1968
του Τάσου Μπουλμέτη. Με τους Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Αντώνη Καφετζόπουλο, Γιώργο Μητσικώστα, Στέλιο Μάινα, Μανώλη Μαυροματάκη, Βασιλική Τρουφάκου, Γιάννη Βούρο, Ορφέα Αυγουστίδη, Θέμη Πάνου, Ταξιάρχη Χάνο, Αντώνη Αντωνίου, Ερρίκο Λίτση, Θοδωρή Κατσαφάδο, Γιώργο Σουξέ, Αλέξανδρο Αμερικάνο, Αλέξανδρο Μούκανο, Μαρία Αντουλινάκη, Γιώργο Βουρδαμή
Εμπρός Αϊτέ!
του zerVo (@moviesltd) 
Σκηνή 1η - Μουντή μέρα, σκούρα. Δεκεμβριάτικη, παγωμένη, γκρίζα, ταιριαστή με τον θρήνο που καλείται απόψε να συνοδέψει. Όσο κοιτάζει το μάτι, κόσμο βλέπει, μαυροφορεμένο, σκυθρωπό, που ήρθε για να δηλώσει το παρών στο ύστατο χαίρε του ήρωα του. "Καλό Ταξίδι αγαπημένε μας Γιώργο", εκατοντάδες στέφανα παρατεταγμένα στην σειρά, ενυπόγραφα από στελέχη του συλλόγου, την οικογένεια του, αλλά και τον απλό κοσμάκη, αποχαιρετούν τον νου της ομάδας, τον αέρινο, τον άπιαστο Μόσχο. Πάνω από το ανοιχτό φέρετρο δέκα λεβέντες, δίμετροι, μπρατσωμένοι, είναι αδύνατον να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους μπροστά στην θωριά του μόλις 29 χρονών παλικαριού που του έστησε τόσο νωρίς καραούλι ο Χάρος. Εκείνου του συμπαίκτη τους, που μαζί, μέχρι πριν λίγο μόλις, έκαναν όνειρα χίλια για πορεία θαυμαστή σε όλη την Ευρώπη και τώρα πρέπει να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία. Στιγμή όρκου! Δέκα αντρικές γροθιές ενώνονται μαζί με την ευχή εκείνου που φεύγει και υψώνονται ψηλά στον αέρα. "Δεν θα χρονίσει η μνήμη σου κι εμείς θα έχουμε πετύχει το ακατόρθωτο!" Τα χέρια χάνονται ψηλά στον ουρανό, που συννεφιασμένος αφήνει να αποδράσουν μια, τρεις, πέντε αχτίνες του ήλιου μέσα από τις νεφέλες, σχηματίζοντας με χρυσοκίτρινη μπογιά στους αιθέρες ένα φτερωτό δικέφαλο αϊτό, εστεμμένο νικητή και με σπαθί στο χέρι. Τίτλοι έναρξης, πέφτει το logo 1968, η εξιστόρηση του μεγαλειώδους έπους ξεκινά...
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να ήταν το συγκινητικό, έστω και με πινελιές μυθοπλαστικές, ίντρο, μιας ταινίας αφιερωμένης, εμπνευσμένης, βασισμένης, πες το όπως θέλεις, σε ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα του ελληνικού αθλητισμού. Τουλάχιστον έτσι θα το έφτιαχναν εκείνοι που ξέρουν από σινεμά και έχουν κατορθώσει να αναδείξουν μέσα από τα καρέ ως υπερηρωικές, στιγμές που ούτε καν έχουν αγγίξει το μυθικό που πέτυχαν οι Ενωσίτες το 68. Βέβαια για να στήσεις την συνέχεια της εισαγωγής που επιβεβλημένα σε καθηλώνει (σε δέκα λεπτά το κόζαρα το πλάνο, που δεν είμαι και επαγγελματίας) και σταδιακά θα οδηγήσει στον αθλητικό θρίαμβο, πρέπει και λιγάκι να το κατέχεις, να είσαι ευρηματικός, ευφυής και μέσα στην οικονομική δυσπραγία, το κυριότερο δημιουργικός. Να βρεις γήπεδα σαν του τότε, να εντοπίσεις ψηλούς ηθοποιούς, να τους μάθεις και δυο κινήσεις βασικές μπασκετικές, να βάλεις κάμερα στο παρκέ, να στήσεις ακριβά σκηνικά που θα φιλοξενήσουν το μεγάλο φινάλε, να ταιριάξεις και ένα σενάριο με βασικό πρωταγωνιστή έναν μελαχρινό μορφονιό, όπως μοιάζει στον σούπερ σταρ του ρόστερ. να εκμεταλλευτείς με δυο λόγια όλα όσα σου προσφέρει το μέγιστο κατόρθωμα ταμάμ. Και τότε θα πεις πως έκανες μια σπουδαία, ιστορική, μοναδική ταινία πραγματικό, αντάξιο αφιέρωμα στους ένδοξους θριαμβευτές. Ούτε νυφικά, ούτε τάβλια, ούτε προπατζίδικα και φρουφρού. Έχεις κότσια σαν του Αμερικάνου? Κάντο! Αν δεν έχεις πάρε καναδυό, πέντε, πενήντα συνεντεύξεις από τους ακόμη εν ζωή συμμετέχοντες στην πορεία του θριάμβου και χωρίς περιττοσύνες, μοίρασε τις σε DVD, να το καδράρουν στο εικονοστάσι τους όλα τα Φιλαδέλφεια. Μέχρις εκεί όμως. Χωρίς εφέ και τυμπανοκρουσίες πως σκηνοθέτησες και κανένα Μπεν Χουρ...
Απρίλιος του 1968. Το ημερολόγιο δείχνει τον αριθμό 4 και από πολύ νωρίς το πρωί, όλοι οι δρόμοι της πρωτεύουσας οδηγούν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί που η ομάδα καλαθοσφαίρισης της ΑΕΚ έχει δώσει ραντεβού με την ιστορία, αντιμετωπίζοντας σε λίγες ώρες το θηρίο από την Τσεχολοβακία, την ασυναγώνιστη Σλάβια Πράγας του αήττητου Γίρι Ζίντεκ, στον μεγάλο τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Καιρό πριν υψωθεί η πορτοκαλί μπάλα για το πρώτο τζάμπολ, πλήθος εκατό χιλιάδων κόσμου (μέσα, άλλοι τόσοι απέξω), έχει κατακλύσει το γήπεδο Ολυμπιακό σύμβολο, ελπίζοντας να στεφανώσει νικητές τους κιτρινόμαυρους αετούς. Και πραγματικά εκείνοι δεν θα του χαλάσουν το χατίρι. 89 - 82 θα δείξει το φωτεινό ταμπλό και ρίγη συγκίνησης θα ταξιδέψουν από άκρου εις άκρο της επικράτειας, διαλαλώντας το πρωτοφανές επίτευγμα! Είμαστε πια πρωταθλητές!
Χμ, όχι και σε τόσο ανοιξιάτικες εποχές. Ακόμη δεν έχει κλείσει τα πρώτα της γενέθλια άλλωστε η Επανάστασις που έχει ρίξει στον γύψο ολάκερο τον τόπο και έρχεται πανέτοιμη να εκμεταλλευτεί την μεγαλειώδη ετούτη στιγμή, διαφημίζοντας εαυτόν ως τροπαιούχο! Την ίδια ώρα που αριστεροί αντιφρονούντες σαπίζουν στα κελιά και από τους μπασκίνες λοιδορούνται ως (συν)οπαδοί των Τσέχοσλοβάκων, ένεκα κοινών κομουνιστικών καταβολών. Στους δρόμους το βράδυ αυτό του Απρίλη, ετοιμάζεται γιορτή και το λεωφορείο της κυκλικής διαδρομής των ορεινών του Πειραιά, γιορτάζει κι αυτό, προσφέροντας κούρσα δωρεάν. Όπως δεν το πανηγυρίζει όμως γκαρσονάκος μπουζουκτσίδικου που έχει τάξει παντρειά στην λουλουδού του καταστήματος, άπαξ και ο Δικέφαλος πάρει το κύπελλο! Και η αγωνία στο ράδιο βαράει κόκκινο, καθώς το ματς εξελίσσεται σε ντέρμπι και στα τυχερά πρακτορεία κάθε γειτονιάς, έχουν μαζευτεί οι οπαδοί όλων των αποχρώσεων καρτερώντας την νίκη και μόνο. Απόχρωσης όχι κατ ανάγκη οπαδικής, ίσως και πολιτικής. Και κάπου εκεί ο χαφιές καραδοκεί...
Με αφορμή λοιπόν από το πρώτο τρόπαιο που κατέκτησε Ελληνική ομάδα στο άθλημα που μας έχει κάνει όσο κανένα άλλο υπερήφανους, ο σκηνοθέτης της αξιόλογης Πολίτικης Κουζίνας και του νηνεμικού Νοτιά, στήνει ένα πολυσυλλεκτικό παζλ, αποτελούμενο από ρουμπρίκες που λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά της μεγαλούπολης την ώρα του αγώνα. Και που ουσιαστικά φωτογραφίζουν την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Ελλάδας την δύσκολη δεδομένη χρονική στιγμή, ενόσω τα πάντα και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο εξελίσσονται, αλλάζουν. Με οδηγό την νοσταλγία και με την γνώριμη έφεση του στην αναπαράσταση της περιόδου, ο σκηνοθέτης αποσπά από το πλήθος, δειγματοληπτικά, τύπους χαρακτηριστικούς της εποχής. Ο πολυλογάς εισπράκτορας, που στην πορεία αντικαταστάθηκε από το διάφανο κουτί, ο προπατζής που φιλοξενεί στην δυο επί τρία τρύπα του τους φιλάθλους τζογαδόρους της γειτονιάς, ο πορωμένος μπάτσος που υποκύπτει στο παρακάλι του "αλητήριου" μαρξιστή, ο τελετάρχης κηδειών που ξενυχτά περιμένοντας καινούργιους μακαρίτες, αλλά συνάμα έχει και τέρμα το λαμπάτο ραδιόφωνο για να πληροφορηθεί τα χουκ του Τρόντζου!
Αυτόνομες ιστοριούλες, με κοινή συνισταμένη την προσπάθεια της ομάδας στο τσιμεντένιο παρκέ, που εύκολα καταλαβαίνεις πως κάπου στο τέλος θα ενωθούν χαρούμενα και θριαμβευτικά. Το πρόβλημα για τον δημιουργό και εμπνευστή τους είναι πως το ειδικό βάρος της μυθοπλασίας του, επ ουδενί δεν μπορεί να συνοδεύσει το μεγαλειώδες στοιχείο της νίκης, ούτε θεωρητικά, ούτε κυρίως όμως πρακτικά, αφού συνολικά - άντε και μαζί με το εμβόλιμο φλασμπάκ σκετσάκι για το πως φτιάχτηκε ο σύλλογος, από τις στάχτες των Πέρα και Ταταύλα Κλουμπ, μετά την ήττα και καταστροφή στην Μικρασία - δεν θα ξεπερνούσαν σε εύρος το μισάωρο. Οπότε πως γεμίζεις το υπόλοιπο αγαπητέ μου Μίστερ Τάσος, αν δεν έχεις την ικανότητα να φτιάξεις όσα αναφέρω στον πρόλογο? Απλά πράματα, Αλλά και ξαναζεσταμένα, Πάμε να βρούμε όποιον επώνυμο ήταν μέσα εκείνο το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο, παίκτη, προπονητή, παράγοντα, φίλαθλο, ρεπόρτερ, να μας πει δυο λόγια από την εμπειρία του.
Εναλλάξ το λοιπόν, η μυθοπλασία σκυταλοδρομεί με την τεκμηρίωση, σε ένα υβρίδιο για το οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και ίσως όχι άδικα, αφού τουλάχιστον οι πιο μυημένοι μπασκετικοί, σίγουρα θα έχουν ακούσει μυριάδες φορές από τα χείλη του (ήρωα και επιστήμονα) Ζούπα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια από το σπουδαίο εκείνο βράδυ. Από την δεκάδα των παικτών, θρύλοι όπως ο Βασιλειάδης, ο Λαρεντζάκης, ο Τσάβας, περνούν μπροστά από την κάμερα, όπως άλλωστε και ο κόουτς της νίκης Μήλας, που είναι και ο εκδηλωτικότερος όλων, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Με τις παρεμβολές ανθρώπων του σπορ - είναι σημαντικό ότι σχεδόν άπαντες οι αντίπαλοι Πραγίτες, που μάλλον το πανηγύρισαν τότε και πιο πολύ από τους ίδιους τους ΑΕΚτζήδες, τσιμπώντας ένα τεράστιο ποσό για να δεχτούν να διεξαχθεί το παιχνίδι στην Αθήνα, παίρνουν μέρος στα ίντερβιους - και με το οπτικοακουστικό υλικό που σώζεται ευτυχώς ολόκληρο, κάτω από την μπαγκέτα του συμπαθέστατου (και ακόμη μισό αιώνα κατοπινά το ίδιο ζωηρά ακμαίου) Βασίλη Γεωργίου, του απίθανου σπίκερ για χάρη της ραδιοφωνίας, που εδώ λειτουργεί ως αφηγητής, η αλήθεια είναι πως οι νεότεροι, θα δεχθούν πλήθος πληροφοριών για το πως έφτασε ο Δικέφαλος στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Όμως...
...είναι κομματάκι διαφορετικό αυτό που διαλαλούν τα τρέιλερς και οι προωθήσεις, από ετούτο το μίξερ που πακετάρει σε σώμα ένα ο Μπουλμέτης. Η αίσθηση μου είναι πως γι αλλού το ξεκίνησε, με τις ιδέες του για να στήσει τον μικρόκοσμο γύρω από τα τεκταινόμενα στο Στάδιο και αλλού η ρότα τον οδήγησε, κατ απαίτηση (ίσως) και του βασικού χρηματοδότη του, που πολύ λογικά είναι η κιτρινόμαυρη ΚΑΕ. Η οποία φυσικά και από την μεριά της κάνει το κουμάντο της, φροντίζοντας να παραδώσει στους οπαδούς της (μάλλον και μόνον) ένα κατά παραγγελία έργο που δοξάζει τον σύλλογο, με εικόνες, βίντεο, σπικάζ, τους ίδιους τους υπεράνθρωπους θρύλους live στο εκράν, μα και άπαντες σχεδόν τους τζαλονέρι οπαδούς σταρς στην διανομή. Έστω και παρέα με τις κακώς εκτελεσμένες στα περισσότερα σκέλη τους, φιξιόν σαχλές φιοριτούρες, γύρω από τον σερβιτόρο με φράντζα Τζάστιν Μπίμπερ (!) εν έτι χουντικό, που τρομάζει στην ιδέα της επικράτησης ή την κοπελιά που αντιστοίχως αγκαλιάζει το τρανζίστορ, ντυμένη νυφούλα (!!) καρτερώντας το καλάθι της λύτρωσης. Ή τις πολύ ατυχώς στημένες δραματοποιήσεις της πραγματικότητας, με τους αθλητές στο ξενοδοχείο, στα αποδυτήρια, μα το κυριότερο σε εκείνη την δεινή ήττα της προηγούμενης αγωνιστικής χρονιάς, όπου έγινε γνωστό το πρόβλημα υγείας του παικταρά Μόσχου.
Που πάνω σε αυτό και μόνο το συγκλονιστικό περιστατικό, το Χόλιγουντ θα είχε στήσει υπερπαραγωγή. Πόσο πίσω είμαστε ρε γαμώτη? Πολύ θα το ήθελα, ως φίλαθλος πρωτίστως και κατόπιν ως σινεφίλ, να ανοίξει τον χορό, όπως συνέβη στα ευρω-τρόπαια, η ΑΕΚ με μια ταινία μπροστάρα, εφάμιλλη του μυθικού δρόμου προς την δόξα, τέτοιου υψηλού βεληνεκούς ώστε να την καταευχαριστηθούν όλοι. Κι όχι ένα κάτι, νοσταλγικό μεν, ας πούμε docu, ούτε γι αστείο drama, που ειλικρινά πολύ με νοιάζει να μάθω πως ακριβώς συντάχθηκε στην σκέψη του ντιρέκτορα του.
Χμ, όχι και σε τόσο ανοιξιάτικες εποχές. Ακόμη δεν έχει κλείσει τα πρώτα της γενέθλια άλλωστε η Επανάστασις που έχει ρίξει στον γύψο ολάκερο τον τόπο και έρχεται πανέτοιμη να εκμεταλλευτεί την μεγαλειώδη ετούτη στιγμή, διαφημίζοντας εαυτόν ως τροπαιούχο! Την ίδια ώρα που αριστεροί αντιφρονούντες σαπίζουν στα κελιά και από τους μπασκίνες λοιδορούνται ως (συν)οπαδοί των Τσέχοσλοβάκων, ένεκα κοινών κομουνιστικών καταβολών. Στους δρόμους το βράδυ αυτό του Απρίλη, ετοιμάζεται γιορτή και το λεωφορείο της κυκλικής διαδρομής των ορεινών του Πειραιά, γιορτάζει κι αυτό, προσφέροντας κούρσα δωρεάν. Όπως δεν το πανηγυρίζει όμως γκαρσονάκος μπουζουκτσίδικου που έχει τάξει παντρειά στην λουλουδού του καταστήματος, άπαξ και ο Δικέφαλος πάρει το κύπελλο! Και η αγωνία στο ράδιο βαράει κόκκινο, καθώς το ματς εξελίσσεται σε ντέρμπι και στα τυχερά πρακτορεία κάθε γειτονιάς, έχουν μαζευτεί οι οπαδοί όλων των αποχρώσεων καρτερώντας την νίκη και μόνο. Απόχρωσης όχι κατ ανάγκη οπαδικής, ίσως και πολιτικής. Και κάπου εκεί ο χαφιές καραδοκεί...
Με αφορμή λοιπόν από το πρώτο τρόπαιο που κατέκτησε Ελληνική ομάδα στο άθλημα που μας έχει κάνει όσο κανένα άλλο υπερήφανους, ο σκηνοθέτης της αξιόλογης Πολίτικης Κουζίνας και του νηνεμικού Νοτιά, στήνει ένα πολυσυλλεκτικό παζλ, αποτελούμενο από ρουμπρίκες που λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά της μεγαλούπολης την ώρα του αγώνα. Και που ουσιαστικά φωτογραφίζουν την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Ελλάδας την δύσκολη δεδομένη χρονική στιγμή, ενόσω τα πάντα και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο εξελίσσονται, αλλάζουν. Με οδηγό την νοσταλγία και με την γνώριμη έφεση του στην αναπαράσταση της περιόδου, ο σκηνοθέτης αποσπά από το πλήθος, δειγματοληπτικά, τύπους χαρακτηριστικούς της εποχής. Ο πολυλογάς εισπράκτορας, που στην πορεία αντικαταστάθηκε από το διάφανο κουτί, ο προπατζής που φιλοξενεί στην δυο επί τρία τρύπα του τους φιλάθλους τζογαδόρους της γειτονιάς, ο πορωμένος μπάτσος που υποκύπτει στο παρακάλι του "αλητήριου" μαρξιστή, ο τελετάρχης κηδειών που ξενυχτά περιμένοντας καινούργιους μακαρίτες, αλλά συνάμα έχει και τέρμα το λαμπάτο ραδιόφωνο για να πληροφορηθεί τα χουκ του Τρόντζου!
Αυτόνομες ιστοριούλες, με κοινή συνισταμένη την προσπάθεια της ομάδας στο τσιμεντένιο παρκέ, που εύκολα καταλαβαίνεις πως κάπου στο τέλος θα ενωθούν χαρούμενα και θριαμβευτικά. Το πρόβλημα για τον δημιουργό και εμπνευστή τους είναι πως το ειδικό βάρος της μυθοπλασίας του, επ ουδενί δεν μπορεί να συνοδεύσει το μεγαλειώδες στοιχείο της νίκης, ούτε θεωρητικά, ούτε κυρίως όμως πρακτικά, αφού συνολικά - άντε και μαζί με το εμβόλιμο φλασμπάκ σκετσάκι για το πως φτιάχτηκε ο σύλλογος, από τις στάχτες των Πέρα και Ταταύλα Κλουμπ, μετά την ήττα και καταστροφή στην Μικρασία - δεν θα ξεπερνούσαν σε εύρος το μισάωρο. Οπότε πως γεμίζεις το υπόλοιπο αγαπητέ μου Μίστερ Τάσος, αν δεν έχεις την ικανότητα να φτιάξεις όσα αναφέρω στον πρόλογο? Απλά πράματα, Αλλά και ξαναζεσταμένα, Πάμε να βρούμε όποιον επώνυμο ήταν μέσα εκείνο το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο, παίκτη, προπονητή, παράγοντα, φίλαθλο, ρεπόρτερ, να μας πει δυο λόγια από την εμπειρία του.
Εναλλάξ το λοιπόν, η μυθοπλασία σκυταλοδρομεί με την τεκμηρίωση, σε ένα υβρίδιο για το οποίο κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και ίσως όχι άδικα, αφού τουλάχιστον οι πιο μυημένοι μπασκετικοί, σίγουρα θα έχουν ακούσει μυριάδες φορές από τα χείλη του (ήρωα και επιστήμονα) Ζούπα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια από το σπουδαίο εκείνο βράδυ. Από την δεκάδα των παικτών, θρύλοι όπως ο Βασιλειάδης, ο Λαρεντζάκης, ο Τσάβας, περνούν μπροστά από την κάμερα, όπως άλλωστε και ο κόουτς της νίκης Μήλας, που είναι και ο εκδηλωτικότερος όλων, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Με τις παρεμβολές ανθρώπων του σπορ - είναι σημαντικό ότι σχεδόν άπαντες οι αντίπαλοι Πραγίτες, που μάλλον το πανηγύρισαν τότε και πιο πολύ από τους ίδιους τους ΑΕΚτζήδες, τσιμπώντας ένα τεράστιο ποσό για να δεχτούν να διεξαχθεί το παιχνίδι στην Αθήνα, παίρνουν μέρος στα ίντερβιους - και με το οπτικοακουστικό υλικό που σώζεται ευτυχώς ολόκληρο, κάτω από την μπαγκέτα του συμπαθέστατου (και ακόμη μισό αιώνα κατοπινά το ίδιο ζωηρά ακμαίου) Βασίλη Γεωργίου, του απίθανου σπίκερ για χάρη της ραδιοφωνίας, που εδώ λειτουργεί ως αφηγητής, η αλήθεια είναι πως οι νεότεροι, θα δεχθούν πλήθος πληροφοριών για το πως έφτασε ο Δικέφαλος στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου. Όμως...
...είναι κομματάκι διαφορετικό αυτό που διαλαλούν τα τρέιλερς και οι προωθήσεις, από ετούτο το μίξερ που πακετάρει σε σώμα ένα ο Μπουλμέτης. Η αίσθηση μου είναι πως γι αλλού το ξεκίνησε, με τις ιδέες του για να στήσει τον μικρόκοσμο γύρω από τα τεκταινόμενα στο Στάδιο και αλλού η ρότα τον οδήγησε, κατ απαίτηση (ίσως) και του βασικού χρηματοδότη του, που πολύ λογικά είναι η κιτρινόμαυρη ΚΑΕ. Η οποία φυσικά και από την μεριά της κάνει το κουμάντο της, φροντίζοντας να παραδώσει στους οπαδούς της (μάλλον και μόνον) ένα κατά παραγγελία έργο που δοξάζει τον σύλλογο, με εικόνες, βίντεο, σπικάζ, τους ίδιους τους υπεράνθρωπους θρύλους live στο εκράν, μα και άπαντες σχεδόν τους τζαλονέρι οπαδούς σταρς στην διανομή. Έστω και παρέα με τις κακώς εκτελεσμένες στα περισσότερα σκέλη τους, φιξιόν σαχλές φιοριτούρες, γύρω από τον σερβιτόρο με φράντζα Τζάστιν Μπίμπερ (!) εν έτι χουντικό, που τρομάζει στην ιδέα της επικράτησης ή την κοπελιά που αντιστοίχως αγκαλιάζει το τρανζίστορ, ντυμένη νυφούλα (!!) καρτερώντας το καλάθι της λύτρωσης. Ή τις πολύ ατυχώς στημένες δραματοποιήσεις της πραγματικότητας, με τους αθλητές στο ξενοδοχείο, στα αποδυτήρια, μα το κυριότερο σε εκείνη την δεινή ήττα της προηγούμενης αγωνιστικής χρονιάς, όπου έγινε γνωστό το πρόβλημα υγείας του παικταρά Μόσχου.
Που πάνω σε αυτό και μόνο το συγκλονιστικό περιστατικό, το Χόλιγουντ θα είχε στήσει υπερπαραγωγή. Πόσο πίσω είμαστε ρε γαμώτη? Πολύ θα το ήθελα, ως φίλαθλος πρωτίστως και κατόπιν ως σινεφίλ, να ανοίξει τον χορό, όπως συνέβη στα ευρω-τρόπαια, η ΑΕΚ με μια ταινία μπροστάρα, εφάμιλλη του μυθικού δρόμου προς την δόξα, τέτοιου υψηλού βεληνεκούς ώστε να την καταευχαριστηθούν όλοι. Κι όχι ένα κάτι, νοσταλγικό μεν, ας πούμε docu, ούτε γι αστείο drama, που ειλικρινά πολύ με νοιάζει να μάθω πως ακριβώς συντάχθηκε στην σκέψη του ντιρέκτορα του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιανουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική