του John Carroll Lynch. Με τους Harry Dean Stanton, David Lynch, Ron Livingston, Ed Begley Jr., Tom Skerritt, Beth Grant, James Darren, Barry Shabaka Henley, Yvonne Huff Lee, Hugo Armstrong, Bertila Damas
Κύκνειο άσμα και μια χελώνα – αναχωρητής!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Είμαστε, τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε!
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Harry Dean Stanton, πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου, πριν τρεις περίπου μήνες δηλαδή, σε ηλικία 91ος ετών! Στην καριέρα του εμφανίστηκε σε πάνω από 100 ταινίες και σε 50 τηλεοπτικά επεισόδια! Ο πασίγνωστος κριτικός κινηματογράφου, Roger Ebert είχε θεσπίσει το λεγόμενο «Stanton-Walsh Rule», σύμφωνα με τον οποίο «καμία ταινία στην οποία συμμετέχουν είτε ο Harry Dean Stanton είτε ο M. Emmet Walsh σε δεύτερους ρόλους, δεν μπορεί να είναι κακή ταινία»! Το σκοτσέζικο συγκρότημα Travis πήρε το όνομά του από το όνομα του χαρακτήρα που υποδύονταν ο Stanton στην καλύτερη ταινία στην οποία συμμετείχε: στο «Παρίσι – Τέξας» του Wim Wenders!
Σε ότι αφορά τον σκηνοθέτη John Carroll Lynch αρχικά να πούμε πως δεν έχει καμία συγγένεια με τον... David Lynch, που έχει έναν πολύ παράξενο (τι περίεργο!) ρόλο στην ταινία! Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Είναι γνωστός, καρατερίστας ηθοποιός, τον οποίο έχουμε δει σε δεύτερους ρόλους σε διάφορες ταινίες. Πιο σπουδαίοι ρόλοι του ήταν αυτοί στις ταινίες «Zodiac» (2007) του David Fincher και «Fargo» (1996) των αδελφών Coen. Ο Lynch τον περασμένο Νοέμβριο ήταν στη Θεσσαλονίκη καθώς η ταινία του συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ μας. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 18 ημέρες και έμελλε να είναι η τελευταία στην οποία έπαιξε ο Harry Dean Stanton. Και δυστυχώς, δεν ήταν και τόσο... τυχερός, καθώς δεν μπόρεσε να δει την ταινία, η οποία έκανε την επίσημη πρεμιέρα της στις ΗΠΑ στις 29 Σεπτεμβρίου.
Η υπόθεση: Ο Λάκι είναι ένας μοναχικός, άθεος γέρος που... κρατιέται καλά, παρά το γεγονός ότι δεν έχει σταματήσει ποτέ να καπνίζει στη ζωή του! Ζει σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου Νότου, με έντονη την παρουσία των ισπανόφωνων κατοίκων της. Κάθε μέρα ο Λάκι ακολουθεί την ίδια ρουτίνα. Ξυπνάει, κάνει μερικές ασκήσεις γιόγκα (με τα εσώρουχά του και τις καουμπόικες μπότες του!!!), πηγαίνει για καφέ στην τοπική καφετέρια, όπου πειράζει τον ιδιοκτήτη και λύνει το σταυρόλεξό του στην εφημερίδα, βλέπει ανελλιπώς το τηλεοπτικό σόου που αγαπάει και το βραδάκι πηγαίνει στο μπαράκι όπου πίνει το ποτάκι του, συνδιαλέγεται με την ιδιοκτήτρια και τον μπάρμαν και τα λέει και με τον φίλο του, τον Χάουαρντ, ο οποίος τελευταία είναι στεναχωρημένος, καθώς το κατοικίδιό του, η χελώνα με το όνομα «Θόδωρος Ρούζβελτ», το έχει σκάσει! Η ρουτίνα του Λάκι θα διασαλευθεί όταν μια μέρα θα ζαλιστεί και θα πέσει ξερός στη μέση της κουζίνας του. Για πρώτη φορά έρχεται χειροπιαστά αντιμέτωπος με την έννοια της θνητότητας...
Η άποψή μας: Τούτη η ταινία είναι ένα παράδοξο one man show. Είναι μια ταινία στηριγμένη πάνω στην ιδιαίτερη περσόνα του πρωταγωνιστή της. Είναι μια ταινία – αφιέρωμα στον Harry Dean Stanton. Ο ήρωάς μας είναι από το Κεντάκι – το ίδιο και ο Stanton. Ο ήρωάς μας ήταν μάγειρας σε πολεμικό πλοίο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (γι' αυτό και ονομάζεται Lucky στην ταινία), το ίδιο και ο Stanton! Ο ήρωάς μας καπνίζει – το ίδιο και ο Stanton. Και κανά «μαυράκι» το φουμάρει – το ίδιο και ο Stanton. Βέβαια, ταινία με την κλασική έννοια της λέξης δεν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε τούτο το δημιούργημα. Είναι μια συρραφή επεισοδίων από τη ζωή του ήρωα. Δεν υπάρχει δομημένο σενάριο ή αυτό που οι Αμερικάνοι ονοματίζουν plot. Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός. Κι έχουμε ένα μοτίβο στάνταρ πάνω στο οποίο κινείται.
Από τη μια η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, από την άλλη οι βαθυστόχαστες κουβέντες, από την άλλη οι παράλληλοι μονόλογοι, το όλο πράγμα δείχνει κατακερματισμένο και μη έχων συνάφεια και συνέχεια. Έχει όμως σαφέστατα κρυφό άσο στο μανίκι. Ποιος είναι αυτός; Μα ο ίδιος ο Harry Dean Stanton στον κεντρικό ρόλο. Ο θεούλης ήταν 91 ετών όταν γύριζε την ταινία και το Χόλιγουντ τρελαίνεται να βραβεύει (ακόμα και με Όσκαρ!) θρύλους του, κι ας έχουν πάρει το δρόμο της μη επιστροφής, το ταξίδι στον Αχέροντα. Ο Stanton στο ρόλο του Lucky είναι πάρα πολύ καλός – ίσως επειδή ουσιαστικά δεν «υποδύεται» έναν χαρακτήρα αλλά επειδή παίζει τον εαυτό του. Ένα από τα πράγματα που πιάνει ολόσωστα η ταινία στο πλαίσιο του σεναρίου της, είναι η αντίστιξη μεταξύ Lucky και της χελώνας που χάνει ο David Lynch! Άλλη καλτιά αυτή, που ελκύει τον κόσμο: ο τρελαμένος σκηνοθέτης σε έναν ρόλο που του πάει πάρα πολύ! Η σκηνή στο ισπανικό πάρτι είναι πολύ καλή, η σκηνή με το άσυλο των ζώων επίσης, το ότι ο Lucky κοιτάζει την κάμερα, δηλαδή εμάς, λίγο πριν το φινάλε, μας κάνει «συνενόχους» στην απόφασή του να «δραπετεύσει» - έχει πραγματάκια η ταινία.
Αν ήμουν ο Harry Dean Stanton δεν θα είχα διανοηθεί πιο όμορφο αποχαιρετισμό. Η ταινία έχει ατέλειες αλλά τι στην ευχή. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή, έτσι;
Η υπόθεση: Ο Λάκι είναι ένας μοναχικός, άθεος γέρος που... κρατιέται καλά, παρά το γεγονός ότι δεν έχει σταματήσει ποτέ να καπνίζει στη ζωή του! Ζει σε μια μικρή πόλη του αμερικάνικου Νότου, με έντονη την παρουσία των ισπανόφωνων κατοίκων της. Κάθε μέρα ο Λάκι ακολουθεί την ίδια ρουτίνα. Ξυπνάει, κάνει μερικές ασκήσεις γιόγκα (με τα εσώρουχά του και τις καουμπόικες μπότες του!!!), πηγαίνει για καφέ στην τοπική καφετέρια, όπου πειράζει τον ιδιοκτήτη και λύνει το σταυρόλεξό του στην εφημερίδα, βλέπει ανελλιπώς το τηλεοπτικό σόου που αγαπάει και το βραδάκι πηγαίνει στο μπαράκι όπου πίνει το ποτάκι του, συνδιαλέγεται με την ιδιοκτήτρια και τον μπάρμαν και τα λέει και με τον φίλο του, τον Χάουαρντ, ο οποίος τελευταία είναι στεναχωρημένος, καθώς το κατοικίδιό του, η χελώνα με το όνομα «Θόδωρος Ρούζβελτ», το έχει σκάσει! Η ρουτίνα του Λάκι θα διασαλευθεί όταν μια μέρα θα ζαλιστεί και θα πέσει ξερός στη μέση της κουζίνας του. Για πρώτη φορά έρχεται χειροπιαστά αντιμέτωπος με την έννοια της θνητότητας...
Η άποψή μας: Τούτη η ταινία είναι ένα παράδοξο one man show. Είναι μια ταινία στηριγμένη πάνω στην ιδιαίτερη περσόνα του πρωταγωνιστή της. Είναι μια ταινία – αφιέρωμα στον Harry Dean Stanton. Ο ήρωάς μας είναι από το Κεντάκι – το ίδιο και ο Stanton. Ο ήρωάς μας ήταν μάγειρας σε πολεμικό πλοίο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (γι' αυτό και ονομάζεται Lucky στην ταινία), το ίδιο και ο Stanton! Ο ήρωάς μας καπνίζει – το ίδιο και ο Stanton. Και κανά «μαυράκι» το φουμάρει – το ίδιο και ο Stanton. Βέβαια, ταινία με την κλασική έννοια της λέξης δεν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε τούτο το δημιούργημα. Είναι μια συρραφή επεισοδίων από τη ζωή του ήρωα. Δεν υπάρχει δομημένο σενάριο ή αυτό που οι Αμερικάνοι ονοματίζουν plot. Ο ρυθμός της ταινίας είναι αργός. Κι έχουμε ένα μοτίβο στάνταρ πάνω στο οποίο κινείται.
Από τη μια η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, από την άλλη οι βαθυστόχαστες κουβέντες, από την άλλη οι παράλληλοι μονόλογοι, το όλο πράγμα δείχνει κατακερματισμένο και μη έχων συνάφεια και συνέχεια. Έχει όμως σαφέστατα κρυφό άσο στο μανίκι. Ποιος είναι αυτός; Μα ο ίδιος ο Harry Dean Stanton στον κεντρικό ρόλο. Ο θεούλης ήταν 91 ετών όταν γύριζε την ταινία και το Χόλιγουντ τρελαίνεται να βραβεύει (ακόμα και με Όσκαρ!) θρύλους του, κι ας έχουν πάρει το δρόμο της μη επιστροφής, το ταξίδι στον Αχέροντα. Ο Stanton στο ρόλο του Lucky είναι πάρα πολύ καλός – ίσως επειδή ουσιαστικά δεν «υποδύεται» έναν χαρακτήρα αλλά επειδή παίζει τον εαυτό του. Ένα από τα πράγματα που πιάνει ολόσωστα η ταινία στο πλαίσιο του σεναρίου της, είναι η αντίστιξη μεταξύ Lucky και της χελώνας που χάνει ο David Lynch! Άλλη καλτιά αυτή, που ελκύει τον κόσμο: ο τρελαμένος σκηνοθέτης σε έναν ρόλο που του πάει πάρα πολύ! Η σκηνή στο ισπανικό πάρτι είναι πολύ καλή, η σκηνή με το άσυλο των ζώων επίσης, το ότι ο Lucky κοιτάζει την κάμερα, δηλαδή εμάς, λίγο πριν το φινάλε, μας κάνει «συνενόχους» στην απόφασή του να «δραπετεύσει» - έχει πραγματάκια η ταινία.
Αν ήμουν ο Harry Dean Stanton δεν θα είχα διανοηθεί πιο όμορφο αποχαιρετισμό. Η ταινία έχει ατέλειες αλλά τι στην ευχή. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή, έτσι;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Νοεμβρίου 2017 από την Filmtrade
