του Claude Barras. Με τις φωνές των Gaspard Schlatter, Sixtine Murat, Paulin Jaccoud, Michel Vuillermoz, Raul Ribera, Estelle Hennard, Elliot Sanchez, Lou Wick, Brigitte Rosset, Monica Budde
Ένα παιδί μετράει τ' άστρα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Δύσκολοι καιροί για μικρούς πρίγκιπες
Το «Εγώ, ο Κολοκυθάκης» (Ma vie de Courgette) είναι μια ταινία που την είδαμε στο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» στο φεστιβάλ των Καννών του 2016. Στο περσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε ως η μία από τις τρεις ευρωπαϊκές ταινίες που ήταν υποψήφιες για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ο Ελβετός Claude Barras. Πριν από αυτήν σκηνοθέτησε πολλές μικρού μήκους όπως το «The Genie in a Ravioli Can», που βραβεύτηκε πολλάκις σε διεθνή φεστιβάλ. Το σενάριο της ταινίας, που βασίζεται στο βιβλίο του Gilles Paris «Autobiographie d'une courgette», γράφτηκε από τη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Céline Sciamma, γνωστή μας από τις ταινίες «Tomboy» και «Bande de filles». Η ταινία αποτέλεσε πέρσι την επίσημη πρόταση της Ελβετίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, όπως ήταν υποψήφια για την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα.
Τυπικά, η ταινία ανήκει στη μεγάλη κατηγορία των ταινιών κινουμένων σχεδίων, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κινούμενες... μαριονέτες. Έχει λοιπόν γυριστεί με την τεχνική του stop motion. Οι κούκλες έχουν ύψος περίπου 10 εκατοστά και είναι κατασκευασμένες από διάφορα υλικά (αφρολέξ για τα μαλλιά, σιλικόνη για τα χέρια, ρητίνη για το πρόσωπο, ύφασμα για τα χειροποίητα ρούχα). Στη χώρα μας η ταινία προβάλλεται κανονικά, με υποτίτλους, αλλά και μεταγλωττισμένη. Στη μεταγλωττισμένη βερσιόν τις φωνές τους έχουν δανείσει οι: Εβελίνα Αραπίδη, Κωνσταντίνος Κακανάς, Σοφία Καψαμπέλη, Ελευθερία Μεταξά, Χρυσούλα Παπαδοπούλου, Ποίμης Πέτρου, Ιφιγένεια Στάικου, Διονυσία Τσιτιρίδου, Γιάννης Υφαντής.
Η υπόθεση: Ο Ίκαρος είναι ένας πιτσιρίκος που ζει μαζί με την αλκοολική μητέρα του, καθώς ο πατέρας του τους έχει εγκαταλείψει (του άρεσε να πηγαίνει με διάφορες «κότες», όπως του έχει πει η μητέρα του). Για συναισθηματικούς λόγους ο Ίκαρος προτιμά να τον φωνάζουν Courgette, ήτοι «Κολοκυθάκη». Μια μέρα ο Κολοκυθάκης θα χάσει και τη μητέρα του με έναν παράξενο τρόπο στον οποίο εμπλέκεται και ο ίδιος. Παντελώς ορφανός πλέον, με τη βοήθεια ενός συναισθηματικού αστυνομικού, του Ρεϊμόντ, ο Κολοκυθάκης θα βρεθεί σε Ίδρυμα γεμάτο «προβληματικά» παιδιά όπως ο ίδιος. Σε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί θα δεχτεί αγάπη ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, θα φτιάξει φίλους, θα ερωτευθεί και θα είναι έτοιμος να φύγει έχοντας μια οικογένεια τεχνητή μεν αλλά πολύ πιο πραγματική από αυτήν που είχε πριν πάει στο Ίδρυμα...
Η άποψή μας: Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει σε τούτη την τρυφερότατη ταινία που το μόνο της πρόβλημα είναι η εύρεση του... target group της! Τα πολύ πιτσιρίκια που βλέπουν ταινίες της Disney ας πούμε, ίσως αγριευτούν με μια ταινία όπου υπάρχει φανερός αλκοολισμός ενηλίκου, δολοφονία χωρίς πρόθεση, και υπόνοιες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιού από κάποιον από τους γονείς του! Οι έφηβοι από την άλλη ίσως βρουν την ταινία πολύ παιδική για τα γούστα τους. Οι ενήλικες συνήθως πηγαίνουν σε ταινίες κινουμένων σχεδίων συνοδεύοντας τα παιδιά ή τα ανίψια τους. Πρόβλημα λοιπόν. Αλλά ελπίζω η ταινία να βρει το κοινό της. Όπως πέρσι η «Κόκκινη χελώνα». Άλλη μια ιδιαίτερη ταινία κινουμένων σχεδίων εκείνη, με καθόλου διαλόγους, κι όμως έκανε μια μικρή επιτυχία στη χώρα μας... Κατά τα άλλα, η ταινία είναι άψογη και ιδιαίτερα προσεκτική και ώριμη στα θέματα τα οποία θίγει.
Η αθωότητα των παιδιών και οι συνεχόμενες αναρωτήσεις τους, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με το σεξ, προκαλούν μονίμως γέλιο. Ο αστυνομικός δέχεται... μονίμως μπουγέλο από έναν Άραβα πιτσιρίκο, καθώς ο μικρός θεωρεί πως εκείνος είναι υπεύθυνος που ο πατέρας του είναι στη φυλακή! Η σχέση του αστυνομικού με τον Κολοκυθάκη είναι κομβικής σημασίας για την ταινία, καθώς για πρώτη φορά ο μικρός βλέπει στο συγκεκριμένο ενήλικα μια πατρική φιγούρα, τέτοια που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αντιστροφή στην νόρμα που λέει πως μέσα στο ορφανοτροφείο τα πράγματα είναι άθλια κι έξω, τα πράγματα είναι ελκυστικά. Για τον Κολοκυθάκη το ορφανοτροφείο είναι χώρος χαράς, διασκέδασης, μάθησης και ουσιαστικής ενηλικίωσης. Γενικώς, αυτό που πετυχαίνει τούτη η ταινία είναι πολύ σημαντικό: ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί και αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα με ρεαλιστικό και ειλικρινή τρόπο, πρωτόγνωρο ενδεχομένως για ταινία «μικιμάους». Να σταθούμε λίγο και στο σάουντρακ:
Μεγάλη έκπληξη το άκουσμα του υπέροχου γερμανικού τραγουδιού «Eisbar» των Grauzone από το 1980, στη σκηνή με το πάρτι στην εκδρομή των παιδιών στο χειμερινό καταφύγιο! Καθόλου έκπληξη από την άλλη το άκουσμα του γαλλικού ύμνου «Le Vent Nous Portera» στο φινάλε της ταινίας, όχι από τους Noir Desir αλλά σε διασκευή. Σπουδαία ταινία, που καταχειροκροτήθηκε στις Κάννες και κάτι μου λέει πως το ίδιο θα συμβεί και στις εγχώριες προβολές της. Σημείωση: Λόγω του γεγονότος ότι η ταινία είναι διάρκειας μόλις 66 λεπτών, μαζί της προβάλλεται και η επίσης stop motion animation ταινία μικρού μήκους «Ethnophobia», ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ζιόγκα, βασισμένη σε σενάριο του Πέτρου Κοσκινά.
Η συγκεκριμένη, διασκεδαστικότατη ταινία, με τα κουκλάκια διαφορετικού χρώματος, συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και κέρδισε πάμπολλα βραβεία.
Η υπόθεση: Ο Ίκαρος είναι ένας πιτσιρίκος που ζει μαζί με την αλκοολική μητέρα του, καθώς ο πατέρας του τους έχει εγκαταλείψει (του άρεσε να πηγαίνει με διάφορες «κότες», όπως του έχει πει η μητέρα του). Για συναισθηματικούς λόγους ο Ίκαρος προτιμά να τον φωνάζουν Courgette, ήτοι «Κολοκυθάκη». Μια μέρα ο Κολοκυθάκης θα χάσει και τη μητέρα του με έναν παράξενο τρόπο στον οποίο εμπλέκεται και ο ίδιος. Παντελώς ορφανός πλέον, με τη βοήθεια ενός συναισθηματικού αστυνομικού, του Ρεϊμόντ, ο Κολοκυθάκης θα βρεθεί σε Ίδρυμα γεμάτο «προβληματικά» παιδιά όπως ο ίδιος. Σε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί θα δεχτεί αγάπη ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, θα φτιάξει φίλους, θα ερωτευθεί και θα είναι έτοιμος να φύγει έχοντας μια οικογένεια τεχνητή μεν αλλά πολύ πιο πραγματική από αυτήν που είχε πριν πάει στο Ίδρυμα...
Η άποψή μας: Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει σε τούτη την τρυφερότατη ταινία που το μόνο της πρόβλημα είναι η εύρεση του... target group της! Τα πολύ πιτσιρίκια που βλέπουν ταινίες της Disney ας πούμε, ίσως αγριευτούν με μια ταινία όπου υπάρχει φανερός αλκοολισμός ενηλίκου, δολοφονία χωρίς πρόθεση, και υπόνοιες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιού από κάποιον από τους γονείς του! Οι έφηβοι από την άλλη ίσως βρουν την ταινία πολύ παιδική για τα γούστα τους. Οι ενήλικες συνήθως πηγαίνουν σε ταινίες κινουμένων σχεδίων συνοδεύοντας τα παιδιά ή τα ανίψια τους. Πρόβλημα λοιπόν. Αλλά ελπίζω η ταινία να βρει το κοινό της. Όπως πέρσι η «Κόκκινη χελώνα». Άλλη μια ιδιαίτερη ταινία κινουμένων σχεδίων εκείνη, με καθόλου διαλόγους, κι όμως έκανε μια μικρή επιτυχία στη χώρα μας... Κατά τα άλλα, η ταινία είναι άψογη και ιδιαίτερα προσεκτική και ώριμη στα θέματα τα οποία θίγει.
Η αθωότητα των παιδιών και οι συνεχόμενες αναρωτήσεις τους, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με το σεξ, προκαλούν μονίμως γέλιο. Ο αστυνομικός δέχεται... μονίμως μπουγέλο από έναν Άραβα πιτσιρίκο, καθώς ο μικρός θεωρεί πως εκείνος είναι υπεύθυνος που ο πατέρας του είναι στη φυλακή! Η σχέση του αστυνομικού με τον Κολοκυθάκη είναι κομβικής σημασίας για την ταινία, καθώς για πρώτη φορά ο μικρός βλέπει στο συγκεκριμένο ενήλικα μια πατρική φιγούρα, τέτοια που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αντιστροφή στην νόρμα που λέει πως μέσα στο ορφανοτροφείο τα πράγματα είναι άθλια κι έξω, τα πράγματα είναι ελκυστικά. Για τον Κολοκυθάκη το ορφανοτροφείο είναι χώρος χαράς, διασκέδασης, μάθησης και ουσιαστικής ενηλικίωσης. Γενικώς, αυτό που πετυχαίνει τούτη η ταινία είναι πολύ σημαντικό: ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί και αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα με ρεαλιστικό και ειλικρινή τρόπο, πρωτόγνωρο ενδεχομένως για ταινία «μικιμάους». Να σταθούμε λίγο και στο σάουντρακ:
Μεγάλη έκπληξη το άκουσμα του υπέροχου γερμανικού τραγουδιού «Eisbar» των Grauzone από το 1980, στη σκηνή με το πάρτι στην εκδρομή των παιδιών στο χειμερινό καταφύγιο! Καθόλου έκπληξη από την άλλη το άκουσμα του γαλλικού ύμνου «Le Vent Nous Portera» στο φινάλε της ταινίας, όχι από τους Noir Desir αλλά σε διασκευή. Σπουδαία ταινία, που καταχειροκροτήθηκε στις Κάννες και κάτι μου λέει πως το ίδιο θα συμβεί και στις εγχώριες προβολές της. Σημείωση: Λόγω του γεγονότος ότι η ταινία είναι διάρκειας μόλις 66 λεπτών, μαζί της προβάλλεται και η επίσης stop motion animation ταινία μικρού μήκους «Ethnophobia», ελληνικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ζιόγκα, βασισμένη σε σενάριο του Πέτρου Κοσκινά.
Η συγκεκριμένη, διασκεδαστικότατη ταινία, με τα κουκλάκια διαφορετικού χρώματος, συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και κέρδισε πάμπολλα βραβεία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Δεκεμβρίου 2017 από την Rosebud 21
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική