Ο διπλός εραστής
του François Ozon. Με τους Marine Vacth, Jérémie Renier, Jacqueline Bisset, Myriam Boyer, Dominique Reymond
Όλα συμβαίνουν μεσ' στο κεφάλι μας...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Εγώ είμαι Δόκτορας, ο δόκτορ Τζέκιλ/ και θα με βρεις κρυμμένο μες τα παρασκήνια»...
O 50χρονος François Ozon έχει γυρίσει μπόλικες ταινίες, μεταξύ των οποίων και πολλές μικρού μήκους και αρκετά ντοκιμαντέρ. Αν δεν προσμετρήσουμε την μεσαίου μήκους ταινία του (που είναι και ταινιάρα!) το «Regarde la mer» (1997) τούτη εδώ είναι η 17η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Και είναι μόλις η τρίτη του μεγάλου μήκους με την οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, μετά τις ταινίες «Η πισίνα» (Swimming Pool, 2003) και «Νέα & όμορφη» (Jeune & jolie, 2013). Το «Νέα & όμορφη» ήταν και η πρώτη ταινία κατά την οποία πρωτοσυνεργάστηκε με την Marine Vacth, την οποία ουσιαστικά έβγαλε στο κουρμπέτι!
Με τον Jérémie Renier αυτή είναι η τρίτη ταινία στην οποία συνεργάζονται, μετά τα «Σατανικοί εραστές» (Les amants criminels, 1999) και «Potiche». Το σενάριο του L'Amant Double βασίζεται στο βιβλίο «Lives of the Twins» της Joyce Carol Oates, το οποίο η συγγραφέας του έγραψε χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Rosamond Smith!
Η υπόθεση: Η Κλοέ είναι μια πανέμορφη, νέα γυναίκα. Παλιότερα μάλιστα δούλευε ως μοντέλο. Διαμαρτύρεται για πόνους στο στομάχι της. Κι όταν οι γιατροί στους οποίους απευθύνεται δεν της βρίσκουν τίποτε σωματικό, αποφασίζει (με την παρότρυνση κάποιου από αυτούς) να πάει σε ψυχίατρο, μιας που το πρόβλημά της κατά πως φαίνεται, είναι ψυχολογικό. Πηγαίνει στον Πολ Μεγιέρ και βρίσκει τις συναντήσεις μαζί του εξαιρετικά απελευθερωτικές. Εκείνος την ακούει κι εκείνη ξανοίγεται ολοένα και περισσότερο. Κάποια στιγμή, της λέει πως δεν μπορεί να την βλέπει πια, καθώς την έχει ερωτευθεί.
Οι συνεδρίες ολοκληρώνονται, η Κλοέ δείχνει ευτυχισμένη, οι πόνοι έχουν φύγει και οι δυο τους... παντρεύονται και ζουν μαζί. Η Κλοέ πιάνει δουλειά σε ένα μουσείο, όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Τα προβλήματα θα επιστρέψουν όταν η Κλοέ αντιληφθεί πως δεν ξέρει σχεδόν τίποτε για τον Πολ, ενώ εκείνος γνωρίζει τα πάντα για εκείνην. Γιατί της κρύβει πράγματα; Ποια η σχέση του επίσης ψυχιάτρου Λουί Ντελόρντ με τον Πολ; Γιατί μοιάζουν σαν δυο σταγόνες βροχής; Κι εντέλει, τι είναι αυτοί οι πόνοι στο στομάχι της, που επιστρέφουν;
Η άποψή μας: Πολλοί είναι εκείνοι, συνάδελφοι και μη, που με... κατηγορούν πως κάνω σπόιλερ στις ταινίες για τις οποίες γράφω. Για τούτη την ταινία του Ozon ομολογώ πως θέλω να περιγράψω ακριβώς την αρχική σκηνή, μια σκηνή ήδη ανθολογίας στην ιστορία του σινεμά! Όσοι δεν θέλετε να διαβάσετε σχετικά με αυτήν, συνεχίστε μετά το τέλος της παραγράφου! Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Αρχίζει η ταινία, πέφτουν οι τίτλοι αρχής και βλέπουμε την Κλοέ να της κόβουν τα μακριά της μαλλιά. Η μουσική είναι ωραία, οι τίτλοι πέφτουν χαλαρά, η Marine Vacth, που υποδύεται την Κλοέ, είναι πανέμορφη, όλα καλά. Cut. Κοντινό. Γκρο πλάνο ρε παιδιά, πως το λένε. Κάτι βγαίνει από έναν σάρκινο ροζ σωλήνα. Βλέπουμε ένα υπέροχο αιδοίο. Βρισκόμαστε σε ιατρείο και η γυναικολόγος μόλις έχει τελειώσει μια κολποσκόπηση, βγάζοντας τον κολποδιαστολέα. Το αιδοίο, βρίσκεται εκεί, μπροστά μας, σε όλη του την υπέροχη μεγαλοπρέπεια. Cut. Και μοντάζ κατευθείαν με το πράσινο, υγρό μάτι της Κλοέ. Σε κάθετη λήψη. Όχι οριζόντια. Με το μετείκασμα να στέλνει κατευθείαν το μήνυμα: αιδοίο ίσον μάτι! Με το μάτι βλέπουμε τη ζωή. Από το αιδοίο γεννιέται η ζωή! Ρε τον μπαγάσα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Ozon κάνει μια υπέροχη δήλωση για το σινεμά (που ως γνωστό είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο) αλλά και για τη ζωή και ταυτόχρονα αποτίνει έναν βλάσφημο φόρο τιμής στον «Ανδαλουσιανό σκύλο» του Luis Buñuel και του Salvador Dalí! Εκεί, ένα ξυράφι κόβει ένα μάτι! Εννοείται πως στην ταινία δεν υπάρχει κανένας σκύλος, παρά μόνο στον τίτλο.
Ε, στην ταινία του Ozon το πόσο πολλές γάτες υπάρχουν (ζωντανές και βαλσαμωμένες) δείχνουν ότι συνεχίζει το αστείο, χωρίς μέτρο, έτσι, γαμάτα! Και μην ξεχνάμε βεβαίως πως στα αγγλικά η γάτα είναι γνωστή και ως pussycat, όπου pussy = μουνί. Πω πω πω, και δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα, έτσι;
Τούτη η ταινία του François Ozon είναι το πιο αστείο πάτσγουορκ – φόρος τιμής σε 586 χιλιάδες σκηνοθέτες και σκηνές που έχουμε δει στο παρελθόν! Ο Ozon δημιουργεί ένα ερωτικό θρίλερ και διασκεδάζει αφάνταστα στην πορεία! Οι αναφορές του πέφτουν η μία μετά την άλλη με ρυθμό πολυβόλου! Προφανέστατη αναφορά νούμερο ένα: «Οι διχασμένοι» (Dead Ringers, 1988) του David Cronenberg. Δίδυμοι γυναικολόγοι εκεί δίδυμοι (;;;;;) ψυχίατροι εδώ. Η μήτρα όμως, τα γυναικεία γεννητικά όργανα, στο επίκεντρο και των δύο ταινιών. Τα πολλαπλά είδωλα, το παιχνίδι με τα τζάμια και τους καθρέφτες, παραπέμπει τουλάχιστον στον Orson Welles και στην «Κυρία της Σαγκάης» (The Lady from Shanghai, 1947). Οι πρώτες συναντήσεις με τον Πολ, όπου το μοντάζ φέρνει τα δύο πρόσωπα κοντά ενώ βρίσκονται μακριά είναι ντάλε κουάλε Brian De Palma.
Ο Ozon παίζει, το είπαμε αυτό, έτσι; Και ασχολείται με τη γυναικεία υστερία. Με τη γυναικεία ψυχρότητα. Όταν η Κλοέ έρχεται για πρώτη φορά στη ζωή της σε οργασμό και πάλι ο θεούλης Γάλλος χρησιμοποιεί κάμερα μέσα στον γυναικείο κόλπο, που τον δείχνει (τον κόλπο) να γεμίζει με κολλώδες υγρό και να ανοιγοκλείνει από χαρά – όπως έλεγε μια παλιά συνάδελφος στον «Αγγελιοφόρο»: «χειροκροτάει το παπάκι της» (σημείωση: παιδιά, σόρι, αν γράψω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, θα χαρακτηριστώ χυδαίος – που είμαι – αλλά να, προσπαθώ να κρατάω τα προσχήματα)! Και βέβαια, έχει πολύ Hitchcock η ταινία. Πολύ! Και μια διεστραμμένη (;;;) οπτική πάνω στο σεξ, αλά Verhoeven. Όλα όσα βλέπουμε στην ταινία τα βλέπουμε μέσω της Κλοέ, που είναι βέβαια αυτό που λέμε «μη αξιόπιστος αφηγητής». Α, ναι, τώρα θυμήθηκα: και Polanski παιδιά βάζει ο Ozon, και Polanski της «Αποστροφής»!
Μετά το υπέροχο «Frantz», την πιο ήσυχη, διακριτική, τρυφερή θα τολμούσα να πω ταινία της φιλμογραφίας του, ο Ozon αποφασίζει να ξεσαλώσει! Το καταδιασκεδάζει κι αυτό περνάει και στην αίθουσα! Αυτή ήταν η πιο φαν δημοσιογραφική προβολή σε όλο το προηγούμενο φεστιβάλ των Καννών! Βάζει και μια επιστημονικότητα σε όλο αυτό, αλά Von Trier για το τι είναι κανιβαλιστικά δίδυμα ή παρασιτικά δίδυμα, για το πως προκύπτουν λόγω ιδιαίτερης βιολογίας οι γάτες, έχει και φροϊδικές και λακανικές αναφορές για το βλέμμα, μιλάμε, την κάναμε λαχείο στην προβολή! Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και σκηνές ονείρου (όλα τα κλισέ, είναι τρομερός!) και σε μια από αυτές που... πονάει, θα ξανασκεφτείτε πολύ την έννοια του strap-on όπως τη γνωρίζατε. Βρε τι θυσίες κάνει ένας άνδρας όταν αγαπάει...
Η Marine Vacth είναι πανέμορφη (και η ομοιότητά της με την δική μας Δάφνη Πατακιά είναι συγκλονιστική – θα μπορούσαν άνετα να παίξουν τις αδελφές σε μια ταινία προσεχώς – είναι πιο όμορφη από τη δική μας, αλλά η Δάφνη μας είναι σαφώς πιο ταλαντούχα και εννοείται πιο ερωτική – η Vacht όντως βγάζει μια ψυχρότητα – τέλειο κάστινγκ by the way). Ο Jérémie Renier ανταποκρίνεται επαρκώς στις ανάγκες του διπλού του (!!!!) ρόλου κι έχουμε και μια εμφάνιση από τις σπάνιες τα τελευταία χρόνια της επίσης γυναικάρας στα νιάτα της, Jacqueline Bisset. Δεν ξέρω πόσο πολύ άλλαξε τα... φώτα στο βιβλίο της Joyce Carol Oates αλλά ο Ozon μας... έφτιαξε, ποικιλοτρόπως με αυτήν του την ταινία!
Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν τη δεδομένη στιγμή που την είδαμε στις Κάννες. Και είναι μια πληθωρική, αναπολογιτική, διασκεδαστική, σαρκαστική, φανταστική φιλμική δημιουργία. Εύγε, ζήτω και μπράβο!
Η υπόθεση: Η Κλοέ είναι μια πανέμορφη, νέα γυναίκα. Παλιότερα μάλιστα δούλευε ως μοντέλο. Διαμαρτύρεται για πόνους στο στομάχι της. Κι όταν οι γιατροί στους οποίους απευθύνεται δεν της βρίσκουν τίποτε σωματικό, αποφασίζει (με την παρότρυνση κάποιου από αυτούς) να πάει σε ψυχίατρο, μιας που το πρόβλημά της κατά πως φαίνεται, είναι ψυχολογικό. Πηγαίνει στον Πολ Μεγιέρ και βρίσκει τις συναντήσεις μαζί του εξαιρετικά απελευθερωτικές. Εκείνος την ακούει κι εκείνη ξανοίγεται ολοένα και περισσότερο. Κάποια στιγμή, της λέει πως δεν μπορεί να την βλέπει πια, καθώς την έχει ερωτευθεί.
