Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ψέματα 24 καρέ το δευτερόλεπτο...

Η Rebecca Myriam Clara Zlotowski (όπως είναι το πλήρες της όνομα) γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1980 στο Παρίσι. Είναι δηλαδή 37 ετών. Γυρίζει μία ταινία κάθε τρία χρόνια από το 2010 κι αυτή είναι η τρίτη της μεγάλου μήκους ταινία. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Belle épine» (2010), με την οποία έλαβε μέρος στην «Εβδομάδα Κριτικής» του φεστιβάλ Καννών εκείνης της χρονιάς και το Grand Central (2013), με την οποία έλαβε μέρος στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών. Και στις δύο πρώτες ταινίες της πρωταγωνίστρια ήταν η Léa Seydoux ενώ η δεύτερη προβλήθηκε εμπορικά στη χώρα μας τον Μάρτιο του 2014.

Αυτή είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία της Zlotowski. Συμμετείχε στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, στο επίσημο πρόγραμμα αλλά εκτός συναγωνισμού. Το σενάριο της ταινίας συνυπογράφουν η Zlotowski μαζί με τον Robin Campillo. Με τον Campillo θα ασχοληθούμε στην κινηματογραφική σεζόν 2017 – 2018 που ξεκινά αυτήν την Πέμπτη ουσιαστικά, καθώς θα προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους η γεμάτη επαίνους ταινία του «120 battements par minute» την οποία είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ Καννών.

Η υπόθεση: Παρίσι, Μεσοπόλεμος, τέλη της δεκαετίας του 1930. Η Λόρα και η Κέιτ Μπάρλοου είναι δύο αδελφές από τις ΗΠΑ, που μόλις έχουν ολοκληρώσει την ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Η Λόρα είναι η μεγαλύτερη, ο κινητήριος νους και η μάνατζερ τίνι τρόπω, που αντιπροσωπεύει και τις δύο αδελφές και η Κέιτ είναι το ταλέντο, εκείνη που επικοινωνεί (;) με τον κόσμο των πνευμάτων. Κουρασμένες από την τουρνέ και αντιμετωπίζοντας τον ανταγωνισμό νέων, πιο λαοφιλών θεαμάτων, συναντούν τον Αντρέ Κορμπέν, έναν μεγάλο παραγωγό του κινηματογράφου. Ο Αντρέ είναι ένας οραματιστής, ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου κινηματογραφικού στούντιο στη Γαλλία, ο οποίος νιώθει ότι το σινεμά έχει βαλτώσει και πως χρειάζεται νέες ιδέες για να πάει μπροστά. Έχοντας δει το σόου των δύο αδελφών κι έχοντας και ο ίδιος πάθος με τον πνευματισμό, τις καλεί για μια ιδιωτική σεάνς.

Το αποτέλεσμά της θα φέρει τον κόσμο του τα πάνω κάτω. Έτσι, κι επιμένοντας στη σκέψη πως το σινεμά πρέπει να εξελιχθεί μέσω την πρωτοτυπίας, αποφασίζει να γυρίσει την πρώτη ταινία στην οποία θα καταγράφονται αυθεντικά φαντάσματα! Ξοδεύει υπέρογκα ποσά για να αγοράσει ειδικά μηχανήματα προκειμένου να εκμεταλλευτεί το ταλέντο της Κέιτ. Μπροστά στο φακό, όμως, η Λόρα δείχνει να έχει χάρισμα και φωτογένεια. Πώς θα εξελιχθεί η σχέση των δύο αδελφών; Θα μπορέσει να καταγραφεί φάντασμα στον φακό; Θα καταφέρει η Κέιτ να αντέξει, καθώς κάθε της «επικοινωνία» με το επέκεινα δείχνει να την αρρωσταίνει; Και πώς θα νιώσει στο πετσί του ο Αντρέ το γεγονός ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος πλησιάζει;

Η άποψή μας: Πολύ παράξενη είναι τούτη η ταινία της Zlotowski. Κι αυτό έχει διπλή έννοια: και καλή και κακή. Θέλω να πω, δεν ξέρω πως θα ανταποκριθεί το κοινό σε μια ταινία με τόσο χαλαρή δραματουργία. Τόσο γεμάτη ιδέες που όμως είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους πολύ χαλαρά. Και που καμιά τους δεν αναπτύσσεται στο βαθμό που της αξίζει. Κι άντε να της δώσεις χαρακτηρισμό. Τι είναι αυτή η ταινία; Ένα ψυχολογικό δράμα; Μια ταινία με φαντάσματα; Ένα θρίλερ; Μια ταινία για τη σχέση ανάμεσα σε δύο αδελφές; Μια ταινία για τη φήμη; Μια ταινία για τον αντισημιτισμό; Μια ταινία για το ίδιο το σινεμά; Δεν μπορείς να την ταξινομήσεις εύκολα σε κατηγορία.

Από την άλλη, το γεγονός ότι η ταινία είναι αταξινόμητη αποτελεί μέρος της γοητείας της. Επίσης, όλο αυτό το παιχνίδι με την τέχνη του κινηματογράφου έχει πολύ ενδιαφέρον. Το πως το σενάριο κάνει έναν τραβηγμένο μεν ευνόητο δε παραλληλισμό ανάμεσα στον πνευματισμό και το σινεμά είναι εξόχως γαργαλιστικό και δίνει στο θεατή food for thought που λένε. Με τα πνεύματα ασχολούνται και τα δύο, έτσι δεν είναι; Γιατί, τι είναι το σινεμά; Μια αποτύπωση ιδεών. Το ζωντάνεμα επί της μεγάλης οθόνης άυλων εννοιών και καταστάσεων! Ακόμα, το γεγονός ότι όλη αυτή η πληθώρα ιδεών έστω ατάκτως ερριμμένων δεν επιτρέπουν σε καμιά περίπτωση στον θεατή να «προβλέψει» τι θα συμβεί στο επόμενο πλάνο! Το λες και θετικό στοιχείο αυτό, μιας που η προβλεψιμότητα είναι πλέον ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου κινηματογράφου.

Τέλος, το γεγονός ότι παίζει η Natalie Portman δεν είναι κακό από άποψη εμπορικότητας, έτσι; Και κάνει και γυμνική εμφάνιση (όσο πιο γυμνική μπορεί να κάνει τέλος πάντων η κοπέλα): αυτή η μπαρουτοκαπνισμένη ηθοποιός, που μέχρι το ρόλο που της χάρισε το Όσκαρ στον «Μαύρο Κύκνο» υποδυόταν μονίμως την ενζενί, εδώ μας δείχνει την... πίσω πλευρά της, η οποία φαίνεται εξίσου λαχταριστή με την μπροστά. Και είναι και καλή στο ρόλο της. Λαμπερή όταν χρειάζεται, στραπατσαρισμένη όταν πρέπει και αρκούντως αμφίσημη. Και η Lily-Rose Depp τα πάει πάρα πολύ καλά, όχι επειδή είναι καμία σπουδαία ηθοποιός (δεν μας έχει πείσει ακόμα για το ταλέντο της) αλλά επειδή το φυζίκ της και η φάτσα της αλλά και η... βαριεστημάρα που φαίνεται να κληρονόμησε από τον πατέρα της είναι ό,τι πρέπει για ρόλο. Λέγονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τη ζωή και το σινεμά, όμορφη ταινία είναι, έχει σκηνές εξαιρετικές (όπως εκείνη του πάρτι στην οποία όλοι οι συνδαιτυμόνες βγαίνουν έξω για να απολαύσουν την - ολοφάνερα ψεύτικη, έτσι; - χιονόπτωση ή εκείνη του φινάλε με τα άστρα) αλλά νιώθεις ότι είναι ανολοκλήρωτη.

Ας είναι: η ταινία έχει υλικό για να φτιαχτούν... 15 άλλες ταινίες! Και καλύτερα ένα φιλόδοξο κάτι από ένα σεμνό τίποτα. Σωστά;