Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η εκτίμηση μου είναι πως, τουλάχιστον σε ότι αφορά στην εγχώρια διανομή, πως το σινεμά αυτής της, πιο ταλαντούχας, γωνιάς των Κάτω Χωρών, είναι ριγμένο. Με την έννοια πως έχει συνδεθεί στην σινεφίλ συνείδηση, ο κινηματογράφος των Μπενελούξ, αποκλειστικά και μόνο με την ιδιαίτερη, ρεαλιστική ματιά των Αδελφών Dardenne, με συνέπεια να περνούν στο βρόντο εξαιρετικές δημιουργίες, που ούτε καν - στην Ελλάδα, που διανέμονται τα πάντα - παίρνουν θέση σε καλεντάρια φεστιβάλ. Ευτυχώς, μια τεράστια αδικία, της μη προβολής στον τόπο μας, του φιλμ Bullhead, που έφτασε μισή ανάσα από την οσκαρική καταξίωση (την σεζόν του A Separation) δεν επαναλήφθηκε και στην περίπτωση του D' Ardennen, έστω και με τεράστια καθυστέρηση, δύο και βάλε, ετών...

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την ζωή του, έχει ξοδέψει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ο νεαρός Κένι, έχοντας κριθεί ένοχος για συμμετοχή σε ένοπλη ληστεία. Κι όμως ποτέ όλο αυτό τον καιρό, δεν σκέφτηκε να ελαφρύνει την δεινή θέση του, να συμβιώνει με Μαροκινά αποβράσματα στην στενή, καρφώνοντας τους συνεργούς του στο έγκλημα, μεταξύ τους και τον μικρότερο αδελφό του Ντέιβ. Η πληροφορία πως μετά από μια τετραετία κάθειρξης ο Κένι επιτέλους θα περάσει το κατώφλι της εξόδου του ιδρύματος, μάλλον δεν θα χαροποιήσει κανέναν στην φαμίλια του. Ούτε την αδιάφορη για την άγρια και βάναυση ύπαρξη του μάνα, ούτε κυρίως τον ομοαίματο του, που παρότι τον υπεραγαπά, του κρύβει ένα μοιραίο μυστικό: Ενόσω εκείνος σάπιζε στο κελί, αυτός σύναψε δεσμό με το κορίτσι του (και μέλος της συμμορίας) Συλβί, μια πεταχτούλα σερβιτόρα σε νυχτερινό κλαμπ του υποκόσμου, που ονειρεύεται κάποια στιγμή να ακολουθήσει μια κανονική, καθημερινή ζωή.

Πληροφορία που αιωρείται στον αέρα και κανείς δεν διανοείται να μεταφέρει στον απρόβλεπτης αντίδρασης πρώην φυλακισμένο, πόσο μάλλον την προέκταση της, καθώς η διχαστική γκαρσόνα κυοφορεί το παιδί του φοβιτσιάρη Ντέιβ, που έχει βάλει σκοπό, εκτός από το να ξεπεράσει τον αλκοολισμό του, να φέρει στον ίσιο και ενάρετο, τρόπον τινά, δρόμο το αδελφάκι του. Καθώς ο κλοιός σφίγγει γύρω από την αποκάλυψη του μαντάτου, ο Κένι, απορημένος από την αδικαιολόγητα απορριπτική στάση της πρώην καλής του, θα οδηγηθεί σταδιακά στην αναμενόμενη έκρηξη. Πού ούτε όρια θα έχει, ούτε θα αφήσει κανέναν αλώβητο...

Ένα περιβάλλον ανέχειας, συνέπειας του κατακερματισμού των οικογενειακών αξιών αλλά και της ηθικής κατάπτωσης που προκαλεί η οικονομική κρίση, μας μεταφέρει με τις αληθινής υφής εικόνες του ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Robin Pront, που εδώ έχει την αμέριστη στήριξη του συμπατριώτη του παραγωγού Bart Van Langendock, ενός εκ των βασικών υπευθύνων της νουβέλ βαγκ άνοιξης του Βελγικού κινηματογράφου. Άνθρωποι και ποντίκια συμβιώνουν σε έναν κόσμο μηδενικής αλληλεγγύης, που κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν, οι έννοιες μάνα και αδελφός έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα και ο καθένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου, απλά και μόνο για να επιβιώσει. Σε ποια πραγματικότητα να ζήσει δηλαδή, αυτή του βούρκου και της παρανομίας, που βασιλεύει το έγκλημα και η συντριβή της έννοιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, επιστρέφει από την κόλαση του κελιού, ένας ασύνταχτος χαρακτήρας, όπως ο μεγάλος αδελφός της ιστορίας, που αν κάτι τον κράτησε όρθιο ήταν η φωτογραφία της, εξ ορισμού όχι για σπίτι, καλής του. Την ίδια στιγμή, σαν να μην υπάρχουν μυριάδες άλλες γυναίκες σε αυτό τον πλανήτη, ο μικρός αδελφός λειτουργεί συναισθηματικά μεν, αλλά προδοτικά, διαλέγοντας την για ερωμένη του, κινούμενος εντελώς αντίθετα από ότι ο Κένι, που ουδέποτε κάρφωσε κανέναν στις αρχές. Βραδυφλεγής πλοκή, που συνθέτει πλήρως τους (ελάχιστους) χαρακτήρες που περιστρέφονται γύρω της, μέχρι να πάρει μπροστά η τρίτη πράξη, που λαμβάνει χώρα στο απομακρυσμένο, ομιχλώδες και ιδανικό για να λάβουν χώρα εγκληματικές πράξεις δάσος των Αρδεννών, που όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δίνουν την ονομασία στην μαρκίζα του φιλμ.

Που σύμφωνα με τον θρύλο, του υποκλίθηκε - δικαίως - ο ίδιος ο Tarantino, χάρη στην ανατρεπτική του στάση του φινάλε, που ενδεχόμενα προβλέπεις από πριν, μα ούτε καν θες να πιστέψεις, μα και της εξαιρετικής κινηματογράφησης ενός πειραγμένης φιλοσοφίας θρίλερ, εξόχως χαμηλού κόστους. Στιγμές που εκτοξεύουν στα ύψη την αξία του σκηνοθετικού ντεμπούτο του Pront, ο οποίος τσιμπάει ιδέες φιλμαρίσματος τόσο από τους Dardenne και τον Audiard, στο κτίσιμο του σοσιολογικού γίγνεσθαι, όσο και από τους Δυτικούς Fincher, Coen και Villeneuve, που το άγγιγμα τους στα σασπένς καρέ είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. Κρατάμε το όνομα του Φλαμανδού, που το εισαγωγικό δείγμα γραφής του είναι κάτι περισσότερο από ελπιδοφόρο. Φιλμικά. Διότι κοινωνιολογικά, μάλλον με απαισιοδοξία μας γεμίζει η ιδέα έστω, πως το αίμα κάποτε μπορεί να νερώσει...