Θαύμα
του Stephen Chbosky. Με τους Julia Roberts, Owen Wilson, Jacob Tremblay, Izabela Vidovic, Mandy Patinkin, Daveed Diggs
Η Δύναμη του Ενός
του zerVo (@moviesltd) 
Τι μας αφήνει το επιμύθιο που αναφέρεται στον διαφορετικό? Εκείνος ο ντιφερέντε φίλε μου έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα παραμείνει αιώνια, δεν γίνεται να αλλάξει, καθαυτόν τον τρόπο τον όρισε η μοίρα του - ενδεχόμενα σε κάποια άλλη περίπτωση, να το επέλεξε και ο ίδιος ακολουθώντας απλώς την φυσική - του αρέσει για όχι. Το ζήτημα που τίθεται, αν γίνεται να αλλάξει κάτι, είναι μόνον ο τρόπος που εσύ τον θωρείς, εσύ τον καταλαβαίνεις, εσύ τον νιώθεις και τον εκτιμάς. Εκείνος είναι το σταθερό μέγεθος και η δική σου αντίληψη η μεταβλητή. Είναι βουτηγμένη αυτή στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη? Έχει πολύ καλώς! Δεν είναι? Το πρόβλημα, δεν ανήκει σε εκείνον, που με την πάρτη του τα έχει βρει μια χαρά, μα σε εσένα, που δεν δείχνεις καν ίχνη προσαρμοστικότητας. Wonder λοιπόν...
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές του σε αυτόν τον κόσμο, φάνηκε πως η διαδρομή του δεν θα ήταν φυσιολογική, γεγονός που θα άλλαζε μονομιάς την, μέχρι ώρας ήρεμη, ζωή της οικογένειας Πούλμαν. Το δεύτερο παιδί τους, ο Όγκαστ, θα γεννηθεί με αμέτρητα προβλήματα υγείας και δυσμορφίας, ώστε με ένα μόνο θαύμα της ιατρικής θα κατάφερνε να παραμείνει στην ζωή. Σήμερα, στα δώδεκα του χρόνια, ο μικρούλης Όγκι, μετά από αμέτρητο νούμερο εγχειρήσεων και αισθητικών επεμβάσεων, ενδεχόμενα να μην διατρέχει άμεσο κίνδυνο να χαθεί, η εμφάνιση του όμως, δεν είναι όμοια με κανενός άλλου παιδιού στην ηλικία του. Γεγονός που ενδεχόμενα για τα αγαπημένα του πρόσωπα που τον περιβάλλουν να έχει ξεπεραστεί και χάρη στην αγάπη που του δείχνουν, πίσω από τους τοίχους του σπιτικού τους να μην προσβάλλει κανέναν, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον ζορισμένο ψυχικά πιτσιρίκο, ειδικά από την ώρα που για πρώτη του φορά, θα κληθεί να αρματωθεί το σακίδιο του και να μπει σε τάξη κανονικού - και όχι ειδικού - σχολειού. Απογοήτευση!
Αλλά και απόγνωση. Βαδίζοντας και μόνο τον σχολικό διάδρομο ο τρομαγμένος Όγκι μέχρι να καθίσει στο θρανίο, θα προκαλέσει την αρνητική έκπληξη των καινούργιων του συμμαθητών, που λόγω της πειραγμένης του μόστρας, θα τον περάσουν για φρικιό, θέτοντας τον αυτομάτως στο περιθώριο και την απομόνωση. Με πόνο ψυχής, παρότι πανέξυπνος, ευφυής και κορυφαίος μαθητής, ο μικρός το δέμας μπόμπιρας, δεν βλέπει τον χρόνο για να έλθει το σχόλασμα, ώστε να αποδράσει από το μάθημα και να επιστρέψει στο δωμάτιο - καταφύγιο του, για να ντυθεί το σκάφανδρο του αστροναύτη, που στην νεαρή και αφελή του λογική, τον καθιστά άτρωτο και πανίσχυρο ενάντια σε κάθε βλέμμα απέχθειας από τον περίγυρο. Και όσο και αν παίρνει θάρρος και κουράγιο από τους δικούς του, δυστυχώς για εκείνον, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα η κατάσταση να αλλάξει και η μαθητική κοινότητα να τον κάνει αποδεκτό, ως έναν κανονικό συμμαθητή, σύντροφο και φίλο.
Ηλίου φαεινότερο ήταν πως το δραματικό, όσο και αισιόδοξο μπεστ σέλλερ του συγγραφέα R.J Palacio είχε φτιαχτεί με σκοπό κάποια στιγμή, για να μεταφέρει τις συγκινήσεις και τις ευαισθησίες του στην μεγάλη οθόνη, γεγονός που με άνεση και δίχως να ζοριστεί ιδιαίτερα στην απόδοση του σεναρίου, καταφέρνει Stephen Chbosky, δοκιμασμένος άλλωστε από τον καιρό του Wallflower. Που αποσπά την ψυχή από το ορίτζιναλ κείμενο, για να την τυλίξει με την απαιτούμενη θέρμη της εικόνας και να την σερβίρει κατά πως το κοινό την επιθυμεί, ζητώντας να παρακολουθήσει, μέρες χριστουγεννιάτικες που διανύουμε, μια ταινία που σφύζει ζεστασιάς, όσο και τόλμης ανθρώπινης, στην αντιμετώπιση κάθε λογής αντιξοότητας που στέλνει η Λάχεση.
Κεντρική περσόνα του στόρι και αναμφίβολα ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η πλοκή, ο Όγκι. Αδύνατος, κοντούλης, εύθραυστος σωματικά, ο μισός σε μπόι συγκριτικά με τα υπόλοιπα παιδιά της σειράς του, μα το κυριότερο, με χαρακτηριστικά προσώπου τόσο μεταλλαγμένα από το κανονικό, που είναι δύσκολο σε όποιον έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του, να μην τον περιεργαστεί λες και πρόκειται για ένα ξωτικό, για ένα Άλιεν. Σε αυτά τα μόλις δώδεκα χρόνια ζωής του όμως το άμαθο παιδάκι, έχει να επιδείξει τόση ωριμότητα σκέψης, ώστε να προσπερνά πανεύκολα το εισαγωγικό σοκ των άλλων, την ώρα της σύστασης, παίζοντας δικά του παιχνίδια στην μελέτη του δικού τους χαρακτήρα. Αν αυτό το εμπόδιο μοιάζει παιχνιδάκι για το πιτσιρίκι, δεν γίνεται να ισχύσει το ίδιο για το μετέπειτα μπούλινγκ που δεδομένα θα υποστεί, από τα άμυαλα και ανώριμα κακομαθημένα που τον περικυκλώνουν και τον λοιδορούν ως κάτι το ξένο, το αφύσικο, το εξωγήινο...
Η ματιά του δημιουργού, με τρόπο ευρηματικό όμως, στην αφήγηση της, δεν στέκεται απλά και μόνο στο πως ένα Πεμπτάκι του δημοτικού μάχεται ολομόναχο ενάντια στην κατάρα, μα και πως αυτή η δυσχέρεια έχει επιβαρύνει τον στενό οικογενειακό κύκλο του. Κι εκείνος με την σειρά του δεν πρέπει να το βάλει κάτω, μα να μοχθήσει για να ανατρέψει τον όποιο αρνητισμό πλανάται κάτω από τα κεραμίδια του. Με βινιέτες που παρεμβάλλονται σαν μιξαρισμένες και όχι κατ ανάγκη σε χρονική συνέχεια, στην εξέλιξη, ο φακός εστιάζει στο πως κοντράρουν τις συνέπειες οι συν αυτώ του Όγκι, οι πονεμένοι γονείς, οι σαφώς πιο ορθολογικής δράσης δασκάλοι, η πιο άμεσα επηρεασμένη από το όλο σκηνικό, αδελφή του. Η τελευταία περίπτωση είναι αυτή που επιδέχεται και της μεγαλύτερης βαρύτητας, στην περιφερειακή δράση, καθώς το κορίτσι που διανύει την περίοδο της εφηβείας του, αισθάνεται μια όχι ισομερή κατανομή της γονικής αγάπης, νιώθει την απώλεια του μοναδικού προσώπου που της επέδειξε αδυναμία, της γιαγιάς, βιώνει το πρώτο νεανικό σκίρτημα, αλλά και μπαίνει σε διαδικασία ανταγωνισμού με την, επίσης καταπιεσμένη, κολλητή. Πολύ ενδιαφέρον subplot...
Ο πιο αναγνωρισμένος ανήλικος σταρ της δεκαετίας μας, Jacob Tremblay, μακιγιαρισμένος έντεχνα για να ταιριάξει στην μορφή του θλιμμένα τσακισμένου δωδεκάχρονου, είναι όπως πάντα εκπληκτικός! Στα αδύναμα μπρατσάκια του σηκώνει τις απαιτήσεις του ρόλου, δίχως να χάνει δευτερόλεπτο τον έλεγχο, χωρίς συνάμα να τραβάει στα άκρα το μελόδραμα με την μασκοφορεμένη παρουσία του. Ευτύχημα τόσο για εκείνον, όσο και για το συνολικό πρότζεκτ, η παρουσία της Julia Roberts, που πλέον ανήκει στην κατηγορία των ερμηνευτριών που δίνουν άλλο κύρος, οτιδήποτε και αν κληθούν να αποδώσουν στο πανί. Η Πρίτι Γούμαν στα πατημένα πενήντα της πλέον, ορίζει τον support καταλύτη ολάκερου του ανσάμπλ, που πέραν του (μάλλον αόρατου adult) Owen Wilson, είναι νεαρό και άπειρο, σίγουρα πάντως ταλαντούχο και συνολικά αξιοπρεπές.
