του Γιάννη Κορρέ. Με τους Θανάση Πετρόπουλο, Ηρώ-Ελένη Μπέζου, Όμηρο Πουλάκη, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Ελευθερία Παπαδοπούλου, The Boy, Κατερίνα Παπανδρέου, Γιολάντα Καλογεροπούλου, Κατερίνα Ζησούδη, Τζωρτζίνα Λιώση
«Έτσι γκαβλώνει ο κόσμος;»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Νέοι, μόνοι, ψάχνουν ο ένας τον άλλο...
Το Όντως Φιλιούνται; είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Κορρέ. Μετά την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ταξίδεψε σε εκλεκτικά φεστιβάλ του κόσμου, όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μπουένος Άιρες (BAFICI), Φεστιβάλ Σανγκάης, Φεστιβάλ Ντουρμπάν και Φεστιβάλ του Σαντιάγκο. Ο Κορρές είχε ετοιμάσει και το φιλμάκι που χρησιμοποιήθηκε στην τελετή έναρξης του περσινού φεστιβάλ, με τη φάση στο αεροπλάνο και πρωταγωνιστές την Θέμιδα Μπαζάκα και τον Στέλιο Μάινα.
Ο Κορρές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε στο Τμήμα Film and TV Studies του New York College. Στη συνέχεια εργάστηκε σε μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες ως βοηθός σκηνοθέτης.
Η υπόθεση: Ο Ντάνυ και η Στέλλα, λίγο πριν τα τριάντα, ανήκουν σε μια γενιά που δεν έχει ακόμα καθοριστεί. Ίσως διότι οι εξελίξεις που τη διαμορφώνουν ακόμα τρέχουν. Κι όσο οι εξελίξεις τρέχουν, ο Ντάνυ και η Στέλλα ζουν την πρώτη φάση της σχέσης τους. Η επίσκεψη του Αχιλλέα στο σπίτι του Ντάνυ γίνεται αφορμή για μια συζήτηση γύρω από το τι σημαίνει να υπάρχεις στη σύγχρονη πραγματικότητα και παράλληλα μας παραπέμπει στο χρονικό της σχέσης του Ντάνυ και της Στέλλας, από το Α ως το τώρα.
Η άποψή μας: Στη συνέλευση που έκανε η ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) για να αποφασίσει ποιο θα είναι το βραβείο της στην τελετή λήξης του περσινού φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο αγαπητός συνάδελφος Δημοσθένης Ξιφιλίνος ανέφερε πως πρώτη φορά σε φεστιβάλ είδε δύο εντελώς διαφορετικές ελληνικές ταινίες, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πρίκουελ και σίκουελ. Το «Όντως φιλιούνται;» μιλάει για την αρχή μιας σχέσης τριαντάρηδων και το «Άφτερλωβ» για το τέλος της σχέσης τριαντάρηδων. Μου άρεσε ως παρατήρηση – να επισημάνω πως οι δύο ταινίες έχουν και την ίδια πρωταγωνίστρια, την σαφώς ταλαντούχα κόρη του Γιάννη Μπέζου, Ηρώ.
Γενικώς, ειπώθηκαν και πολλά ενδιαφέροντα στη συνέλευση σχετικά με την κατάσταση στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά και πως πχ σε μια αφασική κοινωνία η οποία δεν δείχνει κανενός είδους αντίσταση στα όσα δραματικά ζούμε, το σινεμά δεν θα μπορούσε παρά να την ακολουθήσει. Αφασικό σινεμά λοιπόν, που ομφαλοσκοπεί και αναλώνεται σε ανώδυνες αισθηματικές – δραματικές κωμωδίες. Για στάσου, όμως. Ωραία τα είπαν πολλοί συνάδελφοι, δεν διαφωνώ. Διαφωνώ, όμως, με την απαξίωση. Θέλω να πω, καλό θα ήταν να υπάρχουν ταινίες από νέους Έλληνες δημιουργούς, που να αναφέρονται στην Ελλάδα της κρίσης, με πολιτική χροιά. Δεν θα ήθελα να υπάρχουν όμως ΜΟΝΟ τέτοιες ταινίες. Το γεγονός ότι στην περσινή φουρνιά δεν υπήρξε καμία τέτοια (και μην μου μιλήσει κανείς για το «Park» γιατί θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα!) είναι λυπηρό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να λιθοβολήσουμε τον Πάσχο (σκηνοθέτη του «Άφτερλωβ») ή εδώ τον Κορρέ που ασχολούνται με τον έρωτα – κι όχι μόνον! Με τον τρόπο που χειρίζονται το θέμα τους δεν έχουμε χαζοχαρούμενα κατασκευάσματα διαφημιστικών προδιαγραφών αλλά βιωματικές κωμωδίες για την νεολαία του σήμερα.
Κατ' εμέ το «Άφτερλωβ» είναι ανώτερο από τούτο εδώ το φιλμ, το οποίο μου φάνηκε λίιιιγο αμήχανο και σε αυτό συντελεί και το «γρήγορο» φινάλε του. Θα ήθελα επίσης λιγότερη κουβέντα των τριών που πίνουν μπάφους χωρίς να παίζουν pro και περισσότερα «επεισόδια» από τη ζωή των δύο νέων εραστών (χμ, δεν διευκρινίζεται αν τη στιγμή που τους πετυχαίνουμε το «έχουν» ήδη «κάνει» - μια απόπειρα αιδιολειχίας υπαινίσσεται). Όμως, ήμαρτον, μια χαρά ταινία είναι και όσοι την δουν τώρα που κατάφερε και πήρε διανομή, θα περάσουν σούπερ. Κορυφαία η σκηνή της ληστείας από τον Tesla (που τον υποδύεται ο Boy απολαυστικά, ο οποίος εννοείται ότι έχει γράψει και τη μουσική για το σάουντρακ) – πολύ γέλιο, μα να κάνει τον... Βαν Γκογκ ήρωά μας, Πικάσο;;; Ο Ντάνυ είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η ιστορία, κατά βάση μέσα από τα δικά του μάτια «βλέπουμε» το θέμα «σχέσεις», σε αυτόν ανήκουν τα πολύ αστεία φλασμπάκ με τα διάφορα «τέλη μιας σχέσης» (με πιο αστείο εκείνο της τσεβδής κοπέλας με το άιλάινερ).
Ας σταθούμε όμως σε κάτι τετριμμένο μα τόσο, τόσο αληθινό: ακόμα κι ένα χαλασμένο ρολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές την ημέρα. Το καίριο ερώτημα, που δείχνει και μια αυτογνωσία και μια (ναι!) πολιτική χροιά σε όγδοο επίπεδο είναι αυτό που τίθεται στο τέλος: όταν ξέρεις ότι είσαι «χαλασμένος» πόσο απέχεις από το να θέλεις να «διορθωθείς»;
Πολύ ωραίες ερμηνείες, αληθινές κι ουχί νατουραλιστικά αφελείς, χιούμορ (οι διάφορες αντιδράσεις του αντρός όταν νιώθει πως απειλείται από μια σχέση που τείνει να γίνει μόνιμη), εξαιρετικό σάουντρακ, κινηματογραφοφιλία (φωτό Takeshi Kitano, αφίσα του «Δίψα για σάρκα και αίμα»), ας μην βάλουμε περισσότερο βάρος στους ώμους των νέων παιδιών από αυτό που αντέχουν ακόμα. Είθε να ξεκινούν έτσι ή κάπως έτσι – και η συνέχεια δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη!
Η υπόθεση: Ο Ντάνυ και η Στέλλα, λίγο πριν τα τριάντα, ανήκουν σε μια γενιά που δεν έχει ακόμα καθοριστεί. Ίσως διότι οι εξελίξεις που τη διαμορφώνουν ακόμα τρέχουν. Κι όσο οι εξελίξεις τρέχουν, ο Ντάνυ και η Στέλλα ζουν την πρώτη φάση της σχέσης τους. Η επίσκεψη του Αχιλλέα στο σπίτι του Ντάνυ γίνεται αφορμή για μια συζήτηση γύρω από το τι σημαίνει να υπάρχεις στη σύγχρονη πραγματικότητα και παράλληλα μας παραπέμπει στο χρονικό της σχέσης του Ντάνυ και της Στέλλας, από το Α ως το τώρα.
Η άποψή μας: Στη συνέλευση που έκανε η ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) για να αποφασίσει ποιο θα είναι το βραβείο της στην τελετή λήξης του περσινού φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο αγαπητός συνάδελφος Δημοσθένης Ξιφιλίνος ανέφερε πως πρώτη φορά σε φεστιβάλ είδε δύο εντελώς διαφορετικές ελληνικές ταινίες, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως πρίκουελ και σίκουελ. Το «Όντως φιλιούνται;» μιλάει για την αρχή μιας σχέσης τριαντάρηδων και το «Άφτερλωβ» για το τέλος της σχέσης τριαντάρηδων. Μου άρεσε ως παρατήρηση – να επισημάνω πως οι δύο ταινίες έχουν και την ίδια πρωταγωνίστρια, την σαφώς ταλαντούχα κόρη του Γιάννη Μπέζου, Ηρώ.
Γενικώς, ειπώθηκαν και πολλά ενδιαφέροντα στη συνέλευση σχετικά με την κατάσταση στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά και πως πχ σε μια αφασική κοινωνία η οποία δεν δείχνει κανενός είδους αντίσταση στα όσα δραματικά ζούμε, το σινεμά δεν θα μπορούσε παρά να την ακολουθήσει. Αφασικό σινεμά λοιπόν, που ομφαλοσκοπεί και αναλώνεται σε ανώδυνες αισθηματικές – δραματικές κωμωδίες. Για στάσου, όμως. Ωραία τα είπαν πολλοί συνάδελφοι, δεν διαφωνώ. Διαφωνώ, όμως, με την απαξίωση. Θέλω να πω, καλό θα ήταν να υπάρχουν ταινίες από νέους Έλληνες δημιουργούς, που να αναφέρονται στην Ελλάδα της κρίσης, με πολιτική χροιά. Δεν θα ήθελα να υπάρχουν όμως ΜΟΝΟ τέτοιες ταινίες. Το γεγονός ότι στην περσινή φουρνιά δεν υπήρξε καμία τέτοια (και μην μου μιλήσει κανείς για το «Park» γιατί θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα!) είναι λυπηρό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να λιθοβολήσουμε τον Πάσχο (σκηνοθέτη του «Άφτερλωβ») ή εδώ τον Κορρέ που ασχολούνται με τον έρωτα – κι όχι μόνον! Με τον τρόπο που χειρίζονται το θέμα τους δεν έχουμε χαζοχαρούμενα κατασκευάσματα διαφημιστικών προδιαγραφών αλλά βιωματικές κωμωδίες για την νεολαία του σήμερα.
Κατ' εμέ το «Άφτερλωβ» είναι ανώτερο από τούτο εδώ το φιλμ, το οποίο μου φάνηκε λίιιιγο αμήχανο και σε αυτό συντελεί και το «γρήγορο» φινάλε του. Θα ήθελα επίσης λιγότερη κουβέντα των τριών που πίνουν μπάφους χωρίς να παίζουν pro και περισσότερα «επεισόδια» από τη ζωή των δύο νέων εραστών (χμ, δεν διευκρινίζεται αν τη στιγμή που τους πετυχαίνουμε το «έχουν» ήδη «κάνει» - μια απόπειρα αιδιολειχίας υπαινίσσεται). Όμως, ήμαρτον, μια χαρά ταινία είναι και όσοι την δουν τώρα που κατάφερε και πήρε διανομή, θα περάσουν σούπερ. Κορυφαία η σκηνή της ληστείας από τον Tesla (που τον υποδύεται ο Boy απολαυστικά, ο οποίος εννοείται ότι έχει γράψει και τη μουσική για το σάουντρακ) – πολύ γέλιο, μα να κάνει τον... Βαν Γκογκ ήρωά μας, Πικάσο;;; Ο Ντάνυ είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η ιστορία, κατά βάση μέσα από τα δικά του μάτια «βλέπουμε» το θέμα «σχέσεις», σε αυτόν ανήκουν τα πολύ αστεία φλασμπάκ με τα διάφορα «τέλη μιας σχέσης» (με πιο αστείο εκείνο της τσεβδής κοπέλας με το άιλάινερ).
Ας σταθούμε όμως σε κάτι τετριμμένο μα τόσο, τόσο αληθινό: ακόμα κι ένα χαλασμένο ρολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές την ημέρα. Το καίριο ερώτημα, που δείχνει και μια αυτογνωσία και μια (ναι!) πολιτική χροιά σε όγδοο επίπεδο είναι αυτό που τίθεται στο τέλος: όταν ξέρεις ότι είσαι «χαλασμένος» πόσο απέχεις από το να θέλεις να «διορθωθείς»;
Πολύ ωραίες ερμηνείες, αληθινές κι ουχί νατουραλιστικά αφελείς, χιούμορ (οι διάφορες αντιδράσεις του αντρός όταν νιώθει πως απειλείται από μια σχέση που τείνει να γίνει μόνιμη), εξαιρετικό σάουντρακ, κινηματογραφοφιλία (φωτό Takeshi Kitano, αφίσα του «Δίψα για σάρκα και αίμα»), ας μην βάλουμε περισσότερο βάρος στους ώμους των νέων παιδιών από αυτό που αντέχουν ακόμα. Είθε να ξεκινούν έτσι ή κάπως έτσι – και η συνέχεια δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Οκτωβρίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική