του Roar Uthaug. Mε τους Kristoffer Joner, Ane Dahl Torp, Jonas Hoff Oftebro, Edith Haagenrud-Sande, Thomas Bo Larsen, Fridtjov Saheim, Laila Goody, Arthur Berning, Herman Bernhoft, Silje Breivik, Hakon Moe, Tyra Holmen
Ένα τσουνάμι θα μας παρασύρει όλους!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Έχεις 10 λεπτά για να σωθείς!
Κοίτα να δεις που θέλουμε δεν θέλουμε θα τον μάθουμε καλά αυτόν τον 44χρονο Νορβηγό ονόματι Roar Uthaug. Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Έχει γυρίσει και πέντε ταινίες μικρού μήκους αλλά και μία ακόμα μεγάλου μήκους μαζί με συνσκηνοθέτη. Μετά την επιτυχία τούτης της ταινίας, τον τσίμπησε το Χόλιγουντ. Σκηνοθετεί ήδη το reboot του «Tomb Raider» με την Alicia Vikander, την οποία θα δούμε στη χώρα μας στις 18 Μαρτίου του επόμενου έτους. Κι αν η ταινία – λογικά – κάνει εμπορική επιτυχία, έχουμε πολλά να δούμε ακόμα από τον Uthaug!
«Το κύμα» αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στη Νορβηγία για το 2015. Στην πρώτη της εβδομάδα προβολής έκοψε 141 χιλιάδες εισιτήρια, το τρίτο καλύτερο άνοιγμα νορβηγικής ταινίας όλων των εποχών! Τελικά, την ταινία την είδαν περίπου 833 χιλιάδες θεατές σε μια χώρα πέντε εκατομμυρίων, κάτι που σημαίνει πως ένας στους έξι Νορβηγούς την είδε στον κινηματογράφο! Πέρα όλων των άλλων, η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της χώρας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ του 2016.
Η υπόθεση: Η μικρή πόλη Geiranger βρίσκεται χτισμένη στον κόλπο που φτιάχνει ένα από τα πολλά φιόρδ στην Νορβηγία. Από πάνω της δεσπόζει το όρος Akerneset, ένα από τα πολλά βουνά στη χώρα που είναι ασταθές. Ανά πάσα στιγμή, με έναν μικρό σεισμό ίσως, τεράστιες μάζες χώματος και βράχων είναι έτοιμες να κατακρημνιστούν μέσα στο νερό της θάλασσας δημιουργώντας τεράστιο κύμα τσουνάμι, ικανό να καταστρέψει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα του. Ο Κρίστοφερ Έικζορντ δουλεύει ως γεωλόγος στο σταθμό που παρακολουθεί τη δραστηριότητα του βουνού Akerneset. Ζει μαζί με τη γυναίκα του, Ίντουν και τα δυο τους παιδιά, τον έφηβο Σόντρε και την πιτσιρίκα Γιούλια στην πόλη.
Η ζωή τους είναι απλή και γεμάτη. Θα αλλάξει όμως καθώς ο Κρίστοφερ παίρνει μετάθεση σε καλύτερα αμειβόμενη δουλειά στην πρωτεύουσα Όσλο. Μπορεί να χρειάζεται να φοράει σακάκι και γραβάτα πλέον αλλά το σπίτι τους θα είναι υπεραυτόματο και hitech και δεν θα χρειάζεται να αντιμετωπίζουν τρεις και λίγο τις διαρροές της βρύσης στην κουζίνα. Κι ενώ η οικογένεια πακετάρει τα πράγματά της και ετοιμάζεται για την μετακόμιση, το βουνό αρχίζει να δείχνει δραστηριότητα. Είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά του Κρίστοφερ και οι χειρότεροι φόβοι του μοιάζουν να παίρνουν σάρκα και οστά! Θα καταφέρει να σωθεί, να σώσει όλη του την οικογένεια και όσους το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες του;
Η άποψή μας: Ιδού λοιπόν η πρώτη ταινία καταστροφής made in Norway ή γενικότερα made in Scandinavia! Το «Ανωτέρα βία» από τη Σουηδία βγήκε στις αίθουσες το 2014 σε σχέση με τη νορβηγική ταινία του 2015, αλλά η ταινία του Ruben Östlund δεν είναι ταινία καταστροφής, κι ας έχει μια εξαιρετική – κομβική επίσης – σκηνή χιονοστιβάδας. Εκεί, ο στόχος του σκηνοθέτη είναι άλλος. Εδώ, ο δικός μας κάνει αυτό που έχει διδαχθεί από εκατοντάδες ανάλογες ταινίες του Χόλιγουντ: ποντάρει στα ειδικά εφέ, χρησιμοποιεί χαρακτήρες μόνο και μόνο για να έχουμε κάποιον να υποστηρίζουμε (εννοείται, χωρίς να εμβαθύνει σε αυτούς) και χώνει όλα τα κλισέ των ταινιών του είδους μαζεμένα, για να έχει όλους τους θεατές ευχαριστημένους.
Σε μεγάλη κλίμακα τα καταφέρνει! Οι πιο πολλοί θεατές ευχαριστημένοι θα μείνουν! Είμαστε όμως κι εμείς οι γκρινιάρηδες, που δεν ικανοποιούμαστε βρε παιδί μου. Δικαίως; Αδίκως; Τι να πω κι εγώ. Επιχειρήματα, πάντως, υπάρχουν. Τι νομίζατε, έτσι στα κουτουρού μιλάμε; Κι αρχίζουμε. Όλα πρέπει να συμβούν την τελευταία ημέρα της εργασίας ενός επιστήμονα. Γιατί; Έχει μεγαλύτερο δραματικό υπόβαθρο; Απλά έτσι μας χαρίζεται μια σκηνή όπου ο γιος, που φαίνεται να μην τα πολυπάει καλά με τον πατέρα του, του εξομολογείται πως δεν θέλει να φύγει επειδή αγαπάει τον τόπο του. Χμ, και λοιπόν; Είναι αυτό εμβάθυνση στους χαρακτήρες; Θα μπορούσε. Αλλά το σενάριο μένει μόνο σε αυτό! Κατά τα άλλα, κάποιες σκηνές έχουν σασπένς αλλά γενικώς τα πάντα είναι προβλέψιμα, μέχρι κεραίας.
Τα εφέ εννοείται ότι μπορεί να φαίνονται προχώ για ευρωπαϊκή ταινία αλλά ωχριούν μπροστά σε ανάλογα εφέ ταινιών του Χόλιγουντ, ακόμα και b-movies που βγαίνουν κατευθείαν για την καλωδιακή τηλεόραση! Ίσως ο άνθρωπος να μην είχε το ανάλογο μπάτζετ. Αλλά η σύγκριση με το (ανάλογο;) «The Impossible» και πάλι φέρνει την ταινία από την Νορβηγία σε δυσχερή θέση. Γιατί η ταινία του Bayona και δυνατό build-up είχε και τη σκηνή της καταστροφής που προκαλεί το τσουνάμι την δίνει μεγαλειωδώς και την προσπάθεια επιβίωσης που ακολουθεί την καταγράφει συναρπαστικά. Εδώ; Τρέξτε να πάμε γρήγορα στο λόφο! Βγείτε από τα αμάξια σας! Ανεβείτε γρήγορα στο λεωφορείο! Δεκάδες τα θύματα μα αδιαφορούμε. Εμείς νοιαζόμαστε για τα μέλη της τετραμελούς οικογένειας, που έχουν χωριστεί στα δύο! Θα τα καταφέρουν; Τι ερώτηση; Ακόμα κι όταν φαίνονται χαμένα, εννοείται ότι για αυτούς όλα θα πάνε καλά!
Αυτή δεν είναι μια καλή ταινία, αλλά μπορεί να αρέσει στον κόσμο. Κι ένα επιπλέον ατού της αποτελεί το γεγονός πως αυτό που περιγράφει μπορεί πράγματι να συμβεί. Άιντε, Έλληνες σκηνοθέτες, πεδίον δόξης λαμπρό να γυρίσετε την πρώτη ταινία καταστροφής made in Greece. Κάτι με σεισμό ας πούμε. Ε; Χειρότερα από το Νορβηγό αποκλείεται να τα πάτε. Λέω εγώ τώρα...
Η υπόθεση: Η μικρή πόλη Geiranger βρίσκεται χτισμένη στον κόλπο που φτιάχνει ένα από τα πολλά φιόρδ στην Νορβηγία. Από πάνω της δεσπόζει το όρος Akerneset, ένα από τα πολλά βουνά στη χώρα που είναι ασταθές. Ανά πάσα στιγμή, με έναν μικρό σεισμό ίσως, τεράστιες μάζες χώματος και βράχων είναι έτοιμες να κατακρημνιστούν μέσα στο νερό της θάλασσας δημιουργώντας τεράστιο κύμα τσουνάμι, ικανό να καταστρέψει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα του. Ο Κρίστοφερ Έικζορντ δουλεύει ως γεωλόγος στο σταθμό που παρακολουθεί τη δραστηριότητα του βουνού Akerneset. Ζει μαζί με τη γυναίκα του, Ίντουν και τα δυο τους παιδιά, τον έφηβο Σόντρε και την πιτσιρίκα Γιούλια στην πόλη.
Η ζωή τους είναι απλή και γεμάτη. Θα αλλάξει όμως καθώς ο Κρίστοφερ παίρνει μετάθεση σε καλύτερα αμειβόμενη δουλειά στην πρωτεύουσα Όσλο. Μπορεί να χρειάζεται να φοράει σακάκι και γραβάτα πλέον αλλά το σπίτι τους θα είναι υπεραυτόματο και hitech και δεν θα χρειάζεται να αντιμετωπίζουν τρεις και λίγο τις διαρροές της βρύσης στην κουζίνα. Κι ενώ η οικογένεια πακετάρει τα πράγματά της και ετοιμάζεται για την μετακόμιση, το βουνό αρχίζει να δείχνει δραστηριότητα. Είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά του Κρίστοφερ και οι χειρότεροι φόβοι του μοιάζουν να παίρνουν σάρκα και οστά! Θα καταφέρει να σωθεί, να σώσει όλη του την οικογένεια και όσους το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες του;
Η άποψή μας: Ιδού λοιπόν η πρώτη ταινία καταστροφής made in Norway ή γενικότερα made in Scandinavia! Το «Ανωτέρα βία» από τη Σουηδία βγήκε στις αίθουσες το 2014 σε σχέση με τη νορβηγική ταινία του 2015, αλλά η ταινία του Ruben Östlund δεν είναι ταινία καταστροφής, κι ας έχει μια εξαιρετική – κομβική επίσης – σκηνή χιονοστιβάδας. Εκεί, ο στόχος του σκηνοθέτη είναι άλλος. Εδώ, ο δικός μας κάνει αυτό που έχει διδαχθεί από εκατοντάδες ανάλογες ταινίες του Χόλιγουντ: ποντάρει στα ειδικά εφέ, χρησιμοποιεί χαρακτήρες μόνο και μόνο για να έχουμε κάποιον να υποστηρίζουμε (εννοείται, χωρίς να εμβαθύνει σε αυτούς) και χώνει όλα τα κλισέ των ταινιών του είδους μαζεμένα, για να έχει όλους τους θεατές ευχαριστημένους.
Σε μεγάλη κλίμακα τα καταφέρνει! Οι πιο πολλοί θεατές ευχαριστημένοι θα μείνουν! Είμαστε όμως κι εμείς οι γκρινιάρηδες, που δεν ικανοποιούμαστε βρε παιδί μου. Δικαίως; Αδίκως; Τι να πω κι εγώ. Επιχειρήματα, πάντως, υπάρχουν. Τι νομίζατε, έτσι στα κουτουρού μιλάμε; Κι αρχίζουμε. Όλα πρέπει να συμβούν την τελευταία ημέρα της εργασίας ενός επιστήμονα. Γιατί; Έχει μεγαλύτερο δραματικό υπόβαθρο; Απλά έτσι μας χαρίζεται μια σκηνή όπου ο γιος, που φαίνεται να μην τα πολυπάει καλά με τον πατέρα του, του εξομολογείται πως δεν θέλει να φύγει επειδή αγαπάει τον τόπο του. Χμ, και λοιπόν; Είναι αυτό εμβάθυνση στους χαρακτήρες; Θα μπορούσε. Αλλά το σενάριο μένει μόνο σε αυτό! Κατά τα άλλα, κάποιες σκηνές έχουν σασπένς αλλά γενικώς τα πάντα είναι προβλέψιμα, μέχρι κεραίας.
Τα εφέ εννοείται ότι μπορεί να φαίνονται προχώ για ευρωπαϊκή ταινία αλλά ωχριούν μπροστά σε ανάλογα εφέ ταινιών του Χόλιγουντ, ακόμα και b-movies που βγαίνουν κατευθείαν για την καλωδιακή τηλεόραση! Ίσως ο άνθρωπος να μην είχε το ανάλογο μπάτζετ. Αλλά η σύγκριση με το (ανάλογο;) «The Impossible» και πάλι φέρνει την ταινία από την Νορβηγία σε δυσχερή θέση. Γιατί η ταινία του Bayona και δυνατό build-up είχε και τη σκηνή της καταστροφής που προκαλεί το τσουνάμι την δίνει μεγαλειωδώς και την προσπάθεια επιβίωσης που ακολουθεί την καταγράφει συναρπαστικά. Εδώ; Τρέξτε να πάμε γρήγορα στο λόφο! Βγείτε από τα αμάξια σας! Ανεβείτε γρήγορα στο λεωφορείο! Δεκάδες τα θύματα μα αδιαφορούμε. Εμείς νοιαζόμαστε για τα μέλη της τετραμελούς οικογένειας, που έχουν χωριστεί στα δύο! Θα τα καταφέρουν; Τι ερώτηση; Ακόμα κι όταν φαίνονται χαμένα, εννοείται ότι για αυτούς όλα θα πάνε καλά!
Αυτή δεν είναι μια καλή ταινία, αλλά μπορεί να αρέσει στον κόσμο. Κι ένα επιπλέον ατού της αποτελεί το γεγονός πως αυτό που περιγράφει μπορεί πράγματι να συμβεί. Άιντε, Έλληνες σκηνοθέτες, πεδίον δόξης λαμπρό να γυρίσετε την πρώτη ταινία καταστροφής made in Greece. Κάτι με σεισμό ας πούμε. Ε; Χειρότερα από το Νορβηγό αποκλείεται να τα πάτε. Λέω εγώ τώρα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Σεπτεμβρίου 2017 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική