Και μαζί και χώρια
του Dominique Farrugia. Με τους Louise Bourgoin, Gilles Lellouche, Adèle Castillon, Kolia Abiteboul, Marilou Berry, Manu Payet, Julien Boisselier
Παίρνω το καπελάκι μου και...μένω!
του zerVo (@moviesltd) 
Νά' μαστε πάλι εδώ Αντρίκο μου! Που σε είχα αφήσει τις προάλλες? Α, συζητούσαμε για τις σχέσεις των ζευγαριών θυμάμαι ξανά. Πως χωρίζουν τα αντρόγυνα λέγαμε και κλαίγαμε, που μια φορά κι έναν καιρό ξεκινούσαν τις κοινές τους ζωές με χορούς και πανηγύρια, ονείρατα και οράματα χίλια. Κάπου στην πορεία το ρομαντζάκι σπάει - λογικό - η Lacta πλέον τρώγεται από τον ένα, όχι όπως παλιά που η μοιρασιά γινόταν στο χιλιοστό, η παντρειά παίρνει την μόστρα της εταιρικής σύναψης συνεργασίας, οπότε αν κάτι στραβώσει παραπάνω στην πορεία μπαίνει λουκέτο. Όμορφα και πολιτισμένα. Σε συντριπτικό ποσοστό ο ανήρ, ένεκα μαγκιάς, ντομπροσύνης και σερνικού κύρους, αρπάζει οματιόν και βουρ για άλλες παραλίες, ώστε να παραμείνει η κυρά με τα κουτσούβελα κατ οίκον, προς σωστή (λέμε τώρα) διαπαιδαγώγηση των. Μην λησμονούμε όμως πως ευρισκόμαστε εις Γηραιά Ήπειρο που διασχίζει ασθμαίνουσα την οικονομική κρίση. Και τι συμβαίνει όταν δεν παίζει μία, ούτε για γκαρσονιέρα δέκα τετραγωνικών? Sous Le Meme Toit, που μεταφράζεται σωστά ως "Κάτω από την ίδια στέγη"...
Ενδεχόμενα και πολύ να άντεξε τις εξωσυζυγικές ατασθαλίες του, η συνεσταλμένη νοσοκόμα Ντελφίν κι έτσι μετά από δεκαπέντε χρόνια κοινής συμβίωσης, έδωσε τα παπούτσια στο χέρι, στον χωρίς ίχνος συναίσθησης των οικογενειακών ευθυνών, σύζυγό της, Υβάν. Απέτυχε παταγωδώς και το πείραμα της ανοικτής σχέσης, που υπήρξε η τελευταία πιθανότητα να σώσουν την παρτίδα, συνεπώς εκείνος πλέον, πρέπει να αποχωρήσει από το σπίτι, καθώς προστάζει το διαζευκτήριο κι εκείνη να μείνει ολομόναχη, ζωντοχήρα πια, να μεγαλώσει τα δυο ανήλικα παιδιά τους. Περιπλανώμενος σε σπίτια φίλων και γνωστών, μέχρι να βρει που την κεφαλή κλίνη, ο ματαιόδοξος ανήρ, που καιρό τώρα περιμένει να πιάσει την καλή, ως επίδοξος μανατζαραίος φέρελπι ποδοσφαιριστή, μέχρι και στα παγκάκια θα ξενυχτήσει, βρώμικος και ταλαιπωρημένος, χωρίς ευρώ στην τσέπη. Και μέσα στην απελπισία του, ο φουκαράς, θα θυμηθεί πως όλο και κάποιο μερτικό του ανήκει από το διαμέρισμα που ζούσε...
Κι όχι τίποτα μικρό μερίδιο, το ένα πέμπτο, που στην θωριά του άστεγου φαντάζει με ολάκερο παλάτι. Άσε που θα βρεθεί και πάλι κοντά στα παιδιά του, που τα έχει επιθυμήσει, άντε και στην πρώην, που ούτε να την βλέπει, όπως λέει, αλλά, μεταξύ μας, η καρδούλα το ξέρει. Κι αυτή η άπονη, με το που πέσανε οι υπογραφές του χωρισμού, άνοιξε πανιά γι αλλού, σιγά μην καρτερούσε ακόμη τον προκομμένο, οπότε πλέον βρίσκεται υπό το καθεστώς τεράστιας έκπληξης, να τον ανεχτεί υποχρεωτικά και πάλι κάτω από το ίδιο κεραμίδι, υπό περιοριστικούς είναι η αλήθεια γι αυτόν όρους, μα μια φορά, την χαλάστρα στην λευτεριά και την ανεξαρτησία της την πετυχαίνει η απρόσκλητη παρουσία του.
Σε σημείο που αν έκανε πριν μια φορά σαν μωρό παιδί, τώρα η συμπεριφορά του έχει εκτραχυνθεί. Ζήλια το λες? Απόπειρα επαναπροσέγγισης? Όπως και να έχει ο πόλεμος ανάμεσα στον απερίσκεπτο, απίθανα χαλαρό και παλιμπαιδίζοντα Υβάν, που το νιώθει πως το παιχνίδι το χάνει και την χωρίστε με κι ας κλαίω, νοικοκυρά, που τώρα θέλει καλά και σώνει να περάσει το δικό της, Ντελφίν, έχει ξεκινήσει για τα καλά και κανείς δεν φαίνεται ικανός να παίξει ρόλο ειρηνευτικό. Ίσως ούτε τα μικρομέγαλα τέκνα τους, που μοιάζουν με την σκέψη και την συμπεριφορά τους, πολύ πιο ώριμα και αποφασιστικά από τους ίδιους τους, τους γελοιοποιημένους τους γονείς. Κι όσο εξακολουθεί να υφίσταται διαρκές ξεκατίνιασμα / ξεμπρόστιασμα / ξεπουπούλιασμα των πρώην, άλλο τόσο σου δίνεται η υποψία στο πίσω μέρος του μυαλού, πως για όλα ευθύνεται ο έρως που ξαναζεσταίνεται. Ή μήπως όχι?
Κακά τα ψέματα. Όλα όσα φαιδρά, γλαφυρά και σε πολλά σημεία απαραδέκτως υπερβολικά αφηγείται στην τιγκάτη στο φλασμπάκ πέρα δώθε εξιστόρηση του το κομεντάκι, τα έχουμε ματαδεί, πάρα πολύ πρόσφατα και σε πολύ πιο μελετημένη κινηματογραφική φόρμα. Στην πραγματικότητα το πόνημα του μεσιέ Dominique Farrugia - στενός κομπανιέρος του Alain Chabat στις "ξέφρενες" φάρσες που εκείνος σκάρωνε προ καιρού - ορίζει το εναλλακτικά κωμικό φλιπ σάιντ του διαζευκτικού δράματος L'Economie Du Couple του Lafosse, μιας και μοιάζει σχεδόν δοσμένο καρέ καρέ σε μια πιο αστεία βερσιόν του. Σύμφωνοι, δεν φτάνει σε επίπεδα πάτου, όπως στην περίπτωση του δίπτυχου Papa Ou Maman (που σημειωτέον συνέτριψε το παρόν στον μποξόφι) αλλά δεν πετυχαίνει και να γίνει κάτι περισσότερο από ένα πενιχρό άλμπουμ σκόρπιας αλληλουχίας σεκάνς. Που ακόμη κι αν παρατραβηγμένα σε πείσουν να χαμογελάσεις (το πολύ), από την άλλη μπαίνεις στο τριπάκι και το σκέφτεσαι διπλά, υπολογίζοντας στην σοβαρή πλευρά της σκέψης σου, τον κατακερματισμό των φαμιλιάρικων αξιών της αστικής σοσιετέ, όπως τον έχει επιφέρει η ριμάδα η κρίση. Εκμηδενισμός των φιλοδοξιών, γκρέμισμα των προσδοκιών, ξέσπασμα πάνω στον άνθρωπο που ορκίστηκες να ορίσει κάποτε, το άλλο σου μισό. Στοίβα οι αιτήσεις διαζυγίου...
Αν και εκ πρώτης όψης δεν το περίμενα, εντούτοις υπάρχει στην ατμόσφαιρα διάχυτη η (εχθρική) χημεία, ανάμεσα στους δυο αστέρες της παράστασης. Δίνοντας προτεραιότητα στις Κυρίες, πρέπει να ομολογήσω πως η Louise Bourgoin, μου είχε δώσει στο ερμηνευτικό της τύπου Adele Blanc Sec παρελθόν, την εντύπωση πως θα κινηθεί σε λαμπερότερα μονοπάτια, από το να φορέσει τόσο σύντομα το ρούχο της βασανισμένης από την ρουτίνα σαραντάρας. Απίστευτα όμορφη και σέξι, όποτε αφήνει κατά μέρος την ταυτότητα της οικοκυράς και σουλουπώνεται - το γνωστό συζυγικό μισμάτς δηλαδή - η Μπριτόνη, εξαρχής κερδίζει την, φθίνουσας πορείας, συμπάθεια του θεατή, κυρίως προβληματίζοντας τον, με το πως μπορεί κανείς άντρας, να απατήσει ετούτη την σκουρόλαγνη ματιά. Απάντηση που δεν παίρνουμε ποτέ από τον καθισμένο στην απέναντι γωνιά του ρινγκ, Gilles Lellouche, στην νηοστή του εμφάνιση αξούριστο, τεχνηέντως ατημέλητο και όχι συνηθισμένα καρικατουρίστικα κωμικό. Η πλάκα δεν είναι το φόρτε του κι αυτό είναι προφανές από το πρώτο λεπτό. Σε αντίθεση με τα νεο νουάρ φλικ στόρις, που έχει ολόσωστα τυποποιηθεί, ως εκ των κορυφαίων φραντσέζων στο genre στις ημέρες μας.
Οπότε Ανδρέα μου, γυρίζοντας στα ίδια και τα ίδια, δεν γίναμε τίποτα σοφότεροι παρακολουθώντας το Και Μαζί και Χώρια, ακόμα κι αν βαδίζουμε ολοταχώς για τα 21 έτη έγγαμου βίου και μάλλον οι σκόπελοι που θα μας έφταναν σε τέτοιες προβληματικές συνθήκες, έχουν παρακαμφθεί. Συνεπώς στο ξέσκεπο, κογιονάρουμε όσους τράκαραν στους βράχους και βαρέσαν διάλυση? Ε, δραματικό είναι εκ φύσης το θέμα βρε παιδιά. Δεν γίνεται να το πάρει κανείς εύκολα ως ανέκδοτο...
Κι όχι τίποτα μικρό μερίδιο, το ένα πέμπτο, που στην θωριά του άστεγου φαντάζει με ολάκερο παλάτι. Άσε που θα βρεθεί και πάλι κοντά στα παιδιά του, που τα έχει επιθυμήσει, άντε και στην πρώην, που ούτε να την βλέπει, όπως λέει, αλλά, μεταξύ μας, η καρδούλα το ξέρει. Κι αυτή η άπονη, με το που πέσανε οι υπογραφές του χωρισμού, άνοιξε πανιά γι αλλού, σιγά μην καρτερούσε ακόμη τον προκομμένο, οπότε πλέον βρίσκεται υπό το καθεστώς τεράστιας έκπληξης, να τον ανεχτεί υποχρεωτικά και πάλι κάτω από το ίδιο κεραμίδι, υπό περιοριστικούς είναι η αλήθεια γι αυτόν όρους, μα μια φορά, την χαλάστρα στην λευτεριά και την ανεξαρτησία της την πετυχαίνει η απρόσκλητη παρουσία του.
Σε σημείο που αν έκανε πριν μια φορά σαν μωρό παιδί, τώρα η συμπεριφορά του έχει εκτραχυνθεί. Ζήλια το λες? Απόπειρα επαναπροσέγγισης? Όπως και να έχει ο πόλεμος ανάμεσα στον απερίσκεπτο, απίθανα χαλαρό και παλιμπαιδίζοντα Υβάν, που το νιώθει πως το παιχνίδι το χάνει και την χωρίστε με κι ας κλαίω, νοικοκυρά, που τώρα θέλει καλά και σώνει να περάσει το δικό της, Ντελφίν, έχει ξεκινήσει για τα καλά και κανείς δεν φαίνεται ικανός να παίξει ρόλο ειρηνευτικό. Ίσως ούτε τα μικρομέγαλα τέκνα τους, που μοιάζουν με την σκέψη και την συμπεριφορά τους, πολύ πιο ώριμα και αποφασιστικά από τους ίδιους τους, τους γελοιοποιημένους τους γονείς. Κι όσο εξακολουθεί να υφίσταται διαρκές ξεκατίνιασμα / ξεμπρόστιασμα / ξεπουπούλιασμα των πρώην, άλλο τόσο σου δίνεται η υποψία στο πίσω μέρος του μυαλού, πως για όλα ευθύνεται ο έρως που ξαναζεσταίνεται. Ή μήπως όχι?
Κακά τα ψέματα. Όλα όσα φαιδρά, γλαφυρά και σε πολλά σημεία απαραδέκτως υπερβολικά αφηγείται στην τιγκάτη στο φλασμπάκ πέρα δώθε εξιστόρηση του το κομεντάκι, τα έχουμε ματαδεί, πάρα πολύ πρόσφατα και σε πολύ πιο μελετημένη κινηματογραφική φόρμα. Στην πραγματικότητα το πόνημα του μεσιέ Dominique Farrugia - στενός κομπανιέρος του Alain Chabat στις "ξέφρενες" φάρσες που εκείνος σκάρωνε προ καιρού - ορίζει το εναλλακτικά κωμικό φλιπ σάιντ του διαζευκτικού δράματος L'Economie Du Couple του Lafosse, μιας και μοιάζει σχεδόν δοσμένο καρέ καρέ σε μια πιο αστεία βερσιόν του. Σύμφωνοι, δεν φτάνει σε επίπεδα πάτου, όπως στην περίπτωση του δίπτυχου Papa Ou Maman (που σημειωτέον συνέτριψε το παρόν στον μποξόφι) αλλά δεν πετυχαίνει και να γίνει κάτι περισσότερο από ένα πενιχρό άλμπουμ σκόρπιας αλληλουχίας σεκάνς. Που ακόμη κι αν παρατραβηγμένα σε πείσουν να χαμογελάσεις (το πολύ), από την άλλη μπαίνεις στο τριπάκι και το σκέφτεσαι διπλά, υπολογίζοντας στην σοβαρή πλευρά της σκέψης σου, τον κατακερματισμό των φαμιλιάρικων αξιών της αστικής σοσιετέ, όπως τον έχει επιφέρει η ριμάδα η κρίση. Εκμηδενισμός των φιλοδοξιών, γκρέμισμα των προσδοκιών, ξέσπασμα πάνω στον άνθρωπο που ορκίστηκες να ορίσει κάποτε, το άλλο σου μισό. Στοίβα οι αιτήσεις διαζυγίου...
Αν και εκ πρώτης όψης δεν το περίμενα, εντούτοις υπάρχει στην ατμόσφαιρα διάχυτη η (εχθρική) χημεία, ανάμεσα στους δυο αστέρες της παράστασης. Δίνοντας προτεραιότητα στις Κυρίες, πρέπει να ομολογήσω πως η Louise Bourgoin, μου είχε δώσει στο ερμηνευτικό της τύπου Adele Blanc Sec παρελθόν, την εντύπωση πως θα κινηθεί σε λαμπερότερα μονοπάτια, από το να φορέσει τόσο σύντομα το ρούχο της βασανισμένης από την ρουτίνα σαραντάρας. Απίστευτα όμορφη και σέξι, όποτε αφήνει κατά μέρος την ταυτότητα της οικοκυράς και σουλουπώνεται - το γνωστό συζυγικό μισμάτς δηλαδή - η Μπριτόνη, εξαρχής κερδίζει την, φθίνουσας πορείας, συμπάθεια του θεατή, κυρίως προβληματίζοντας τον, με το πως μπορεί κανείς άντρας, να απατήσει ετούτη την σκουρόλαγνη ματιά. Απάντηση που δεν παίρνουμε ποτέ από τον καθισμένο στην απέναντι γωνιά του ρινγκ, Gilles Lellouche, στην νηοστή του εμφάνιση αξούριστο, τεχνηέντως ατημέλητο και όχι συνηθισμένα καρικατουρίστικα κωμικό. Η πλάκα δεν είναι το φόρτε του κι αυτό είναι προφανές από το πρώτο λεπτό. Σε αντίθεση με τα νεο νουάρ φλικ στόρις, που έχει ολόσωστα τυποποιηθεί, ως εκ των κορυφαίων φραντσέζων στο genre στις ημέρες μας.
Οπότε Ανδρέα μου, γυρίζοντας στα ίδια και τα ίδια, δεν γίναμε τίποτα σοφότεροι παρακολουθώντας το Και Μαζί και Χώρια, ακόμα κι αν βαδίζουμε ολοταχώς για τα 21 έτη έγγαμου βίου και μάλλον οι σκόπελοι που θα μας έφταναν σε τέτοιες προβληματικές συνθήκες, έχουν παρακαμφθεί. Συνεπώς στο ξέσκεπο, κογιονάρουμε όσους τράκαραν στους βράχους και βαρέσαν διάλυση? Ε, δραματικό είναι εκ φύσης το θέμα βρε παιδιά. Δεν γίνεται να το πάρει κανείς εύκολα ως ανέκδοτο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική