της Hallie Meyers-Shyer. Με τους Reese Witherspoon, Nat Wolff, Jon Rudnitsky, Pico Alexander, Michael Sheen, Candice Bergen
Μια οικογένεια είμαστε!
του zerVo (@moviesltd) 
Αναλογίζομαι πως θα υποδεχόταν ο κόσμος το ίδιο ακριβώς κινηματογραφικό θέμα, όχι πολύ πίσω, δυο - τρεις δεκαετίες μόνο, όταν οι αντιλήψεις δεν είχαν απελευθερωθεί τόσο. Πραγματική επανάσταση θα είχε ανακηρυχθεί ο rom com δεσμός της σιτεμένης ζωντοχήρας με το σαν τα κρύα τα νερά παλικάρι με τα μισά της χρόνια. Ενώ τώρα τουσέ! Την ώρα που το αντίστροφο - και σαφώς πιο συχνό, μέχρι πρότινος - φαινόμενο, του ηλικιωμένου κυρίου με την Μερτσέντες που συνοδεύει το αέρινο, όπως και απαιτητικό, γκομενάκι, λιγοστεύει σε νούμερα, οι περιπτώσεις που οι μεγαλοκυρίες απλώνουν δίχτυα στα τζόβενα που θα τις ανανεώσουν, διαλύοντας τους τις ανασφάλειες και εκτοξεύοντας στα ύψη την γυναικεία τους αυτοπεποίθηση, τείνουν να γίνουν κανόνας. Και μαγκιά τους συνυπογράφω, μια ζωή την έχουμε!
Χωρίς να έχει ακόμη καταφέρει να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό της, από τον Όστεν, έναν φημισμένο μουσικό μεγαλοπαραγωγό, η Άλις, σπουδαγμένη διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων που ουδέποτε έχει εξασκήσει το επάγγελμα, θα αποφασίσει να κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα, μετακομίζοντας με τις δυο της, ανήλικες, κορούλες από την Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες. Εκεί που θα βρει στέγη στο πατρικό της σπιτικό, μια ακριβή βίλα που με κόπους και θυσίες έκτισε μια φορά κι έναν καιρό ο (μακαρίτης) πατέρας της - ένα από τα μυθικότερα ονόματα του παλιού Χόλιγουντ, ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Τζον Κίννευ - που όπως πιστεύει η σαραντάχρονη θα αποτελέσει τον βατήρα για να κτίσει από το μηδέν, τα μαραμένα όνειρα της.
Την βραδιά των γενεθλίων της, η καλοδιατηρημένη Άλις, συντροφιά με τις συνομήλικες της κουμπαρομπεμπέκες και απελευθερωμένη από την φύλαξη των παιδιών που έμειναν με την γιαγιά, θα το ρίξει έξω, για ένα ποτό, λίγο χορό, κάποιο ξέδωμα που έχει ανάγκη. Νύχτα που μετά από ποταμούς βότκας, θα βρει την θλιμμένη ψυχικά γυναίκα, στην αγκάλη ενός νεαρού και φιλόδοξου κινηματογραφιστή, του γοητευτικού Χάρι, που μόνο όταν συμβεί το ανεπανόρθωτο, εκείνη θα συνειδητοποιήσει πως του ρίχνει, ούτε λίγο, ούτε πολύ, δεκατρία χρονάκια. Και μάλιστα η απόπειρα να το διαλύσει μονομιάς μαζί του, θα βρει τροχοπέδη στην παλαβιάρα μάνα της, καθώς συνεπαρμένη από το όραμα του πιτσιρικά να ακολουθήσει τα δημιουργικά χνάρια του ανδρός της, θα προσφερθεί να τον φιλοξενήσει στην έπαυλη της, μαζί με τους δύο φίλους και στενούς του συνεργάτες.
Κολλητάρια 25χρονα που γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά δηλαδή το έργο του μεγαλο-οτέρ πατέρα της Άλις, ο οποίος κακά τα ψέματα τόσο πολύ της λείπει, τώρα που τον έχει ανάγκη, ίσως και πιο πολύ από τα μικράτα της, όταν απουσίαζε για καιρό από κοντά της. Συνεπώς, πια, κάτω από το ίδιο κεραμίδι στην ηλιόλουστη, όπως γίνεται σε οποιαδήποτε ρομαντική κομεντί όπως η παρούσα, Πόλη των Αγγέλων, διαμένουν πλέον η χωρισμένη ντεκορατρίς μαμά, με τις θυγατέρες της, την γιαγιά, το πιπίνι - εκκολαπτόμενο σταρ, τα κολλητάρια του που ετοιμάζουν παρέα την μεγάλου μήκους βερσιόν του πετυχημένου τους short, α, και τον ιμπρεσάριο πρώην σύζυγο, που νιώθοντας μοναξιά στο Μεγάλο Μήλο, θα πάρει το ρίσκο να γυρίσει κοντά στο γυναικάκι του, παλεύοντας να τα ξαναβρεί μαζί της. Μεγάλος Μύλος!
Με την έννοια πως τέτοια μπερδέματα, συναισθηματικά αλλά και πρακτικά, μονάχα ως παραμυθάκι φιλμικό μπορεί κανείς να τα προσεγγίσει, εφόσον στερούνται της παραμικρής σοβαρότητος και αληθοφάνειας. Πόσοι αλήθεια θα ήταν εκείνοι που θα μοίραζαν αφειδώς θαλπωρή σε τρεις μπατίρηδες, προφανώς άνεργους, πιτσιρίκους αγνώστους, έτσι, με αφορμή την αγάπη τους προς το είδωλο της οικογένειας? Πόσοι δε, θα εμπιστεύονταν και τα παιδιά τους σε αυτούς, που μέχρι προχθές, για να μην πω χθες, ούτε την ύπαρξή τους δεν γνώριζαν? Για να μην γυρίσω πάλι πίσω στην αρχή και να σκεφτώ πόσοι θα διέλυαν το σπιτικό τους, χωρίς να του δώσουν ακόμη μια ευκαιρία, ταξιδεύοντας καμιά δεκαριά χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από το ex έτερο ήμισυ, χωρίς να υπάρχει καταδικαστική αιτία, αφού η αφήγηση ουδέποτε μα την διασαφηνίζει. Η θυγατέρα της αξιόλογης εκπροσώπου του genre, από την εποχή των The Parent Trap, Somethngs Gotta Give, The Holiday, Its Complicated και The Intern, Nancy Meyers, Hallie Shyer, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, δεν παίρνει καλό βαθμό, βαδίζοντας επακριβώς πάνω στα ίχνη της μαμάς. Χαλαρότητα θεματική, που εστιάζει σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, πλήρως επιδερμικά και επίπεδα, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ο θεατής, που εδώ έχει έρθει για να χαμογελάσει κομματάκι με τις περιπέτειες της ξανθιάς μεγαλοκοπέλας κι όχι να προβληματιστεί ξανάμανά για τις αδειανές τσέπες και την αυριανή αβεβαιότητα.
Σε αυτό λοιπόν το μοτίβο που τα πάντα έχουν μια ουτοπικά παραμυθένια υφή, η πάλαι ποτέ Legally Blonde και μην ξεχνιόμαστε οσκαρικά εστεμμένη Reese Witherspoon, επανέρχεται τρόπον τινά στην περσόνα που την έκανε διάσημη, φορώντας το ίδιο ντύμα με τότε, αλλά και με δυο δεκαετίες προστιθέμενες στην πλάτη. Ταλέντο διαθέτει η χαμογελαστή μπουμπού, ατζέντη μάλλον όχι όμως, αφού μια ντουζίνα έτη μετά το τζακ ποτ του Walk The Line δεν έχει πιάσει ακόμα αντίστοιχα υψηλά στάνταρντς στις ερμηνείες της. Κάτι που όπως είναι αντιληπτό, δεν συμβαίνει ούτε εδώ, όπου μπορεί να κυκλώνεται από ένα τρίγωνο ανερχόμενων ζεν γουάναμπι πρεμιέ (Wolff, Rudnitsky, Alexander), έναν ικανό Βρετανό ηθοποιό που πλέον παίζει όπου νάναι (Sheen) και μια από τις πιο εκρηκτικά σέξι παρουσίες που έχει γνωρίσει ο σινεμάς, εννοείται στην ηλικιωμένη της φόρμα (Bergen), μα που δεν παίρνει από το σενάριο την σκυτάλη για να βγάλει στο εκράν ψυχή και δύναμη. Κυκλώνεται είπα? Αυτός είναι ο στόχος όπως φαίνεται της γυναίκας, να γίνει το κέντρο των πάντων, εξού και το φινάλε του Home Again, ουδέτερο, απίθανο και απαθές, φτιάχτηκε με σκοπό να αφήσει ικανοποιημένη μόνο εκείνη. Και απολύτως κανέναν άλλο!
Την βραδιά των γενεθλίων της, η καλοδιατηρημένη Άλις, συντροφιά με τις συνομήλικες της κουμπαρομπεμπέκες και απελευθερωμένη από την φύλαξη των παιδιών που έμειναν με την γιαγιά, θα το ρίξει έξω, για ένα ποτό, λίγο χορό, κάποιο ξέδωμα που έχει ανάγκη. Νύχτα που μετά από ποταμούς βότκας, θα βρει την θλιμμένη ψυχικά γυναίκα, στην αγκάλη ενός νεαρού και φιλόδοξου κινηματογραφιστή, του γοητευτικού Χάρι, που μόνο όταν συμβεί το ανεπανόρθωτο, εκείνη θα συνειδητοποιήσει πως του ρίχνει, ούτε λίγο, ούτε πολύ, δεκατρία χρονάκια. Και μάλιστα η απόπειρα να το διαλύσει μονομιάς μαζί του, θα βρει τροχοπέδη στην παλαβιάρα μάνα της, καθώς συνεπαρμένη από το όραμα του πιτσιρικά να ακολουθήσει τα δημιουργικά χνάρια του ανδρός της, θα προσφερθεί να τον φιλοξενήσει στην έπαυλη της, μαζί με τους δύο φίλους και στενούς του συνεργάτες.
Κολλητάρια 25χρονα που γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά δηλαδή το έργο του μεγαλο-οτέρ πατέρα της Άλις, ο οποίος κακά τα ψέματα τόσο πολύ της λείπει, τώρα που τον έχει ανάγκη, ίσως και πιο πολύ από τα μικράτα της, όταν απουσίαζε για καιρό από κοντά της. Συνεπώς, πια, κάτω από το ίδιο κεραμίδι στην ηλιόλουστη, όπως γίνεται σε οποιαδήποτε ρομαντική κομεντί όπως η παρούσα, Πόλη των Αγγέλων, διαμένουν πλέον η χωρισμένη ντεκορατρίς μαμά, με τις θυγατέρες της, την γιαγιά, το πιπίνι - εκκολαπτόμενο σταρ, τα κολλητάρια του που ετοιμάζουν παρέα την μεγάλου μήκους βερσιόν του πετυχημένου τους short, α, και τον ιμπρεσάριο πρώην σύζυγο, που νιώθοντας μοναξιά στο Μεγάλο Μήλο, θα πάρει το ρίσκο να γυρίσει κοντά στο γυναικάκι του, παλεύοντας να τα ξαναβρεί μαζί της. Μεγάλος Μύλος!
Με την έννοια πως τέτοια μπερδέματα, συναισθηματικά αλλά και πρακτικά, μονάχα ως παραμυθάκι φιλμικό μπορεί κανείς να τα προσεγγίσει, εφόσον στερούνται της παραμικρής σοβαρότητος και αληθοφάνειας. Πόσοι αλήθεια θα ήταν εκείνοι που θα μοίραζαν αφειδώς θαλπωρή σε τρεις μπατίρηδες, προφανώς άνεργους, πιτσιρίκους αγνώστους, έτσι, με αφορμή την αγάπη τους προς το είδωλο της οικογένειας? Πόσοι δε, θα εμπιστεύονταν και τα παιδιά τους σε αυτούς, που μέχρι προχθές, για να μην πω χθες, ούτε την ύπαρξή τους δεν γνώριζαν? Για να μην γυρίσω πάλι πίσω στην αρχή και να σκεφτώ πόσοι θα διέλυαν το σπιτικό τους, χωρίς να του δώσουν ακόμη μια ευκαιρία, ταξιδεύοντας καμιά δεκαριά χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από το ex έτερο ήμισυ, χωρίς να υπάρχει καταδικαστική αιτία, αφού η αφήγηση ουδέποτε μα την διασαφηνίζει. Η θυγατέρα της αξιόλογης εκπροσώπου του genre, από την εποχή των The Parent Trap, Somethngs Gotta Give, The Holiday, Its Complicated και The Intern, Nancy Meyers, Hallie Shyer, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, δεν παίρνει καλό βαθμό, βαδίζοντας επακριβώς πάνω στα ίχνη της μαμάς. Χαλαρότητα θεματική, που εστιάζει σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, πλήρως επιδερμικά και επίπεδα, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ο θεατής, που εδώ έχει έρθει για να χαμογελάσει κομματάκι με τις περιπέτειες της ξανθιάς μεγαλοκοπέλας κι όχι να προβληματιστεί ξανάμανά για τις αδειανές τσέπες και την αυριανή αβεβαιότητα.
Σε αυτό λοιπόν το μοτίβο που τα πάντα έχουν μια ουτοπικά παραμυθένια υφή, η πάλαι ποτέ Legally Blonde και μην ξεχνιόμαστε οσκαρικά εστεμμένη Reese Witherspoon, επανέρχεται τρόπον τινά στην περσόνα που την έκανε διάσημη, φορώντας το ίδιο ντύμα με τότε, αλλά και με δυο δεκαετίες προστιθέμενες στην πλάτη. Ταλέντο διαθέτει η χαμογελαστή μπουμπού, ατζέντη μάλλον όχι όμως, αφού μια ντουζίνα έτη μετά το τζακ ποτ του Walk The Line δεν έχει πιάσει ακόμα αντίστοιχα υψηλά στάνταρντς στις ερμηνείες της. Κάτι που όπως είναι αντιληπτό, δεν συμβαίνει ούτε εδώ, όπου μπορεί να κυκλώνεται από ένα τρίγωνο ανερχόμενων ζεν γουάναμπι πρεμιέ (Wolff, Rudnitsky, Alexander), έναν ικανό Βρετανό ηθοποιό που πλέον παίζει όπου νάναι (Sheen) και μια από τις πιο εκρηκτικά σέξι παρουσίες που έχει γνωρίσει ο σινεμάς, εννοείται στην ηλικιωμένη της φόρμα (Bergen), μα που δεν παίρνει από το σενάριο την σκυτάλη για να βγάλει στο εκράν ψυχή και δύναμη. Κυκλώνεται είπα? Αυτός είναι ο στόχος όπως φαίνεται της γυναίκας, να γίνει το κέντρο των πάντων, εξού και το φινάλε του Home Again, ουδέτερο, απίθανο και απαθές, φτιάχτηκε με σκοπό να αφήσει ικανοποιημένη μόνο εκείνη. Και απολύτως κανέναν άλλο!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Οκτωβρίου 2017 από την Feelgood Entertainment!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική