του The Boy. Με την Σοφία Κόκκαλη
Όσο το ξετυλίγεις, τόσο σε μπερδεύει
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Μα εγώ είμαι κόκκινη, κι εσύ χορεύεις στα γρανάζια»...
The Boy: Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Αλέξανδρου Βούλγαρη, υιού του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη και αδελφού της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Έχει πάθος με τις ταινίες και τον κόσμο του σινεμά. Έχει γράψει, σκηνοθετήσει, παράξει και έχει παίξει σε δικές του ταινίες και σε πολλές ταινίες των συναδέλφων του. Είναι επίσης ευρέως γνωστός για τη μουσική του, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά από σόλο άλμπουμ, και έχοντας γράψει μουσικά έργα για πολλές ταινίες. Η ταινία «Νήμα», είναι μια ιδιαίτερα προσωπική ταινία, φόρος τιμής στο sci-fi genre, που έχει συναρπάσει και εμπνεύσει τον δημιουργό από τότε που ήταν πράγματι «ένα αγόρι». Αυτή είναι η 4η μεγάλου μήκους ταινία του. Έχουν προηγηθεί: «Κλαις;» (2003), «Ροζ» (2006), «Χιγκίτα» (2012) και «Νήμα» (2016).
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2016 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Από εκεί και πέρα ταξίδεψε σε διεθνή Φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο - μεταξύ άλλων στα Goteberg Film Festival - Visionairies Section, Luma International Film Festival (Βραζιλία), L. A. Film Festival - Nightfall Section, Atlantida Film Festival (Ισπανία), New Horizon Film Festival (Πολωνία). Και η Σοφία Κόκκαλη τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στην απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου – η μοναδική από τις 10 υποψηφιότητες της ταινίας που μετατράπηκε σε νίκη.
Η υπόθεση: Το «Νήμα» είναι ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Το «νήμα» που συνδέει τους κόσμους των δύο πρωταγωνιστών είναι η μνήμη, η βία και μια μάχιμη ελπίδα. Η αφοσίωση της Νίκης στην αντίσταση προδίδει την αδυναμία της να ανταποκριθεί κι ως μητέρα. Ο Λευτέρης, γιος της Νίκης, κληρονομεί ένα παρελθόν που ο ίδιος πότε του δεν ονειρεύτηκε. Μέχρι που μια μέρα, το «νήμα» που τους συνδέει, ένας αόρατος ψυχολογικός ομφάλιος λώρος, κόβεται. Ο αγώνας της Μητέρας για τα πολιτικά της πιστεύω μεταμορφώνεται σε ψυχολογικές αλυσίδες που φυλακίζουν τον Γιο, ο οποίος πρέπει στο τέλος να αγωνιστεί για τη δικιά του ελευθερία.
Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν έχετε χούι να διαβάζετε κριτικές για κάποια ταινία που σας ενδιαφέρει, από περισσότερους από έναν γράφοντες. Αν το κάνετε, για αυτήν την ταινία, για μοναδική ίσως φορά στα χρονικά, παντού θα διαβάσετε την ίδια «υπόθεση». Είτε υπάρχει ξεχωριστά σε ένα κείμενο (όπως το κάνουμε εμείς) είτε είναι ενσωματωμένη μέσα σε ένα ενιαίο κείμενο. Γιατί; Μα γιατί είναι δύσκολο για τον καθένα να... περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει στην ταινία του The Boy. Ποια είναι η υπόθεση! Ναι, άμα σε πιάσουν τα διαβόλια, μπορεί να φτάσεις και να πεις πως... δεν υπάρχει υπόθεση! Μονάχα πρόθεση!
Ε, κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο «όλοι γράφουν τα ίδια για την υπόθεση»! Δεν ξέρω γιατί (κάτι υποψιάζομαι...) αλλά παρακολουθώντας την ταινία ένιωθα ότι της ταίριαζαν απόλυτα οι στίχοι από το υπέροχο άσμα των The Cure, το «Disintegration», ήτοι, η αποσύνθεση: «And now that I know that I'm breaking to pieces/// I'll pull out my heart and I'll feed it to anyone». Έτσι νιώθω ότι κάνει ο The Boy: βγάζει τα σωθικά του σε κοινή θέα και τα «ταΐζει» στον καθένα. Στο πρώτο μισό της ταινίας κάτι καταλαβαίνεις. Η Νίκη είναι μια παθιασμένη αγωνίστρια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που μένει έγκυος, και όλα της τα πλάνα ανατρέπονται. Πώς θα συνεχίσει να αγωνίζεται; Διχασμένη, εντέλει μεγαλώνει το παιδί της, τον Λευτέρη, με αγάπη, στοργή και μάλιστα σε ολιγοήμερες διακοπές τους σε ένα τροχόσπιτο ορκίζονται ο ένας στον άλλο να μην πουν ποτέ ψέματα μεταξύ τους. Μια κόκκινη κλωστή είναι το νήμα που τους δένει για να διατηρήσουν τον όρκο τους αληθινό. Είναι ημέρες ξενοιασιάς για την Νίκη. Είναι ημέρες τρυφερότητας. Έως ότου κάποιοι (;) τους εντοπίζουν. Και πυροβολούν τη Νίκη. Η οποία αναγκάζεται να εγκαταλείψει (;;;) τον Λευτέρη. Και φεύγει.
Και μετά η ταινία χάνει το όποιο νόημά της. Καθώς στο δεύτερο μέρος βλέπουμε τον Λευτέρη, χρόνια μετά, νεαρό άνδρα, να επιδίδεται σε αιδιολειχίες κι άλλες ανάρμοστες (μουάχαχαχαχα) σεξουαλικές πρακτικές. Σε μια Αθήνα, ελεύθερη πια, όπου όμως οι γυναίκες χρησιμοποιούνται για να γεννάνε παιδιά, να τα θηλάζουν και μετά να θυσιάζονται και να αποκεφαλίζονται (!!!). Ναι, και υπάρχει δήμαρχος στην Αθήνα, και μεταξύ Αθήνας και Πειραιά υπάρχουν τα Τάρταρα και κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η Νίκη. Και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια και ιδίως τα πόδια ψηλά. Λοιπόν, αυτό που κάνει ο The Boy εμένα μου αρέσει – κι ας μην το καταλαβαίνω! Εννοώ, ο άνθρωπος ξέρει να στήνει υπέροχες σκηνές, αρτιότατες, τρομερά φωτογραφημένες και με μια αισθητική «take it or leave it - take no prisoners».
Πχ να αναφέρω επί παραδείγματι μια απλή σκηνή: η πυροβολημένη Νίκη είναι μέσα στο αυτοκίνητο και προσπαθεί να ξεφύγει από τους αόρατους διώκτες της. Άριστο στήσιμο, τρομερή κίνηση της κάμερας, εξαιρετική αίσθηση ρυθμού, όλα καλά. Το σινεμά το παίζουμε στα δάχτυλά μας. Ναι, αλλά μας αρέσει να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες καλέ κύριε, είναι σαν να λέει ο The Boy. Μπόλικη ψυχανάλυση, μαξιμαλιστική κινηματογραφοφιλία, τρομερή δουλειά στην ηχητική μπάντα και τα τραγούδια (του The Boy προφανώς στην συντριπτική τους πλειοψηφία) απολαυστικά. Ναι, αλλά ο θεατής που θα πάει να δει μια... κανονική ταινία, θα φρίξει! Καμία σχέση με... «Καζαντζάκη»! Καμία σχέση ακόμα ακόμα και με το «Τελευταίο σημείωμα» του πατρός του. Ο The Boy υπηρετεί το χαοτικό του όραμα μέχρι το φινάλε, ακολουθώντας εμμονές, σεξουαλικές φαντασιώσεις και άλλα παραφερνάλια.
Η ταινία του δεν είναι για το πλήθος. Δεν είναι ούτε καν για τους ορκισμένους σινεφίλ! Είναι για θεατές που τη βρίσκουν με το λιντσεϊκό σύστημα αναφοράς. Είναι για πολύ δυνατούς λύτες. Όπως πολύ δυνατή ερμηνευτικά είναι η Σοφία Κόκκαλη, η μοναδική ηθοποιός που εμφανίζεται ουσιαστικά στην ταινία, η οποία υποδύεται τόσο την Νίκη όσο και τον Λευτέρη! Τρομερή! Γι' αυτήν και μόνο αξίζει να δει κανείς την ταινία. Γιατί κατά τα άλλα, μπορεί να αγαπάμε τον The Boy αλλά δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε. Και δεν είμαστε και τόσο χαλαροί ώστε να αράξουμε και να κάνουμε αυτό που οι Αμερικάνοι λένε enjoy the ride. Οπότε; Οπότε ευελπιστούμε την επόμενη φορά ο The Boy να κάνει κάτι πιο... εμπορικό (είμαι σίγουρος ότι τη σιχαίνεται αυτήν τη λέξη) και λιγότερο πειραματικό. Γιατί, καλό είναι να γυρίζεις ταινίες και να βγάζεις σε αυτές τα εσώψυχά σου, κάλλιστο όμως είναι να μπορείς όλο αυτό να το κάνεις και να αφορά και όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους...
Η υπόθεση: Το «Νήμα» είναι ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Το «νήμα» που συνδέει τους κόσμους των δύο πρωταγωνιστών είναι η μνήμη, η βία και μια μάχιμη ελπίδα. Η αφοσίωση της Νίκης στην αντίσταση προδίδει την αδυναμία της να ανταποκριθεί κι ως μητέρα. Ο Λευτέρης, γιος της Νίκης, κληρονομεί ένα παρελθόν που ο ίδιος πότε του δεν ονειρεύτηκε. Μέχρι που μια μέρα, το «νήμα» που τους συνδέει, ένας αόρατος ψυχολογικός ομφάλιος λώρος, κόβεται. Ο αγώνας της Μητέρας για τα πολιτικά της πιστεύω μεταμορφώνεται σε ψυχολογικές αλυσίδες που φυλακίζουν τον Γιο, ο οποίος πρέπει στο τέλος να αγωνιστεί για τη δικιά του ελευθερία.
Η άποψή μας: Δεν ξέρω αν έχετε χούι να διαβάζετε κριτικές για κάποια ταινία που σας ενδιαφέρει, από περισσότερους από έναν γράφοντες. Αν το κάνετε, για αυτήν την ταινία, για μοναδική ίσως φορά στα χρονικά, παντού θα διαβάσετε την ίδια «υπόθεση». Είτε υπάρχει ξεχωριστά σε ένα κείμενο (όπως το κάνουμε εμείς) είτε είναι ενσωματωμένη μέσα σε ένα ενιαίο κείμενο. Γιατί; Μα γιατί είναι δύσκολο για τον καθένα να... περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει στην ταινία του The Boy. Ποια είναι η υπόθεση! Ναι, άμα σε πιάσουν τα διαβόλια, μπορεί να φτάσεις και να πεις πως... δεν υπάρχει υπόθεση! Μονάχα πρόθεση!
Ε, κάπως έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο «όλοι γράφουν τα ίδια για την υπόθεση»! Δεν ξέρω γιατί (κάτι υποψιάζομαι...) αλλά παρακολουθώντας την ταινία ένιωθα ότι της ταίριαζαν απόλυτα οι στίχοι από το υπέροχο άσμα των The Cure, το «Disintegration», ήτοι, η αποσύνθεση: «And now that I know that I'm breaking to pieces/// I'll pull out my heart and I'll feed it to anyone». Έτσι νιώθω ότι κάνει ο The Boy: βγάζει τα σωθικά του σε κοινή θέα και τα «ταΐζει» στον καθένα. Στο πρώτο μισό της ταινίας κάτι καταλαβαίνεις. Η Νίκη είναι μια παθιασμένη αγωνίστρια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που μένει έγκυος, και όλα της τα πλάνα ανατρέπονται. Πώς θα συνεχίσει να αγωνίζεται; Διχασμένη, εντέλει μεγαλώνει το παιδί της, τον Λευτέρη, με αγάπη, στοργή και μάλιστα σε ολιγοήμερες διακοπές τους σε ένα τροχόσπιτο ορκίζονται ο ένας στον άλλο να μην πουν ποτέ ψέματα μεταξύ τους. Μια κόκκινη κλωστή είναι το νήμα που τους δένει για να διατηρήσουν τον όρκο τους αληθινό. Είναι ημέρες ξενοιασιάς για την Νίκη. Είναι ημέρες τρυφερότητας. Έως ότου κάποιοι (;) τους εντοπίζουν. Και πυροβολούν τη Νίκη. Η οποία αναγκάζεται να εγκαταλείψει (;;;) τον Λευτέρη. Και φεύγει.
Και μετά η ταινία χάνει το όποιο νόημά της. Καθώς στο δεύτερο μέρος βλέπουμε τον Λευτέρη, χρόνια μετά, νεαρό άνδρα, να επιδίδεται σε αιδιολειχίες κι άλλες ανάρμοστες (μουάχαχαχαχα) σεξουαλικές πρακτικές. Σε μια Αθήνα, ελεύθερη πια, όπου όμως οι γυναίκες χρησιμοποιούνται για να γεννάνε παιδιά, να τα θηλάζουν και μετά να θυσιάζονται και να αποκεφαλίζονται (!!!). Ναι, και υπάρχει δήμαρχος στην Αθήνα, και μεταξύ Αθήνας και Πειραιά υπάρχουν τα Τάρταρα και κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η Νίκη. Και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια και ιδίως τα πόδια ψηλά. Λοιπόν, αυτό που κάνει ο The Boy εμένα μου αρέσει – κι ας μην το καταλαβαίνω! Εννοώ, ο άνθρωπος ξέρει να στήνει υπέροχες σκηνές, αρτιότατες, τρομερά φωτογραφημένες και με μια αισθητική «take it or leave it - take no prisoners».
Πχ να αναφέρω επί παραδείγματι μια απλή σκηνή: η πυροβολημένη Νίκη είναι μέσα στο αυτοκίνητο και προσπαθεί να ξεφύγει από τους αόρατους διώκτες της. Άριστο στήσιμο, τρομερή κίνηση της κάμερας, εξαιρετική αίσθηση ρυθμού, όλα καλά. Το σινεμά το παίζουμε στα δάχτυλά μας. Ναι, αλλά μας αρέσει να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες καλέ κύριε, είναι σαν να λέει ο The Boy. Μπόλικη ψυχανάλυση, μαξιμαλιστική κινηματογραφοφιλία, τρομερή δουλειά στην ηχητική μπάντα και τα τραγούδια (του The Boy προφανώς στην συντριπτική τους πλειοψηφία) απολαυστικά. Ναι, αλλά ο θεατής που θα πάει να δει μια... κανονική ταινία, θα φρίξει! Καμία σχέση με... «Καζαντζάκη»! Καμία σχέση ακόμα ακόμα και με το «Τελευταίο σημείωμα» του πατρός του. Ο The Boy υπηρετεί το χαοτικό του όραμα μέχρι το φινάλε, ακολουθώντας εμμονές, σεξουαλικές φαντασιώσεις και άλλα παραφερνάλια.
Η ταινία του δεν είναι για το πλήθος. Δεν είναι ούτε καν για τους ορκισμένους σινεφίλ! Είναι για θεατές που τη βρίσκουν με το λιντσεϊκό σύστημα αναφοράς. Είναι για πολύ δυνατούς λύτες. Όπως πολύ δυνατή ερμηνευτικά είναι η Σοφία Κόκκαλη, η μοναδική ηθοποιός που εμφανίζεται ουσιαστικά στην ταινία, η οποία υποδύεται τόσο την Νίκη όσο και τον Λευτέρη! Τρομερή! Γι' αυτήν και μόνο αξίζει να δει κανείς την ταινία. Γιατί κατά τα άλλα, μπορεί να αγαπάμε τον The Boy αλλά δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε. Και δεν είμαστε και τόσο χαλαροί ώστε να αράξουμε και να κάνουμε αυτό που οι Αμερικάνοι λένε enjoy the ride. Οπότε; Οπότε ευελπιστούμε την επόμενη φορά ο The Boy να κάνει κάτι πιο... εμπορικό (είμαι σίγουρος ότι τη σιχαίνεται αυτήν τη λέξη) και λιγότερο πειραματικό. Γιατί, καλό είναι να γυρίζεις ταινίες και να βγάζεις σε αυτές τα εσώψυχά σου, κάλλιστο όμως είναι να μπορείς όλο αυτό να το κάνεις και να αφορά και όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική