του Julian Rosefeldt. Με την Cate Blanchett
«Ταξιδεύουμε για νέα εποχή/ με καινούργιους μύθους και ρυθμούς»...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ταινία, πάντως, δεν το λες...
Η σκηνοθεσία είναι του Γερμανού Julian Rosefeldt. Ο Rosefeldt γύρισε 13 διαφορετικά βίντεο, διάρκειας 60’ το καθένα, με την Cate Blanchett το 2015 και έως τον Ιανουάριο του 2017 τα κλιπ είχαν τη μορφή της βίντεο-εγκατάστασης και παρουσιάστηκαν στο Australian Centre of the Moving Image, στη Μελβούρνη, γενέθλια πόλη της Blanchett, όπου προβάλλονταν σε λούπα, ταυτόχρονα όλα μαζί.
Τα γυρίσματα του όλου εγχειρήματος διήρκεσαν 12 μέρες. Σε ένα από τα «σκετς», συγκεκριμένα, σε εκείνο όπου η Blanchett υποδύεται μια Αμερικανίδα νοικοκυρά του Νότου, που ετοιμάζεται να σερβίρει φαγητό και αντί για προσευχή απαγγέλλει το «I am for Art…» του Claes Oldenburg, το ένα από τα παιδιά στο τραπέζι είναι το πραγματικό παιδί της και αυτός που υποδύεται τον σύζυγό της είναι στην πραγματικότητα ο σύζυγός της! Τέλος, η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου της Κωνσταντινούπολης!
Η υπόθεση: Το Μανιφέστο αντλεί από τα έργα των Φουτουριστών, των Ντανταϊστών, των καλλιτεχνών του Fluxus, των Σουπρεματιστών, των Καταστασιακών, του Dogma 95 και άλλων καλλιτεχνικών ομάδων. Αντλεί όμως και από τις ονειροπολήσεις μεμονωμένων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, χορευτών και κινηματογραφιστών. Το όλο μοντάρεται, κόβεται, αποσυναρμολογείται και επανασυναρμολογείται ως κολάζ από μανιφέστα, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία σήμερα. Στην παρουσίαση αυτών των κατά μία έννοια «νέων μανιφέστων», παρακολουθούμε την Cate Blanchett ενώ υποδύεται δεκατρία διαφορετικά πρόσωπα - μεταξύ των οποίων μία δασκάλα, μια κουκλοπαίκτρια, μια παρουσιάστρια ειδήσεων, μια εργάτρια σε εργοστάσιο και έναν άστεγο. Και με αυτόν τον τρόπο δίνει μια νέα δραματική ζωή σε αυτές τις διάσημες λέξεις σε απρόσμενα περιβάλλοντα.
Η άποψή μας: Μια αμηχανία τη νιώθεις βλέποντας τη συγκεκριμένη «ταινία». Και βάζουμε τη λέξη «ταινία» σε εισαγωγικά, επειδή δεν μπορούμε να συνδιαλλαγούμε με αυτό το – έστω – έργο τέχνης, με όρους κινηματογραφικούς. Ναι, σε ένα μουσείο όλο αυτό θα μπορούσε να είναι λειτουργικό. Ένας επισκέπτης μπαίνει στο μουσείο, βλέπει τα διαφορετικά installation, κάθεται (φαντάζομαι) λίγα λεπτά μπροστά από το καθένα, περπατάει, σκέφτεται, χαμογελάει, βαριέται, τα παρατάει, κι άντε γεια! Εδώ; Εδώ ο θεατής δεν μπορεί εύκολα (τι λέω; αν δεν είναι εξοικειωμένος, δεν καταλαβαίνει Χριστό!) να εντοπίσει από ποιο καλλιτεχνικό κίνημα προκύπτει η κάθε... περσόνα που υποδύεται η Blancett. Ας πούμε, εγώ (ναι, περιαυτολογώ!) μπόρεσα με σχετική ευκολία να καταλάβω τα σχετικά με το δανέζικο Δόγμα (το σκετς με τη δασκάλα) και με τον ντανταϊσμό (το σκετς με τον επικήδειο). Αν σας πω ότι δεν κατάλαβα πού ήταν κρυμμένος ο κομουνισμός;;;;;
Η Blanchett είναι καταπληκτική, όπως πάντα, αλλά δεν... ερμηνεύει! Απαγγέλλει! Κι αυτό που βλέπει ο θεατής που θα τολμήσει να κόψει εισιτήριο για την ταινία, είναι... κάπως. Αφ' υψηλού, υπεροπτικό, φλύαρο (αναγκαστικά), έχει ενδιαφέρον αλλά απευθύνεται μόνο σε ταγμένους θεατές. Θα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα αν έμπαινε ένα μικρό σουπεράκι που θα μας πληροφορούσε από πού λέγεται τι κατά τη διάρκεια που αυτό λέγεται, κι όχι απλά να μας δίνεται όλη η πληροφορία μαζί στους τίτλους τέλους. Α, μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια για όσους ψάχνονται και μουσικά: την μουσική επένδυση έχει κάνει ο τιτανομέγιστος Nils Frahm. Αν σας λέει κάτι το όνομά του...
Η υπόθεση: Το Μανιφέστο αντλεί από τα έργα των Φουτουριστών, των Ντανταϊστών, των καλλιτεχνών του Fluxus, των Σουπρεματιστών, των Καταστασιακών, του Dogma 95 και άλλων καλλιτεχνικών ομάδων. Αντλεί όμως και από τις ονειροπολήσεις μεμονωμένων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, χορευτών και κινηματογραφιστών. Το όλο μοντάρεται, κόβεται, αποσυναρμολογείται και επανασυναρμολογείται ως κολάζ από μανιφέστα, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία σήμερα. Στην παρουσίαση αυτών των κατά μία έννοια «νέων μανιφέστων», παρακολουθούμε την Cate Blanchett ενώ υποδύεται δεκατρία διαφορετικά πρόσωπα - μεταξύ των οποίων μία δασκάλα, μια κουκλοπαίκτρια, μια παρουσιάστρια ειδήσεων, μια εργάτρια σε εργοστάσιο και έναν άστεγο. Και με αυτόν τον τρόπο δίνει μια νέα δραματική ζωή σε αυτές τις διάσημες λέξεις σε απρόσμενα περιβάλλοντα.
Η άποψή μας: Μια αμηχανία τη νιώθεις βλέποντας τη συγκεκριμένη «ταινία». Και βάζουμε τη λέξη «ταινία» σε εισαγωγικά, επειδή δεν μπορούμε να συνδιαλλαγούμε με αυτό το – έστω – έργο τέχνης, με όρους κινηματογραφικούς. Ναι, σε ένα μουσείο όλο αυτό θα μπορούσε να είναι λειτουργικό. Ένας επισκέπτης μπαίνει στο μουσείο, βλέπει τα διαφορετικά installation, κάθεται (φαντάζομαι) λίγα λεπτά μπροστά από το καθένα, περπατάει, σκέφτεται, χαμογελάει, βαριέται, τα παρατάει, κι άντε γεια! Εδώ; Εδώ ο θεατής δεν μπορεί εύκολα (τι λέω; αν δεν είναι εξοικειωμένος, δεν καταλαβαίνει Χριστό!) να εντοπίσει από ποιο καλλιτεχνικό κίνημα προκύπτει η κάθε... περσόνα που υποδύεται η Blancett. Ας πούμε, εγώ (ναι, περιαυτολογώ!) μπόρεσα με σχετική ευκολία να καταλάβω τα σχετικά με το δανέζικο Δόγμα (το σκετς με τη δασκάλα) και με τον ντανταϊσμό (το σκετς με τον επικήδειο). Αν σας πω ότι δεν κατάλαβα πού ήταν κρυμμένος ο κομουνισμός;;;;;
Η Blanchett είναι καταπληκτική, όπως πάντα, αλλά δεν... ερμηνεύει! Απαγγέλλει! Κι αυτό που βλέπει ο θεατής που θα τολμήσει να κόψει εισιτήριο για την ταινία, είναι... κάπως. Αφ' υψηλού, υπεροπτικό, φλύαρο (αναγκαστικά), έχει ενδιαφέρον αλλά απευθύνεται μόνο σε ταγμένους θεατές. Θα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα αν έμπαινε ένα μικρό σουπεράκι που θα μας πληροφορούσε από πού λέγεται τι κατά τη διάρκεια που αυτό λέγεται, κι όχι απλά να μας δίνεται όλη η πληροφορία μαζί στους τίτλους τέλους. Α, μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια για όσους ψάχνονται και μουσικά: την μουσική επένδυση έχει κάνει ο τιτανομέγιστος Nils Frahm. Αν σας λέει κάτι το όνομά του...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Νοεμβρίου 2017 από την Danaos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική