Αναχώρηση για Παρίσι 15:17
του Clint Eastwood. Με τους Spencer Stone, Anthony Sadler, Alek Skarlatos, Mark Moogalian, Isabelle Risacher Moogalian, Judy Greer, Jenna Fischer
Εκτροχιασμός!
του zerVo (@moviesltd) 
Παρότι υπάρχουν δεκάδες στιγμές εδώ, που ένας καταξιωμένος, σε επίπεδα θρύλου, κινηματογραφιστής, όπως αυτός που υπογράφει το φιλμ The 15:17 To Paris, βλέποντας το και πάλι στο εκράν, θα επιθυμούσε να το στείλει αν όχι για re-shoot τουλάχιστον στον κοπτοράπτη (και μετά να δω τι θα απέμενε, όταν συνολικά δεν ξεπερνά την μιάμιση ώρα σε διάρκεια) υπάρχει μία τουλάχιστον, που σίγουρα θα έκανε τον Μπλόντι να δαγκωθεί. Και με τι συγκυρία ε? Την ώρα που η αμφιλεγόμενη Κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων (των οποίων ο Clint ορίζει τον πιο ονομαστό των υποστηρικτών τους) δέχεται δριμύτατη κριτική, γύρω από τον νόμο περί οπλοκατοχής, ειδικά στις νεαρές ηλικίες, κατόπιν και του πολύ πρόσφατου αιματηρού περιστατικού στο λύκειο του Πάρκλαντ, ο βασικός του ήρως στο έργο, δεν είναι παρά ένας κοινός εθισμένος της σκανδάλης. Πως να διατηρηθεί ως κοινωνικό πρότυπο λοιπόν, κάποιος που στα 12 του χρόνια, ανοίγει την ντουλάπα του και από μέσα βγάζει ένα ολάκερο πανάκριβο οπλοστάσιο (!) με ρέπλικες, τόμιγκαν στην πραγματικότητα, ακριβή αντίγραφα των πιο εξελιγμένων πολυβόλων που δουλειά τους είναι να σκορπούν τον θάνατο? Και να ήταν μονάχα αυτό το κακό...
Δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του σχολείου που φοιτούν, εν έτι 2005, οι καρδιακοί φίλοι, Σπένσερ Στόουν και Άλεξ Σκαρλάτος, γειτονόπουλα που περνούν όλη την ημέρα αντάμα, συναγωνίζοντας ο ένας τον άλλο στο σημάδι και ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα κάνουν το ίδιο με αληθινά όπλα, φορώντας την στολή του πεζοναύτη, γι αυτό και δεν υπάρχει ημέρα που να μην περάσουν από το γραφείο -- και ύστερα από το ποινολόγιο - του γυμνασιάρχη. Δίδυμο που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε τρίο, από την στιγμή που στην ομάδα θα προστεθεί ο έγχρωμος συνομήλικος τους Άντονυ Σάντλερ, που μπορεί να μην δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον με εκείνους για τον στρατό, θα τους ανοίξει όμως πιο κεφάτους δρόμους δράσης και διασκέδασης. Τρεις κολλητοί, αδέλφια σχεδόν, που στην πάροδο του χρόνου, ακόμη κι αν η μοίρα τους έχει στείλει σε ασύνταχτα σημεία του πλανήτη, θα διατηρήσουν την φιλία τους ολοζώντανη, δίνοντας αραιά και που, ραντεβού αντάμωσης και νεανικής καλοπέρασης.
Όπως τώρα καλή ώρα, ντάλα καλοκαίρι του 2015, όταν ο εκπαιδευόμενος στην αεροπορία Σπένσερ μαζί με τον φοιτητή Άντονυ, θα ταξιδέψουν ίσαμε την Ευρώπη, για να περάσουν λίγες ημέρες διακοπών, παρέα με τον Άλεξ, που ως κομάντο, υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και έχει πάρει την άδεια του. Δυστυχώς για το δίχως την παραμικρή αίσθηση του φόβου αγορίστικο τρίο, η τελευταία τους διαδρομή με τελικό προορισμό το Παρίσι, θα κρύψει μια μοιραία έκπληξη, καθώς στο τρένο που επιβαίνουν, έχει εισέλθει πάνοπλος εξτρεμιστής, που απειλεί να τινάξει την αμαξοστοιχία στον αέρα στο όνομα της Τζιχάντ!
Με αυτή την αναμφίβολα ηρωική στιγμή, που έλαβε χώρα το απόγευμα της 21ης Αυγούστου 2015 και συγκλόνισε για ακόμη μια φορά την καθημερινότητα της Γαλλίας, της πλέον χτυπημένης από τους φανατικούς ισλαμιστές ευρωπαϊκής χώρας, ασχολείται στην καινούργια του δημιουργική στιγμή ο τόσο αγαπημένος για όλα όσα έχει καταφέρει κινηματογραφικά Clint Eastwood. Δίνοντας σε ετούτη την δραματοποίηση του συμβάντος την σκυτάλη, από την εξιστόρηση μιας ακόμη θρυλικής υπόθεσης διάσωσης, όπως την περιέγραψε στο προηγούμενο του πόνημα, το επίσης στηριγμένο σε συγκλονιστικά περιστατικά Sully. Η ειδοποιός διαφορά των δύο φιλμικών προϊόντων, έχει να κάνει όμως με την πλήρως διαφορετική προσέγγιση που επιχείρησε πάνω τους ο 87χρονος σκηνοθέτης, καθώς την αεροπορική τραγωδία την προέβαλλε εν είδει χρονικού, καυτηριάζοντας την αντίδραση του συστήματος της Υπερδύναμης προς το πρόσωπο του σωτήρα πιλότου, ενώ εδώ ουσιαστικά γίνεται ένα πάλεμα να δειχτεί το πως γίνεται από ένα Αγκάθι, όπως ο αταίριαστος σύγχρονος Αμερικάνος τινέιτζερ, μπορεί να προκύψει Ρόδο. Που όχι πολύ καιρό μετά τις συνεχείς τιμωρίες που θα δεχτεί χάρη στον αντιδραστικό και περιθωριακό του χαρακτήρα, θα ανέβει στην κορυφή της εκτίμησης της κοινής γνώμης, χάρη στο ανδραγάθημα που κατάφερε.
Το μείζων πρόβλημα στην όχι γραμμική, με κάποια παράξενης υφής παρεμβαλλόμενα φλας (όχι μπακ) από τα όσα διαδραμτίζονται στο βαγόνι του τρόμου, είναι που η ιστορία στο σύνολο της, δεν διανθίζεται από στοιχεία αγωνίας που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν σε ένα αξιοπρεπέστατο και ρυθμικό θρίλερ του τύπου Unstoppable ή The Taking Of Pelham 123. Ο Eastwood αντίθετα λειτουργώντας πλήρως του (γέρικου) κεφαλιού του, αποφασίζει να ξεκινήσει το κουβεντολόι του, από τα πολύ μικράτα του τριγώνου του, επιθυμώντας να αναδείξει, υπερβολικά ρηχά και με μια αδικαιολόγητη πομπή, διαρκή σοσιολογικά ζητήματα που απασχολούν τους εφήβους: Χωρισμένοι γονείς, οικονομική δυσπραγία, ελλιπής εκπαίδευση, καθεστώς σχολικού φόβου. Παρουσίαση περιστατικών που δεν έχουν παρά την ελάχιστη σχέση με το συμβάν, στην πραγματικότητα κτίζοντας την περσόνα των φίλων, σε σημείο τέτοιο που να επιθυμούν να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για την πατρίδα. Η οποία μέχρι τα χθες δεν έχει δώσει παρά μόνο ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό σε εκείνους. Once Born American για Πάντα Αμερικάνος όπως διατείνεται με την γνώριμη Λιμπεράλα ματιά του ο Eastwood, υπερμάχεται καρέ καρέ του αποδιδόμενου από τον πιο φημισμένο Ντέμοκρατ Πρόεδρο ρητού "μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ γι αυτήν". Σύμφωνοι αγαπητέ μου Ξανθέ, το επιμύθιο πιο ακριβώς είναι?
Το μέγιστο φάουλ που υποπίπτει εδώ ο Clint είναι στην τελική του επιλογή - εδώ κι αν μιλάμε για αγύριστο κεφάλι - να μοιράσει τους ρόλους στους ίδιους (!!!!) τους πρωταγωνιστές της εξόντωσης του τρομοκράτη, που δεν είναι φυσικά ηθοποιοί, αλλά τύποι καθημερινοί και από το πρώτο κιόλας πλάνο είναι εμφανές πως δεν γίνεται ερμηνευτικά να τους υποστηρίξουν. Ο έμπειρος ντιρέκτορας, καθώς εισάγει τις φιγούρες τους στο δεύτερο μισό του έργου του, αλλάζει μονομιάς και στυλ κάνοντας το πιο ντοκιμαντερίστικο, ακολουθώντας τους με κινούμενη κάμερα στην βόλτα τους ανά την Ευρώπη - Ρόμα, Βενετιά, Μόναχο, Άμστερνταμ από όπου εκκινεί και το τρένο - στα κλαμπάκια, στα αξιοθέατα, στους περιπάτους, υποτίθεται για να εξανθρωπίσει κατά κάποιο τρόπο τους Σούπερμεν όπως τους ανέδειξε η έκβαση της περιπέτειας τους πάνω στις ράγες.
Είναι τρομακτικά άνισο όμως αυτό που επιχειρεί να πραγματοποιήσει ο Clint, αν μη τι άλλο σε σχέση με τις φορές που το σέρβιρε στο παρελθόν, από το πολεμικό δίπτυχο της Ίβο Τζίμα ίσαμε το αδικημένο του Gran Torino. Τα δεκαπέντε σκάρτα λεπτουδάκια που διαρκεί ο πανικός σε καμία περίπτωση δεν ανταμείβουν τον θεατή που ενδεχόμενα η ενδιαφέρουσα ιστορία θα τραβήξει την ματιά του, ώστε να κόψει το μπιλιέτο στον γκισέ. Για να μην σταθώ στο ενδεχόμενο, που με πειράζει πολύ και έχει να κάνει με την πιθανότητα αυτό εδώ να είναι το κύκνειο του άσμα. Καλλιτεχνικά. Γιατί αν το μυαλό πηγαίνει αλλού, ήδη όλοι γνωρίζουν καλά, πως ο Eastwood είναι Αθάνατος!
Όπως τώρα καλή ώρα, ντάλα καλοκαίρι του 2015, όταν ο εκπαιδευόμενος στην αεροπορία Σπένσερ μαζί με τον φοιτητή Άντονυ, θα ταξιδέψουν ίσαμε την Ευρώπη, για να περάσουν λίγες ημέρες διακοπών, παρέα με τον Άλεξ, που ως κομάντο, υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και έχει πάρει την άδεια του. Δυστυχώς για το δίχως την παραμικρή αίσθηση του φόβου αγορίστικο τρίο, η τελευταία τους διαδρομή με τελικό προορισμό το Παρίσι, θα κρύψει μια μοιραία έκπληξη, καθώς στο τρένο που επιβαίνουν, έχει εισέλθει πάνοπλος εξτρεμιστής, που απειλεί να τινάξει την αμαξοστοιχία στον αέρα στο όνομα της Τζιχάντ!
Με αυτή την αναμφίβολα ηρωική στιγμή, που έλαβε χώρα το απόγευμα της 21ης Αυγούστου 2015 και συγκλόνισε για ακόμη μια φορά την καθημερινότητα της Γαλλίας, της πλέον χτυπημένης από τους φανατικούς ισλαμιστές ευρωπαϊκής χώρας, ασχολείται στην καινούργια του δημιουργική στιγμή ο τόσο αγαπημένος για όλα όσα έχει καταφέρει κινηματογραφικά Clint Eastwood. Δίνοντας σε ετούτη την δραματοποίηση του συμβάντος την σκυτάλη, από την εξιστόρηση μιας ακόμη θρυλικής υπόθεσης διάσωσης, όπως την περιέγραψε στο προηγούμενο του πόνημα, το επίσης στηριγμένο σε συγκλονιστικά περιστατικά Sully. Η ειδοποιός διαφορά των δύο φιλμικών προϊόντων, έχει να κάνει όμως με την πλήρως διαφορετική προσέγγιση που επιχείρησε πάνω τους ο 87χρονος σκηνοθέτης, καθώς την αεροπορική τραγωδία την προέβαλλε εν είδει χρονικού, καυτηριάζοντας την αντίδραση του συστήματος της Υπερδύναμης προς το πρόσωπο του σωτήρα πιλότου, ενώ εδώ ουσιαστικά γίνεται ένα πάλεμα να δειχτεί το πως γίνεται από ένα Αγκάθι, όπως ο αταίριαστος σύγχρονος Αμερικάνος τινέιτζερ, μπορεί να προκύψει Ρόδο. Που όχι πολύ καιρό μετά τις συνεχείς τιμωρίες που θα δεχτεί χάρη στον αντιδραστικό και περιθωριακό του χαρακτήρα, θα ανέβει στην κορυφή της εκτίμησης της κοινής γνώμης, χάρη στο ανδραγάθημα που κατάφερε.
Το μείζων πρόβλημα στην όχι γραμμική, με κάποια παράξενης υφής παρεμβαλλόμενα φλας (όχι μπακ) από τα όσα διαδραμτίζονται στο βαγόνι του τρόμου, είναι που η ιστορία στο σύνολο της, δεν διανθίζεται από στοιχεία αγωνίας που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν σε ένα αξιοπρεπέστατο και ρυθμικό θρίλερ του τύπου Unstoppable ή The Taking Of Pelham 123. Ο Eastwood αντίθετα λειτουργώντας πλήρως του (γέρικου) κεφαλιού του, αποφασίζει να ξεκινήσει το κουβεντολόι του, από τα πολύ μικράτα του τριγώνου του, επιθυμώντας να αναδείξει, υπερβολικά ρηχά και με μια αδικαιολόγητη πομπή, διαρκή σοσιολογικά ζητήματα που απασχολούν τους εφήβους: Χωρισμένοι γονείς, οικονομική δυσπραγία, ελλιπής εκπαίδευση, καθεστώς σχολικού φόβου. Παρουσίαση περιστατικών που δεν έχουν παρά την ελάχιστη σχέση με το συμβάν, στην πραγματικότητα κτίζοντας την περσόνα των φίλων, σε σημείο τέτοιο που να επιθυμούν να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για την πατρίδα. Η οποία μέχρι τα χθες δεν έχει δώσει παρά μόνο ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό σε εκείνους. Once Born American για Πάντα Αμερικάνος όπως διατείνεται με την γνώριμη Λιμπεράλα ματιά του ο Eastwood, υπερμάχεται καρέ καρέ του αποδιδόμενου από τον πιο φημισμένο Ντέμοκρατ Πρόεδρο ρητού "μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ γι αυτήν". Σύμφωνοι αγαπητέ μου Ξανθέ, το επιμύθιο πιο ακριβώς είναι?
Το μέγιστο φάουλ που υποπίπτει εδώ ο Clint είναι στην τελική του επιλογή - εδώ κι αν μιλάμε για αγύριστο κεφάλι - να μοιράσει τους ρόλους στους ίδιους (!!!!) τους πρωταγωνιστές της εξόντωσης του τρομοκράτη, που δεν είναι φυσικά ηθοποιοί, αλλά τύποι καθημερινοί και από το πρώτο κιόλας πλάνο είναι εμφανές πως δεν γίνεται ερμηνευτικά να τους υποστηρίξουν. Ο έμπειρος ντιρέκτορας, καθώς εισάγει τις φιγούρες τους στο δεύτερο μισό του έργου του, αλλάζει μονομιάς και στυλ κάνοντας το πιο ντοκιμαντερίστικο, ακολουθώντας τους με κινούμενη κάμερα στην βόλτα τους ανά την Ευρώπη - Ρόμα, Βενετιά, Μόναχο, Άμστερνταμ από όπου εκκινεί και το τρένο - στα κλαμπάκια, στα αξιοθέατα, στους περιπάτους, υποτίθεται για να εξανθρωπίσει κατά κάποιο τρόπο τους Σούπερμεν όπως τους ανέδειξε η έκβαση της περιπέτειας τους πάνω στις ράγες.
Είναι τρομακτικά άνισο όμως αυτό που επιχειρεί να πραγματοποιήσει ο Clint, αν μη τι άλλο σε σχέση με τις φορές που το σέρβιρε στο παρελθόν, από το πολεμικό δίπτυχο της Ίβο Τζίμα ίσαμε το αδικημένο του Gran Torino. Τα δεκαπέντε σκάρτα λεπτουδάκια που διαρκεί ο πανικός σε καμία περίπτωση δεν ανταμείβουν τον θεατή που ενδεχόμενα η ενδιαφέρουσα ιστορία θα τραβήξει την ματιά του, ώστε να κόψει το μπιλιέτο στον γκισέ. Για να μην σταθώ στο ενδεχόμενο, που με πειράζει πολύ και έχει να κάνει με την πιθανότητα αυτό εδώ να είναι το κύκνειο του άσμα. Καλλιτεχνικά. Γιατί αν το μυαλό πηγαίνει αλλού, ήδη όλοι γνωρίζουν καλά, πως ο Eastwood είναι Αθάνατος!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική