Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου
του Scott Cooper. Με τους Christian Bale, Rosamund Pike, Wes Studi, Jesse Plemons, Adam Beach, Rory Cochrane. Ben Foster
Αμερικάνικη Ψυχή: Σκληρή, άφιλη, στωική και δολοφόνος!
του zerVo (@moviesltd) 
Η ιστορική αναφορά κάνει λόγο για την μεγαλύτερη σε έκταση γενοκτονία που έλαβε χώρα ποτέ πάνω στον πλανήτη. Μόνο από τα χέρια του στρατού του ποντοπόρου Χριστόφορου Κολόμβου, εξοντώθηκαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ιθαγενείς, με το τελικό νούμερο να αγγίζει το εξωπραγματικό των εκατό εκατομμυρίων σε ένα χρονικό εύρος μισής χιλιετίας. Όσο ακριβώς διήρκεσε ο Πόλεμος των 500 ετών, το μακροβιότερο Ολοκαύτωμα στην ιστορία της Ανθρωπότητας, με θύματα τους Ινδιάνους, κατοίκους των Δυτικών Ινδιών, πολύ καιρό πριν εκείνες ανακαλυφθούν από τους Ίβηρες. Μια αναφορά στις γραφές δε, κάνει λόγο για επακριβές στήσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί, πάνω στην ίδια μορφή των καμπ που οι κατακτητές της Αμερικής πίσω στον 15ο αιώνα αιχμαλώτισαν τους ελεύθερους τω πνεύματι ερυθρόδερμους. Όπως τους αποκαλούσαμε μια φορά κι έναν καιρό, άμαθα παιδιά, μαθαίνοντας την "αλήθεια" μέσα από τα φτηνιάρικα νεανικά κόμικ...
1892, Οχυρό Μπέρινγκερ, Νέο Μεξικό. Έχοντας πολεμήσει με μανία για δεκαετίες τους Ινδιάνους, πράττοντας το στρατιωτικό του καθήκον και λίγο πριν αποσυρθεί από την δράση, ο έμπειρος Λοχαγός Τζόσεφ Μπλόκερ, θα υποχρεωθεί σε μια ύστατη αποστολή, εκτελώντας την εντολή του ίδιου του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: Να συνοδεύσει μέχρι τα πάτρια εδάφη τον ορκισμένο του εχθρό και υπαίτιο για τους θανάτους πολλών συντρόφων του, τον εξασθενημένο αρχηγό της φυλής των Σεγιέν, Κίτρινο Γεράκι, μαζί με την οικογένεια του, προκειμένου να αναπαυθεί ειρηνικά στον τόπο των προγόνων του. Συνοδεία έφιππου αποσπάσματος ο Μπλόκερ θα πρέπει να διανύσει μια πορεία μεγαλύτερη των χιλίων ριψοκίνδυνων μιλίων ίσαμε την Μοντάνα, τον τελικό προορισμό, που ταυτόχρονα θα σημάνει και την απαρχή της δικής του συνταξιοδότησης.
Στο διάβα του το καραβάνι θα βρεθεί μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα, της σφαγής από τους αφιονισμένους Κομάντσι, μιας ολόκληρης φιλήσυχης οικογένειας αγροτών, από την οποία επέζησε μόνο η χαροκαμένη μάνα, τσακισμένη κι εκείνη να σπαράζει πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών της. Έχοντας πλέον αναλάβει και την ευθύνη, να οδηγήσει σε τόπο ασφαλή, την δίχως στον ήλιο μοίρας Ρόζαλι, ο Κάπτεν καλείται πλέον να περάσει εδάφη αφιλόξενα, όπου παραμονεύουν οι ματοβαμμένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια απρόβλεπτοι ιθαγενείς. Και σε αυτή την γεμάτη ρίσκο πορεία του, θα βρει απρόσμενο σύμμαχο, τον ίδιο τον αδυσώπητο εχθρό του, τον σοφό γέροντα ινδιάνο, που μοιάζει εξασθενημένος, δεν δείχνει όμως τάση να αφήσει την ψυχή του να τον εγκαταλείψει, πριν φτάσει στον τόπο που έχει ο ίδιος ορίσει για τάφο του.
Και με αυτή την How The \West Was Won αισθητική ορίζεται ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται ένα σπουδαίο σύγχρονο γουέστερν, που η θεματική του βάση δεν διαφέρει από κάποια (πολλά) προηγούμενα, ούτε υψώνει καμία σημαία σπουδαίας πρωτοτυπίας, αντίθετα στον καθορισμό των σεναριακών του πυλώνων διατηρεί αυτούσια την συνταγή που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Ο μοναχικός άντρας που φέρει επάνω του όλες τις ευθύνες, καλείται να φέρει εις πέρας μια αποστολή που του ανατίθεται από πολύ ψηλά, υποκύπτοντας στην αρχική του δυσανασχέτηση. Στο διάβα όμως, μέχρι τον τελικό προορισμό, παρότι πιστεύει κι ο ίδιος πως έχει βιώσει σχεδόν τα πάντα στην στρατιωτική του καριέρα, καινούργιες συνθήκες και νέα συμβάντα θα αναποδογυρίσουν τα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά, που είχαν πλημμυρίσει μέχρι πρότινος την ψυχή του.
Λιγομίλητος, συνοφρυωμένος, δίχως ποτέ να εκδηλώνει όσα νιώθει μέσα του, ο Μπλόκερ έχει έκδηλες αμφιβολίες για να πραγματοποιήσει το ταξίδι, τρέφοντας την πεποίθηση πως εκείνοι που πρέπει να συνοδεύσει δεν το αξίζουν, δεν το δικαιούνται, είναι εχθροί του, έχουν πραγματοποιήσει εγκλήματα κατά των συντρόφων του κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τους βλέπει καχύποπτα. Δεν είναι όμως όλοι οι Ινδιάνοι το ίδιο. Θα το πάρει γοργά αυτό το μάθημα ο Λοχαγός, ενόσω στο τακτικό μυαλό του θα σχηματίζεται και η ενοχή πως μάλλον κάτι δεν έχουν κάνει καλά οι λευκοί, καταδιώκοντας τους από μέρη που τους ανήκαν εδώ και αιώνες. Και ακριβώς τότε, με την βοήθεια της διάχυτης ινδιάνικης αύρας που αιωρείται πανταχού στον αέρα και γαληνεύει ακόμη και τις πιο ζόρικες και επικίνδυνες καταστάσεις, θα ολοκληρωθεί κι εκείνος ως χαρακτήρας. Αποφασίζοντας να πράξει το επόμενο βήμα, μιας στάσιμης όπως αντιλήφθηκε έως τα σαράντα και πλέον χρόνια ζωής του.
Πολύ όμορφη και βαθύτατα διδακτική η ματιά του Scott Cooper, που τηρεί πιστά τους κανόνες ενός κινηματογραφικού είδους με βίο επί του εκράν μεγαλύτερο του αιώνα. Κινηματογράφηση υποδειγματική των άγριων περιοχών που διασχίζει η fellowshhip, της αφιλόξενης μη κατακτημένης Δύσης, με έξοχη προσέγγιση των προσωπικοτήτων της ιστορίας, μα κυρίως πραγματική προσέγγιση της ράτσας εκείνης που εδώ βρίσκεται καταδιωκόμενη, ρημαγμένη, κατεστραμμένη, καθώς από τους ιθαγενείς σταδιακά αφαιρείται το ντύμα των απολίτιστων και μοχθηρών ανθρωποφάγων. Μετατιθέμενο σταδιακά προς την έτερη πλευρά, την κυρίαρχη λευκή, που ορίζει την Νέα Αμερικάνα Ψυχή, σκληρή, άφιλη, στωική και φονική όπως την καθρεφτίζει στην εισαγωγή η ρήση του D.H, Lawrence.
Μια ακόμη σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία προσθέτει στο παλμαρέ του ο Christian Bale, υποδυόμενος να πρόσωπο ξένο σε όσα μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν. Με βασικό στοιχείο της υποκρισίας του εδώ ο Dark Knight, την ουδετερότητα των εκφράσεων του, ακόμη και μπροστά στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, βγάζοντας μια μόστρα μπερδεμένου loner / αποφασιστικού αξιωματικού, δεν αφήνει ούτε μισή απαίτηση χωρίς τελικά να αποζημιωθεί από το ταλέντο του. Έκπληξη η περιφέρεια που τον τυλίγει υποστηρικτικά, όχι τόσο από το ινδιάνικο καστ που άλλωστε έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ να αποδίδει πανομοιότυπους ρόλους (με κυρίαρχο τον ιδανικά επιλεγμένο Wes Studi) αλλά κυρίως από την Rosamund Pike, που εύκολα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, φορά πένθιμο ρούχο της ανεπανόρθωτα τραυματισμένης πεντάρφανης χήρας, που την έχουν κτυπήσει όλα τα δεινά.
Αντάξιο του genre που υπηρετεί και πανάξιο αναφοράς το Hostiles, εκτός από την κλιμακωτή αύξηση της έντασης του μέχρι το όχι και τόσο προβλέψιμο, λυτρωτικό φινάλε, κερδίζει με άνεση μια θέση στην λίστα των νεότερης κοπής γουέστερν. Προσφέροντας πέραν των συνηθισμένων εικόνων που δεν γίνεται να απουσιάζουν, πιστολίδια, σκαλπ, έφιππες μονομαχίες, σημαντικό υλικό για σκέψη, μεταβλητού πεδίου μελέτης. Στην θέση των Ινδιάνων, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τον οποιονδήποτε το Γερακίσιο Νύχι έχει βάλει στο στόχαστρο και - πιστέψτε με - το αποτέλεσμα, δεν θα είναι ιδιαίτερα διαφορετικό.
Στο διάβα του το καραβάνι θα βρεθεί μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα, της σφαγής από τους αφιονισμένους Κομάντσι, μιας ολόκληρης φιλήσυχης οικογένειας αγροτών, από την οποία επέζησε μόνο η χαροκαμένη μάνα, τσακισμένη κι εκείνη να σπαράζει πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών της. Έχοντας πλέον αναλάβει και την ευθύνη, να οδηγήσει σε τόπο ασφαλή, την δίχως στον ήλιο μοίρας Ρόζαλι, ο Κάπτεν καλείται πλέον να περάσει εδάφη αφιλόξενα, όπου παραμονεύουν οι ματοβαμμένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια απρόβλεπτοι ιθαγενείς. Και σε αυτή την γεμάτη ρίσκο πορεία του, θα βρει απρόσμενο σύμμαχο, τον ίδιο τον αδυσώπητο εχθρό του, τον σοφό γέροντα ινδιάνο, που μοιάζει εξασθενημένος, δεν δείχνει όμως τάση να αφήσει την ψυχή του να τον εγκαταλείψει, πριν φτάσει στον τόπο που έχει ο ίδιος ορίσει για τάφο του.
Και με αυτή την How The \West Was Won αισθητική ορίζεται ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται ένα σπουδαίο σύγχρονο γουέστερν, που η θεματική του βάση δεν διαφέρει από κάποια (πολλά) προηγούμενα, ούτε υψώνει καμία σημαία σπουδαίας πρωτοτυπίας, αντίθετα στον καθορισμό των σεναριακών του πυλώνων διατηρεί αυτούσια την συνταγή που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Ο μοναχικός άντρας που φέρει επάνω του όλες τις ευθύνες, καλείται να φέρει εις πέρας μια αποστολή που του ανατίθεται από πολύ ψηλά, υποκύπτοντας στην αρχική του δυσανασχέτηση. Στο διάβα όμως, μέχρι τον τελικό προορισμό, παρότι πιστεύει κι ο ίδιος πως έχει βιώσει σχεδόν τα πάντα στην στρατιωτική του καριέρα, καινούργιες συνθήκες και νέα συμβάντα θα αναποδογυρίσουν τα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά, που είχαν πλημμυρίσει μέχρι πρότινος την ψυχή του.
Λιγομίλητος, συνοφρυωμένος, δίχως ποτέ να εκδηλώνει όσα νιώθει μέσα του, ο Μπλόκερ έχει έκδηλες αμφιβολίες για να πραγματοποιήσει το ταξίδι, τρέφοντας την πεποίθηση πως εκείνοι που πρέπει να συνοδεύσει δεν το αξίζουν, δεν το δικαιούνται, είναι εχθροί του, έχουν πραγματοποιήσει εγκλήματα κατά των συντρόφων του κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τους βλέπει καχύποπτα. Δεν είναι όμως όλοι οι Ινδιάνοι το ίδιο. Θα το πάρει γοργά αυτό το μάθημα ο Λοχαγός, ενόσω στο τακτικό μυαλό του θα σχηματίζεται και η ενοχή πως μάλλον κάτι δεν έχουν κάνει καλά οι λευκοί, καταδιώκοντας τους από μέρη που τους ανήκαν εδώ και αιώνες. Και ακριβώς τότε, με την βοήθεια της διάχυτης ινδιάνικης αύρας που αιωρείται πανταχού στον αέρα και γαληνεύει ακόμη και τις πιο ζόρικες και επικίνδυνες καταστάσεις, θα ολοκληρωθεί κι εκείνος ως χαρακτήρας. Αποφασίζοντας να πράξει το επόμενο βήμα, μιας στάσιμης όπως αντιλήφθηκε έως τα σαράντα και πλέον χρόνια ζωής του.
Πολύ όμορφη και βαθύτατα διδακτική η ματιά του Scott Cooper, που τηρεί πιστά τους κανόνες ενός κινηματογραφικού είδους με βίο επί του εκράν μεγαλύτερο του αιώνα. Κινηματογράφηση υποδειγματική των άγριων περιοχών που διασχίζει η fellowshhip, της αφιλόξενης μη κατακτημένης Δύσης, με έξοχη προσέγγιση των προσωπικοτήτων της ιστορίας, μα κυρίως πραγματική προσέγγιση της ράτσας εκείνης που εδώ βρίσκεται καταδιωκόμενη, ρημαγμένη, κατεστραμμένη, καθώς από τους ιθαγενείς σταδιακά αφαιρείται το ντύμα των απολίτιστων και μοχθηρών ανθρωποφάγων. Μετατιθέμενο σταδιακά προς την έτερη πλευρά, την κυρίαρχη λευκή, που ορίζει την Νέα Αμερικάνα Ψυχή, σκληρή, άφιλη, στωική και φονική όπως την καθρεφτίζει στην εισαγωγή η ρήση του D.H, Lawrence.
Μια ακόμη σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία προσθέτει στο παλμαρέ του ο Christian Bale, υποδυόμενος να πρόσωπο ξένο σε όσα μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν. Με βασικό στοιχείο της υποκρισίας του εδώ ο Dark Knight, την ουδετερότητα των εκφράσεων του, ακόμη και μπροστά στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, βγάζοντας μια μόστρα μπερδεμένου loner / αποφασιστικού αξιωματικού, δεν αφήνει ούτε μισή απαίτηση χωρίς τελικά να αποζημιωθεί από το ταλέντο του. Έκπληξη η περιφέρεια που τον τυλίγει υποστηρικτικά, όχι τόσο από το ινδιάνικο καστ που άλλωστε έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ να αποδίδει πανομοιότυπους ρόλους (με κυρίαρχο τον ιδανικά επιλεγμένο Wes Studi) αλλά κυρίως από την Rosamund Pike, που εύκολα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, φορά πένθιμο ρούχο της ανεπανόρθωτα τραυματισμένης πεντάρφανης χήρας, που την έχουν κτυπήσει όλα τα δεινά.
Αντάξιο του genre που υπηρετεί και πανάξιο αναφοράς το Hostiles, εκτός από την κλιμακωτή αύξηση της έντασης του μέχρι το όχι και τόσο προβλέψιμο, λυτρωτικό φινάλε, κερδίζει με άνεση μια θέση στην λίστα των νεότερης κοπής γουέστερν. Προσφέροντας πέραν των συνηθισμένων εικόνων που δεν γίνεται να απουσιάζουν, πιστολίδια, σκαλπ, έφιππες μονομαχίες, σημαντικό υλικό για σκέψη, μεταβλητού πεδίου μελέτης. Στην θέση των Ινδιάνων, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τον οποιονδήποτε το Γερακίσιο Νύχι έχει βάλει στο στόχαστρο και - πιστέψτε με - το αποτέλεσμα, δεν θα είναι ιδιαίτερα διαφορετικό.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική