάλλον έχουν δίκιο. Απλά να σας πω πως έχω να μισήσω έτσι χαρακτήρα από την νοσοκόμα Ράτσετ της Louise Fletcher, από τη «Φωλιά του κούκου» δηλαδή! Τόσο πολύ.
Η Απρίλ είναι επαρμένη, εγωίστρια, φαντασμένη, ανόητη, εκμεταλλεύτρια, επιφανειακή, μανιπουλίστρια (ήμαρτον) με καθόλου μητρικό ένστικτο (!) και λίμπιντο ακμαιότατη και on fire. Το τελευταίο βεβαίως δεν είναι κακό, γίνεται κακό όμως (από... ηθικής απόψεως) όταν χρησιμοποιεί για να σβήσει την ακόρεστη δίψα της για έρωτα, άνδρες που δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται να τους έχει, πώς να το κάνουμε! Ο Franco σκηνοθετεί με το γνωστό, αποστασιοποιημένο του ύφος, με μεσαία πλάνα και δείχνει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος απέναντι στον συνάνθρωπό του, πόσο μάλλον απέναντι στο ίδιο του το αίμα! Πιάνεται η ψυχή σου σε κάποιες σκηνές πραγματικά. Και στο τσακ γλυτώνει από το διολισθήσει στα τάρταρα ενός μελοδράματος μέχρι και τηλεοπτικής κοπής θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς.
Αυτό που διαφοροποιείται σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του που έχουμε δει είναι πως η ιστορία δεν έχει κοινωνικό σχολιασμό (πρέπει να το τραβήξεις το όλον από τα μαλλιά για να υποστηρίξεις κάτι τέτοιο) και πως, παραδόξως, κλείνει με ένα ανοιχτό μεν, χάπι, δε έντινγκ. Η πιο μικρή σε ηλικία γυναίκα είναι η πιο ώριμη από όλους τους χαρακτήρες και θα επιλέξει απλά μια ελεύθερη ζωή, διεκδικώντας αυτό που της ανήκει. Και φεμινιστικό μήνυμα. Μια χαρά!
Η υπόθεση: Η Βαλέρια είναι μια 17χρονη, όμορφη κοπέλα. Ζει στο Πουέρτο Βαγιάρτα με την ασχημούλα ετεροθαλή αδελφή της, την Κλάρα, στο εξοχικό σπίτι της ευκατάστατης μητέρας τους, της Ισπανίδας Απρίλ. Η (ζωντοχήρα) μαμά είναι απούσα εδώ και καιρό και η Βαλέρια θέλει να συνεχίσει αυτή η κατάσταση ως έχει. Δεν θέλει με τίποτε να μπλέξει στα πόδια τους η ταραχοποιός μητέρα τους, ιδίως από τη στιγμή που η μικρή είναι έγκυος: περιμένει τον καρπό του έρωτά της από τη σχέση της με τον συνομήλικό της Ματέο. Η πιο πρακτική Κλάρα, όμως, καταλαβαίνει πως θα χρειαστούν βοήθεια, ιδίως από τη στιγμή που τα οικονομικά τους είναι στενάχωρα. Έτσι, τηλεφωνεί στη μητέρα τους, χωρίς να ενημερώσει την Βαλέρια. Και η Απρίλ καταφθάνει με ολοφάνερη διάθεση να βοηθήσει, χωρίς να κρίνει (έτσι φαίνεται τουλάχιστον) την επιλογή της κόρης της. Σύντομα, το παιδί της Βαλέρια και του Ματέο έρχεται στον κόσμο. Και η Απρίλ αρχίζει να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, εκείνο που έκανε τις δύο κόρες της να είναι δισταχτικές στο να την καλέσουν...
Η άποψή μας: Δεν είναι μικρό επίτευγμα για έναν σκηνοθέτη να δημιουργήσει έναν ρόλο που να προκαλεί βαθύ και αγνό... μίσος ως αντίδραση από τη μεριά των θεατών! Βοηθάει βέβαια και το σενάριο και ο ηθοποιός που ερμηνεύει το ρόλο. Εδώ μιλάμε για την Emma Suárez, την ηθοποιό που υποδύεται την Απρίλ, την ηθοποιό που γνωρίσαμε καλύτερα, πάλι σε ρόλο μητέρας στην πρόσφατη «Julieta» του Almodovar. Κρατιέμαι πάρα πολύ για να μην σας απαριθμήσω τις χυδαιότητες στις οποίες υποβάλλει τις δύο κόρες της και ιδίως τη Βαλέρια. Βλέπετε, με κατηγορούν για σποϊλερά και μάλλον έχουν δίκιο. Απλά να σας πω πως έχω να μισήσω έτσι χαρακτήρα από την νοσοκόμα Ράτσετ της Louise Fletcher, από τη «Φωλιά του κούκου» δηλαδή! Τόσο πολύ.
Η Απρίλ είναι επαρμένη, εγωίστρια, φαντασμένη, ανόητη, εκμεταλλεύτρια, επιφανειακή, μανιπουλίστρια (ήμαρτον) με καθόλου μητρικό ένστικτο (!) και λίμπιντο ακμαιότατη και on fire. Το τελευταίο βεβαίως δεν είναι κακό, γίνεται κακό όμως (από... ηθικής απόψεως) όταν χρησιμοποιεί για να σβήσει την ακόρεστη δίψα της για έρωτα, άνδρες που δεν γίνεται, δεν επιτρέπεται να τους έχει, πώς να το κάνουμε! Ο Franco σκηνοθετεί με το γνωστό, αποστασιοποιημένο του ύφος, με μεσαία πλάνα και δείχνει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος απέναντι στον συνάνθρωπό του, πόσο μάλλον απέναντι στο ίδιο του το αίμα! Πιάνεται η ψυχή σου σε κάποιες σκηνές πραγματικά. Και στο τσακ γλυτώνει από το διολισθήσει στα τάρταρα ενός μελοδράματος μέχρι και τηλεοπτικής κοπής θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς.
Αυτό που διαφοροποιείται σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του που έχουμε δει είναι πως η ιστορία δεν έχει κοινωνικό σχολιασμό (πρέπει να το τραβήξεις το όλον από τα μαλλιά για να υποστηρίξεις κάτι τέτοιο) και πως, παραδόξως, κλείνει με ένα ανοιχτό μεν, χάπι, δε έντινγκ. Η πιο μικρή σε ηλικία γυναίκα είναι η πιο ώριμη από όλους τους χαρακτήρες και θα επιλέξει απλά μια ελεύθερη ζωή, διεκδικώντας αυτό που της ανήκει. Και φεμινιστικό μήνυμα. Μια χαρά!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική