Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Όσο και να υποστηρίζει ο κάθε γονιός, πως όλα του τα παιδιά τα αγαπάει εξίσου το ίδιο, υπάρχει εκείνη η λεγόμενη αδυναμία, που κάνει την μικρή, την ελάχιστη διαφορά, γέρνοντας την πλάστιγγα της αγάπης υπέρ του ενός. Στην περίπτωση της Marvel, αυτή η αδυναμία εμφανώς αφορά στην περίπτωση του Ανθρώπου Αράχνη και πολύ λογικά θα έλεγα, αφού είναι εκείνος που πρώτος έσυρε επίσημα τον κινηματογραφικό Avengerικό χορό, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο της επιτυχίας στην ερυθρόλευκη φίρμα των κόμικ. Εξίσου λογική και η επιμονή του στούντιο στην ανάπλαση της φιγούρας του, για τρίτη φορά μέσα σε δύο δεκαετίες, μετά από το εισαγωγικό τρίπτυχο πρότζεκτ του Raimi και το Amazing δισέλιδο ριμπούτ του Marc Webb, που αυτή την φορά μας την σερβίρει με έναν τρόπο διαφορετικό, άλλο, φέρελπι μεν, αλλά όχι και τόσο πειστικό, όπως οι προηγούμενοι.

Έχοντας τεθεί κάτω από την αιγίδα του μέντορα του Τόνι Σταρκ, ο 16χρονος πιτσιρικάς Νεοϋορκέζος, Πίτερ Πάρκερ, καλείται να προσαρμοστεί στα καινούργια για εκείνον δεδομένα, που έχουν να κάνουν με τις ειδικές αναρριχητικές ικανότητες που διαθέτει. Και πως φυσικά μπορεί να τις εκμεταλλευτεί για να καταπολεμήσει το κοινό έγκλημα που μαστίζει τους δρόμους της μεγαλούπολης, δράση του που τον έχει καταστήσει σαν ήρωα στα μάτια των συνομηλίκων του. Σε καμία περίπτωση ο ορφανός έφηβος δεν επιθυμεί να αποκαλυφθεί η μυστική ταυτότητα του κρυφού εαυτού του, του Σπάιντερμαν, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο γνωρίζει πολύ κακά πως θα τον μεταβάλλει σε δημοφιλή, από αφανή στην σχολική του συντροφιά.

Πέρα από τις απειλές που εύκολα ή δύσκολα, χάρη στην ταχύτητα και τα όπλα που του παρέχει η made by Iron Man στολή του, καταφέρνει να αποσοβήσει ο Σπάιντυ, στον ορίζοντα διαφαίνεται μια ακόμη μεγαλύτερη, που και ο ίδιος γνωρίζει πως ενδεχόμενα να ξεπερνά τις δυνάμεις του. και που δεν είναι άλλη από την δράση του παρανοϊκού εγκληματία και άριστου γνώστη της τεχνολογίας, Άντριαν Τουμς, που εκτός από το πανίσχυρο ντύμα του φτερωτού ρομπότ που έχει ο ίδιος δημιουργήσει, μαζί με την ομάδα του έχει τελειοποιήσει ένα καταστροφικό υπερόπλο, που έναντι αδράς αμοιβής είναι αποφασισμένος να ρίξει στην μαύρη αγορά.

Τυπικής εξέλιξης και διαδρομής, με όλες τις προηγούμενες υπερηρωικές προτάσεις της Marvel είναι και η παρούσα, που αποτελεί μέρος του τρίτου εν εξελίξει κύματος, που χωρίς πολύ κόπο είναι η αλήθεια, σαρώνει χάρη στην φαντασμαγορία που προσφέρει αφειδώς, τα παγκόσμια box offices. Η νέα εκδοχή του Πίτερ Πάρκερ τον μπάζει ακόμη περισσότερο μέσα στην σχολική ποδιά, μιας και (όπως είδαμε στην πρόσφατη κόντρα Iron Man vs Captain America) είναι πολύ πιο μπόμπιρας από τους προκατόχους του, με την έννοια πως τείνει πιότερο προς την μόστρα του τινέιτζερ, παρά του προενήλικα. Χάρη σε αυτή του την ιδιομορφία, στηρίζεται και η εκπαιδευτικού βατήρα, μα με ρομαντικές προεκτάσεις, υποιστορία του μαθητικού δεκάθλου γνώσεων, που κάνει τον Σπάιντερμαν να σκιρτά για τα λατίνα ματάκια της όμορφης συμμαθήτριας (η νεαρή σταρ Zendaya Coleman δηλαδή) και συμπαίκτριας στην κοινή ομάδα...

...που πέρα από το συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι της πλοκής, φτιάχνει, εκείνη την ώρα που η δράση βαραίνει, λίγο πριν περάσουμε στην τελική και πιο εκρηκτική πράξη του φιλμ, μια εντελώς αναπάντεχη ανατροπή, από εκείνες που δύσκολα ο θεατής θα μπορούσε να προβλέψει. Είναι άλλωστε και η μοναδική στιγμή που μπορεί να δικαιολογηθεί η συνύπαρξη οκτώ (8 παρακαλώ!) σεναριογράφων στην σκριπτική κομπανία του Homecoming, αφού δεν παρέδωσαν δα και στον ντιρέκτορα Jon Watts που ανέλαβε το αναγεννησιακό έργο, κανένα θαύμα εμπνεύσεως.

Το φιλμ κατά κύριο λόγο στηρίζεται πάνω σε δύο άξονες. Ο ένας είναι ο προφανής, τα πανάκριβα ειδικά εφέ, που κόβουν ανάσες, με την σεκάνς που λαμβάνει χώρα στον ποταμό Χάτσον να κρίνεται ως ανθολογική, στην κινηματογραφική ιστορία των διασκευών της Marvel. Πραγματικό επίτευγμα οφθαμαπάτης, με έντονα αγωνιώδεις επεκτάσεις, που εντέλει μας δείχνει και τις περιορισμένες τωρινές δυνατότητες ενός ταλαντούχου, μα ακόμη όχι ολοκληρωμένου super hero, που σταδιακά εξελίσσεται. Η τελική σκηνή, σαν σε κόπια της αντίστοιχης στον δεύτερο Spiderman του 2004, δεν διαθέτει τον ίδιο εντυπωσιασμό, ούτε εκμεταλλεύεται την παρουσία του ενός και μοναδικού Michael Keaton, που εδώ πετάει τα φτερά του Birdman για να φορέσει εκείνα του Vulture, έχοντας φανερά την εμπειρία δεκαετιών στην έκφραση του, από την απόδοση - σε δύο τεύχη μάλιστα - του πουλέν της μισητής αντιπάλου DC Comics, Σκοτεινού Ιππότη.

Γλαφυρά κινούμενος και με έντονο χιούμορ σε κάθε του βήμα, ο καινούργιος Spider Man αναμφίβολα ικανοποιεί τους αμέτρητους φανς της σειράς, έχοντας στο επίκεντρο του σαν δυνατό του χαρτί, τον άριστα δεμένο με τον χαρακτήρα του Tom Holland, που λειτουργεί σαν το δεύτερο σταθερό θεμέλιο στο κτίσιμο της περιπέτειας. Καταπληκτικός ο νεαρός Βρετανός, εντελώς ξέχωρος από τις πολύ πιο σοβαροφανείς περιπτώσεις των Maguire και Garfield, δείχνει πως η Marvel έχει κτυπήσει διάνα με την επιλογή του, για να φορέσει την κοκκινομπλέ ολόσωμη φόρμα του εντόμου. Ραμμένη και κομμένη στα μέτρα του από τα χέρια του αινιγματικού (και πάλι) Rob Downey, που τον έχει υπό την προστασία του, καρτερώντας σαν ανταπόδοση την συμμαχία του, αν και εφόσον συνεχιστεί η φιλμική ρήξη με τον Ασπίδα. Που ο εδώ ήρωας μας, ούτε ζωγραφιστό δεν επιθυμεί να τον βλέπει. Έχουμε δρόμο μπροστά. Ελπίζουμε ενδιαφέροντα εξίσου...