Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι: Απελευθέρωση
του James Foley. Με τους Dakota Johnson, Jamie Dornan, Kim Basinger, Arielle Kebbel, Max Martini, Brant Daugherty, Luke Grimes, Rita Ora
Ποιο ερωτικό? Και ποιο ρομάντζο?
του zerVo (@moviesltd) 
Εδώ καλά καλά τους γραφιάδες τους λούζει κρύος ιδρώτας, στην ιδέα και μόνον να στήσουν ένα και μόνο μονόπρακτο rom-com, μιας και οι εμπνεύσεις έχουν στερέψει και δεν έχει υπάρξει ο παραμικρός ερωτικός συνδυασμός που να μην έχει προβληθεί στο εκράν και οι φίλοι μας εδώ πέρα, επιχείρησαν να δημιουργήσουν ολάκερη τριλογία, γύρω από τον ιδιόρρυθμο δεσμό ανάμεσα σε αυτό το κοινωνικά ετερόκλητο ντουετάκι. Ο τζίφος είναι η αλήθεια πως μύριζε από το πρώτο κιόλας τσάπτερ, που υπήρξε σαφώς το πιο διαφημισμένο, το πιο προβεβλημένο, εννοείται το πιο αναμενόμενο από τις εκατομμύρια κυράδες που είχαν στήσει καρτέρι στους γκισέδες για να εισβάλλουν στην σκοτεινή αίθουσα και να απολαύσουν με τα μάτια τους, όσα είχαν διαβάσει στο διαβόητο Άρλεκιν. Άντε κάναμε καρδιά πέτρα και υπομείναμε μια ακόμη συνέχεια που ο άνεμος την τσούλησε με δύναμη μισού μποφόρ, πιστεύοντας πως το μεγάλο φινάλε θα έλθει και θα μας κάνει πιο σοφούς για την μέθοδο που δύναται να οργανωθεί ένα προχώ ειδυλλιάκι. Σόρι, αλλά είναι πολύ σπάνιες οι φορές, που από το σχεδόν τίποτα που παρακολούθησα, όπως στα εκατό λεπτά του Fifty Shades Freed, να μην καταφέρνω να συντάξω πέντε σειρές σύνοψης για το τι ακριβώς τρέχει στην ταινία...
Αφού ο δεσμός της πεταχτούλας πλέον, μα χαμηλού κοινωνικού επιπέδου, πρώην σεκρετέρι, Αναστέζα Στιλ και του δισεκατομμυριούχου ευγενή, κληρονόμου ενός γιγάντιου εμπορικού κολοσσού, Κρίστιαν Γκρέυ, έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα, θα φτάσει επιτέλους η στιγμή που αμφότεροι κοιτάζοντας τον άλλο στα μάτια, θα δώσουν όρκους αιώνιας πίστης, ψελλίζοντας με έκδηλη συγκίνηση το I Do. Η παντρειά τους θα ορίσει το κορυφαίο γεγονός της κοσμικής μεγαλούπολης, αν και για τους ίδιους δεν θα είναι παρά μόνο το επιστέγασμα μια ευτυχίας, που ξεκίνησε συμπτωματικά, ένα μοιραίο πρωινό, στο γραφείο του ζάπλουτου αριστοκράτη.
Με τις βέρες περασμένες στο...αριστερό, Άνα και Κύρης θα διαβούν έναν παραμυθένιο μήνα του μέλιτος, όχι όμως ασυννέφιαστο και χωρίς εντάσεις. Είναι η στιγμή που η και επισήμως πια Μίσιζ Γκρέυ θα αντιληφθεί πως οι ημέρες της ελευθερίας και της ξενοιασιάς ανήκουν στο παρελθόν και πλέον πρέπει να συμβιβαστεί με τα πρωτόκολλα και τις συνήθειες της νέας της φαμίλιας. Ακόμη πιο ενοχλητική δε, θα υπάρξει η όχι και τόσο διακριτική παρουσία των σωματοφυλάκων, που λίγο πολύ της καταστρέφει την ιδιωτικότητα. Από τη μεριά του ο κτητικός και υπερπροστατευτικός Κριστιάν, ούτε διανοείται πως μπορεί να περάσει μισή στιγμή χωρίς το έτερον ήμισυ και καρτερεί πως και πως να επιστρέψει μετά τα ολοήμερα επαγγελματικά μίτινγκς, στην πανάκριβη βίλα τους, για να πέσει στην αγκάλη της. Και ενίοτε να την βολτάρει, όπως συνηθίζει, από το κόκκινο δωμάτιο, όπου πίσω από τις σφαλισμένες πόρτες του κρύβονται όλα εκείνα τα σαδομάζο υλικά, που θα κάνουν το σεξ πιο πιπεράτο.
Και κάπου εκεί καραδοκεί κι ένας κίνδυνος, αφού ένας παρανοϊκός, μπορεί και πρώην, αλλά μάλλον και όχι, θα βάλει στο μάτι την ομορφούλα, που καθώς οι ημέρες περνούν, δεν θα νιώσει μόνο την απειλητική του παρουσία, αλλά κι ένα μικρογουργουρητό να τριγυρίζει στην κοιλίτσα της (σιγά το σπόιλερ που αποκάλυψα, ακόμη κι η ίδια το τονίζει σε κάποια φάση: "όταν το κάνεις όλη μέρα, έ, κάποια στιγμή θα το πιάσεις το μωράκι). Όλη μέρα που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού η Νυφούλα ξημεροβραδιάζεται με τις κολλητές δοκιμάζοντας μπουστάκια και ανύπαρκτου υφάσματος φορέματα, ενώ ο καλός μας πνιγμένος στις υποχρεώσεις, δεν γυρίζει πια τόσο νωρίς στην εστία του, άσε που περνά από το μυαλό του κάποια στιγμή να συναντήσει και την μιστρες που τον μύησε στα τζιβιτζιλίκια. Πάντως ο κινηματογραφικός χρόνος γεμίζει αποκλειστικά και μόνο με αγκαλίτσες και φιλάκια, μιας και μέτρησα μέχρι να κλείσει η πρώτη ώρα έργου, πέντε ή έξι συνευρέσεις του ζεύγους, σε Παριζιάνικα ξενοδοχεία, σε πάρκινγκ, σε γραφεία, στα όρθια, σε μια υπερσοφτ πορνό αλυσίδα που δεν μπορώ να προβλέψω ποιον ενδεχόμενα μπορεί να ενθουσιάσει. Ή μάλλον μπορώ, τις λιγουράντζες των κοιλιακών του καπετάν Γκρέυ...
Γιατί από την απέναντι μεριά, ουδέν θετικόν νεότερον από το θηλυκόν μέτωπον, διότι το κορίτσι, όπως έχουμε άλλωστε προειπεί στα προηγούμενα τεύχη, ούτε δίμετρο είναι, ούτε ξανθό, ούτε μεμέ σοβαρά διαθέτει, μηδέ κουκλίστικο πρόσωπο, ούτε σέξι πόζες παίρνει, άσε που όλες οι γραμματείς που την τριγυρίζουν προφανώς έχουν περάσει από κάστινγκ και της ρίχνουν εμφανισιακώς παρασάγγες απόστασης. Κόρη της Melanie Griffith σου λέει ο άλλος, που αρκούσε να διαβάσουμε το όνομα της κάποτε στα credits του Body Double και έλιωναν τα καθίσματα. Αλλάζουν οι εποχές, τώρα το σέξι προϋποθέτει και αξεσουάρ, μαστίγια και χειροπέδες, από μόνο του δεν τραβάει, δεν έχει πέραση...
Το ζήτημα στην περίπτωση του Freed, είναι πως προφανώς το τρίτο βιβλίο της σειράς, που κλείνει και τον κύκλο των Fifty, μάλλον κάτι περισσότερο από την μετριότατη κινηματογραφική του μεταφορά θα είχε να προσφέρει, από τις επαναλαμβανόμενες, βαρετές από ένα σημείο και μετά, τύπου Red Shoe Diaries ερωτικές σεκάνς, επενδυμένων με μουσικά χιτς, δοσμένα κατά πενήντα bpm χαμηλότερα, για να τονίσουν την λαγνεία που βιώνει η Dakota και ο Jamie. Σφάλμα που έχει να κάνει εκτιμώ με την άκρως επίπεδη σεναριακή αντιμετώπιση του πρωτότυπου της δισεκατομμυριούχου μαντάμ James, που μετατρέπει σε αυτή την ύστατη στιγμή του στο εκράν, το υποτιθέμενο S/M παραμύθι, σε θριλεράκι της κατώτερης σειράς, από εκείνα που ούτε γειτονικό βίντεο κλαμπ καταδέχεται να κρεμάσει στα ράφια του. Μια ανιαρή στασιμότητα, που σε κάνει να πιστεύεις πως οι ήρωες της, δέθηκαν με χειροπέδες πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού και άπαντες τους ξέχασαν εκεί εγκλωβισμένους, χωρίς να μπουν στον κόπο να τους πετάξουν το κλειδί...
Με τις βέρες περασμένες στο...αριστερό, Άνα και Κύρης θα διαβούν έναν παραμυθένιο μήνα του μέλιτος, όχι όμως ασυννέφιαστο και χωρίς εντάσεις. Είναι η στιγμή που η και επισήμως πια Μίσιζ Γκρέυ θα αντιληφθεί πως οι ημέρες της ελευθερίας και της ξενοιασιάς ανήκουν στο παρελθόν και πλέον πρέπει να συμβιβαστεί με τα πρωτόκολλα και τις συνήθειες της νέας της φαμίλιας. Ακόμη πιο ενοχλητική δε, θα υπάρξει η όχι και τόσο διακριτική παρουσία των σωματοφυλάκων, που λίγο πολύ της καταστρέφει την ιδιωτικότητα. Από τη μεριά του ο κτητικός και υπερπροστατευτικός Κριστιάν, ούτε διανοείται πως μπορεί να περάσει μισή στιγμή χωρίς το έτερον ήμισυ και καρτερεί πως και πως να επιστρέψει μετά τα ολοήμερα επαγγελματικά μίτινγκς, στην πανάκριβη βίλα τους, για να πέσει στην αγκάλη της. Και ενίοτε να την βολτάρει, όπως συνηθίζει, από το κόκκινο δωμάτιο, όπου πίσω από τις σφαλισμένες πόρτες του κρύβονται όλα εκείνα τα σαδομάζο υλικά, που θα κάνουν το σεξ πιο πιπεράτο.
Και κάπου εκεί καραδοκεί κι ένας κίνδυνος, αφού ένας παρανοϊκός, μπορεί και πρώην, αλλά μάλλον και όχι, θα βάλει στο μάτι την ομορφούλα, που καθώς οι ημέρες περνούν, δεν θα νιώσει μόνο την απειλητική του παρουσία, αλλά κι ένα μικρογουργουρητό να τριγυρίζει στην κοιλίτσα της (σιγά το σπόιλερ που αποκάλυψα, ακόμη κι η ίδια το τονίζει σε κάποια φάση: "όταν το κάνεις όλη μέρα, έ, κάποια στιγμή θα το πιάσεις το μωράκι). Όλη μέρα που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού η Νυφούλα ξημεροβραδιάζεται με τις κολλητές δοκιμάζοντας μπουστάκια και ανύπαρκτου υφάσματος φορέματα, ενώ ο καλός μας πνιγμένος στις υποχρεώσεις, δεν γυρίζει πια τόσο νωρίς στην εστία του, άσε που περνά από το μυαλό του κάποια στιγμή να συναντήσει και την μιστρες που τον μύησε στα τζιβιτζιλίκια. Πάντως ο κινηματογραφικός χρόνος γεμίζει αποκλειστικά και μόνο με αγκαλίτσες και φιλάκια, μιας και μέτρησα μέχρι να κλείσει η πρώτη ώρα έργου, πέντε ή έξι συνευρέσεις του ζεύγους, σε Παριζιάνικα ξενοδοχεία, σε πάρκινγκ, σε γραφεία, στα όρθια, σε μια υπερσοφτ πορνό αλυσίδα που δεν μπορώ να προβλέψω ποιον ενδεχόμενα μπορεί να ενθουσιάσει. Ή μάλλον μπορώ, τις λιγουράντζες των κοιλιακών του καπετάν Γκρέυ...
Γιατί από την απέναντι μεριά, ουδέν θετικόν νεότερον από το θηλυκόν μέτωπον, διότι το κορίτσι, όπως έχουμε άλλωστε προειπεί στα προηγούμενα τεύχη, ούτε δίμετρο είναι, ούτε ξανθό, ούτε μεμέ σοβαρά διαθέτει, μηδέ κουκλίστικο πρόσωπο, ούτε σέξι πόζες παίρνει, άσε που όλες οι γραμματείς που την τριγυρίζουν προφανώς έχουν περάσει από κάστινγκ και της ρίχνουν εμφανισιακώς παρασάγγες απόστασης. Κόρη της Melanie Griffith σου λέει ο άλλος, που αρκούσε να διαβάσουμε το όνομα της κάποτε στα credits του Body Double και έλιωναν τα καθίσματα. Αλλάζουν οι εποχές, τώρα το σέξι προϋποθέτει και αξεσουάρ, μαστίγια και χειροπέδες, από μόνο του δεν τραβάει, δεν έχει πέραση...
Το ζήτημα στην περίπτωση του Freed, είναι πως προφανώς το τρίτο βιβλίο της σειράς, που κλείνει και τον κύκλο των Fifty, μάλλον κάτι περισσότερο από την μετριότατη κινηματογραφική του μεταφορά θα είχε να προσφέρει, από τις επαναλαμβανόμενες, βαρετές από ένα σημείο και μετά, τύπου Red Shoe Diaries ερωτικές σεκάνς, επενδυμένων με μουσικά χιτς, δοσμένα κατά πενήντα bpm χαμηλότερα, για να τονίσουν την λαγνεία που βιώνει η Dakota και ο Jamie. Σφάλμα που έχει να κάνει εκτιμώ με την άκρως επίπεδη σεναριακή αντιμετώπιση του πρωτότυπου της δισεκατομμυριούχου μαντάμ James, που μετατρέπει σε αυτή την ύστατη στιγμή του στο εκράν, το υποτιθέμενο S/M παραμύθι, σε θριλεράκι της κατώτερης σειράς, από εκείνα που ούτε γειτονικό βίντεο κλαμπ καταδέχεται να κρεμάσει στα ράφια του. Μια ανιαρή στασιμότητα, που σε κάνει να πιστεύεις πως οι ήρωες της, δέθηκαν με χειροπέδες πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού και άπαντες τους ξέχασαν εκεί εγκλωβισμένους, χωρίς να μπουν στον κόπο να τους πετάξουν το κλειδί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 από την UIP!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική