του Lucas Belvaux. Με τους Emilie Dequenne, André Dussollier, Guillaume Gouix, Catherine Jacob, Anne Marivin
Histoire Française X
του zerVo (@moviesltd) 
Αρχές του περασμένου Μάη ήταν, όταν διεξήχθησαν οι πιο πρόσφατες εκλογές στην Γαλλία, που έληξαν εντέλει με την επικράτηση του Ευρωπαιστή και πρωτοφανέρωτου Μακρόν. Κακά τα ψέματα όμως, η τρικολόρ κάλπη, αν έβγαλε ένα σημαντικό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και ιδίως τα κέντρα αποφάσεων για το μέλλον της υποτιθέμενα Ηνωμένης Γηραιάς Ηπείρου, δεν ήταν άλλο από την συμμετοχή στον τελικό, του Εθνικού Μετώπου της Λε Πέν, για δεύτερη μάλιστα φορά στα χρονικά, μετά την προ δεκαετιών ανάλογη φιναλίστ παρουσία του πατρός της και ιδρυτή του εθνικιστικού κόμματος. Άνευ περαιτέρω σχολίου για το πως έφτασαν οι θερμόαιμοι Marche On μια ανάσα από το Μέγαρο των Ηλυσίων, θα ρισκάρω την πρόβλεψη, πως αν συνεχιστεί κι άλλο ο κατακερμαστισμός της αρχικής έννοιας της Ε.Ε., σε πέντε Μάηδες η ξανθομαλλούσα Μαρίν, θα έχει στρογυλλοκαθίσει στον θρόνο της Πρεζιντάν, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανείς!
Από τα πλέον αγαπητά πρόσωπα, στην μικρή κοινωνία της κωμόλης στον Γαλλικό Βορρά, είναι η Πολίν, μια διαχυτική, ευαίσθητη και μονίμως χαμογελαστή νοσοκόμα, που έχει αναλάβει την κατ οίκον νοσηλεία, όλων σχεδόν των ηλικιωμένων ασθενών της περιοχής, ίσαμε την μεγαλούπολη της Λανς. Κάνοντας πάντοτε καλά την δουλειά της, έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των φτωχών ανήμπορων, αλλά και των οικογενειών τους, βγάζοντας έτσι τα προς το ζην για να θρέψει τα δυο της παιδιά, αποτέλεσμα ενός λησμονημένου, αποτυχημένου γάμου. Όλοι την γνωρίζουν και όλοι την εκτιμούν την Πολίν, γι αυτό που είναι, γεγονός που δεν θα περάσει απαρατήρητο από την ακροδεξιά παράταξη, στην αναζήτηση του ιδανικού, δημοφιλούς υποψηφίου, για την δημαρχεία της υποβαθμισμένης και με έντονες σοσιολογικές ανισότητες ζώνης...
Χρησιμοποιώντας σαν μέσο πίεσης, την ισχυρή προσωπικότητα του αναγνωρισμένου - και αγαπητού της - γιατρού Φιλίπ Μπερτιέ, το Ακροδεξιό Κόμμα της υπέρμετρα φιλόδοξης Ανιές Ντορζέλ, θα προσεγγίσει την νοσηλεύτρια, εκθέτοντας της τα τρομακτικά ατού, τόσο για την ίδια, όσο κυρίως όμως για τον δήμο και κατ επέκταση για την πατρίδα, στο ενδεχόμενο της υποψηφιότητας της. Φιλελεύθερη η ίδια, προερχόμενη από αριστερή φαμίλια, ζωσμένη όμως με τα ζόρια που έχει επιφέρει στην καθημερινότητα όλων η οικονομική κρίση, δεν θα διστάσει να πει το μεγάλο ναι, παίρνοντας το χρίσμα, από τα χέρια μάλιστα, της ίδιας, της λαοπλάνας ηγέτιδας του συνδυασμού. Πλέον δίχως να εγκαταλείψει τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, η τριαντάχρονη γυναίκα, καλείται να ριχτεί στον προεκλογικό αγώνα, που όμως δεν θα είναι τόσο ήρεμος και αναίμακτος, όπως αρχικά φανταζόταν.
Διότι μπορεί να βρει στην εκκίνηση της μάχης, την αμέριστη υποστήριξη της δεξιών πεποιθήσεων πλευρά του κύκλου της, πολύ σύντομα θα βιώσει την ολοκληρωτική αντίδραση του κομμουνιστή πατέρα, των ακτιβιστριών φιλενάδων, μα κυρίως των φτωχικών οικογενειών που επισκέπτεται, με τις προσφυγικές ρίζες, που σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος της, θεωρούνται ξένοι, βρωμεροί, μηδενικοί, παρείσακτοι και καλό θα ήταν με τον καιρό να αδειάζουν τις γωνιές τους, μπας και επιστρέψουν στις Αραβίες τους. Προβληματισμοί που η πεπεισμένη πως όλα αυτά γίνονται για το καλό του τόπου νοσοκόμα, μοιράζεται με τον αγαπημένο σύντροφο της, τον προπονητή της παιδικής ομάδας ποδοσφαίρου Στάνκο, που μπροστά της δείχνει συνεσταλμένος και χαμηλότονος, στην πραγματικότητα και εν πλήρη αγνοία της, είναι ο καπετάνιος της τοπικής νεο-ναζιστικής συμμορίας, που βασανίζει με το που σκοτεινιάσει, φουκαριάρικα προσφυγόπουλα.
Ουσιαστικά το φιλμ μας εκθέτει τις μεθόδους που πιστά και απαρέγκλιτα ακολουθεί η πανέξυπνη πολιτική περισυλλογής ψήφων, του ραγδαία αναπτυσσόμενου National Front. Αρχικά, εντοπισμός των ζωνών εκείνων που μαστίζονται από φτώχεια, γνωρίζουν την εγκατάλειψη από το λαμπερό Παρισινό επίκεντρο, νιώθουν πως εντός ολίγου τα πάντα θα έχουν καταμαυρίσει, από την έλευση όλων εκείνων που "στον νου τους έχουν μονάχα πως θα καταστρέψουν και όχι θα βοηθήσουν στην ευημερία της νέας τους πατρίδας". Και κατοπινά έφοδος με πανίσχυρα εθνοπατριωτικά, λαϊκιστικά συνθήματα, στις ψυχές εκείνων που δεν διαθέτουν την ισχυρή προσωπικότητα και το σθένος να αντιληφθούν την πραγματική αλήθεια που τρέχει γύρω τους. Και η Πολίν της ιστορίας μας, φαντάζει σαν ιδεατή περίπτωση για να περάσουν οι ιδέες ετούτες, σε όσο το δυνατόν περισσότερα σπιτικά. Πρόσχαρη, τους κάνει καλά με τα φάρμακα της, γιατί να μην επιχειρήσει να τους κάνει ακόμη καλύτερα ως μαχητική, υπέρ των συμφερόντων τους Δήμαρχος?
Το δεύτερο και ακόμη πιο επικίνδυνο παρακλάδι του διάβα που εκθέτει ο γνωστός για τα κινηματογραφικά κοινωνιολογικά του ερωτήματα, Lucas Belvaux, έχει να κάνει με την δράση των συμμοριτών της Σβάστικας, άμεσης σχέσης συγκοινωνούντων δοχείων με τους υψηλόβαθμους του NF, που αδίστακτα φτάνουν μέχρι και στο έγκλημα ακόμη για να κάνουν πράξη τα φασιστικά τους ένστικτα. Η αντίδραση των Λε Πενικών, στην προ των εκλογών κυκλοφορία του Chez Nous, άμεση και θορυβώδης, εκτιμώντας πως τους; προβάλλει ως το πολιτισμένο προσωπείο των σύγχρονων Κου Κλουξ Κλαν. Δηλαδή δεν υπέχει αλήθειας πως οι Εθνικιστές (παγκοσμίως) εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο των απελπισμένων, για να επωάσουν κάτω από την κοστουμάτη μασχάλη τους το αυγουλάκι του φιδιού? Πως πλησιάζουν τις νεότερες ηλικίες του εκλογικού σώματος, μέσα από τα μέσα δικτύωσης, με προπαγανδιστικές ταινίες κατάρριψης συμβόλων όπως του Άιφελ, σαν σε ομοίωση της ισοπέδωσης του World Trade Center? Το μέγιστο ζήτημα είναι πως ουδείς - ούτε φυσικά ο φανερά χρωματισμένος Belvaux, ούτε όμοιος του - έχει το σθένος να αποκαλύψει την μιλιταριστική τάση των Δυτικών καπιταλιστικών κυβερνήσεων, που ανάβουν απανταχού στην Γη φυτίλια πολέμου, μην προετοιμάζοντας κανέναν άμαχο για τα αντίποινα.
Σε αυτή την ρεαλιστική, αν και μονόπλευρη, φιλμική αναφορά του σχεδίου δράσης της Ακροδεξιάς, υποδυόμενη το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, την πατριώτισσα μα και ματαιόδοξα δημοφιλή Πολίν, υποδύεται με την γνώριμη υποκριτική της ικανότητα η Βαλόνα με τα ωκεανίσια μάτια Emilie Dequenne. Πειστική στις εκφράσεις της η Ροζέτα, αποτελεί ένα πρώτης τάξης εργαλείο στα χέρια του στρατευμένου καθώς φαίνεται ντιρέκτορα, στην έκθεση των υπόγειων πλάνων της ταχύτατα αναρριχώμενης προς την εξουσία Far Right. Το έργο του θα το θεωρούσα τιμιότερο και πιο ολοκληρωμένο, πάντως, αν έδινε εξηγήσεις και για το πως ένας κομήτης σαν τον Μακρόν, από την χθεσινή πολιτική ανυπαρξία, απόψε μοστράρει ως ο απόλυτος άρχοντας μιας σημαντικής δύναμης, όπως η Γαλλία.
Χρησιμοποιώντας σαν μέσο πίεσης, την ισχυρή προσωπικότητα του αναγνωρισμένου - και αγαπητού της - γιατρού Φιλίπ Μπερτιέ, το Ακροδεξιό Κόμμα της υπέρμετρα φιλόδοξης Ανιές Ντορζέλ, θα προσεγγίσει την νοσηλεύτρια, εκθέτοντας της τα τρομακτικά ατού, τόσο για την ίδια, όσο κυρίως όμως για τον δήμο και κατ επέκταση για την πατρίδα, στο ενδεχόμενο της υποψηφιότητας της. Φιλελεύθερη η ίδια, προερχόμενη από αριστερή φαμίλια, ζωσμένη όμως με τα ζόρια που έχει επιφέρει στην καθημερινότητα όλων η οικονομική κρίση, δεν θα διστάσει να πει το μεγάλο ναι, παίρνοντας το χρίσμα, από τα χέρια μάλιστα, της ίδιας, της λαοπλάνας ηγέτιδας του συνδυασμού. Πλέον δίχως να εγκαταλείψει τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, η τριαντάχρονη γυναίκα, καλείται να ριχτεί στον προεκλογικό αγώνα, που όμως δεν θα είναι τόσο ήρεμος και αναίμακτος, όπως αρχικά φανταζόταν.
Διότι μπορεί να βρει στην εκκίνηση της μάχης, την αμέριστη υποστήριξη της δεξιών πεποιθήσεων πλευρά του κύκλου της, πολύ σύντομα θα βιώσει την ολοκληρωτική αντίδραση του κομμουνιστή πατέρα, των ακτιβιστριών φιλενάδων, μα κυρίως των φτωχικών οικογενειών που επισκέπτεται, με τις προσφυγικές ρίζες, που σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος της, θεωρούνται ξένοι, βρωμεροί, μηδενικοί, παρείσακτοι και καλό θα ήταν με τον καιρό να αδειάζουν τις γωνιές τους, μπας και επιστρέψουν στις Αραβίες τους. Προβληματισμοί που η πεπεισμένη πως όλα αυτά γίνονται για το καλό του τόπου νοσοκόμα, μοιράζεται με τον αγαπημένο σύντροφο της, τον προπονητή της παιδικής ομάδας ποδοσφαίρου Στάνκο, που μπροστά της δείχνει συνεσταλμένος και χαμηλότονος, στην πραγματικότητα και εν πλήρη αγνοία της, είναι ο καπετάνιος της τοπικής νεο-ναζιστικής συμμορίας, που βασανίζει με το που σκοτεινιάσει, φουκαριάρικα προσφυγόπουλα.
Ουσιαστικά το φιλμ μας εκθέτει τις μεθόδους που πιστά και απαρέγκλιτα ακολουθεί η πανέξυπνη πολιτική περισυλλογής ψήφων, του ραγδαία αναπτυσσόμενου National Front. Αρχικά, εντοπισμός των ζωνών εκείνων που μαστίζονται από φτώχεια, γνωρίζουν την εγκατάλειψη από το λαμπερό Παρισινό επίκεντρο, νιώθουν πως εντός ολίγου τα πάντα θα έχουν καταμαυρίσει, από την έλευση όλων εκείνων που "στον νου τους έχουν μονάχα πως θα καταστρέψουν και όχι θα βοηθήσουν στην ευημερία της νέας τους πατρίδας". Και κατοπινά έφοδος με πανίσχυρα εθνοπατριωτικά, λαϊκιστικά συνθήματα, στις ψυχές εκείνων που δεν διαθέτουν την ισχυρή προσωπικότητα και το σθένος να αντιληφθούν την πραγματική αλήθεια που τρέχει γύρω τους. Και η Πολίν της ιστορίας μας, φαντάζει σαν ιδεατή περίπτωση για να περάσουν οι ιδέες ετούτες, σε όσο το δυνατόν περισσότερα σπιτικά. Πρόσχαρη, τους κάνει καλά με τα φάρμακα της, γιατί να μην επιχειρήσει να τους κάνει ακόμη καλύτερα ως μαχητική, υπέρ των συμφερόντων τους Δήμαρχος?
Το δεύτερο και ακόμη πιο επικίνδυνο παρακλάδι του διάβα που εκθέτει ο γνωστός για τα κινηματογραφικά κοινωνιολογικά του ερωτήματα, Lucas Belvaux, έχει να κάνει με την δράση των συμμοριτών της Σβάστικας, άμεσης σχέσης συγκοινωνούντων δοχείων με τους υψηλόβαθμους του NF, που αδίστακτα φτάνουν μέχρι και στο έγκλημα ακόμη για να κάνουν πράξη τα φασιστικά τους ένστικτα. Η αντίδραση των Λε Πενικών, στην προ των εκλογών κυκλοφορία του Chez Nous, άμεση και θορυβώδης, εκτιμώντας πως τους; προβάλλει ως το πολιτισμένο προσωπείο των σύγχρονων Κου Κλουξ Κλαν. Δηλαδή δεν υπέχει αλήθειας πως οι Εθνικιστές (παγκοσμίως) εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο των απελπισμένων, για να επωάσουν κάτω από την κοστουμάτη μασχάλη τους το αυγουλάκι του φιδιού? Πως πλησιάζουν τις νεότερες ηλικίες του εκλογικού σώματος, μέσα από τα μέσα δικτύωσης, με προπαγανδιστικές ταινίες κατάρριψης συμβόλων όπως του Άιφελ, σαν σε ομοίωση της ισοπέδωσης του World Trade Center? Το μέγιστο ζήτημα είναι πως ουδείς - ούτε φυσικά ο φανερά χρωματισμένος Belvaux, ούτε όμοιος του - έχει το σθένος να αποκαλύψει την μιλιταριστική τάση των Δυτικών καπιταλιστικών κυβερνήσεων, που ανάβουν απανταχού στην Γη φυτίλια πολέμου, μην προετοιμάζοντας κανέναν άμαχο για τα αντίποινα.
Σε αυτή την ρεαλιστική, αν και μονόπλευρη, φιλμική αναφορά του σχεδίου δράσης της Ακροδεξιάς, υποδυόμενη το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, την πατριώτισσα μα και ματαιόδοξα δημοφιλή Πολίν, υποδύεται με την γνώριμη υποκριτική της ικανότητα η Βαλόνα με τα ωκεανίσια μάτια Emilie Dequenne. Πειστική στις εκφράσεις της η Ροζέτα, αποτελεί ένα πρώτης τάξης εργαλείο στα χέρια του στρατευμένου καθώς φαίνεται ντιρέκτορα, στην έκθεση των υπόγειων πλάνων της ταχύτατα αναρριχώμενης προς την εξουσία Far Right. Το έργο του θα το θεωρούσα τιμιότερο και πιο ολοκληρωμένο, πάντως, αν έδινε εξηγήσεις και για το πως ένας κομήτης σαν τον Μακρόν, από την χθεσινή πολιτική ανυπαρξία, απόψε μοστράρει ως ο απόλυτος άρχοντας μιας σημαντικής δύναμης, όπως η Γαλλία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική