Dolphin Man
του Λευτέρη Χαρίτου
Απέραντο, βαθύ, γαλάζιο
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Βουτιά από ψηλά σε μαρμαρένια θάλασσα...
Ο Λευτέρης Χαρίτος είναι γιος του συνάδελφου, κριτικού κινηματογράφου, Δημήτρη Χαρίτου. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Royal College of Arts στο Λονδίνο. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μυθοπλασίας και σειρές για την ελληνική τηλεόραση, όπως τη σειρά ντοκιμαντέρ «1821» και «Το Ταξίδι της τροφής». Συνεργάστηκε για τέσσερα χρόνια στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Πάμε Σινεμά» των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, διδάσκοντας κινηματογράφο σε σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μικρού μήκους. Το Dolphin Man είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.
Σε παραγωγή της εταιρείας Anemon, το ντοκιμαντέρ είναι μια συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας (EKK και EΡT), Γαλλίας (ARTE, CNC, Region Pays de la Loire), Καναδά (Knowledge, TVO, Canal D, Canada Media Fund, OMDC), Ιαπωνίας (WOWOW), Ιταλίας (Sicilian Film Commission), με τη συμμετοχή των καναλιών SVT-Σουηδία, RTS-Ελβετία, DBS-Ισραήλ και CYBC-Κύπρος, με την υποστήριξη του προγράμματος Creative Europe της Ε.Ε., των κινηματογραφικών φακών Angénieux και της ΑΝΕΚ. Παράλληλα, έχει γυριστεί και μια 11λεπτη ταινία «Dolphin Man VR», ένα παράλληλο ταξίδι εικονικής πραγματικότητας γυρισμένο σε video 360° για την εμπειρία της ελεύθερης κατάδυσης. Η ταινία και το VR έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου του Τόκιο, της Θεσσαλονίκης και της Αδελαΐδας. Αφηγητής της ταινίας είναι ο Jean-Marc Barr, πρωταγωνιστής της ταινίας «Απέραντο Γαλάζιο».
Η υπόθεση: Ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μυθικού Γάλλου πρωταθλητή άπνοιας Jacques Mayol, ο οποίος ενέπνευσε την ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» (Le grand bleu, 1988). Το ντοκιμαντέρ μας ταξιδεύει στη ζωή του Jacques Mayol, ανακαλύπτοντας τις σκέψεις, την εμπειρία και τις εσωτερικές συγκρούσεις του. Παράλληλα, η ταινία είναι ένα βιωματικό ταξίδι μέσα στο νερό, που μεταφέρει την ομορφιά που ο Mayol είδε στη θάλασσα, το επείγον μήνυμά του για την προστασία της αλλά και την εμπειρία της επανασύνδεσης του ανθρώπου με το υγρό στοιχείο. Από την Κάρπαθο ως τις Μπαχάμες και από την Έλμπα της Ιταλίας ως την Ινδία και την Ιαπωνία, ο θεατής ανακαλύπτει τα μέρη που πρωταγωνίστησαν στη ζωή του Mayol και σπάνια φιλμ γυρισμένα από του πρωτοπόρους φωτογράφους του υποθαλάσσιου κόσμου. Παράλληλα, συνεντεύξεις με την οικογένειά του, κοντινούς του φίλους, τους συντελεστές της ταινίας «Απέραντο Γαλάζιο» και με τους ''κληρονόμους'' του, όπως οι παγκόσμιοι πρωταθλητές κατάδυσης William Trubridge και Umberto Pelizzari, η ταινία διερευνά το όραμα αυτού του πολυδιάστατου χαρακτήρα και την αναζήτηση μιας νέας συνείδησης για τη σχέση μας με την θάλασσα.
Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις ταινίες που κέρδισαν τις εντυπώσεις στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και δικαίως, μιας που ο Χαρίτος ολοκλήρωσε ένα πρότζεκτ και ενδιαφέρον και πολυδιάστατο και με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης. Στα ντοκιμαντέρ το πιο δύσκολο πράγμα είναι η διαχείριση του υλικού που έχεις συγκεντρώσει από τη μία και το μοντάζ από την άλλη, το πως δηλαδή και σε ποια σειρά θα τοποθετήσεις τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το υλικό που τελικά επέλεξες. Χμ, αυτό συμβαίνει μάλλον σε όλες τις ταινίες, έτσι; Ε, στα ντοκιμαντέρ ένα περισσότερο!!!
Ο Χαρίτος τα πήγε πολύ καλά και στις δύο κατηγορίες. Δεν παρασύρθηκε από τον όγκο του υλικού που προφανώς μάζεψε (σε αντίθετη περίπτωση, που θα υπέκυπτε στην τάση «ας βάλω κι αυτό, κι αυτό, κι αυτό» θα είχαμε μια ταινία τριών ωρών και βάλε!) και αυτό που διάλεξε, το έβαλε σε μια σειρά που δεν μπερδεύει τον θεατή και δεν τον αφήνει να χάσει το ενδιαφέρον του. Έχει κάτι ακόμα η ταινία του Χαρίτου: επαγγελματισμό. Δεν είναι δουλειά του ποδαριού. Φαίνεται σε κάθε πλάνο της πως έχει πέσει πολύ δουλειά από πίσω. Κι αυτό είναι υπέρ της ταινίας. Το τελικό αποτέλεσμα κερδίζει τον θεατή καθώς, όπως προαναφέραμε, η ταινία κινείται σε πολλά επίπεδα. Αρχικά, όποιοι δεν την ξέρουν, μαθαίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για έναν άνθρωπο που κυνήγησε τα όριά του, που έκανε πράγματα τα οποία ξεπερνούν τα ανθρώπινα, που εξαιτίας της αγάπης του για το νερό, τη θάλασσα, το βυθό (κάποιοι θα βάφτιζαν αυτήν την αγάπη, εμμονή). Κι αυτό το κυνήγι των ορίων, αυτή η εμμονή, δεν τον άφησαν να ζήσει ως «φυσιολογικός» άνθρωπος, με συνέπειες και στους κοντινούς του ανθρώπους αλλά και στον ίδιο. Από την άλλη, βλέπουμε ακριβώς αυτό: τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την τάση του να ξεπερνάει όρια και περιορισμούς.
Οπότε, κατά μία έννοια, τούτο το ντοκιμαντέρ συναντά το Mountain που προβλήθηκε πολύ πρόσφατα στις αίθουσες της χώρας μας. Από τις κορυφές των βουνών, στα βάθη των ωκεανών! Μια πραγματικά πολύ όμορφη δουλειά, που πέρα όλων των άλλων, συγκινεί.
Η υπόθεση: Ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μυθικού Γάλλου πρωταθλητή άπνοιας Jacques Mayol, ο οποίος ενέπνευσε την ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» (Le grand bleu, 1988). Το ντοκιμαντέρ μας ταξιδεύει στη ζωή του Jacques Mayol, ανακαλύπτοντας τις σκέψεις, την εμπειρία και τις εσωτερικές συγκρούσεις του. Παράλληλα, η ταινία είναι ένα βιωματικό ταξίδι μέσα στο νερό, που μεταφέρει την ομορφιά που ο Mayol είδε στη θάλασσα, το επείγον μήνυμά του για την προστασία της αλλά και την εμπειρία της επανασύνδεσης του ανθρώπου με το υγρό στοιχείο. Από την Κάρπαθο ως τις Μπαχάμες και από την Έλμπα της Ιταλίας ως την Ινδία και την Ιαπωνία, ο θεατής ανακαλύπτει τα μέρη που πρωταγωνίστησαν στη ζωή του Mayol και σπάνια φιλμ γυρισμένα από του πρωτοπόρους φωτογράφους του υποθαλάσσιου κόσμου. Παράλληλα, συνεντεύξεις με την οικογένειά του, κοντινούς του φίλους, τους συντελεστές της ταινίας «Απέραντο Γαλάζιο» και με τους ''κληρονόμους'' του, όπως οι παγκόσμιοι πρωταθλητές κατάδυσης William Trubridge και Umberto Pelizzari, η ταινία διερευνά το όραμα αυτού του πολυδιάστατου χαρακτήρα και την αναζήτηση μιας νέας συνείδησης για τη σχέση μας με την θάλασσα.
Η άποψή μας: Αυτή είναι μία από τις ταινίες που κέρδισαν τις εντυπώσεις στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Και δικαίως, μιας που ο Χαρίτος ολοκλήρωσε ένα πρότζεκτ και ενδιαφέρον και πολυδιάστατο και με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης. Στα ντοκιμαντέρ το πιο δύσκολο πράγμα είναι η διαχείριση του υλικού που έχεις συγκεντρώσει από τη μία και το μοντάζ από την άλλη, το πως δηλαδή και σε ποια σειρά θα τοποθετήσεις τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα από το υλικό που τελικά επέλεξες. Χμ, αυτό συμβαίνει μάλλον σε όλες τις ταινίες, έτσι; Ε, στα ντοκιμαντέρ ένα περισσότερο!!!
Ο Χαρίτος τα πήγε πολύ καλά και στις δύο κατηγορίες. Δεν παρασύρθηκε από τον όγκο του υλικού που προφανώς μάζεψε (σε αντίθετη περίπτωση, που θα υπέκυπτε στην τάση «ας βάλω κι αυτό, κι αυτό, κι αυτό» θα είχαμε μια ταινία τριών ωρών και βάλε!) και αυτό που διάλεξε, το έβαλε σε μια σειρά που δεν μπερδεύει τον θεατή και δεν τον αφήνει να χάσει το ενδιαφέρον του. Έχει κάτι ακόμα η ταινία του Χαρίτου: επαγγελματισμό. Δεν είναι δουλειά του ποδαριού. Φαίνεται σε κάθε πλάνο της πως έχει πέσει πολύ δουλειά από πίσω. Κι αυτό είναι υπέρ της ταινίας. Το τελικό αποτέλεσμα κερδίζει τον θεατή καθώς, όπως προαναφέραμε, η ταινία κινείται σε πολλά επίπεδα. Αρχικά, όποιοι δεν την ξέρουν, μαθαίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για έναν άνθρωπο που κυνήγησε τα όριά του, που έκανε πράγματα τα οποία ξεπερνούν τα ανθρώπινα, που εξαιτίας της αγάπης του για το νερό, τη θάλασσα, το βυθό (κάποιοι θα βάφτιζαν αυτήν την αγάπη, εμμονή). Κι αυτό το κυνήγι των ορίων, αυτή η εμμονή, δεν τον άφησαν να ζήσει ως «φυσιολογικός» άνθρωπος, με συνέπειες και στους κοντινούς του ανθρώπους αλλά και στον ίδιο. Από την άλλη, βλέπουμε ακριβώς αυτό: τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την τάση του να ξεπερνάει όρια και περιορισμούς.
Οπότε, κατά μία έννοια, τούτο το ντοκιμαντέρ συναντά το Mountain που προβλήθηκε πολύ πρόσφατα στις αίθουσες της χώρας μας. Από τις κορυφές των βουνών, στα βάθη των ωκεανών! Μια πραγματικά πολύ όμορφη δουλειά, που πέρα όλων των άλλων, συγκινεί.
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Φεβρουαρίου 2018 από την Anemon Productions
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική