by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 42 Ep.2: Πεσκέσια από τις Cannes
Αρχινήσαμαν λοιπόν. Να έχει πάει εννιά πρωινή, μιάμιση ώρα δρόμος 407 - Gardiner -TIFF Bell Lightboxγια πάσο και lootbag. Ροβολάω για Scotiabank Theaters όπου φέτο οι δημοσιογραφικές παίζουσι αποκεκλειστικά. Ξανακοιτάω το πάσο. Φτηνοδουλειά. Το πρόγραμμα. Μικρογραφία του περσινού, ούτε City to City μέσα στις προγραμματικές πλατφόρμες. Δυσκολία επίσης στο να αποκτήσεις εισιτήρια κοινού. Κάτι ψελλίζουν για μελλοντικό αποκλεισμό αν πάρεις (το μονό-ουχί διπλό, εννοείται) ελευθέρας για προβολή κοινού και δεν το χρησιμοποιήσεις. Κωλοσφιξούρες δηλαδή. Μου περνά η σκέψη πως όταν παραδώσω κατά το τέλος του έτους τα γραφτά μου και καταφέρουν να μεταφράσουν τις κωλοσφιξούρες μπορεί και να κιντινέψω του χρόνουνες. Μούρχεται βρισιά σταρχιδισμού αλλά δεν τη λέω (μόλις την είπα).
Διότι κύριος έχουμε τέλος εποχής. Βγαίνει στην καθιερωμένη ετήσια πρωινή ραδιοφωνική του (Metro Morning, CBC Radio 1) ο Cameron o Bailey και του τη ρίχνει ο Matt Galloway. Ρε παιδιά, τι γίνεται, καλά όλα; Εντάξει, αλλάζουμε, αποκρίνεται ο Cam, όσο για τον Piers Handling θα κάτσει ως τα του χρόνου. Απόστασες. Δισταγμός να απαντήσει αν ενδιαφέρεται ο ίδιος για τη θέση. Πέταξε ότι ξεχωρίζει το Mother! του κολλητού Darren Aronofsky που θα δω αύριο Κυριακή αν και βγαίνει στο ευρύ κύκλωμα αιθουσών στις 15 Σεπτέμβρη. Έπεσαν σαγόνια στη Βενετιά ήδη. Ανεβαίνω τις σκάλες λοιπόν, τον καθιερωμένο Γολγοθά όπου οι κυλιόμενες (καμιά 150ρά, σε 180ο κλίση) είναι σταματημένες, κι εκεί παίζει πρώτη καμπάνα ότι τα 45 μου είναι πολλά. Κρατώ ψυχραιμία. Εντός ολίγου θα δω Call Me By Your Name, αυτό θα το μεταδώσω τελευταίο όμως, γιατί έχω έναν ανοιχτό λογαριασμό με Cannesπου γυρεύω να κλείσω.
Έπαιξα (κι έχασα) ένα γρήγορο σεμινάριο με τα παλαίμαχα (Haneke, Kaurismaki) και το πουλέν (Λάνθιμος) της Κρουαζέτ ώστε να πιάσω γραμμή, κυρίως στην ξενόγλωσση κατηγορία που πάντα με σιγοκαίει. Έχασα Loveless και The Square – εύχομαι ο Θεός να με συγχωρέσει αλλά το διαολοπρόγραμμα σε στέλνει αδιάβαστο, με περίπου τεχνικό νοκ άουτ αναφορικά με τις συνεντεύξεις τύπου και αλληλοκαλυπτόμενα events, parties και λοιπούς φεστιβαλικούς συγγενείς. Ακυρώνεται και το Miami party λόγω τυφώνα Ίρμα. Είδα στα πεταχτά και τη Gaga να βουρκώνει στην παρουσίαση του Five Feet Two (τάπα η Θεά) μετά την επιτυχημένη συναυλία της Παρασκευής στο Air Canada Center. Ψυχούλα η Lady (τόχει το όνομα). Ανακατεύω τη σούπα του εγκεφαλικού μου ειρμού και προσγειώνομαι στον πατσά.
Ο γερο Χάνεκες δε με ενοχλεί που ελλείψει έμπνευσης το γυρνά στο De Palma καλαματιανό. Με Iphonια και σκρηνιές από email γυρνά ποταπίσιο μισανθρωπικό κηρυγματάκι όπου ξεντεριάζει τρεις γενιές οικογενειακού ιστού με μια Ιζαμπέλ Ιπέρ να κυκλοφορεί αμήχανα λέγοντας τα λογάκια της. Με τζαζεύει χοντρά όμως που ξεφτυλίζει Τρεντινιάν ως ρόλο του Αμούρ, δικαιώνοντάς με όταν διεπίστωνα πως η ταινία δεν αποθεώνει ως (αρχή) κατάληξη τον υπέρτατο έρωτα-φόνο παρά μόνο δηλώνει την αιρετική δυσπιστία του σκηνοθέτη στην αγνότητα του μοναδικού εκ φύσεως δαύτου συναισθήματος. Ο Αυστριακός ροχαλιάζει τη μπουρζουαζί άτεχνα, ευκολούτσικα, ψευδοσοκαριστικά. Για να δέσω την τελευταία λέξη με τον τελευταίο Λάνθιμο (The Killing of a Sacred Deer), που κλείνει τεράστιο μάτι στο σινεμά τρόμου, σερβίροντας παγωμάρα Κιούμπρικ με εξπλοϊτέσον μπιμουβιά σέβεντις. Από το Happy End του κατ’ οίκον ψυχολογικού μπούλινγκ περνάμε στη βρωμερή ενορχήστρωση ακρωτηριασμού της σαμπέρμπιαν οικογενείας γιατρών από παιδί - θύμα - δαίμονα - σωτήρα που εμφανίζεται ως άγγελος εξολοθρευτής. Σποραδικός γέλως που με κάνει να ελπίζω πως ο Yorgos απλά μαζεύει εμπειρία και δεν πολυσκιάζεται για το λέγκασί του σε αυτή τη φάση. Ειδάλλως η τελευταία πλανιά του είναι για τρελή ντομάτα, κρεμώντας μια σε σκηνές λυσσαλέας έντασης βαρβάτη θριλεριά. Κλείνω την τριαδούλα με Άκη Καουρισμάκη (The Other Side of Hope) που βλέπει ως 10χρονος το θέμα Σύριοι πρόσφυγες με το κατατεθειμένο καραμπαμπάμ χουμοράκι και τη σάτιρα ενός λαού έτη φωτός μακράν σε κοινωνικοπολιτική οργάνωση και ανθρώπινα δικαιώματα. Για τους φίλους πάντα ευπρόσδεκτος. Έχουμε μείνει πάντως στα 80ς εν τοιαύτη περιπτώση.
Ώστε να γυρίσω στην αρχή και να επαναφέρω στη θύμηση αυτό το στολιδάκι γυρισμένο από τον Luca Guadagnino (Io Sono L΄Amore, A Bigger Splash) και σεναριακή υπογραφή James Ivory. To Call Me By Your Name περιγράφει έναν αρχαιοελληνικό ομοφυλοφυλικό έρωτα δασκάλου - μαθητή, μια σεξουαλικά περιπετειώδη ενηλικίωση που κυλά οργανικά, ομφαλοτυλιγμένη στο καύκαλο της οργιώδους καρποφορίας μιας βόρειας Ιταλίας του 1982, όπου οι ζουμεροί γιαρμάδες (punintended) ήταν ο απαγορευμένος καρπός. Φοβερός ο νεαρός Timothée Chalamet (δέστον σε Lady Bird και Hostiles φέτος), αγαλμάτινος ο Armie Hammer, κλέβει παράσταση ο Michael Stuhlbarg με πατρικό μονόλογο – ηθικό δίδαγμα στο τέλος. Το Call Me By Your Name, πολύ πιο ευθέως LGBTQ θεματολογικά από το υπερεκτιμημένο Moonlight, πάσχει από κοινωνική, ιδεολογική και σεναριακή εξιδανίκευση που μολαταύτα ίσως να μη του στερήσει την είσοδο στις καλύτερες της χρονιάς βραβευτικά.
Να λοιπόν που το Sundance ξηγιέται σπαρματσέτο στας Κάννας. Τα βαριά χαρτιά ξεκινούν από Σάββατο ως Δευτέρα. Μη φας πολύ, θα σε μπουκώσω. Cineτονίσου στο Movies Ltd. Ακλούθαμε στο @TakisGaris. Απαντάει σε κάθε ερώτηση, ιδίως οσκαρικού περιεχομένου. Later (ξανα punintended).
Έπαιξα (κι έχασα) ένα γρήγορο σεμινάριο με τα παλαίμαχα (Haneke, Kaurismaki) και το πουλέν (Λάνθιμος) της Κρουαζέτ ώστε να πιάσω γραμμή, κυρίως στην ξενόγλωσση κατηγορία που πάντα με σιγοκαίει. Έχασα Loveless και The Square – εύχομαι ο Θεός να με συγχωρέσει αλλά το διαολοπρόγραμμα σε στέλνει αδιάβαστο, με περίπου τεχνικό νοκ άουτ αναφορικά με τις συνεντεύξεις τύπου και αλληλοκαλυπτόμενα events, parties και λοιπούς φεστιβαλικούς συγγενείς. Ακυρώνεται και το Miami party λόγω τυφώνα Ίρμα. Είδα στα πεταχτά και τη Gaga να βουρκώνει στην παρουσίαση του Five Feet Two (τάπα η Θεά) μετά την επιτυχημένη συναυλία της Παρασκευής στο Air Canada Center. Ψυχούλα η Lady (τόχει το όνομα). Ανακατεύω τη σούπα του εγκεφαλικού μου ειρμού και προσγειώνομαι στον πατσά.
Ο γερο Χάνεκες δε με ενοχλεί που ελλείψει έμπνευσης το γυρνά στο De Palma καλαματιανό. Με Iphonια και σκρηνιές από email γυρνά ποταπίσιο μισανθρωπικό κηρυγματάκι όπου ξεντεριάζει τρεις γενιές οικογενειακού ιστού με μια Ιζαμπέλ Ιπέρ να κυκλοφορεί αμήχανα λέγοντας τα λογάκια της. Με τζαζεύει χοντρά όμως που ξεφτυλίζει Τρεντινιάν ως ρόλο του Αμούρ, δικαιώνοντάς με όταν διεπίστωνα πως η ταινία δεν αποθεώνει ως (αρχή) κατάληξη τον υπέρτατο έρωτα-φόνο παρά μόνο δηλώνει την αιρετική δυσπιστία του σκηνοθέτη στην αγνότητα του μοναδικού εκ φύσεως δαύτου συναισθήματος. Ο Αυστριακός ροχαλιάζει τη μπουρζουαζί άτεχνα, ευκολούτσικα, ψευδοσοκαριστικά. Για να δέσω την τελευταία λέξη με τον τελευταίο Λάνθιμο (The Killing of a Sacred Deer), που κλείνει τεράστιο μάτι στο σινεμά τρόμου, σερβίροντας παγωμάρα Κιούμπρικ με εξπλοϊτέσον μπιμουβιά σέβεντις. Από το Happy End του κατ’ οίκον ψυχολογικού μπούλινγκ περνάμε στη βρωμερή ενορχήστρωση ακρωτηριασμού της σαμπέρμπιαν οικογενείας γιατρών από παιδί - θύμα - δαίμονα - σωτήρα που εμφανίζεται ως άγγελος εξολοθρευτής. Σποραδικός γέλως που με κάνει να ελπίζω πως ο Yorgos απλά μαζεύει εμπειρία και δεν πολυσκιάζεται για το λέγκασί του σε αυτή τη φάση. Ειδάλλως η τελευταία πλανιά του είναι για τρελή ντομάτα, κρεμώντας μια σε σκηνές λυσσαλέας έντασης βαρβάτη θριλεριά. Κλείνω την τριαδούλα με Άκη Καουρισμάκη (The Other Side of Hope) που βλέπει ως 10χρονος το θέμα Σύριοι πρόσφυγες με το κατατεθειμένο καραμπαμπάμ χουμοράκι και τη σάτιρα ενός λαού έτη φωτός μακράν σε κοινωνικοπολιτική οργάνωση και ανθρώπινα δικαιώματα. Για τους φίλους πάντα ευπρόσδεκτος. Έχουμε μείνει πάντως στα 80ς εν τοιαύτη περιπτώση.
Ώστε να γυρίσω στην αρχή και να επαναφέρω στη θύμηση αυτό το στολιδάκι γυρισμένο από τον Luca Guadagnino (Io Sono L΄Amore, A Bigger Splash) και σεναριακή υπογραφή James Ivory. To Call Me By Your Name περιγράφει έναν αρχαιοελληνικό ομοφυλοφυλικό έρωτα δασκάλου - μαθητή, μια σεξουαλικά περιπετειώδη ενηλικίωση που κυλά οργανικά, ομφαλοτυλιγμένη στο καύκαλο της οργιώδους καρποφορίας μιας βόρειας Ιταλίας του 1982, όπου οι ζουμεροί γιαρμάδες (punintended) ήταν ο απαγορευμένος καρπός. Φοβερός ο νεαρός Timothée Chalamet (δέστον σε Lady Bird και Hostiles φέτος), αγαλμάτινος ο Armie Hammer, κλέβει παράσταση ο Michael Stuhlbarg με πατρικό μονόλογο – ηθικό δίδαγμα στο τέλος. Το Call Me By Your Name, πολύ πιο ευθέως LGBTQ θεματολογικά από το υπερεκτιμημένο Moonlight, πάσχει από κοινωνική, ιδεολογική και σεναριακή εξιδανίκευση που μολαταύτα ίσως να μη του στερήσει την είσοδο στις καλύτερες της χρονιάς βραβευτικά.
Να λοιπόν που το Sundance ξηγιέται σπαρματσέτο στας Κάννας. Τα βαριά χαρτιά ξεκινούν από Σάββατο ως Δευτέρα. Μη φας πολύ, θα σε μπουκώσω. Cineτονίσου στο Movies Ltd. Ακλούθαμε στο @TakisGaris. Απαντάει σε κάθε ερώτηση, ιδίως οσκαρικού περιεχομένου. Later (ξανα punintended).
gaRis
