by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 42 Ep.4: The Darkest Mother of the Current War
Κυριακή πρωί οι καλοί χριστιανοί έχουν πρώτη επιλογή να πάνε εκκλησία. Σχώρα με Πατέρα, αμάρτησα για τη Mother! του τρομοκράτη Darren Aronofsky. Oοποίος ήδη με το κλασσικό Pi και το εικονοκλαστικό αραβούργημα Requiem For A Dream έχει επιδείξει μέταλλο και ιδιοσυστασία. Φτάνω είσοδο απόξω της αιθούσης και μου δίνουν ένα καρτονάκι με Προσευχή στη Μάνα! Πιάνω το υπονοούμενο και κάνω το σταυρό μου (μεγάλη γιορτή που ξημερώνει). Δυο αίθουσες τίγκα από πρες και ίνταστρι. Το πράμα αποξαρχής δηλώνει Σπόρτινγκ και τρία γκολ στο πρώτο ημιχρόνιο. Έντονο, δυσοίωνο, νωχελικό, θελκτικά εκνευριστικό. Ο Polanski να ευτυχεί ζων, έχοντας δει το ιδανικό σπίνοφ του Rosemary’s Baby. Ο Patrick Suskind να θαυμάσει το αληθινό αποτύπωμα που άφησε Το Άρωμα στο πανί. Και ο Lynch να αγαλλιάσει από το λιντσάρισμα του Έρωτα, της Μάνας Αγάπης από το μονομανές ανδρικό Εγώ.
Καθώς ο Bardem στέκεται όρθιος στην ισορροπία μεταξύ αγαπητικού συζύγου και κερασφόρου αριβίστα, είναι η Μάνα! Jen Law που σαρώνει απ’ άκρου εις άκρον τη ραχοκοκαλιά του τυφώνα, με θαμαστή ωριμότητα και βιωματική αμεσότητα. Οι υποστηρικτικοί Ed Harris – Michelle (επιτέλους) Pfeiffer τραβούν τα γκέμια του απειλητικού παραλόγου σε μια συντριπτική εισβολή στο οικογενειακό άσυλο. Κρατιέμαι να μην αποκαλύψω τα ακατανόμαστα του τελευταίου ημιώρου. Ο Aronofsky υπογράφει το φιλμικό γεγονός της χρονιάς, ανοικονόμητο, υπερβολικά σκληρό, ισοπεδωτικό ναι, ναι, αλλά έχει κοχόνεςσε περίσσεια και ικανότητες οραματιστή δημιουργού. Πολαράιζινγκ σου λέει. Ε, και; έτσι ανοίγονται δρόμοι, στην εποχή της αφασικής μαζοποίησης σεζάι.
Μετά το σοκ επιστροφή στο χολυγουντιανό, αγνό οσκαρικό προϊοντάκι. The Current War του Alfonso Gomez – Rejon (Me and Earl & the Dying Girl). The Weinstein Company (TWC). Το μόνο της οσκαρικό χαρτί φέτο, κατώτερο σαφώς των δικών της στάνταρντς. Έντισον (ο εμβληματικός εφευρέτης από φωνογράφο ως του ίδιου του σινεμά) εναντίον Westinghouse, που καρπίζεται τις αδυναμίες του συστήματος ηλεκτροδότησης του πρώτου και σφετερίζεται την επιτυχία. Το ανταγωνιστικό δίδυμο Cumberbatch - Shannon είναι έτοιμο για εντυπωσιακό μπραντεφέρ όμως ο Gomez βιάζεται να πει μια ιστορία με τα εμφανή καλολογικά στοιχεία της Αμερικής των 1880’s χωρίς να μιλήσει για την ταμπακιέρα, δηλαδή τη μετάβαση του νεογέννητου έθνους σε υπερδύναμη διαμέσου των επιστημονικών της ανακαλύψεων. Αυτός όμως είναι καπιταλισμός αγάπη, το άτομο υπεράνω όλων.
Κάνω διάλλειμα με βουλγάρικο σινεμά της πλατφόρμας ντισκάβερι, δίνοντας μισή ευκαιρία ή περίπου ¾, στο ομότιτλο οικογενειακό δραματάκι του νεοφερμένου Ilian Metev. Πατέρας και τρία παιδιά προσπαθούν κοινό βηματισμό στο τελευταίο καλοκαίρι που θα τους βρει μαζί και κουβέντα να γίνεται. Δείχνει εικόνα εθνογραφική και κάπου σταμάτησα να ψάχνω στα αζήτητα ενός κινηματογράφου που δεν έχει θέση εκτός φεστβαλικούσηρκουί. Εκεί λοιπόν κάνω ματ κίνηση και εκτοξεύομαι στην αίθουσα 12 (γούρικη) όπου συνωστίζομαι για την ταινία που ενδεχομένως θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα όσκαρ. Το Darkest Hour του Joe Wright (Atonement, Anna Karenina) είναι ό,τι έλλειπε από τη Δουνκέρκη του Nolan. Συμπαγής αφηγηματικός ειρμός, συναίσθημα και ηρωικό άρωμα, νευρώδεις διάλογοι, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και ένας Gary Oldman να παραδίδει τον Winston Churchill ατόφιο, απολαυστικό. Χωρίς αντίπαλο. Περιμένουμε Spielberg (The Post) και PTA (Phantom Thread), μολαταύτα το οσκαρόμετρο χτύπησε The King’s Speech και δύσκολα υπερκαλύπτεται αυτό. Κομβικό είναι το σενάριο τα τελευταία χρόνια κι αν έτσι συνεχιστεί δε βλέπω πως τα Dunkirk ή The Shape of Water θα ανταπεξέλθουν καθότι πρόκειται για σκηνοθετικές σπουδές με σεναριακά ζητήματα.
Έχω αφήσει δυο μεγάλες εκκρεμότητες που λέγονται The Shape of Water και Battle of The Sexes, καθώς και το αποχαιρετιστήριο κομμάτι με τις πρόβλεψες για το πρεστιζάτο Βραβείο Κοινού και τις διαβόητες cineπειές του στην οσκαρική κούρσα. Δε θέλω να σποϊλεριάσω αλλά κάτι με κεντρίζει πως υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες για μια ακόμη βολά το γκανιάν να μασάει υπομονετικά το σανό του στο στάβλο, κρατώντας κουράγια ως το φωτο-φίνις.
Μετά το σοκ επιστροφή στο χολυγουντιανό, αγνό οσκαρικό προϊοντάκι. The Current War του Alfonso Gomez – Rejon (Me and Earl & the Dying Girl). The Weinstein Company (TWC). Το μόνο της οσκαρικό χαρτί φέτο, κατώτερο σαφώς των δικών της στάνταρντς. Έντισον (ο εμβληματικός εφευρέτης από φωνογράφο ως του ίδιου του σινεμά) εναντίον Westinghouse, που καρπίζεται τις αδυναμίες του συστήματος ηλεκτροδότησης του πρώτου και σφετερίζεται την επιτυχία. Το ανταγωνιστικό δίδυμο Cumberbatch - Shannon είναι έτοιμο για εντυπωσιακό μπραντεφέρ όμως ο Gomez βιάζεται να πει μια ιστορία με τα εμφανή καλολογικά στοιχεία της Αμερικής των 1880’s χωρίς να μιλήσει για την ταμπακιέρα, δηλαδή τη μετάβαση του νεογέννητου έθνους σε υπερδύναμη διαμέσου των επιστημονικών της ανακαλύψεων. Αυτός όμως είναι καπιταλισμός αγάπη, το άτομο υπεράνω όλων.
Κάνω διάλλειμα με βουλγάρικο σινεμά της πλατφόρμας ντισκάβερι, δίνοντας μισή ευκαιρία ή περίπου ¾, στο ομότιτλο οικογενειακό δραματάκι του νεοφερμένου Ilian Metev. Πατέρας και τρία παιδιά προσπαθούν κοινό βηματισμό στο τελευταίο καλοκαίρι που θα τους βρει μαζί και κουβέντα να γίνεται. Δείχνει εικόνα εθνογραφική και κάπου σταμάτησα να ψάχνω στα αζήτητα ενός κινηματογράφου που δεν έχει θέση εκτός φεστβαλικούσηρκουί. Εκεί λοιπόν κάνω ματ κίνηση και εκτοξεύομαι στην αίθουσα 12 (γούρικη) όπου συνωστίζομαι για την ταινία που ενδεχομένως θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα όσκαρ. Το Darkest Hour του Joe Wright (Atonement, Anna Karenina) είναι ό,τι έλλειπε από τη Δουνκέρκη του Nolan. Συμπαγής αφηγηματικός ειρμός, συναίσθημα και ηρωικό άρωμα, νευρώδεις διάλογοι, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και ένας Gary Oldman να παραδίδει τον Winston Churchill ατόφιο, απολαυστικό. Χωρίς αντίπαλο. Περιμένουμε Spielberg (The Post) και PTA (Phantom Thread), μολαταύτα το οσκαρόμετρο χτύπησε The King’s Speech και δύσκολα υπερκαλύπτεται αυτό. Κομβικό είναι το σενάριο τα τελευταία χρόνια κι αν έτσι συνεχιστεί δε βλέπω πως τα Dunkirk ή The Shape of Water θα ανταπεξέλθουν καθότι πρόκειται για σκηνοθετικές σπουδές με σεναριακά ζητήματα.
Έχω αφήσει δυο μεγάλες εκκρεμότητες που λέγονται The Shape of Water και Battle of The Sexes, καθώς και το αποχαιρετιστήριο κομμάτι με τις πρόβλεψες για το πρεστιζάτο Βραβείο Κοινού και τις διαβόητες cineπειές του στην οσκαρική κούρσα. Δε θέλω να σποϊλεριάσω αλλά κάτι με κεντρίζει πως υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες για μια ακόμη βολά το γκανιάν να μασάει υπομονετικά το σανό του στο στάβλο, κρατώντας κουράγια ως το φωτο-φίνις.
gaRis
