Movies Ltd

Απλουστευτικό Κατηγορώ

του gaRis (@takisgaris)

Η Kathryn Bigelow δεν είναι αμελητέα ποσότης. Τέσσερες όλες-κι-όλες οι υποψήφιες για καλύτερη οσκαρική σκηνοθεσία (Wertmuller, Campion και Sofia Coppola οι έτερες), μόνη ιστορική νικήτρια η ίδια και με καλύτερη ταινία επίσης για το The Hurt locker (2009) απέναντι στον υπερ-κολοσσό Avatar του πρώην της James Cameron. Ακολουθεί η καλύτερή της κατάθεση, το Zero Dark Thirty (2013) για τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Τριτώνει εδωνά η κολεγιά για την μπασμένη στην τρίτη ηλικία Kathy (πάντα καρακουκλάρα, ατενίζοντας τον κόσμο από τα 1,82 σεντιμέτρ) με τον σαραντάρη (και ενίοτε σχέση της, μαγκιά της) Mark Boal στο Detroit. Πενήντα ακριβώς έτη από τον Ιούλιο του 1967, στα βίαια, ηλεκτρισμένα με ρατσιστική βία γεγονότα στο πανδοχείο Αλγέρι, με θύματα τρία νέα μαύρα παλικάρια και τρελό σαπάκιασμα άλλων επτά μαύρων (μεταξύ τους βετεράνος του Βιετνάμ και τραγουδιστής γκρουπ της Motown) και δυο λευκών κοριτσιών. Θύτης η τοπική αστυνομία, με τεχνικές εικονικών εκτελέσεων, χυδαία σεξιστική γλώσσα και πάνω -κάτω κάθε υπέρβαση εξουσίας στο βιβλίο του νόμου.

Πρώτη ταινία παραγωγής της Annapurna της λατρευτής Megan Ellison, μορφής που έχει στηρίξει την καριέρα της Bigelow σε αυτή την τελευταία δημιουργική στροφή. $33Μ μπάτζετ, η ταινία δε βγάζει ως σήμερα τα μισά έξοδα γιατί πάσχει ηθικά. Πρώτιστα γιατί η λευκή πριβιλετζιά των συνδημιουργών χτυπά μονότονα διδακτικίζουσα ενοχή με άσπρο - μαύρο φυλετικής δαιμονοποίησης, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τον κοινωνικοπολιτικό περίγυρο. Όταν στην αρχική σεκάνς περιγράφει σκιτσάροντας τον δρόμο των σκλάβων θυμίζει μάθημα αμερικανικής ιστορίας δημοτικού. Όταν στο τέλος ξοδεύει ένα πεντάλεπτο για να μαζέψει ότι ξεχείλωσε σε μια ωριαία ντοκουντράμα καταγραφή με τετρακάμερο και μαρτυρικά κλόουζαπς, δίνοντας μια ιστορικά ανεξακρίβωτη έκβαση που γκελάρει με το τόρτουρ πόρν που προηγήθηκε. Όταν θέλει να περάσει το μήνυμα πως το Φέργκιουσον στα 2014 δε διαφέρει δράμι από το παρανάλωμα του προ μισού αιώνος Ντιτρόιτ.

Ο Boyega που θάμαξα στο Attack the Block και είδα με χαρά να προβιβάζεται σε σταρ στο The Force Awakens δεν ξεχωρίζει εδώ ως μαύρος σεκιουριτάς που μαζί με μια χούφτα φαντάρους που οπισθοχωρούν απέναντι στα τέρατα της ντόπιας αστυνομίας, θέλουν αλλά κωλώνουν να πάρουν θέση. Αντίθετα τόσο ο μπέιμπι φέις Will Poulter πείθει ως ο αρχικακός διμοιρίτης, όσο και ο ευαίσθητος σόουλ σίνγκερ Algee Smith που διαθέτει μέλλον ερμηνευτικά. Στα τεχνικά δεν υπάρχει η μέθεξη της ζωγράφου Bigelow στη φωτογραφική παλέτα ούτε η σχεδόν αμοραλιστική απεικόνιση, που όμως θριαμβεύει καλλιτεχνικά στο προηγούμενο έργο της. Μοντάζ και σάουντρακ που δονούν, ναι, όμως εύκολη καταφυγή στη βία χωρίς βάθος και κούνημα δαχτύλου που κάνουν την ανώτερη Selma ή το λευκά ενοχικό αλλά με κρύο αίμα Mississipi Burning να διαγράφουν ατυχή τη σύγκριση.

Το Detroit είναι σαφέστατα μια ιστορία που χρειάζεται να ειπωθεί (ίσως επαρκέστερα ως ντοκιμαντέρ) και στη Bigelow ανήκουν τα εύσημα για το εγχείρημα, που κρατά το ενδιαφέρον και εν μέρει δικαιολογημένα θα μανιπουλάρει τον θεατή νέας γενιάς απέναντι σε μια ακόμη μελανή σελίδα αυθαιρεσίας με φυλετικά κριτήρια. Ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όμως είναι τόσο θολό σα τα πρόσωπα και τα ιστορικά δρώμενα που με περισσό πάθος βάζει στο μικροσκόπιο, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 από την Odeon