Οι συνεδρίες ολοκληρώνονται, η Κλοέ δείχνει ευτυχισμένη, οι πόνοι έχουν φύγει και οι δυο τους... παντρεύονται και ζουν μαζί. Η Κλοέ πιάνει δουλειά σε ένα μουσείο, όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Τα προβλήματα θα επιστρέψουν όταν η Κλοέ αντιληφθεί πως δεν ξέρει σχεδόν τίποτε για τον Πολ, ενώ εκείνος γνωρίζει τα πάντα για εκείνην. Γιατί της κρύβει πράγματα; Ποια η σχέση του επίσης ψυχιάτρου Λουί Ντελόρντ με τον Πολ; Γιατί μοιάζουν σαν δυο σταγόνες βροχής; Κι εντέλει, τι είναι αυτοί οι πόνοι στο στομάχι της, που επιστρέφουν;
Η άποψή μας: Πολλοί είναι εκείνοι, συνάδελφοι και μη, που με... κατηγορούν πως κάνω σπόιλερ στις ταινίες για τις οποίες γράφω. Για τούτη την ταινία του Ozon ομολογώ πως θέλω να περιγράψω ακριβώς την αρχική σκηνή, μια σκηνή ήδη ανθολογίας στην ιστορία του σινεμά! Όσοι δεν θέλετε να διαβάσετε σχετικά με αυτήν, συνεχίστε μετά το τέλος της παραγράφου! Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Αρχίζει η ταινία, πέφτουν οι τίτλοι αρχής και βλέπουμε την Κλοέ να της κόβουν τα μακριά της μαλλιά. Η μουσική είναι ωραία, οι τίτλοι πέφτουν χαλαρά, η Marine Vacth, που υποδύεται την Κλοέ, είναι πανέμορφη, όλα καλά. Cut. Κοντινό. Γκρο πλάνο ρε παιδιά, πως το λένε. Κάτι βγαίνει από έναν σάρκινο ροζ σωλήνα. Βλέπουμε ένα υπέροχο αιδοίο. Βρισκόμαστε σε ιατρείο και η γυναικολόγος μόλις έχει τελειώσει μια κολποσκόπηση, βγάζοντας τον κολποδιαστολέα. Το αιδοίο, βρίσκεται εκεί, μπροστά μας, σε όλη του την υπέροχη μεγαλοπρέπεια. Cut. Και μοντάζ κατευθείαν με το πράσινο, υγρό μάτι της Κλοέ. Σε κάθετη λήψη. Όχι οριζόντια. Με το μετείκασμα να στέλνει κατευθείαν το μήνυμα: αιδοίο ίσον μάτι! Με το μάτι βλέπουμε τη ζωή. Από το αιδοίο γεννιέται η ζωή! Ρε τον μπαγάσα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο Ozon κάνει μια υπέροχη δήλωση για το σινεμά (που ως γνωστό είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο) αλλά και για τη ζωή και ταυτόχρονα αποτίνει έναν βλάσφημο φόρο τιμής στον «Ανδαλουσιανό σκύλο» του Luis Buñuel και του Salvador Dalí! Εκεί, ένα ξυράφι κόβει ένα μάτι! Εννοείται πως στην ταινία δεν υπάρχει κανένας σκύλος, παρά μόνο στον τίτλο.
Ε, στην ταινία του Ozon το πόσο πολλές γάτες υπάρχουν (ζωντανές και βαλσαμωμένες) δείχνουν ότι συνεχίζει το αστείο, χωρίς μέτρο, έτσι, γαμάτα! Και μην ξεχνάμε βεβαίως πως στα αγγλικά η γάτα είναι γνωστή και ως pussycat, όπου pussy = μουνί. Πω πω πω, και δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα, έτσι;
Τούτη η ταινία του François Ozon είναι το πιο αστείο πάτσγουορκ – φόρος τιμής σε 586 χιλιάδες σκηνοθέτες και σκηνές που έχουμε δει στο παρελθόν! Ο Ozon δημιουργεί ένα ερωτικό θρίλερ και διασκεδάζει αφάνταστα στην πορεία! Οι αναφορές του πέφτουν η μία μετά την άλλη με ρυθμό πολυβόλου! Προφανέστατη αναφορά νούμερο ένα: «Οι διχασμένοι» (Dead Ringers, 1988) του David Cronenberg. Δίδυμοι γυναικολόγοι εκεί δίδυμοι (;;;;;) ψυχίατροι εδώ. Η μήτρα όμως, τα γυναικεία γεννητικά όργανα, στο επίκεντρο και των δύο ταινιών. Τα πολλαπλά είδωλα, το παιχνίδι με τα τζάμια και τους καθρέφτες, παραπέμπει τουλάχιστον στον Orson Welles και στην «Κυρία της Σαγκάης» (The Lady from Shanghai, 1947). Οι πρώτες συναντήσεις με τον Πολ, όπου το μοντάζ φέρνει τα δύο πρόσωπα κοντά ενώ βρίσκονται μακριά είναι ντάλε κουάλε Brian De Palma.
Ο Ozon παίζει, το είπαμε αυτό, έτσι; Και ασχολείται με τη γυναικεία υστερία. Με τη γυναικεία ψυχρότητα. Όταν η Κλοέ έρχεται για πρώτη φορά στη ζωή της σε οργασμό και πάλι ο θεούλης Γάλλος χρησιμοποιεί κάμερα μέσα στον γυναικείο κόλπο, που τον δείχνει (τον κόλπο) να γεμίζει με κολλώδες υγρό και να ανοιγοκλείνει από χαρά – όπως έλεγε μια παλιά συνάδελφος στον «Αγγελιοφόρο»: «χειροκροτάει το παπάκι της» (σημείωση: παιδιά, σόρι, αν γράψω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, θα χαρακτηριστώ χυδαίος – που είμαι – αλλά να, προσπαθώ να κρατάω τα προσχήματα)! Και βέβαια, έχει πολύ Hitchcock η ταινία. Πολύ! Και μια διεστραμμένη (;;;) οπτική πάνω στο σεξ, αλά Verhoeven. Όλα όσα βλέπουμε στην ταινία τα βλέπουμε μέσω της Κλοέ, που είναι βέβαια αυτό που λέμε «μη αξιόπιστος αφηγητής». Α, ναι, τώρα θυμήθηκα: και Polanski παιδιά βάζει ο Ozon, και Polanski της «Αποστροφής»!
Μετά το υπέροχο «Frantz», την πιο ήσυχη, διακριτική, τρυφερή θα τολμούσα να πω ταινία της φιλμογραφίας του, ο Ozon αποφασίζει να ξεσαλώσει! Το καταδιασκεδάζει κι αυτό περνάει και στην αίθουσα! Αυτή ήταν η πιο φαν δημοσιογραφική προβολή σε όλο το προηγούμενο φεστιβάλ των Καννών! Βάζει και μια επιστημονικότητα σε όλο αυτό, αλά Von Trier για το τι είναι κανιβαλιστικά δίδυμα ή παρασιτικά δίδυμα, για το πως προκύπτουν λόγω ιδιαίτερης βιολογίας οι γάτες, έχει και φροϊδικές και λακανικές αναφορές για το βλέμμα, μιλάμε, την κάναμε λαχείο στην προβολή! Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και σκηνές ονείρου (όλα τα κλισέ, είναι τρομερός!) και σε μια από αυτές που... πονάει, θα ξανασκεφτείτε πολύ την έννοια του strap-on όπως τη γνωρίζατε. Βρε τι θυσίες κάνει ένας άνδρας όταν αγαπάει...
Η Marine Vacth είναι πανέμορφη (και η ομοιότητά της με την δική μας Δάφνη Πατακιά είναι συγκλονιστική – θα μπορούσαν άνετα να παίξουν τις αδελφές σε μια ταινία προσεχώς – είναι πιο όμορφη από τη δική μας, αλλά η Δάφνη μας είναι σαφώς πιο ταλαντούχα και εννοείται πιο ερωτική – η Vacht όντως βγάζει μια ψυχρότητα – τέλειο κάστινγκ by the way). Ο Jérémie Renier ανταποκρίνεται επαρκώς στις ανάγκες του διπλού του (!!!!) ρόλου κι έχουμε και μια εμφάνιση από τις σπάνιες τα τελευταία χρόνια της επίσης γυναικάρας στα νιάτα της, Jacqueline Bisset. Δεν ξέρω πόσο πολύ άλλαξε τα... φώτα στο βιβλίο της Joyce Carol Oates αλλά ο Ozon μας... έφτιαξε, ποικιλοτρόπως με αυτήν του την ταινία!
Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν τη δεδομένη στιγμή που την είδαμε στις Κάννες. Και είναι μια πληθωρική, αναπολογιτική, διασκεδαστική, σαρκαστική, φανταστική φιλμική δημιουργία. Εύγε, ζήτω και μπράβο!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική