by Takis Garis (@takisgaris)
TIFF 43 Ep.1: ΩΡΑ ΔΙΑΔΟΧΗΣ
Δυο πολύ βασικά πραματάκια επισυμβαίνουν με το έμπα του χινοπώρου στο βροχερό (με πρωτοφανή έλλειψη καλοκαιριού εφέτο) Τρόντοου: Αρχίζουν τα σχολειά (πάντοτε Τρίτη, μετά το Labour Day και αυλαία της CNE, το αντίστοιχο της ΔΕΘ) και ντέφτερον, άρχεται και ορχούται το TIFF. Σαράντα χρόνια φουρνιστά, αχνιστά, εδώδιμα και αποικιακά φιλμάδια με σφραγίδα (ενεργού στα 1982, CEO ήδη από τα 1994) του 68χρονου Piers Handling. Αυτός ο φοβερός τύπος ευθύνεται εν πολλοίς για τη μετεξέλιξη του τοπικού φεστιβαλιού σε παγκοσμιοποιημένο οσκαρικό χάρτη με έγκυρη εμπορική και καλλιτεχνική υπεραξία. Πόσο τυχαία είναι η ανακοίνωση της απόσυρσής του μια εβδομάς πριχού το πανηγύρι; Οι Καναδοί δεν πιστεύουν στην τύχη ή περισσότερο στις εν θερμώ κινήσεις, ειδικότερα για μια εθνικής σημασίας υπόθεση όπως το Toronto International Film Festival. Toοποίο λειτουργεί όλο το χρόνο στηρίζοντας τον ντόπιο πολιτισμό όμως, όπως σε κάθε σοβαρό κινηματογραφικό οργανισμό (γκουχ, γκουχ) τα νούμερα παίζουν πάντοτε το σημαντικό τους ρόλο.
Κομβική υπήρξε η παρουσίαση προ μηνός του στρατηγικού 5ετούς πλάνου «Audience First: TIFF Strategic Plan 2018 - 2022» στο ΔΣ, όπου το οραματικό στοιχείο αναφέρεται σε διαδραστική συμμετοχή του κοινού στην σινεφιλική εμπειρία, πέρα από την ως τώρα απλή προβολή ταινιών. Ο Handlingφάνηκε να πήρε απόσταση, αφήνοντας τα ηνία στον δαιμόνιο (πλην φιλέλληνα, προσωπικό υποστηρικτή του Λάνθιμου και εμπνευστή του αντιπροπέρσινου αφιερώματος στο μοντέρνο ελληνικό σινεμά) Cameron Bailey και τον οικονομικό διευθυντή Douglas Allison. Με τη συμμετοχή την περσινή σεζόν να έχει πέσει από το 2015 κατά 27% στο προ 7ετίας κτισμένο στολίδι που λέγεται TIFF Bell Lightbox, υπάρχει χώρος και έναυσμα για επανακαθορισμό σχεδίων και οργανωτικές αλλαγές. Όμως το ουσιαστικότερο ζήτημα είναι η μεγάλη εικόνα.
Το πρώτο 15νθήμερο του Σεπτέμβρη κονταροχτυπιούνται τρία Φεστιβάλ περίπου για το ίδιο (οσκαρούχο) παντεσπάνι: Hπαραδοσιακή Mostraτων Βένετων. Toπολυσυλλεκτικό ΤΙFF. H ιδιότυπη κατάσταση του Telluride στο κρύο Κολοράντο, όπου έχει μεταλλαχθεί σε ένα πάρα πολύ τυποποιημένο faceoff των βαριών οσκαρικών χαρτιών των γνωστών και μη εξαιρετέων παικτών της κούρσας για το χρυσό. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον η χρονιά έχει κυλήσει σε έναν ορυμαγδό αρχικαραμπλοκμπαστεριάς μέχρι την ώρα που σου γράφω ο οποίος δίνει σκυτάλη (σου περιγράφω ζωντανά – συμβαίνει τώρα) σε ασύστολη δοξολογία των όσκαρ γκούρουζ μετά από επιτόπια παρτάκια και συλλεκτικά σέλφιζ. Πως τώρα πρέπει να απαντήσει το TIFFσε δαύτα;
H δοκιμασμένη συνταγή. Τσεκάρω το πρόγραμμα των δημοσιογραφικών προβολών (7 - 17 Σεπτέμβρη). Ξεκίνημα με πυρηνικές κεφαλές από τον εκτοξευτήρα των Κανών (The Square, Loveless, Happy End, The Killing of the Sacred Deer) με πρεμιέρα το μικρό LGBTQ διαμάντι από Sundance μεριά (Call Me By Your Name) που ψιθυρίζεται ότι θα επαναλάβει (δικαιότερα) τον ανέλπιστο θρίαμβο του Moonlight. Υπάρχει η πιο crowd - pleasing επίσημη του Borg / McEnroe και στο καπάκι χολυγουντίλας στην πιο κυριζέ ποιοτίκ μορφή του: Suburbicon, Downsizing, Darkest Hour, Mother!, Shape of Water, First they killed my Father, Ladybird, Battle of the Sexes, Film Stars Don’t Die in Liverpool, Hostiles. Δυο υπεραναμενόμενες ταινίες λείπουν για συμπληρωθεί το καρέ, ανόμοιες μα οπωσδήποτε στο επίκεντρο της κουβέντας: Το (γνωστό ως The Papers) The Post του Μούσια με Hanks, Streep και το (αν δεν αλλάξει τίτλο) The Phantom Thrread του Paul Thomas Anderson μετά την ανακοίνωση του Daniel Day Lewis ότι πρόκειται για το επί της οθόνης κύκνειο άσμα του. Με άλλες κουβέντες, εδώ κινούμαι με τις γνωστές αντιξοότητες των επικαλυπτόμενων προβολών, της αφυδάτωσης και του υφέρποντος κινδύνου ουρολοίμωξης. Σε περιμένω ναρθείς και πάλε στο Moviesltd όπου θα έχω ατόφιο το buzz και το scoop κι ό,τι άλλο αγαπάς. Ακούω στο @TakisGaris και μας εύχομαι ένα ακόμη cineρπαστικό TIFF17. Όρτσα τα πανιά – στο βραστό δεληβοριά.
Το πρώτο 15νθήμερο του Σεπτέμβρη κονταροχτυπιούνται τρία Φεστιβάλ περίπου για το ίδιο (οσκαρούχο) παντεσπάνι: Hπαραδοσιακή Mostraτων Βένετων. Toπολυσυλλεκτικό ΤΙFF. H ιδιότυπη κατάσταση του Telluride στο κρύο Κολοράντο, όπου έχει μεταλλαχθεί σε ένα πάρα πολύ τυποποιημένο faceoff των βαριών οσκαρικών χαρτιών των γνωστών και μη εξαιρετέων παικτών της κούρσας για το χρυσό. Σε τέτοιο βαθμό που πλέον η χρονιά έχει κυλήσει σε έναν ορυμαγδό αρχικαραμπλοκμπαστεριάς μέχρι την ώρα που σου γράφω ο οποίος δίνει σκυτάλη (σου περιγράφω ζωντανά – συμβαίνει τώρα) σε ασύστολη δοξολογία των όσκαρ γκούρουζ μετά από επιτόπια παρτάκια και συλλεκτικά σέλφιζ. Πως τώρα πρέπει να απαντήσει το TIFFσε δαύτα;
H δοκιμασμένη συνταγή. Τσεκάρω το πρόγραμμα των δημοσιογραφικών προβολών (7 - 17 Σεπτέμβρη). Ξεκίνημα με πυρηνικές κεφαλές από τον εκτοξευτήρα των Κανών (The Square, Loveless, Happy End, The Killing of the Sacred Deer) με πρεμιέρα το μικρό LGBTQ διαμάντι από Sundance μεριά (Call Me By Your Name) που ψιθυρίζεται ότι θα επαναλάβει (δικαιότερα) τον ανέλπιστο θρίαμβο του Moonlight. Υπάρχει η πιο crowd - pleasing επίσημη του Borg / McEnroe και στο καπάκι χολυγουντίλας στην πιο κυριζέ ποιοτίκ μορφή του: Suburbicon, Downsizing, Darkest Hour, Mother!, Shape of Water, First they killed my Father, Ladybird, Battle of the Sexes, Film Stars Don’t Die in Liverpool, Hostiles. Δυο υπεραναμενόμενες ταινίες λείπουν για συμπληρωθεί το καρέ, ανόμοιες μα οπωσδήποτε στο επίκεντρο της κουβέντας: Το (γνωστό ως The Papers) The Post του Μούσια με Hanks, Streep και το (αν δεν αλλάξει τίτλο) The Phantom Thrread του Paul Thomas Anderson μετά την ανακοίνωση του Daniel Day Lewis ότι πρόκειται για το επί της οθόνης κύκνειο άσμα του. Με άλλες κουβέντες, εδώ κινούμαι με τις γνωστές αντιξοότητες των επικαλυπτόμενων προβολών, της αφυδάτωσης και του υφέρποντος κινδύνου ουρολοίμωξης. Σε περιμένω ναρθείς και πάλε στο Moviesltd όπου θα έχω ατόφιο το buzz και το scoop κι ό,τι άλλο αγαπάς. Ακούω στο @TakisGaris και μας εύχομαι ένα ακόμη cineρπαστικό TIFF17. Όρτσα τα πανιά – στο βραστό δεληβοριά.
gaRis