Αποτέλεσμα όλων των καλά μελετημένων συνιστωσών, είναι το πραγματικά όμορφο και crowdpleaser Θαύμα, που συμβαδίζει απόλυτα και αρμονικά με την γιορτινή ατμόσφαιρα, εννοείται προσφέροντας μια βουρκωμένων ματιών, μα ηλιόλουστη και ευτυχισμένου φινάλε έξοδο. Ένα θέμα που σε εναλλακτικές, ίσως λιγότερο ακραίες του μορφές, συμβαίνει εντός του οίκου όλων μας, με αποτέλεσμα λίγο έως πολύ, να δούμε τον εαυτό μας να συμμετέχει ως ενεργό του μέρος σε κάποια του έκφανση. Ελπίζω όχι στην αρνητική, την βίαιη και αποτρόπαια. Οι κοινωνίες μας, φτωχές ίσως σε παράδες, αλλά πλούσιες σε μοιρασιά αγάπης, σε συντριπτικό βαθμό έχουν περιορίσει θέλω να πιστεύω, τέτοιες αρνητικές δράσεις.
Αλλά και απόγνωση. Βαδίζοντας και μόνο τον σχολικό διάδρομο ο τρομαγμένος Όγκι μέχρι να καθίσει στο θρανίο, θα προκαλέσει την αρνητική έκπληξη των καινούργιων του συμμαθητών, που λόγω της πειραγμένης του μόστρας, θα τον περάσουν για φρικιό, θέτοντας τον αυτομάτως στο περιθώριο και την απομόνωση. Με πόνο ψυχής, παρότι πανέξυπνος, ευφυής και κορυφαίος μαθητής, ο μικρός το δέμας μπόμπιρας, δεν βλέπει τον χρόνο για να έλθει το σχόλασμα, ώστε να αποδράσει από το μάθημα και να επιστρέψει στο δωμάτιο - καταφύγιο του, για να ντυθεί το σκάφανδρο του αστροναύτη, που στην νεαρή και αφελή του λογική, τον καθιστά άτρωτο και πανίσχυρο ενάντια σε κάθε βλέμμα απέχθειας από τον περίγυρο. Και όσο και αν παίρνει θάρρος και κουράγιο από τους δικούς του, δυστυχώς για εκείνον, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα η κατάσταση να αλλάξει και η μαθητική κοινότητα να τον κάνει αποδεκτό, ως έναν κανονικό συμμαθητή, σύντροφο και φίλο.
Ηλίου φαεινότερο ήταν πως το δραματικό, όσο και αισιόδοξο μπεστ σέλλερ του συγγραφέα R.J Palacio είχε φτιαχτεί με σκοπό κάποια στιγμή, για να μεταφέρει τις συγκινήσεις και τις ευαισθησίες του στην μεγάλη οθόνη, γεγονός που με άνεση και δίχως να ζοριστεί ιδιαίτερα στην απόδοση του σεναρίου, καταφέρνει Stephen Chbosky, δοκιμασμένος άλλωστε από τον καιρό του Wallflower. Που αποσπά την ψυχή από το ορίτζιναλ κείμενο, για να την τυλίξει με την απαιτούμενη θέρμη της εικόνας και να την σερβίρει κατά πως το κοινό την επιθυμεί, ζητώντας να παρακολουθήσει, μέρες χριστουγεννιάτικες που διανύουμε, μια ταινία που σφύζει ζεστασιάς, όσο και τόλμης ανθρώπινης, στην αντιμετώπιση κάθε λογής αντιξοότητας που στέλνει η Λάχεση.
Κεντρική περσόνα του στόρι και αναμφίβολα ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η πλοκή, ο Όγκι. Αδύνατος, κοντούλης, εύθραυστος σωματικά, ο μισός σε μπόι συγκριτικά με τα υπόλοιπα παιδιά της σειράς του, μα το κυριότερο, με χαρακτηριστικά προσώπου τόσο μεταλλαγμένα από το κανονικό, που είναι δύσκολο σε όποιον έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του, να μην τον περιεργαστεί λες και πρόκειται για ένα ξωτικό, για ένα Άλιεν. Σε αυτά τα μόλις δώδεκα χρόνια ζωής του όμως το άμαθο παιδάκι, έχει να επιδείξει τόση ωριμότητα σκέψης, ώστε να προσπερνά πανεύκολα το εισαγωγικό σοκ των άλλων, την ώρα της σύστασης, παίζοντας δικά του παιχνίδια στην μελέτη του δικού τους χαρακτήρα. Αν αυτό το εμπόδιο μοιάζει παιχνιδάκι για το πιτσιρίκι, δεν γίνεται να ισχύσει το ίδιο για το μετέπειτα μπούλινγκ που δεδομένα θα υποστεί, από τα άμυαλα και ανώριμα κακομαθημένα που τον περικυκλώνουν και τον λοιδορούν ως κάτι το ξένο, το αφύσικο, το εξωγήινο...
Η ματιά του δημιουργού, με τρόπο ευρηματικό όμως, στην αφήγηση της, δεν στέκεται απλά και μόνο στο πως ένα Πεμπτάκι του δημοτικού μάχεται ολομόναχο ενάντια στην κατάρα, μα και πως αυτή η δυσχέρεια έχει επιβαρύνει τον στενό οικογενειακό κύκλο του. Κι εκείνος με την σειρά του δεν πρέπει να το βάλει κάτω, μα να μοχθήσει για να ανατρέψει τον όποιο αρνητισμό πλανάται κάτω από τα κεραμίδια του. Με βινιέτες που παρεμβάλλονται σαν μιξαρισμένες και όχι κατ ανάγκη σε χρονική συνέχεια, στην εξέλιξη, ο φακός εστιάζει στο πως κοντράρουν τις συνέπειες οι συν αυτώ του Όγκι, οι πονεμένοι γονείς, οι σαφώς πιο ορθολογικής δράσης δασκάλοι, η πιο άμεσα επηρεασμένη από το όλο σκηνικό, αδελφή του. Η τελευταία περίπτωση είναι αυτή που επιδέχεται και της μεγαλύτερης βαρύτητας, στην περιφερειακή δράση, καθώς το κορίτσι που διανύει την περίοδο της εφηβείας του, αισθάνεται μια όχι ισομερή κατανομή της γονικής αγάπης, νιώθει την απώλεια του μοναδικού προσώπου που της επέδειξε αδυναμία, της γιαγιάς, βιώνει το πρώτο νεανικό σκίρτημα, αλλά και μπαίνει σε διαδικασία ανταγωνισμού με την, επίσης καταπιεσμένη, κολλητή. Πολύ ενδιαφέρον subplot...
Ο πιο αναγνωρισμένος ανήλικος σταρ της δεκαετίας μας, Jacob Tremblay, μακιγιαρισμένος έντεχνα για να ταιριάξει στην μορφή του θλιμμένα τσακισμένου δωδεκάχρονου, είναι όπως πάντα εκπληκτικός! Στα αδύναμα μπρατσάκια του σηκώνει τις απαιτήσεις του ρόλου, δίχως να χάνει δευτερόλεπτο τον έλεγχο, χωρίς συνάμα να τραβάει στα άκρα το μελόδραμα με την μασκοφορεμένη παρουσία του. Ευτύχημα τόσο για εκείνον, όσο και για το συνολικό πρότζεκτ, η παρουσία της Julia Roberts, που πλέον ανήκει στην κατηγορία των ερμηνευτριών που δίνουν άλλο κύρος, οτιδήποτε και αν κληθούν να αποδώσουν στο πανί. Η Πρίτι Γούμαν στα πατημένα πενήντα της πλέον, ορίζει τον support καταλύτη ολάκερου του ανσάμπλ, που πέραν του (μάλλον αόρατου adult) Owen Wilson, είναι νεαρό και άπειρο, σίγουρα πάντως ταλαντούχο και συνολικά αξιοπρεπές.
Αποτέλεσμα όλων των καλά μελετημένων συνιστωσών, είναι το πραγματικά όμορφο και crowdpleaser Θαύμα, που συμβαδίζει απόλυτα και αρμονικά με την γιορτινή ατμόσφαιρα, εννοείται προσφέροντας μια βουρκωμένων ματιών, μα ηλιόλουστη και ευτυχισμένου φινάλε έξοδο. Ένα θέμα που σε εναλλακτικές, ίσως λιγότερο ακραίες του μορφές, συμβαίνει εντός του οίκου όλων μας, με αποτέλεσμα λίγο έως πολύ, να δούμε τον εαυτό μας να συμμετέχει ως ενεργό του μέρος σε κάποια του έκφανση. Ελπίζω όχι στην αρνητική, την βίαιη και αποτρόπαια. Οι κοινωνίες μας, φτωχές ίσως σε παράδες, αλλά πλούσιες σε μοιρασιά αγάπης, σε συντριπτικό βαθμό έχουν περιορίσει θέλω να πιστεύω, τέτοιες αρνητικές δράσεις.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Δεκεμβρίου 2017 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική