Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Σπάνιες είναι οι φορές που με εξιτάρει η περίπτωση της κινηματογραφικής συνέχειας, γενικώς δεν με πολυνοιάζουν τα σίκουελς, ακόμη κι αν υπόσχονται θεόρατες εκπλήξεις στην εξέλιξη του γνώριμου πετυχημένου ορίτζιναλ. Στην παρούσα περίπτωση του Αζτέκου ετούτου κωμικοτραγικού ρομάντζου με τον πιασάρικο τίτλο Me Estas Matando Susana, παίζει μια εξαίρεση και πολύ θα το ήθελα κάποια στιγμή να απολαύσω το δεύτερο επεισόδιο του, παρότι ούτε για μπλοκμπαστεριά μιλάμε, ούτε για σαρωτικό στα box office τζακ ποτ. Έτσι, απλά, δέκα χρονάκια μετά να ταξιδέψει η ιστορία. Να έχουν φορτωθεί οι πρωταγωνιστές του στόρι με μια δεκαετία παραπάνω γαμήλιας συνύπαρξης, για να καμαρώσω τον μορφονιό μας να αναπολεί πως κάποτε χτυπιόταν κι έκλαιγε στα πατώματα και να κρατά το κεφάλι του από απόγνωση, που του δόθηκε τέτοια ευκαιρία λευτεριάς και την άφησε να πάει περίπατο. Τρεις φορές παραπάνω πλάκα μιλάμε...

Μπερμπάντης, γυναικάς, ξενυχτόβιος, μέθυσος και εννοείται παντελώς ανεύθυνος να σηκώσει το οποιοδήποτε οικογενειακό βάρος, είναι ο Ελίγιο, ηθοποιός στο επάγγελμα, που προτιμά να ξοδεύει το (όποιο) ταλέντο του σε σαπουνόπερες και διαφημιστικά σποτς της φτηνής μεξικάνικης TV, από το να επιχειρήσει το μεγάλο άλμα στο σανίδι ή το εκράν. Και πάντοτε ολομόναχη πίσω στο σπίτι, η όμορφη Σουζάνα, φιλόδοξη συγγραφέας που βλέπει όμως τα όνειρα της να γκρεμίζονται, να τον καρτερεί υπομονετικά να επιστρέψει, συνήθως σε κατάσταση μέθης και αφού έχει ξεθυμάνει το ερωτικό του κέφι, στις αγκάλες των πεταχτών στάρλετς που συναντά στα παρασκήνια των γυρισμάτων.

Ένα πρωινό, όμως, ο Ελίγιο θα ξυπνήσει και στο πλευρό του δεν θα το βρει το ταίρι του. Κι αν αρχικά αυτή η απουσία δεν του κακοφανεί, θεωρώντας την πρόσκαιρη και δικαιολογίσιμη, στο πέρασμα των ημερών θα ανησυχήσει, καθώς η στέρηση της ύπαρξης της στο πλευρό του, θα κάνει την εμφάνιση της. Κι ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα γράμμα, μια ένδειξη ζωής για το που μπορεί να βρίσκεται το έτερον ήμισυ. Εξασκώντας κομματάκι το αστυνομικό του δαιμόνιο, ο παλικαράς θα εντοπίσει επιτέλους τα ίχνη. Και πραγματικά, ακόμη κι αν δεν θέλει με τίποτα να το πιστέψει, το γυναικάκι του την έκανε. Τον εγκατέλειψε στα κρύα του λουτρού κι έφυγε για τόπους ξένους, μακρινούς και χιονισμένους, στην παγωμένη Αιόβα, για να λάβει μέρος σε κορυφαίο σεμινάριο της τέχνης της, όπου ενδεχόμενα θα της δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσει το έργο της...

...άσε που μπορεί και να γνωρίσει κανένα ντερέκι Πολωνέζο, προικισμένο κιόλας, όχι κοντοστούπη ζουμπαδιάρη μισιακό, με καλούς κι ευαίσθητους τρόπους, διανοούμενο με γνώσεις πάνω στον ποιητικό στίχο και όχι αναίσθητο ρεμάλι, άξεστο, που ουδέποτε έχει πει μισό καλό λόγο, ένα σ'αγαπώ βρε αδελφέ για τα μάτια του κόσμου. Μπύρες, βότκες, κολλητοί και αμέτρητα γκομενάκια είναι ο κόσμος όλος του καλοπληρωμένου Ελίγιο, ζωή που η Σουζάνα πλέον δεν την αντέχει, την έχει βαρεθεί, επιθυμεί να την αφήσει πίσω της, να ανοίξει τα φτερά της. Έχει υπολογίσει όμως δίχως την αντίδραση του Λατίνου Μεχικάνου, που έχει πληγεί η τιμή του, έχει ραγίσει η ψυχή του, έχει διαλυθεί η ρουτίνα του, που ουσιαστικά λατρεύει και που δεν θα διστάσει να διανύσει χιλιάδες μίλια για να την ξανακερδίσει. Παίζει τέτοιο ενδεχόμενο ή η πέτρα που έριξε ξωπίσω της η Σούζι (αμερικανιστί γεια!) είναι κατράμι πίσσα?

Οι χωρισμοί συνήθως στο σινεμά, τοποθετούνται στο ράφι των δραματικών φιλμς για να διαλέξει κανείς.  Ε, η παρούσα περίπτωση, που υπογράφει ο πρωτευουσιάνος Δον Roberto Sneider, που πρώτη φορά αντικρίζουμε έργο του στα μέρη μας - από τα τρία συνολικά που έχει σκηνοθετήσει - μάλλον προς το γλαφυρό, σατιρικό, αστείο, θα το έβαζα, γεγονός που έχει να κάνει περισσότερο με τις ίδιες τις αντιδράσεις του παρατημένου σαν την καλαμιά στον κάμπο ανδρός. Κατόπιν του πρώτου ημιώρου της προσαρμογής, που καλά καλά δεν έχουμε αντιληφθεί το ποιόν του και κοζάρουμε την ως τα κρύα τα νερά κοπελούδα, σαν μια μέγαιρα που εγκατέλειψε το παλικάρι, στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως όσες ευκαιρίες και να πάρει ο χαμηλών ορίων φιλοδοξίας ηθοποιός, θα τις πετάξει μονομιάς, για να κάνει τα καπρίτσια του. Έχει πλάκα το πόσο αστεία σπαρταράει στο παρκέ για να πάρει πίσω το κορίτσι, να περάσει το δικό του, ίσαμε ο πρώτος ποδόγυρος να διαβεί και το ερωτικό συναίσθημα του να ολισθήσει ξανά.

Ομολογουμένως ο διασημότερος στην εποχή μας, αλλά και πλέον ευειδής αστέρας από τα νότια του Ρίο Γκράντε, έχοντας σε μια τέτοια, σχεδόν εικοσαετή καριέρα συνεργαστεί με πάντες τους ισπανόφωνους δημιουργούς και σε πολύ πιο σοβαρής δομής φιλμς, εδώ την απόδοση του χαρακτήρα του τρομαγμένου μην απολέσει την σιγουριά του, την παίζει στα δάκτυλα. Ο Gael Garcia Bernal, προτιμότερος φυσικά σε δραματικούς ρόλους, φυσικά και διαθέτει το κωμικό στοιχείο στην φαρέτρα του, αν και ετούτο, εδώ, με την υπερβολή που προβάλλει τον καημό, μάλλον μοιάζει ελαφρώς αταίριαστο με την συνολικότερη ομορφάδα του. Και με την έννοια πως θα μπορούσε να έχει στην αγκάλη του, οποιαδήποτε κουκλίνα. Κι εκεί ακριβώς έρχεται να δέσει το γλυκό, καθώς μπορεί ενδεχόμενα ο χαρακτήρας της βιβλιοφάγας σπουδάστριας να σημαίνει αυτόματα γυαλάκια, απεριποιησιά και περιορισμένη θηλυκότητα, η τριαντατεσσάρων Μαΐων Μαδριλένα Veronica Echegui (που είχε μοιράσει ήδη εγκεφαλικά στο πρόσφατο Lasciati Andare) αντιθέτως είναι μια πραγματική ατομική βόμβα!

Οπότε όχι μονάχα σπαράζεις στον γιάνκικο χιονιά και χοροπηδάς τις μάντρες σαν κατσίκι για να την ματαβρείς και να την κάμεις δική σου και πάλι φουκαρά μου, αλλά της υπόσχεσαι και πίστη αιώνια, χιλιετή, παντοτινή, μην σου λάχει και χαθεί το κελεπούρι. Τώρα αν το θεριό ο Πόλακ, το έπραξε το ανεπανόρθωτο κι έχει μείνει αξέχαστος, άσε, μάζεψε οματιόν και επέστρεψε στα τάκος, έστω με την υπερηφάνεια τσακισμένη. Έχει ο Θεός...