Στο Καλό, 2017
Μια ακόμη χρονιά που αντελήφθην ολοένα πιότερο πιεστικώς την απόστα μεταξύ κριτικού και θεατή οδεύουσα μειούμενη με την έλευση του πανδαμάτορος. Ακαταλαβίστικα δηλαδής χρη ειπείν πως όσο μεγαλώνεις, τόσο οφείλεις να διείς τα πράματα κατάφατσα, ξεκαβαλικεύοντας την κάλαμο και καλύπτοντας το στασίδι του πλερώνοντος κενηματογραφόφιλου. Ουχί όμως τεζάροντας ξέχειλα στους καναπέοντες, μα λίγο τσιταριστά, αναπτερνίζοντας πόδι και κρατώντας νοερώς νόουτς. Η ολική ισοπέδωση του Marvelοσύμπαντου με τη Disney των τεσσαράκοντα μπιλιουνίων ετησίως να την κάνει αγλέωρα ομού μετά του νεκραναστηθέντος Star Wars (ο Rian Johnson φέτο υπέγραψε τη φανέλα με το 8 και για πρώτη βολά νοιάχτηκα μετά την Επιστροφή των Τζεντάι για τα της saga) δηλώνει ότι το σινεμά του μέλλοντός μας ορίζεται από υπερηρωικά γκλαμπατζίμπανα και μαλακωδώς σπασικλοργιαστικές κραυγίτσες τουιτεράδικου ψευδομεγαλείου.
Μια ακόμη χρονιά που αντελήφθην ολοένα πιότερο πιεστικώς την απόστα μεταξύ κριτικού και θεατή οδεύουσα μειούμενη με την έλευση του πανδαμάτορος. Ακαταλαβίστικα δηλαδής χρη ειπείν πως όσο μεγαλώνεις, τόσο οφείλεις να διείς τα πράματα κατάφατσα, ξεκαβαλικεύοντας την κάλαμο και καλύπτοντας το στασίδι του πλερώνοντος κενηματογραφόφιλου. Ουχί όμως τεζάροντας ξέχειλα στους καναπέοντες, μα λίγο τσιταριστά, αναπτερνίζοντας πόδι και κρατώντας νοερώς νόουτς. Η ολική ισοπέδωση του Marvelοσύμπαντου με τη Disney των τεσσαράκοντα μπιλιουνίων ετησίως να την κάνει αγλέωρα ομού μετά του νεκραναστηθέντος Star Wars (ο Rian Johnson φέτο υπέγραψε τη φανέλα με το 8 και για πρώτη βολά νοιάχτηκα μετά την Επιστροφή των Τζεντάι για τα της saga) δηλώνει ότι το σινεμά του μέλλοντός μας ορίζεται από υπερηρωικά γκλαμπατζίμπανα και μαλακωδώς σπασικλοργιαστικές κραυγίτσες τουιτεράδικου ψευδομεγαλείου.
Η εκτός χόλυγουδ εθνική κινηματογραφία δυστυχώς εδώ στον Κάναδα είναι κάτι που δεν παρακολουθώ εξόν του TIFF και επομένως δεν αισθάνομαι αν πάει ή έρχεται. Οπόταν…αντανακλαστικά στρημάρω Netflix, τολμώντας να μπιντζάρω Manhunter καίτοι μισώ την τηλεόραση κι ότι ιδεολογικά αυτή πρεσβεύει. Είμαστε ευνοούμενοι ως ανθρωπότης πάντως για το TwinPeaks: The Return του μάγιστρου Lynch που θριαμβευτικά μπραντεφεριάζει ό,τι εθεάθη το 2017 από iPhoneως Imax (sorry Chris Nolan). Για να μείνω στη μεγάλη οθόνη, οι δυο σταθεροί δείκτες ποιότητας, ανημέισο και ντοκς δε πήγαν ψηλά ενώ για την ελληνική εσοδεία αποφεύγω επιμελώς να εκφραστώ. Παρεμπί, δε θεωρώ καμιά παραγωγή του Γιώργου Λάνθιμου ελληνικό σινεμά από τον Αστακό κι έπειτα το οποίο δε χρειάζεται να προβληματίσει κανένα, πολύ περισσότερο δε τον ίδιο.
Κλείνοντας, με ένα icewine ανά χείρας, καθώς αφουγκράζομαι στον αέρα τα βινύλια από το δωμάτιο της κόρης μου (Blue Christmas του Elvis και συλλογή του Τρίο Μπελκάντο, άπαντα από το fleamarket μόνο $10), κοιτώντας το παγωμένο χιόνι στους -24c, μια κουβέντα για όσκαρς: Για πολλά έτη υπήρξαν παίγνιο του PR, από πέρσι είναι παραφερνάλιο της αντι-Τράμπ, #MeToo, σεξουαλικά μπριζαρισμένης πολιτικής ρητορικής. Το σινεμά έχει ξαναπεράσει ή καλύτερα, χειραγωγηθεί από τέτοια μονοπάτια, με ποικίλα αισθητικά αποτελέσματα. Αν πρέπει να διαλέξω μεταξύ ταινιών με ατζέντα (φανερή ή κεκαλυμμένη) και comicoτραγικής σαχλαμπούχλας, νοιώθω πως κάλλιο να στηθώ περιμένοντας τον τρίτο δρόμο.
Υποκειμενικότατα (πως αλλιώς;) και με αξιολογική σειρά (όπως οφείλω, χωρίς καντρίλιες, «απογοητεύσεις» και «ευφήμους μνείας»). Δέκα ακατέβατα (διπλής) φιλμς που σχεδόν διέσωσαν μια ακόμη χαμένη χρονιά του μεσόκοπου βίου μου:
10. Split, M.N.Shyamalan H νεκρανάσταση του Άφθαρτου Shyammy με twistending που σε αφήνει μάρμαρο. Πολλαπλό ερμηνευτικό επίτευγμα JamesMcAvoy. Αναμονή του Glass με τρέλα.
9. Call Me By Your Name, Luca Guadagnino Ειδυλλιακή gay αποπλάνηση που θα (σε) τελειώσει με δάκρυα. Αποκάλυψη ο Chalamet. O μονόλογος Stuhlbarg πατρική εξιδανίκευση κάθε coming out.
8. Lady Bird, Greta Gerwig Πήρε μαθήματα από Baumbach η Greta κι έσκασε μύτη με πάταγο στην απόλυτη ιστορία γυναικείας ενηλικίωσης. Η Σάρσα Ρόναν θησαυρός κι οσονούπω οσκαρούχα.
7. The Florida Project, Sean Baker Μετά το αστεράτο τρανστζέντερ-σε-άιφον Tangerine έρχεται η επιβεβαίωση πως ο δημιουργός έχει μάτι - κοπίδι και ματιά - αγκαλιά. Ο Dafoe δικαιώνεται βραβευτικώς.
6. Darkest Hour, Joe Wright Με Atonement και Anna Karenina μοίρασε υπόσχεσες ως χορευτής της κάμερας παγκοσμίου βεληνεκούς. Εδώ εξαργυρώνει με περπατησιά ισάξιου σήκουελενός The King΄s Speech. O Oldman σε μεταμόρφωσηWinston Churchill γράφει ιστορία.
5. The Square, Ruben Ostlund Ο Σουηδόςείναι αποδεδειγμένη Force Majeure στο τετράγωνο δηλαδή…TheSquare. Ελιτισμός και υποκρισία, Τέχνη και πάλη των τάξεων στο σέηκερ παραδοξότητας και ενοχλητικών, ατελείωτων στιγμών αυτο-εξευτελισμού. Σπαρταριστό σινεμά που διακορεύει το νου.
4. Three Billboards outside Ebbing, Missouri, Martin McDonagh Το λιγότερο βέρμπαλ κι αυτάρεσκο ξαδέρφι του Ταραντίνο γυρνά ένα revenge flick σε ρεσιτάλ κάθαρσης των ατελών ηρώων του. Απίθανο κάστινγκ με κορυφαία του χορού την οδοστρωτήρα - McDormand.
3. Mother!, Darren Aronofsky Η ακραία, βιβλικά μανιχαϊστική εκδοχή θανάτου της σχέσης Aronofsky - Lawrence ρος κατασπάραξη από το φιλοθεάμον κοινό. Η τρίτη πράξη που αφήνει άλαλα τα χείλη των ασεβών. Η Ιστορία θα δικαιώσει αυτό το ανοικονόμητο κατόρθωμα που ζέχνει έμπνευση και τσουρουφλίζει με καλλιτεχνικό ζήλο καντάρια.
2. The Shape of Water, Guillermo Del Toro Στα μάτια μου μετρημένοι δημιουργοί έχουν υπογράψει αριστουργήματα επιπέδου Λαβύρινθος του Πάνα. Ο μεχικάνος μάγος χώνεται στο τρίσβαθο της ανθρωπιάς για να γκρεμίσει στερεότυπα και να ευαγγελιστεί Αγάπη πέρα από φύλα, φυλές και είδη, διασύροντας φασισμό και αυταρχισμό σε παλπ καμβά bmovie. Αριστεία σε κάθε επίπεδο.
1. Phantom Thread, Paul Thomas Anderson Είναι δώρο να ζεις στους ίδιους καιρούς με δαύτον τον καλλιτέχνη. Κάθε φορά ένα καινούργιο δημιουργικό ξάφνιασμα. Ξανά με τη θεότητα Daniel Day Lewis στο ρόλο που του έκοψε το σινεμά. Ο Βισκόντι χαμογελά με υπερηφάνεια. Η αόρατη κλωστή που διαχωρίζει τον PTAαπό κάθε κατηγοριοποίηση. Ο έρωτας ως εξουσιαστική εμμονή, η σχέση ως ιδιοσυγκρασιακή παλινδρόμηση. Το ζοφερό και το γελοίο της απομυθοποίησης. Κι ο Johnny Greenwood να στολίζει ηχητικά το χάρμα ιδέσθαι. Ιδανικό κινηματογραφικό επιμύθιο του 2017 διότι όταν γευματίζεις η καλύτερη μπουκιά δέον να είναι η τελευταία.
Υγιές και Καλότυχο το 2018!
Κλείνοντας, με ένα icewine ανά χείρας, καθώς αφουγκράζομαι στον αέρα τα βινύλια από το δωμάτιο της κόρης μου (Blue Christmas του Elvis και συλλογή του Τρίο Μπελκάντο, άπαντα από το fleamarket μόνο $10), κοιτώντας το παγωμένο χιόνι στους -24c, μια κουβέντα για όσκαρς: Για πολλά έτη υπήρξαν παίγνιο του PR, από πέρσι είναι παραφερνάλιο της αντι-Τράμπ, #MeToo, σεξουαλικά μπριζαρισμένης πολιτικής ρητορικής. Το σινεμά έχει ξαναπεράσει ή καλύτερα, χειραγωγηθεί από τέτοια μονοπάτια, με ποικίλα αισθητικά αποτελέσματα. Αν πρέπει να διαλέξω μεταξύ ταινιών με ατζέντα (φανερή ή κεκαλυμμένη) και comicoτραγικής σαχλαμπούχλας, νοιώθω πως κάλλιο να στηθώ περιμένοντας τον τρίτο δρόμο.
Υποκειμενικότατα (πως αλλιώς;) και με αξιολογική σειρά (όπως οφείλω, χωρίς καντρίλιες, «απογοητεύσεις» και «ευφήμους μνείας»). Δέκα ακατέβατα (διπλής) φιλμς που σχεδόν διέσωσαν μια ακόμη χαμένη χρονιά του μεσόκοπου βίου μου:
10. Split, M.N.Shyamalan H νεκρανάσταση του Άφθαρτου Shyammy με twistending που σε αφήνει μάρμαρο. Πολλαπλό ερμηνευτικό επίτευγμα JamesMcAvoy. Αναμονή του Glass με τρέλα.
9. Call Me By Your Name, Luca Guadagnino Ειδυλλιακή gay αποπλάνηση που θα (σε) τελειώσει με δάκρυα. Αποκάλυψη ο Chalamet. O μονόλογος Stuhlbarg πατρική εξιδανίκευση κάθε coming out.
8. Lady Bird, Greta Gerwig Πήρε μαθήματα από Baumbach η Greta κι έσκασε μύτη με πάταγο στην απόλυτη ιστορία γυναικείας ενηλικίωσης. Η Σάρσα Ρόναν θησαυρός κι οσονούπω οσκαρούχα.
7. The Florida Project, Sean Baker Μετά το αστεράτο τρανστζέντερ-σε-άιφον Tangerine έρχεται η επιβεβαίωση πως ο δημιουργός έχει μάτι - κοπίδι και ματιά - αγκαλιά. Ο Dafoe δικαιώνεται βραβευτικώς.
6. Darkest Hour, Joe Wright Με Atonement και Anna Karenina μοίρασε υπόσχεσες ως χορευτής της κάμερας παγκοσμίου βεληνεκούς. Εδώ εξαργυρώνει με περπατησιά ισάξιου σήκουελενός The King΄s Speech. O Oldman σε μεταμόρφωσηWinston Churchill γράφει ιστορία.
5. The Square, Ruben Ostlund Ο Σουηδόςείναι αποδεδειγμένη Force Majeure στο τετράγωνο δηλαδή…TheSquare. Ελιτισμός και υποκρισία, Τέχνη και πάλη των τάξεων στο σέηκερ παραδοξότητας και ενοχλητικών, ατελείωτων στιγμών αυτο-εξευτελισμού. Σπαρταριστό σινεμά που διακορεύει το νου.
4. Three Billboards outside Ebbing, Missouri, Martin McDonagh Το λιγότερο βέρμπαλ κι αυτάρεσκο ξαδέρφι του Ταραντίνο γυρνά ένα revenge flick σε ρεσιτάλ κάθαρσης των ατελών ηρώων του. Απίθανο κάστινγκ με κορυφαία του χορού την οδοστρωτήρα - McDormand.
3. Mother!, Darren Aronofsky Η ακραία, βιβλικά μανιχαϊστική εκδοχή θανάτου της σχέσης Aronofsky - Lawrence ρος κατασπάραξη από το φιλοθεάμον κοινό. Η τρίτη πράξη που αφήνει άλαλα τα χείλη των ασεβών. Η Ιστορία θα δικαιώσει αυτό το ανοικονόμητο κατόρθωμα που ζέχνει έμπνευση και τσουρουφλίζει με καλλιτεχνικό ζήλο καντάρια.
2. The Shape of Water, Guillermo Del Toro Στα μάτια μου μετρημένοι δημιουργοί έχουν υπογράψει αριστουργήματα επιπέδου Λαβύρινθος του Πάνα. Ο μεχικάνος μάγος χώνεται στο τρίσβαθο της ανθρωπιάς για να γκρεμίσει στερεότυπα και να ευαγγελιστεί Αγάπη πέρα από φύλα, φυλές και είδη, διασύροντας φασισμό και αυταρχισμό σε παλπ καμβά bmovie. Αριστεία σε κάθε επίπεδο.
1. Phantom Thread, Paul Thomas Anderson Είναι δώρο να ζεις στους ίδιους καιρούς με δαύτον τον καλλιτέχνη. Κάθε φορά ένα καινούργιο δημιουργικό ξάφνιασμα. Ξανά με τη θεότητα Daniel Day Lewis στο ρόλο που του έκοψε το σινεμά. Ο Βισκόντι χαμογελά με υπερηφάνεια. Η αόρατη κλωστή που διαχωρίζει τον PTAαπό κάθε κατηγοριοποίηση. Ο έρωτας ως εξουσιαστική εμμονή, η σχέση ως ιδιοσυγκρασιακή παλινδρόμηση. Το ζοφερό και το γελοίο της απομυθοποίησης. Κι ο Johnny Greenwood να στολίζει ηχητικά το χάρμα ιδέσθαι. Ιδανικό κινηματογραφικό επιμύθιο του 2017 διότι όταν γευματίζεις η καλύτερη μπουκιά δέον να είναι η τελευταία.
Υγιές και Καλότυχο το 2018!
gaRis
