Bitter Harvest
του George Mendeluk. Με τους Max Irons, Samantha Barks, Barry Pepper, Tamer Hassan, Terence Stamp, Aneurin Barnard, Tom Austen, Richard Brake, Gary Oliver
Όσο δεν μιλάμε, τέτοια θα μας σερβίρουν...
του zerVo (@moviesltd) 
Στην αρχή η αλήθεια είναι πως έμοιαζε πολύ αστεία, αυτή η χονδροειδής μέθοδος που επέλεξε η Δύση για να μεταλλάξει την ιστορία και να αναδείξει σε δύσμοιρους παθόντες της..."Κομμουνιστικής λαίλαπας", όλους εκείνους τους λαούς που έφτασαν στο απόγειο της ισχύος τους, ενωμένοι κάτω από την κοινή ερυθρή σημαία με το σφυροδρέπανο. Όλοι καταλαβαίνουμε ποιους ακριβώς λαούς, εκείνους που έχουν στήσει καταμεσίς της Γηραιάς Ηπείρου, στις μέρες μας, θύλακες ναζιστικούς και ακραία εθνικιστικούς, με τις ευλογίες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, που δίχως να έχουν το παραμικρό να προσφέρουν στην "Ηνωμένη Ευρώπη" υψώνουν διαρκώς το δάκτυλο του τάχαμου νταή, ενάντια στους πάντες. Λαοί που μια φορά κι έναν καιρό, κάτω από την προστατευτική στέγη που πήγαινε κόντρα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αποσπούσαν τεράστια οφέλη και κύρος, ως ισότιμα μέλη μιας Ένωσης που είχε να επιδείξει την κορυφαία οργάνωση, τους ισχυρότερους θεσμούς, τους πιο γερούς κανόνες λειτουργίας, στοιχεία που είχαν σαν αποτέλεσμα ένα κράτος πρώτο και κυρίαρχο παντού! Στις κοινωνικές παροχές, στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Μια βόλτα πάνω κάτω στην λεωφόρο Συγγρού, πείθει ακόμη και τον πιο αδαή για το πιο ακριβώς είναι το νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν, πια, των χωρών που πανηγύρισαν (στιγμιαία) την κατάρρευση του δίκαιου καθεστώτος. Και κάτι τέτοια αποβράσματα σαν και τούτο το μίασμα Bitter Harvest, είναι που τροφοδοτούν ακόμη με παραμύθια και στυγνά ψέμματα τον φουκαρά κοσμάκη, μπας και τον πείσουν πως τώρα είναι τα ωραία και τα καλά, που τρώνε τρεις και βγαίνουν στο πεζοδρόμιο εκατομμύρια. Και όχι τότε, που οι πολυτέλειες μεν έλειπαν, μα οι βασικές ανάγκες, όλων, ήταν δεδομένα καλυμμένες.
1932, Ουκρανία. Έχοντας σαν μοναδικό τους νοιάξιμο την σπορά και τον θερισμό στα χωράφια τους, που θα τους αποφέρει τα προς το ζην για να θρέψουν τις φαμίλιες τους, οι αγρότες της περιφέρειας, έξω από την πρωτεύουσα της χώρας, Κίεβο, θα βρεθούν μπροστά σε μια αναπάντεχη ανατροπή των δεδομένων. Οι παλιές καλές ημέρες, που ο Άγιος Τσάρος Νικόλαος ούτε τους φορολογούσε, ούτε τους χαράτσωνε, εννοείται, ανήκουν στο παρελθόν, αφού πλέον μετά την Επανάσταση των τρομοκρατών, οι σατανικοί Μπολσεβίκοι, κατ εντολή του δαίμονα ηγέτη Στάλιν, που όποιον βλέπει τον δολοφονεί, έχουν κακούς σκοπούς και δεν γίνεται να αποδεχτούν κοτζαμπάσηδες και είλωτες, αλλά επιδιώκουν να στήσουν συνεταιρισμούς για κάποιο, λέει, κοινό όφελος και για την ισονομία, όπως εκείνοι την πιστεύουν.
Φωτιά στην γούνα των σιταράδων, θα βάλει δε, ο ερχομός του βάναυσου Red Army, που βιάζει, μαχαιρώνει και στέλνει στην κρεμάλα όποιον υπερήφανο, μαχητή, ένδοξο πατριώτη Ουκρανό βρεθεί στο διάβα του και το μόνο που θέλει ο φουκαράς, είναι μισό σακκί σιτάρι, που βγάζει τον χρόνο για να μην πεινάσει. Μπροστά στην θωριά του στυγερά δολοφονημένου του πατέρα και του βιασμένου του - πάλαι ποτέ φημισμένου ήρωα των πολέμων - παππού του, ο ατρόμητος Γιούρι, θα εγκαταλείψει ντροπιασμένος το χωριό του και θα φύγει για την μεγαλούπολη, προκειμένου να αναζητήσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Εκεί που θα κατανοήσει, πως οι Κόκκινοι Μαφιόζοι που γκρέμισαν τον ελέω Θεού Αυτοκράτορα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκδικητικοί φονιάδες, ακραίοι σαδιστές που παίζουν με τον πόνο του λαού και στο πλάνο τους δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά να ισοπεδώσουν όποιον αντιστέκεται στο σχέδιο εξόντωσης των μέχρι τα χθες τρισευτυχισμένων και ολιγαρκών αγροτών.
Συνέπεια τούτης της γενοκτονικής τάσης της Μόσχας, θα είναι ολάκερη η έκταση της Ουκρανίας για μια διετία να πέσει σε λήθαργο και οι κάτοικοι της να λιμοκτονήσουν πέφτοντας θύματα του εγκληματικού Χολοντομόρ. Του λιμού δηλαδή, που σύμφωνα με τα στοιχεία του επιλόγου, σκότωσε περισσότερους από 15 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ανοίγω το λοιπόν τον Άτλαντα για να διαβάσω τα δημογραφικά στοιχεία της Ουκρανίας των καιρώ εκείνω. Και παθαίνω σοκ! Σύμφωνα με όσα μας παραθέτει το "έγκυρο¨ετούτο εργάκι, που φτιάχτηκε λέει με παράδες ενός πλούσιου Καναδού, στενοχωρημένου από όσα δεινά τράβηξαν οι πρόγονοι του από τους Σταλινικούς, ένας στους τέσσερις Ουκρανούς πέθανε από την πείνα. Χμμμ. Μάλλον, μπορεί, ίσως, να είναι ακραία η αναλογία, ενδεχόμενα και παρατραβηγμένη. Ίσως ανάλογη θα έλεγα, με το γεγονός πως ο ήρωας της ιστορίας μας, την ώρα που οι δικοί του δεν είχαν ψωμί να φάνε, εκείνος έκανε ζωγραφιές στα ΑΣΚΤ του Κιέβου. Είπαμε, υπερήφανος λαός και αρτιστικά ευαίσθητος οι φίλοι μας οι Ουκρανοί.
Εν ολίγοις για να μην μακρηγορούμε. Το κινηματογραφικό πόνημα εδώ, προερχόμενο από τις States αλλά ουχί και από κανένα στούντιο της προκοπής, αποτελεί κι αυτό μέρος της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, που ξεκίνησαν οι καπιταλιστικά παρακινούμενοι Κιεβίτες εδώ και καιρό, υποστηρίζοντας πως για τον λιμό υπαίτια είναι η μαμά Ρωσία και ο Πατερούλης που με την πολιτική τους εκδικήθηκαν τους καλοσυνάτους, καλόβολους και χαμογελαστούς γεωργούς, που επιζητούσαν ακόμη πιο ανθρώπινους όρους εργασίας, από εκείνους της απόλυτης ισότητας της κολλεκτίβας. Μια χούφτα χώρες, εννοείται ανάμεσα τους βρίσκονται οι Σερίφηδες, έχουν υποστηρίξει μόνο αυτή την εντύπωση. Διότι όλοι οι άλλοι, γνωρίζουν πολύ καλά πως η πείνα προήλθε από την πλήρως αρνητική στάση των κουλάκων στο σοσιαλιστικό πλάνο της κεντρικής διοίκησης, οργανώνοντας εξτρεμιστικές επιθέσεις και προκαλώντας μη αναστρέψιμα δεινά στα γόνιμα χωράφια, με έντεχνους εμπρησμούς σε όλη την εύφορη ζώνη, που θα ανήκε πλέον όχι σε λίγους, αλλά στα αλληλέγγυα κολχόζ.
Με όλη αυτή την εμετική παραπληροφόρηση, που αντλεί τις πηγές της από την προπαγάνδα της Χιτλερικής Γερμανίας, καθώς ο ίδιος ο Φύρερ από νωρίς είχε βάλει στο μάτι το ουκρανικό σιτάρι, είναι λογικό κι επόμενο το "κινηματογραφικό" ετούτο ανιστόρητο δράμα να περνά ως παρακολούθηση σε τελευταία μοίρα, δίχως να έχει τίποτα άλλο να προσφέρει εκτός από θλίψη για όσους το φαντάστηκαν. Μια μελοδραματική σαχλαμάρα κατά παραγγελία των Γερακιών που έχουν πάρει στην αγκάλη τους τους "πρώην αιχμάλωτους" κάτω από την Σοβιετική μπότα Τζαλομπλού, όπου δεν τηρείται ο παραμικρός σεβασμός των χαμένων ψυχών, μπροστά στην αναληθή και προβοκατόρικη έκθεση των συμβάντων, κατά πως συμφέρει τα τραστ. Γουρούνια, φονιάδες, βιαστές, ανισόρροποι και σχιζοφρενείς οι εκμεταλλευτές Σοβιετικοί, ανθρωπάκια του Θεού, οι καημένοι οι αγρότες. Και που είσαι ακόμη? Όσο δεν μιλάμε, τέτοια θα μας σερβίρουν...
Φυσικά όλοι οι ήρωες της πλοκής, που δεδομένα διαθέτει υπερηρωικό φινάλε, μιλούν άψογα την αγγλική, με τονισμένο το ρώσικο αξάν, για να γίνει διεθνές το ρεζιλίκι της παραγωγής. Φυσικά από τις εικόνες της Πικρής Συγκομιδής, δεν παρελαύνει κανένας γνωστός αστέρας φροντίζοντας να μην καταγράψει μελανή σελίδα στο παλμαρέ του, παρά μόνο συνταξιούχοι πρώην ομορφονιοί, περιορισμένων πια ικανοτήτων σαν τον Terence Stamp, που στα 80 του χρόνια μάλλον χρειάστηκε τα χρήματα του σπόνσορα για την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη. Α κι ενός πιτσιρίκου με επώνυμο Irons, που το έψαξα στο λυσσάρι και είναι ο γιος του Jeremy. Σπουδαίο ταλέντο... Χωρίς αυτό το επώνυμο, ούτε για Φερερέ δεν θα τον προσλάμβαναν.
Φωτιά στην γούνα των σιταράδων, θα βάλει δε, ο ερχομός του βάναυσου Red Army, που βιάζει, μαχαιρώνει και στέλνει στην κρεμάλα όποιον υπερήφανο, μαχητή, ένδοξο πατριώτη Ουκρανό βρεθεί στο διάβα του και το μόνο που θέλει ο φουκαράς, είναι μισό σακκί σιτάρι, που βγάζει τον χρόνο για να μην πεινάσει. Μπροστά στην θωριά του στυγερά δολοφονημένου του πατέρα και του βιασμένου του - πάλαι ποτέ φημισμένου ήρωα των πολέμων - παππού του, ο ατρόμητος Γιούρι, θα εγκαταλείψει ντροπιασμένος το χωριό του και θα φύγει για την μεγαλούπολη, προκειμένου να αναζητήσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Εκεί που θα κατανοήσει, πως οι Κόκκινοι Μαφιόζοι που γκρέμισαν τον ελέω Θεού Αυτοκράτορα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από εκδικητικοί φονιάδες, ακραίοι σαδιστές που παίζουν με τον πόνο του λαού και στο πλάνο τους δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά να ισοπεδώσουν όποιον αντιστέκεται στο σχέδιο εξόντωσης των μέχρι τα χθες τρισευτυχισμένων και ολιγαρκών αγροτών.
Συνέπεια τούτης της γενοκτονικής τάσης της Μόσχας, θα είναι ολάκερη η έκταση της Ουκρανίας για μια διετία να πέσει σε λήθαργο και οι κάτοικοι της να λιμοκτονήσουν πέφτοντας θύματα του εγκληματικού Χολοντομόρ. Του λιμού δηλαδή, που σύμφωνα με τα στοιχεία του επιλόγου, σκότωσε περισσότερους από 15 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ανοίγω το λοιπόν τον Άτλαντα για να διαβάσω τα δημογραφικά στοιχεία της Ουκρανίας των καιρώ εκείνω. Και παθαίνω σοκ! Σύμφωνα με όσα μας παραθέτει το "έγκυρο¨ετούτο εργάκι, που φτιάχτηκε λέει με παράδες ενός πλούσιου Καναδού, στενοχωρημένου από όσα δεινά τράβηξαν οι πρόγονοι του από τους Σταλινικούς, ένας στους τέσσερις Ουκρανούς πέθανε από την πείνα. Χμμμ. Μάλλον, μπορεί, ίσως, να είναι ακραία η αναλογία, ενδεχόμενα και παρατραβηγμένη. Ίσως ανάλογη θα έλεγα, με το γεγονός πως ο ήρωας της ιστορίας μας, την ώρα που οι δικοί του δεν είχαν ψωμί να φάνε, εκείνος έκανε ζωγραφιές στα ΑΣΚΤ του Κιέβου. Είπαμε, υπερήφανος λαός και αρτιστικά ευαίσθητος οι φίλοι μας οι Ουκρανοί.
Εν ολίγοις για να μην μακρηγορούμε. Το κινηματογραφικό πόνημα εδώ, προερχόμενο από τις States αλλά ουχί και από κανένα στούντιο της προκοπής, αποτελεί κι αυτό μέρος της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, που ξεκίνησαν οι καπιταλιστικά παρακινούμενοι Κιεβίτες εδώ και καιρό, υποστηρίζοντας πως για τον λιμό υπαίτια είναι η μαμά Ρωσία και ο Πατερούλης που με την πολιτική τους εκδικήθηκαν τους καλοσυνάτους, καλόβολους και χαμογελαστούς γεωργούς, που επιζητούσαν ακόμη πιο ανθρώπινους όρους εργασίας, από εκείνους της απόλυτης ισότητας της κολλεκτίβας. Μια χούφτα χώρες, εννοείται ανάμεσα τους βρίσκονται οι Σερίφηδες, έχουν υποστηρίξει μόνο αυτή την εντύπωση. Διότι όλοι οι άλλοι, γνωρίζουν πολύ καλά πως η πείνα προήλθε από την πλήρως αρνητική στάση των κουλάκων στο σοσιαλιστικό πλάνο της κεντρικής διοίκησης, οργανώνοντας εξτρεμιστικές επιθέσεις και προκαλώντας μη αναστρέψιμα δεινά στα γόνιμα χωράφια, με έντεχνους εμπρησμούς σε όλη την εύφορη ζώνη, που θα ανήκε πλέον όχι σε λίγους, αλλά στα αλληλέγγυα κολχόζ.
Με όλη αυτή την εμετική παραπληροφόρηση, που αντλεί τις πηγές της από την προπαγάνδα της Χιτλερικής Γερμανίας, καθώς ο ίδιος ο Φύρερ από νωρίς είχε βάλει στο μάτι το ουκρανικό σιτάρι, είναι λογικό κι επόμενο το "κινηματογραφικό" ετούτο ανιστόρητο δράμα να περνά ως παρακολούθηση σε τελευταία μοίρα, δίχως να έχει τίποτα άλλο να προσφέρει εκτός από θλίψη για όσους το φαντάστηκαν. Μια μελοδραματική σαχλαμάρα κατά παραγγελία των Γερακιών που έχουν πάρει στην αγκάλη τους τους "πρώην αιχμάλωτους" κάτω από την Σοβιετική μπότα Τζαλομπλού, όπου δεν τηρείται ο παραμικρός σεβασμός των χαμένων ψυχών, μπροστά στην αναληθή και προβοκατόρικη έκθεση των συμβάντων, κατά πως συμφέρει τα τραστ. Γουρούνια, φονιάδες, βιαστές, ανισόρροποι και σχιζοφρενείς οι εκμεταλλευτές Σοβιετικοί, ανθρωπάκια του Θεού, οι καημένοι οι αγρότες. Και που είσαι ακόμη? Όσο δεν μιλάμε, τέτοια θα μας σερβίρουν...
Φυσικά όλοι οι ήρωες της πλοκής, που δεδομένα διαθέτει υπερηρωικό φινάλε, μιλούν άψογα την αγγλική, με τονισμένο το ρώσικο αξάν, για να γίνει διεθνές το ρεζιλίκι της παραγωγής. Φυσικά από τις εικόνες της Πικρής Συγκομιδής, δεν παρελαύνει κανένας γνωστός αστέρας φροντίζοντας να μην καταγράψει μελανή σελίδα στο παλμαρέ του, παρά μόνο συνταξιούχοι πρώην ομορφονιοί, περιορισμένων πια ικανοτήτων σαν τον Terence Stamp, που στα 80 του χρόνια μάλλον χρειάστηκε τα χρήματα του σπόνσορα για την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη. Α κι ενός πιτσιρίκου με επώνυμο Irons, που το έψαξα στο λυσσάρι και είναι ο γιος του Jeremy. Σπουδαίο ταλέντο... Χωρίς αυτό το επώνυμο, ούτε για Φερερέ δεν θα τον προσλάμβαναν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιανουαρίου 2018 από την Odeon!
