Και ο Θεός να βάλει το χέρι του!
του Gennaro Nunziante. Mε τους Checco Zalone, Aurore Erguy, Miriam Dalmazio, Robert Dancs, Marco Paolini, Angie Alexander
Ο Κέκο μας τελείωσε... μέχρι νεωτέρας!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Οδηγός διακοπών χωρίς δεκάρα τσακιστή
Εντάξει, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα από το περσινό καλοκαίρι έχουμε δει τρεις από τις τέσσερις ταινίες που έχει γυρίσει ως τώρα ο υπερ-επιτυχημένος Checco Zalone στη ζωή του! Και οι τρεις στην ελληνική απόδοση του τίτλου τους, περιέχουν τη λέξη «Θεός» ως συνεκτικό hook που θα τραβήξει τα πλήθη των θεατών και θα αυξήσουν τις εισπράξεις από τα εισιτήρια του εγχώριου διανομέα. Όλα ξεκίνησαν πέρσι λοιπόν με το «Πού πάω Θεέ μου;» (Quo vado?, 2016) συνεχίστηκαν στις αρχές του φετινού Ιούλη με το «Τι όμορφη μέρα Θεέ μου» (Che bella giornata, 2011) και ολοκληρώνονται τώρα με το «Και ο Θεός να βάλει το χέρι του!» (Sole a catinelle, 2013). Η μόνη ταινία του Zalone που... ξέφυγε είναι το «Cado dalle nubi» (2009)! Μέχρι να ετοιμάσει την καινούργια του θα... ησυχάσουμε για λίγο.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο επί του προσωπικού. Μερικές φορές βλέπουμε ταινίες και κάποια παράμετρός τους είναι ντάλε κουάλε χαλκομανία πραγμάτων που έχουμε βιώσει, που μας είναι γνώριμα, που σε κάνουν να ταυτιστείς με τον ήρωα. Ο Checco λοιπόν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι πωλητής μιας ηλεκτρικής σκούπας, την οποία πουλάει μετά από επιδείξεις κατ' οίκον. Ε, λοιπόν, ο yours truly έκανε το ίδιο για δύο μήνες το περσινό καλοκαίρι! Για δυο μήνες έκλεινα ραντεβού και έμπαινα σε σπίτια προκειμένου να πουλήσω την σούπερ ντούπερ σκούπα – ή καλύτερα μονάδα καθαριότητας κι όχι μόνο – ονόματι kirby! Η kirby πραγματικά μόνον καφέ δεν φτιάχνει, ένα πολυεργαλείο που μέχρι που βάφει (!!!) και κάνει μασάζ (!!!). Η τιμή της όμως ξεπερνάει το χιλιάρικο! Επί ΠΑΣΟΚ (του παλιού, του ορθόδοξου) θα είχα χεστεί (συγνώμη για την έκφραση) στο τάληρο πουλώντας τη σκούπα – πολυεργαλείο! Τώρα, επί κρίσης, λογικό είναι πως ο κόσμος ενώ ολοφάνερα γούσταρε (κι εντάξει, έκανα και τρομερή παρουσίαση, να τα λέμε κι αυτά!) δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο ακριβό κόστος. Οπότε, να, βλέπεις μια χαζομαρούλα από Ιταλία μεριά και λες «κοίτα να δεις, από τη ζωή βγαλμένο». Ενώ αν δεν είχες κάνει έστω για λίγο τη συγκεκριμένη δουλειά θα έλεγες «έλα μωρέ, μέσα στην υπερβολή είναι»...
Η υπόθεση: O Κέκο είναι ένας τυπικός 30άρης Ιταλός, παντρεμένος με παιδί: έχει έναν υπέροχο γιο, που τον υπεραγαπά. Εργάζεται ως καμαριέρης σε ξενοδοχείο, όταν αποφασίζει να παραιτηθεί και να ασχοληθεί με την κατ' οίκον πώληση μιας συγκεκριμένης μάρκας ηλεκτρικής σκούπας. Η συγκεκριμένη δουλειά πάει καλά, τόσο καλά που ο Κέκο ξοδεύει ολοένα και περισσότερα χρήματα συμπεριφερόμενος ως νεόπλουτος. Έως ότου ξεσπά η οικονομική κρίση: ο Κέκο δεν μπορεί να πουλήσει πλέον σκούπες, βρίσκεται καταχρεωμένος ενώ και το εργοστάσιο στο οποίο δουλεύει η γυναίκα του πάει για κλείσιμο, με τη γυναίκα του και τις συναδέλφους της να προβαίνουν σε απεργία διαρκείας, καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χωρίζει (παρά τη θέλησή του) και με τη σύζυγό του, που δεν ανέχεται την αλαζονική συμπεριφορά του. Για να μην χάσει και την αγάπη του γιου του, του υπόσχεται πως αν πάρει άριστα σε όλα του τα μαθήματα, θα πάνε μαζί στις διακοπές των ονείρων του! Ο μικρός τα καταφέρνει! Θα καταφέρει ο Κέκο να τηρήσει την υπόσχεσή του παρά το γεγονός ότι δεν έχει καθόλου λεφτά;
Η άποψή μας: Αυτή η ταινία είναι η λιγότερο διασκεδαστική από τις τρεις του Checco Zalone που έχουμε δει στη χώρα μας. Είναι και η περισσότερο χαώδης και εκείνη που στηρίζεται στις περισσότερες σεναριακές αυθαιρεσίες, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως αν αυτά που παρουσιάζονται επί της μεγάλης οθόνης μπορούν να έχουν κάποια δόση αληθοφάνειας. Πχ, το γεγονός ότι παιδί με χοντρό πρόβλημα αυτισμού, το οποίο δεν μιλάει καθόλου, αρχίζει να είναι λαλίστατος επειδή ο Checco του μιλάει (χωρίς να γνωρίζει το πρόβλημά του) σαν σε οποιοδήποτε παιδί, προφανώς και είναι too much. Επίσης, η εμμονή να αναφέρει πως οι γυναίκες δεν πρέπει να πληρώνονται το ίδιο με τους άντρες και οι εργοδότες δεν πρέπει να τις προσλαμβάνουν επειδή μένουν έγκυες και άρα για πολλούς μήνες θα πρέπει να τις πληρώνουν χωρίς να τις έχουν στη δούλεψή τους, και κρύο είναι ως αστείο και από κάποια στιγμή και μετά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως αυτή είναι η πραγματική άποψη των δημιουργών!
Το γεγονός ότι η ταινία είναι (μάλλον) η χειρότερη του Zalone (δεν έχουμε δει μόνο την πρώτη του) αποδεικνύεται και από τη συνεχή παρουσία τραγουδιών αλά Δαλιανίδης μετά τη δεκαετία του '80! Σαχλοτράγουδα και καλά προχώ, τα οποία ερμηνεύει ο ίδιος ο Checco. Που, by the way, πρέπει να είναι ο μοναδικός ηθοποιός στην ιστορία του σινεμά, ο οποίος πρωταγωνιστεί στις ταινίες του, παίζοντας υποτίθεται τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας το όνομά του ως όνομα του χαρακτήρα που υποδύεται! Στην ταινία περισσεύει ο χλευασμός της πολιτικής ορθότητας, κι αυτό μπορούμε να το προσμετρήσουμε στα θετικά της. Υπάρχει εννοείται κριτική του καπιταλισμού αλλά και ο κομουνισμός δεν μπαίνει στο απυρόβλητο. Επίσης, ο φακός του μόνιμου σκηνοθέτη των ταινιών του Zalone καταγράφει υπέροχα τοπία της Ιταλίας.
Κανά δυο ατάκες είναι πολύ εύστοχες: πχ, όταν ο Checco, μη έχοντας χρήματα, πηγαίνει τον γιο του σε ένα όμορφο μεν, εγκαταλελειμμένο δε χωριό στο οποίο δεν υπάρχουν παιδιά και ρωτάει έναν παππού «Συγνώμη, αν ένας μπαμπάς φέρει εδώ το παιδί του για διακοπές;», εκείνος απαντάει: «Είναι βλάκας»! Βέβαια, το ιταλικό coglioni που λέει ο παππούς παραπέμπει περισσότερο στη δική μας δεύτερη πιο διάσημη βρισιά στην οικουμένη αλλά τεςπα. Και στο υπόβαθρο υπάρχει η οικονομική κρίση, που μάστισε και συνεχίζει να μαστίζει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Η θεία της ταινίας που δεν μπορεί να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος επειδή της ήρθε 10 ευρώ (!!!) είναι υπερβολή αλλά είναι και πραγματικότητα.
Στο σύνολό του πάντως το «Και ο Θεός να βάλει το χέρι του!» δεν μπορεί να θεωρηθεί ταινία. Μια συρραφή σκετς είναι, τα περισσότερα από τα οποία δεν είναι καν πετυχημένα – κάποια μάλιστα είναι και προκλητικά με την κακή έννοια. Υπάρχει ένα καλό σε όλο αυτό πάντως: δεν θα κληθούμε να δούμε άλλη ταινία με τον Zalone, τουλάχιστον όχι μέχρι νεωτέρας.
ΥΓ: Ο ιταλικός τίτλος της ταινίας θα μπορούσε να μεταφραστεί σε κάτι σαν «Ήλιος και βρέχει καρεκλοπόδαρα». Πουθενά θεός...
Η υπόθεση: O Κέκο είναι ένας τυπικός 30άρης Ιταλός, παντρεμένος με παιδί: έχει έναν υπέροχο γιο, που τον υπεραγαπά. Εργάζεται ως καμαριέρης σε ξενοδοχείο, όταν αποφασίζει να παραιτηθεί και να ασχοληθεί με την κατ' οίκον πώληση μιας συγκεκριμένης μάρκας ηλεκτρικής σκούπας. Η συγκεκριμένη δουλειά πάει καλά, τόσο καλά που ο Κέκο ξοδεύει ολοένα και περισσότερα χρήματα συμπεριφερόμενος ως νεόπλουτος. Έως ότου ξεσπά η οικονομική κρίση: ο Κέκο δεν μπορεί να πουλήσει πλέον σκούπες, βρίσκεται καταχρεωμένος ενώ και το εργοστάσιο στο οποίο δουλεύει η γυναίκα του πάει για κλείσιμο, με τη γυναίκα του και τις συναδέλφους της να προβαίνουν σε απεργία διαρκείας, καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χωρίζει (παρά τη θέλησή του) και με τη σύζυγό του, που δεν ανέχεται την αλαζονική συμπεριφορά του. Για να μην χάσει και την αγάπη του γιου του, του υπόσχεται πως αν πάρει άριστα σε όλα του τα μαθήματα, θα πάνε μαζί στις διακοπές των ονείρων του! Ο μικρός τα καταφέρνει! Θα καταφέρει ο Κέκο να τηρήσει την υπόσχεσή του παρά το γεγονός ότι δεν έχει καθόλου λεφτά;
Η άποψή μας: Αυτή η ταινία είναι η λιγότερο διασκεδαστική από τις τρεις του Checco Zalone που έχουμε δει στη χώρα μας. Είναι και η περισσότερο χαώδης και εκείνη που στηρίζεται στις περισσότερες σεναριακές αυθαιρεσίες, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως αν αυτά που παρουσιάζονται επί της μεγάλης οθόνης μπορούν να έχουν κάποια δόση αληθοφάνειας. Πχ, το γεγονός ότι παιδί με χοντρό πρόβλημα αυτισμού, το οποίο δεν μιλάει καθόλου, αρχίζει να είναι λαλίστατος επειδή ο Checco του μιλάει (χωρίς να γνωρίζει το πρόβλημά του) σαν σε οποιοδήποτε παιδί, προφανώς και είναι too much. Επίσης, η εμμονή να αναφέρει πως οι γυναίκες δεν πρέπει να πληρώνονται το ίδιο με τους άντρες και οι εργοδότες δεν πρέπει να τις προσλαμβάνουν επειδή μένουν έγκυες και άρα για πολλούς μήνες θα πρέπει να τις πληρώνουν χωρίς να τις έχουν στη δούλεψή τους, και κρύο είναι ως αστείο και από κάποια στιγμή και μετά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως αυτή είναι η πραγματική άποψη των δημιουργών!
Το γεγονός ότι η ταινία είναι (μάλλον) η χειρότερη του Zalone (δεν έχουμε δει μόνο την πρώτη του) αποδεικνύεται και από τη συνεχή παρουσία τραγουδιών αλά Δαλιανίδης μετά τη δεκαετία του '80! Σαχλοτράγουδα και καλά προχώ, τα οποία ερμηνεύει ο ίδιος ο Checco. Που, by the way, πρέπει να είναι ο μοναδικός ηθοποιός στην ιστορία του σινεμά, ο οποίος πρωταγωνιστεί στις ταινίες του, παίζοντας υποτίθεται τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας το όνομά του ως όνομα του χαρακτήρα που υποδύεται! Στην ταινία περισσεύει ο χλευασμός της πολιτικής ορθότητας, κι αυτό μπορούμε να το προσμετρήσουμε στα θετικά της. Υπάρχει εννοείται κριτική του καπιταλισμού αλλά και ο κομουνισμός δεν μπαίνει στο απυρόβλητο. Επίσης, ο φακός του μόνιμου σκηνοθέτη των ταινιών του Zalone καταγράφει υπέροχα τοπία της Ιταλίας.
Κανά δυο ατάκες είναι πολύ εύστοχες: πχ, όταν ο Checco, μη έχοντας χρήματα, πηγαίνει τον γιο του σε ένα όμορφο μεν, εγκαταλελειμμένο δε χωριό στο οποίο δεν υπάρχουν παιδιά και ρωτάει έναν παππού «Συγνώμη, αν ένας μπαμπάς φέρει εδώ το παιδί του για διακοπές;», εκείνος απαντάει: «Είναι βλάκας»! Βέβαια, το ιταλικό coglioni που λέει ο παππούς παραπέμπει περισσότερο στη δική μας δεύτερη πιο διάσημη βρισιά στην οικουμένη αλλά τεςπα. Και στο υπόβαθρο υπάρχει η οικονομική κρίση, που μάστισε και συνεχίζει να μαστίζει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Η θεία της ταινίας που δεν μπορεί να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος επειδή της ήρθε 10 ευρώ (!!!) είναι υπερβολή αλλά είναι και πραγματικότητα.
Στο σύνολό του πάντως το «Και ο Θεός να βάλει το χέρι του!» δεν μπορεί να θεωρηθεί ταινία. Μια συρραφή σκετς είναι, τα περισσότερα από τα οποία δεν είναι καν πετυχημένα – κάποια μάλιστα είναι και προκλητικά με την κακή έννοια. Υπάρχει ένα καλό σε όλο αυτό πάντως: δεν θα κληθούμε να δούμε άλλη ταινία με τον Zalone, τουλάχιστον όχι μέχρι νεωτέρας.
ΥΓ: Ο ιταλικός τίτλος της ταινίας θα μπορούσε να μεταφραστεί σε κάτι σαν «Ήλιος και βρέχει καρεκλοπόδαρα». Πουθενά θεός...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Αυγούστου 2017 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική