του zerVo (@moviesltd)
Νύχτες Πρεμιέρας 2017 LIVE Ep.4: Η ζωή που δεν έζησα!
Πρώτο Παρασκευοσάββατο για το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και ήδη παίρνουμε δείγμα του τι ακριβώς παίζεται και στην 23η εκδοχή του θεσμού. Γεμάτες αίθουσες (αναμενόμενο, αποτελεί φαινόμενο άλλωστε το δεκαήμερο), ταινίες το λιγότερο αξιόλογες και φυσικά η γνώριμη φρενίτιδα που σκόρπια στον αέρα χαρακτηρίζει την σινεφίλ κοινότητα, στην (ματαιόδοξη) απόπειρα της να προλάβει τα πάντα. Το πρόγραμμα κυλάει ρολόι, δίχως ίχνος καθυστέρησης, στοιχείο που βοηθάει αν μη τι άλλο τους πρεμιεροφάγους να συνθέσουν με πιο άνεση το προσωπικό τους καλαντάρι. Όσα ακριβώς είδα αυτό το διήμερο θα τα διαχωρίσω σε δύο τεύχη για να γίνει και πιο εύπεπτο το κάθε πακέτο. Θεματικά λοιπόν, με την επικεφαλίδα "Η ζωή που δεν έζησα", τίτλος που ταιριάζει γάντι στους πρωταγωνιστές και των τριών ταινιών που θα ακολουθήσουν, εκκινώ την αποψινή παρουσίαση.
Αμερικάνικης κοπής είναι η ανεξάρτητη παραγωγή Το Καλοκαίρι του '74 (Lane 1974), που ορίζει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της σκηνοθέτιδας C.J. Chiro, που έχει επίσης υπογράψει και το σενάριο. Η ταινία έχει παρουσιαστεί σε δύο από τα σημαντικότερα φεστιβάλς των ΗΠΑ, στο SXSW και στο Σιάτλ, έχοντας αποσπάσει θετικές κριτικές και όχι άδικα, αφού ο τρόπος που επιχειρεί για να παρουσιάσει το δράμα, δια μέσου των ματιών ενός ζορισμένου από όλες τις πλευρές κοριτσιού, είναι όμορφα δομημένος. Παιδί μονίμως περιπλανώμενης χίπισσας, ονόματι Χαλελούγια, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι οι περιστασιακοί ελεύθεροι έρωτες, η μαριχουάνα και ο διαλογισμός, είναι η μελαγχολική Λέιν. Στα 13 της χρόνια, για χάρη των θελήσεων της εκκεντρικής, φυσιολάτρισσας αλλά και αυταρχικής μάνας, δεν έχει μόνο την ευθύνη να φροντίζει και προστατεύσει τα δύο μικρότερα αδελφάκια της, στις ερημιές της Καλιφόρνια, που εκείνη διαλέγει για να επιβιώσουν, μα έχει στερηθεί και τις πιο απλοϊκές απολαύσεις που θα μπορούσε να γευτεί ένα παιδί. Ντυμένη με τσίτια, βρωμερά και σιχαμένα, ως ουδέποτε πλυμένα, αποκομμένη από την σχολική εκπαίδευση, έχοντας πέτρες για μαξιλάρι τα βράδια που κοιμάται στην ύπαιθρο και βαριεστημένη να αποδέχεται τους χασικλήδες εραστές της μαμάς των λουλουδιών της, η Λέιν, ερχόμενη στο νομαδικό της πέρα δώθε σε επαφή με τον πολιτισμό, θα υποστεί σοκ, αντιλαμβανόμενη τις τεράστιες διαφορές που έχει η δική της ενηλικίωση, σε σύγκριση με των εφήβων όλου του υπόλοιπου κόσμου. Δίχως πατέρα (η φιγούρα του παίζει άυλα in the air0 στο πλευρό της για να την στηρίξει, με τις φιλίες που προσπαθεί να κτίσει, να διαλύονται από την μια στιγμή στην άλλη και με τις εκ φύσεως ανάγκες τις ως δεσποινίδας να μεγαλώνουν, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα πραγματοποιήσει την δική της στάση.
Γλυκιά, ζεστή κι ανθρώπινη δημιουργία, που χρονικά μας ταξιδεύει στην ανέμελη Καλιφόρνια του θέρους του 1974, ώρα κορύφωσης για το κίνημα των χίπις, της λιτής, ροκ, περιπλανώμενης διαβίωσης. Εξαιρετικά φωτογραφημένες από την Chiro, οι απομονωτικές τοποθεσίες που επιλέγει η καμμένη μητέρα για καθημερινό σπίτι των τέκνων της. πλάι στο ωκεανό, στα απέραντα λιβάδια και στις εξοχές, συνοδευόμενες ταυτόχρονα και από ένα ελαφριάς φολκ κιθάρας ταιριαστό σάουντρακ. Το δυνατότερο στοιχείο του Lane αναμφίβολα όμως ορίζει η άριστα καθοδηγούμενη εικόνα της ίδια του της ηρωίδας, της ομορφούλας Sophia Mitri Schloss, με τα υπέροχα μάτια και την δεινή εκφραστικότητα παρόλο το μικρό της ηλικίας, σε σημείο που πείθει τον θεατή για τον εσωτερικό πόνο της, στο αντίκρυ των απαγορευμένων, ως καταστροφικών, αγαθών που γεύονται τα άλλα κοριτσάκια. Τι δηλαδή? Ένα τοστ, μια σοκολάτα, ένα λιπ γκλος, ένα χρωματιστό τοπάκι, ένα λάστιχο για τα μαλλιά... Τι περισσότερο θα μπορούσε άραγε να ζητήσει ένα μικρό παιδί για να καλύψει τις ανάγκες του? Η φυλακή που είναι κλεισμένη η πιτσιρίκα, στοιχειοθετείται σωστά από την πολύ χαμηλού τέμπο και οικονομίας αφήγηση, που χρονικά δεν ξεπερνά σε έκταση τα 80 λεπτά. Χωρίς να οδηγείται σε έντονες εξάρσεις, ούτε σε μελοδραματικές κορυφώσεις. Ίσως κάπου να το χρειαζόταν κι αυτό, για να δείξει πιο ολοκληρωμένο το σύνολο.
Γλυκιά, ζεστή κι ανθρώπινη δημιουργία, που χρονικά μας ταξιδεύει στην ανέμελη Καλιφόρνια του θέρους του 1974, ώρα κορύφωσης για το κίνημα των χίπις, της λιτής, ροκ, περιπλανώμενης διαβίωσης. Εξαιρετικά φωτογραφημένες από την Chiro, οι απομονωτικές τοποθεσίες που επιλέγει η καμμένη μητέρα για καθημερινό σπίτι των τέκνων της. πλάι στο ωκεανό, στα απέραντα λιβάδια και στις εξοχές, συνοδευόμενες ταυτόχρονα και από ένα ελαφριάς φολκ κιθάρας ταιριαστό σάουντρακ. Το δυνατότερο στοιχείο του Lane αναμφίβολα όμως ορίζει η άριστα καθοδηγούμενη εικόνα της ίδια του της ηρωίδας, της ομορφούλας Sophia Mitri Schloss, με τα υπέροχα μάτια και την δεινή εκφραστικότητα παρόλο το μικρό της ηλικίας, σε σημείο που πείθει τον θεατή για τον εσωτερικό πόνο της, στο αντίκρυ των απαγορευμένων, ως καταστροφικών, αγαθών που γεύονται τα άλλα κοριτσάκια. Τι δηλαδή? Ένα τοστ, μια σοκολάτα, ένα λιπ γκλος, ένα χρωματιστό τοπάκι, ένα λάστιχο για τα μαλλιά... Τι περισσότερο θα μπορούσε άραγε να ζητήσει ένα μικρό παιδί για να καλύψει τις ανάγκες του? Η φυλακή που είναι κλεισμένη η πιτσιρίκα, στοιχειοθετείται σωστά από την πολύ χαμηλού τέμπο και οικονομίας αφήγηση, που χρονικά δεν ξεπερνά σε έκταση τα 80 λεπτά. Χωρίς να οδηγείται σε έντονες εξάρσεις, ούτε σε μελοδραματικές κορυφώσεις. Ίσως κάπου να το χρειαζόταν κι αυτό, για να δείξει πιο ολοκληρωμένο το σύνολο.
Από την Γκόλντεν Στέιτ μονομιάς ταξιδεύουμε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για να επισκεφτούμε μια από τις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, που τις τελευταίες δεκαετίες παλεύουν για να ορθοποδήσουν από όχι και λίγα δεινά, που δεν τα δημιούργησε κατ ανάγκη το παλιό καθεστώς. Η Γεωργία άλλωστε υπήρξε από τις πλέον δυναμικές στον χώρο της Έβδομης Τέχνης πολιτείες της ΕΣΣΔ, με πορεία μεγαλύτερη του αιώνα, παράδοση που όπως φαίνεται έχει περάσει και στους πολύ αξιόλογους σύγχρονους κινηματογραφιστές της χώρας. Από το δίδυμο των Nana και Simon υπογράφεται η δραματική, με πάμπολλες γλαφυρές πινελιές πάντως, ταινία Ευτυχισμένη μου Οικογένεια (My Happy Family), που αποτελεί ένα εξαιρετικό σύνολο ιδεολογικών στοιχείων για τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία του τόπου. Κεντρικό πρόσωπο της πλοκής είναι η Μανάνα, 52 χρόνων δασκάλα σήμερα, που καθημερινά παλεύει με όλες της τις δυνάμεις να αναδείξει σε αριστούχους τους μαθητές που φροντίσει, όπως υπήρξε κι εκείνη κάποτε στα νιάτα της. Η φτώχεια και οι περιορισμένες οικονομικά δυνατότητες των χαμηλών σοσιολογικά στρωμάτων στα προάστια της Τιφλίδας, επιβάλλει κάτω από την ίδια στέγη, να συμβιώνουν όλα, μα όλα, τα μέλη της οικογένειας. Έτσι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ, που μαζί με την εξουθενωμένη από το να φροντίζει τα πάντα γυναίκα, ζουν στον κοινό χώρο, οι υπερήλικες γονείς της, ο αδιάφορος, σχεδόν αόρατος σύζυγός της και τα δύο ενήλικα παιδιά της, ένα αγόρι άνεργο κι ένα κορίτσι μικροπαντρεμένο, μαζί με τον μπερμπάντη αγαπητικό. Κουρασμένη από την ρουτίνα και την στείρα καθημερινότητα, η Μανάνα είναι υποχρεωμένη να δέχεται και τις κατ οίκον επισκέψεις της του αυταρχικού πολυλογά αδελφού της (συν γυναιξί και τέκνοις) αλλά και των αμέτρητων φασαριόζων φίλων του Κύρη, που μόνιμα μετατρέπουν το διαμέρισμα σε ταβέρνα. Σώνει...
Η Μανάνα, φιλόδοξη κάποτε και ονειροπόλα, το χαρισματικότερο κορίτσι της τάξης της, η πιο μελετηρή κι εκείνη που όλοι πίστευαν πως θα γίνει σπουδαία και τρανή, εγκλωβισμένη πίσω από μια κουζίνα θα στήσει την δική της επανάσταση εγκαταλείποντας την εστία για να ζήσει ολομόναχη, σε μια μικροσκοπική γκαρσονιέρα, σε άλλη γειτονιά. Ανήκουστο γεγονός που θα ταράξει σύγκορμα τα θεμέλια της συντηρητικής φαμίλιας, με τους μισούς να την περνούν για παλαβή και τους υπόλοιπους να την εκλιπαρούν να επιστρέψει. Ούτε για πλάκα! Το μικρό σπιτάκι με το λιτό μπαλκονάκι, θα γίνει για την δασκάλα λεωφόρος διαφυγής, δίνοντας της την δύναμη να ακολουθήσει το πλάνο της μέχρι κεραίας. Κι αν ακόμη και η ίδια δεν έχει πειστεί για τους ακράδαντους λόγους που την έσπρωξαν στο εγχείρημα της, τώρα που η φυλακή άνοιξε της πόρτες της και βλέπει τον κόσμο κατάματα, θα τους μάθει κι εκείνους με τον καιρό. Το δεύτερο δημιουργικό πόνημα του ντουέτου, που προβλήθηκε στο περασμένο φεστιβάλ του Sundance καθώς και στο Φόρουμ της Μπερλινάλε, σε ύφος ακολουθεί πιστά τις προσταγές του νέου ανατολικοευρωπαικού σινεμά, ιδίως του Ρουμάνικου, που εσχάτως κυριαρχεί στην ζώνη. Επιμονή της ανάπτυξης της ιστορίας σε μακροσκελείς σεκάνς, στάσιμης κάμερας, που το κάδρο γεμίζει και με γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκτός κάδρου, με ήχους φυσικούς, ούτε εμβόλιμους, ούτε τονισμένους από μουσικό θέμα, που κατά κύριο λόγο λαμβάνουν χώρα εσωτερικά, εντός των δύο σπιτιών, του παλιού, εκείνου με τον πολύ τον κόσμο, που κάνει την Μανάνα όμως τόσο μόνη και του καινούργιου, του άδειου και όχι άνετου, που της δίνει όμως την σιγουριά της ελευθερίας. Καταπληκτική στην απόδοση της απογοητευμένης για τον κενό μισό αιώνα που έχει βιώσει γυναίκας, η αναγνωρισμένη στην πατρίδα της ηθοποιός Ia Shugliashvili, αποδίδει την περσόνα της πειθήνια και ρεαλιστικά, δίχως υπερβολές και ακρότητες. Οι στιγμές κορύφωσης της, εκτοξεύουν την συγκινησιακή φόρτιση στα ύψη - το τραγούδι της στο ριγιούνιον είναι σπαρακτικό - κατάσταση που σταδιακά όμως, επιλογή των νεαρών και ελπιδοφόρων ντιρεκτόρων αυτή, επανέρχεται στα κανονικά επίπεδα, ενόσω επανέρχονται στην (και σατιρικών τόνων) δράση εκείνοι που σοφά, όπως εκτιμά, εγκατέλειψε. Ερμηνευτικό σύνολο, που κινείται υπέροχα και με ακρίβεια στην σκηνή, ορίζοντας κατ αυτόν τον τρόπο και τον πιο σημαντικό λόγο για να παρακολουθήσει κανείς την ταινία από την Γεωργία, που παρότι μακρινή σε εμάς χιλιομετρικά, δεν απέχει και τόσο στις αντιλήψεις του μαζικού κάθε μέρα της.
Η Μανάνα, φιλόδοξη κάποτε και ονειροπόλα, το χαρισματικότερο κορίτσι της τάξης της, η πιο μελετηρή κι εκείνη που όλοι πίστευαν πως θα γίνει σπουδαία και τρανή, εγκλωβισμένη πίσω από μια κουζίνα θα στήσει την δική της επανάσταση εγκαταλείποντας την εστία για να ζήσει ολομόναχη, σε μια μικροσκοπική γκαρσονιέρα, σε άλλη γειτονιά. Ανήκουστο γεγονός που θα ταράξει σύγκορμα τα θεμέλια της συντηρητικής φαμίλιας, με τους μισούς να την περνούν για παλαβή και τους υπόλοιπους να την εκλιπαρούν να επιστρέψει. Ούτε για πλάκα! Το μικρό σπιτάκι με το λιτό μπαλκονάκι, θα γίνει για την δασκάλα λεωφόρος διαφυγής, δίνοντας της την δύναμη να ακολουθήσει το πλάνο της μέχρι κεραίας. Κι αν ακόμη και η ίδια δεν έχει πειστεί για τους ακράδαντους λόγους που την έσπρωξαν στο εγχείρημα της, τώρα που η φυλακή άνοιξε της πόρτες της και βλέπει τον κόσμο κατάματα, θα τους μάθει κι εκείνους με τον καιρό. Το δεύτερο δημιουργικό πόνημα του ντουέτου, που προβλήθηκε στο περασμένο φεστιβάλ του Sundance καθώς και στο Φόρουμ της Μπερλινάλε, σε ύφος ακολουθεί πιστά τις προσταγές του νέου ανατολικοευρωπαικού σινεμά, ιδίως του Ρουμάνικου, που εσχάτως κυριαρχεί στην ζώνη. Επιμονή της ανάπτυξης της ιστορίας σε μακροσκελείς σεκάνς, στάσιμης κάμερας, που το κάδρο γεμίζει και με γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκτός κάδρου, με ήχους φυσικούς, ούτε εμβόλιμους, ούτε τονισμένους από μουσικό θέμα, που κατά κύριο λόγο λαμβάνουν χώρα εσωτερικά, εντός των δύο σπιτιών, του παλιού, εκείνου με τον πολύ τον κόσμο, που κάνει την Μανάνα όμως τόσο μόνη και του καινούργιου, του άδειου και όχι άνετου, που της δίνει όμως την σιγουριά της ελευθερίας. Καταπληκτική στην απόδοση της απογοητευμένης για τον κενό μισό αιώνα που έχει βιώσει γυναίκας, η αναγνωρισμένη στην πατρίδα της ηθοποιός Ia Shugliashvili, αποδίδει την περσόνα της πειθήνια και ρεαλιστικά, δίχως υπερβολές και ακρότητες. Οι στιγμές κορύφωσης της, εκτοξεύουν την συγκινησιακή φόρτιση στα ύψη - το τραγούδι της στο ριγιούνιον είναι σπαρακτικό - κατάσταση που σταδιακά όμως, επιλογή των νεαρών και ελπιδοφόρων ντιρεκτόρων αυτή, επανέρχεται στα κανονικά επίπεδα, ενόσω επανέρχονται στην (και σατιρικών τόνων) δράση εκείνοι που σοφά, όπως εκτιμά, εγκατέλειψε. Ερμηνευτικό σύνολο, που κινείται υπέροχα και με ακρίβεια στην σκηνή, ορίζοντας κατ αυτόν τον τρόπο και τον πιο σημαντικό λόγο για να παρακολουθήσει κανείς την ταινία από την Γεωργία, που παρότι μακρινή σε εμάς χιλιομετρικά, δεν απέχει και τόσο στις αντιλήψεις του μαζικού κάθε μέρα της.
Τo ταξίδι μας στον κόσμο, από την απέναντι όχθη της Μαύρης Θάλασσας μας επαναφέρει στην Μεσόγειο και στις βόρειες ακτές της Αφρικής, στην Αίγυπτο συγκεκριμένα, εκεί που λαμβάνει χώρα η δαιδαλώδης πλοκή του θρίλερ Κάιρο Εμπιστευτικό (The Nile Hilton Incident), μιας πολυεθνικής βορειοευρωπαικής συμπαραγωγής, που όμως μιλά εξ ολοκλήρου την Αραβική. Στις αποσκευές του το έργο του Tarik Saleh, τρίτο μεγάλου μήκους στην καριέρα του, φέρει και το βαρύτιμο τρόπαιο της καλύτερης ξένης ταινίας που προβλήθηκε στο φετινό φεστιβάλ του Sundance, διάκριση αν μη τι άλλο πολύ σπουδαία, αν αναλογιστούμε το επίπεδο των παγκόσμιας κινηματογραφίας φιλμς που παρελαύνουν από το γεναριάτικο Σολτ Λέικ. Καθώς η πρωτεύουσα της χώρας των Φαραώ, Κάιρο, βρίσκεται σε αναβρασμό, εξαιτίας της μαζικής λαϊκής έκρηξης κατά της ανίκανης κυβέρνησης του Χόσνι Μουμπάρακ, ένα απροσδόκητο περιστατικό θα αναστατώσει τις αστυνομικές αρχές της πόλης. Η στυγερή δολοφονία, μέσα σε σουίτα του πολυτελούς ξενοδοχείου Χίλτον, στις παρυφές του Νείλου, της δημοφιλούς και ανερχόμενης τραγουδίστριας Λαλένα, θα σηκώσει στο πόδι, το όχι συνηθισμένο σε τέτοια περιστατικά τμήμα ανθρωποκτονιών, του οποίου ηγείται ο πάντοτε συμπλέοντας με οτιδήποτε του υποδείξουν οι κρατικές αρχές, ευθυνόφοβος επιθεωρητής Καμάλ. Από τις πρώτες της κιόλας στιγμές, την υπόθεση θα αναλάβει ο υπαστυνόμος Νορεντίν Μοστάφα, ανιψιός του αρχηγού, ένας μοναχικός, λιγομίλητος και απόμακρος μπάτσος, που ακολουθεί πιστά τις αρχές λειτουργίας του Σώματος που υπηρετεί, κάνοντας διαρκώς τα στραβά μάτια και προστατεύοντας ακόμη και εγκληματίας, με αντάλλαγμα, κάτω από το τραπέζι, μπόλικα, ματωμένα και παράνομα λεφτά.
Για εκείνον αυτό το φονικό είναι κάτι διαφορετικό, δεν έχει σχέση με όσα έχει αντιμετωπίσει στην καριέρα του, καθώς ο βασικός ύποπτος για την πράξη, δεν είναι άλλος από τον δισεκατομμυριούχο μεγιστάνα, ιδιοκτήτη της μεγαλύτερης κατασκευαστικής μπράντας της χώρας, μέλους του κοινοβουλίου και επίδοξου ηγέτη του τόπου, Χατέμ Σαφίκ, που κάνει ότι περνάει από το πανίσχυρο χέρι τους για να αποτινάξει από πάνω του τις κατηγορίες. Και το καταφέρνει δίχως ιδιαίτερο κόπο είναι η αλήθεια, αφού ο πρώτος νόμος που ισχύει στην Αίγυπτο είναι εκείνος του ισχυρού και τα πιόνια των διωκτικών αρχών, το γνωρίζουν καλά αυτό το σιχαμερό παιχνίδι. Κατάσταση διαφθοράς, που ακόμη κι αν την έχει δοξάσει για χρόνια ο ιδιότροπος Μομπάρακ, πλέον τον έχει κουράσει. Στην αντίληψη της αδικίας που υποβάλλονται αθώοι, μαζί με τα ηθικά συναισθήματα που θα ξυπνήσει μέσα του ο έρωτας, ο αστυνομικός θα βάλει μπροστά τον δικό του ανένδοτο για να αποκαλύψει τους υπευθύνους του θανάτους της καλλιτέχνιδας. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αστυνομικό (και ενίοτε πολιτικό) θρίλερ καταπιάνεται με την μάχη του ενός κόντρα σε ολόκληρο το σύστημα. Εδώ πάντως στην δική του απεικόνιση ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει έξοχα, με πολύ προσεκτικές κινήσεις, την ατμόσφαιρα ενός κράτους - και κατ επέκταση μιας κοινωνίας - μηδενικού σε αξίες, που χωρίς αναστολές λειτουργεί τυρρανικά εις βάρος του κοσμάκη. Εκεί που τα γκέμια χάνονται από τα χέρια του δημιουργού, είναι την ώρα που έχει εισέλθει για τα καλά με το όχημα του στον λαβύρινθο, στο ζουμί του στόρι, στιγμή που οι τόσες πολλές υποιστορίες, με τα αμέτρητα πρόσωπα, αποπροσανατολίζουν την ματιά του θεατή από τον αρχικό στόχο και προκαλείται ένα ανεξήγητο κομφούζιο, συνδυασμένο με τα αληθινά γεγονότα της πλατείας Ταχρίρ, κουραστικό αρκετά θα έλεγα μετά από μια και βάλε ώρα παρακολούθησης. Τεχνικά το Nile, είναι άρτιο, ακολουθώντας κατά γράμμα το ακαδημαικό λυσσάρι του γαλλικού νουάρ, έχοντας σαν σημαιοφόρο στην θέση του πρωτοδιάξαντα Yves Montand, έναν εξαιρετικό ερμηνευτή, τον Λιβανέζο Fares Fares, που χάρη στην πείρα της ιντερνάσιοναλ καριέρας που ακολουθεί, φέρνει εις πέρας με άνεση τον ρόλο του εκ πρώτης όψης θλιβερού, μα κατοπινά μαχητικού φλικ.
Για εκείνον αυτό το φονικό είναι κάτι διαφορετικό, δεν έχει σχέση με όσα έχει αντιμετωπίσει στην καριέρα του, καθώς ο βασικός ύποπτος για την πράξη, δεν είναι άλλος από τον δισεκατομμυριούχο μεγιστάνα, ιδιοκτήτη της μεγαλύτερης κατασκευαστικής μπράντας της χώρας, μέλους του κοινοβουλίου και επίδοξου ηγέτη του τόπου, Χατέμ Σαφίκ, που κάνει ότι περνάει από το πανίσχυρο χέρι τους για να αποτινάξει από πάνω του τις κατηγορίες. Και το καταφέρνει δίχως ιδιαίτερο κόπο είναι η αλήθεια, αφού ο πρώτος νόμος που ισχύει στην Αίγυπτο είναι εκείνος του ισχυρού και τα πιόνια των διωκτικών αρχών, το γνωρίζουν καλά αυτό το σιχαμερό παιχνίδι. Κατάσταση διαφθοράς, που ακόμη κι αν την έχει δοξάσει για χρόνια ο ιδιότροπος Μομπάρακ, πλέον τον έχει κουράσει. Στην αντίληψη της αδικίας που υποβάλλονται αθώοι, μαζί με τα ηθικά συναισθήματα που θα ξυπνήσει μέσα του ο έρωτας, ο αστυνομικός θα βάλει μπροστά τον δικό του ανένδοτο για να αποκαλύψει τους υπευθύνους του θανάτους της καλλιτέχνιδας. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αστυνομικό (και ενίοτε πολιτικό) θρίλερ καταπιάνεται με την μάχη του ενός κόντρα σε ολόκληρο το σύστημα. Εδώ πάντως στην δική του απεικόνιση ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει έξοχα, με πολύ προσεκτικές κινήσεις, την ατμόσφαιρα ενός κράτους - και κατ επέκταση μιας κοινωνίας - μηδενικού σε αξίες, που χωρίς αναστολές λειτουργεί τυρρανικά εις βάρος του κοσμάκη. Εκεί που τα γκέμια χάνονται από τα χέρια του δημιουργού, είναι την ώρα που έχει εισέλθει για τα καλά με το όχημα του στον λαβύρινθο, στο ζουμί του στόρι, στιγμή που οι τόσες πολλές υποιστορίες, με τα αμέτρητα πρόσωπα, αποπροσανατολίζουν την ματιά του θεατή από τον αρχικό στόχο και προκαλείται ένα ανεξήγητο κομφούζιο, συνδυασμένο με τα αληθινά γεγονότα της πλατείας Ταχρίρ, κουραστικό αρκετά θα έλεγα μετά από μια και βάλε ώρα παρακολούθησης. Τεχνικά το Nile, είναι άρτιο, ακολουθώντας κατά γράμμα το ακαδημαικό λυσσάρι του γαλλικού νουάρ, έχοντας σαν σημαιοφόρο στην θέση του πρωτοδιάξαντα Yves Montand, έναν εξαιρετικό ερμηνευτή, τον Λιβανέζο Fares Fares, που χάρη στην πείρα της ιντερνάσιοναλ καριέρας που ακολουθεί, φέρνει εις πέρας με άνεση τον ρόλο του εκ πρώτης όψης θλιβερού, μα κατοπινά μαχητικού φλικ.
zerVo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική