Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Επί χάρτου τα πάντα εύκολα μοιάζουν, αν κάνεις την απόπειρα να κοπιάρεις κάτιτίς πετυχημένο. Έλα μωρέ τώρα, για παράδειγμα, με τους Fast And Furious που έχουν το μονοπώλιο, σιγά τα αυγά. Θα βρούμε εκεί πέρα πέντε - έξι λαμπερές κούρσες, για να κάνουμε το μπούγιο μας, ένα δυο ζευγαράκια χωστών πρωταγωνιστών, φατσούλες φρέσκες και ομορφονιές, θα πετάξουμε και μια ντουζίνα πυροβολισμούς και εκρήξεις και πανέτοιμο το ταινιάκι προς τέρψη των φίλων του βολάν. Δεν είναι ακριβώς έτσι, ποτέ δεν ήταν. Ακόμη και το αντίγραφο απαιτεί τέχνη για να το καταφέρεις, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν καταφέρνεις στο φινάλε μια ανεκτή κόπια, μα ένα ανιαρό, σαχλό και εντέλει περιττό κακέκτυπο...

41 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ ακόμη και για τα δεδομένα των Sothebys, κόστισε στον φανατικό συλλέκτη αντικών, Τζάκομο Μοριέ, η αγορά μέσω δημοπρασίας, της συλλεκτικότατης και σπάνιας Bugatti του 37'. Οπότε ποια μεγαλύτερη πρόκληση για τα ετεροθαλή αδέλφια Άντριου και Γκάρετ Φόστερ, για να την αναζητήσουν στο ταξίδεμα της στην Γαλλία και να την ξαφρίσουν μέσα από την νταλίκα που την μεταφέρει με ασφάλεια. Το επίτευγμα τους θα εξοργίσει τον πανίσχυρο και ζάπλουτο κολέκτορα, θα γεννήσει στο μυαλό του όμως και μια ευφάνταστη ιδέα. Αφού τους εντοπίσει, τους τσακώσει και τους οδηγήσει στο μπουντρούμι της έπαυλης του, να μην τους τιμωρήσει σκοτώνοντας τους, αλλά να απαιτήσει να κλέψουν για χάρη του, από τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του, Μαξ Κλεμπ, την πολυπόθητη Ferrari 250 GTO του 62' που αποτελεί το κόσμημα της δικής του, επίσης σπουδαίας συλλογής.

Και για να πετύχουν το τζακ ποτ τα δύο παλικάρια, έχουν στην διάθεση τους μόλις μια εβδομάδα. Σχέδιο απίθανο είναι η αλήθεια, μιας και ο κάτοχος του κατακόκκινου σίφουνα, συντροφιά με καμιά δεκαριά ακόμη ομόσταυλες καλογυαλισμένες Μιλανέζες, έχει φροντίσει για την ασφαλή φύλαξη τους, σε ένα απροσπέλαστο γκαράζ, στο υπόγειο της θεόρατης βίλας του. Την ώρα που οι αστυνομικές αρχές της Μασαλίας θα πληροφορηθούν για τις ύποπτες κινήσεις των λωποδυτών και θα βρεθούν στον δρόμο τους, οι υπό αυστηρή μαφιόζικη επιτήρηση μπράδερς Φόστερ, παρέα με τις χρήσιμες για το επάγγελμα που διάλεξαν κουκλίνες τους, πρέπει να ενεργήσουν έξυπνα και δυναμικά, ώστε μα φέρουν εις πέρας το πλάνο τους.

Ποιο πλάνο δηλαδή, που από το μέσον της χρονικής εξέλιξης και μετά, οι εναλλαγές της πλοκής έχουν δημιουργήσει τέτοιο μπέρδεμα, που δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς στοχεύει να ληστέψει η ετερόκλητη φράξια των καλών, στην περίπτωση μας, κακοποιών. Κι αυτό διότι παίζει τακίμι με τον στόχο τους, προδοσία με τον υπερόπτη εντολέα τους και εντέλει ανατροπή δεδομένων, με αλλουνού γεμάτο πάρκινγκ να γίνεται βορά στις ορέξεις τους. Αλαλούμ, πολύχρωμο και ταχύτατο βέβαια, που παίζει διαρκώς στο ηλιόλουστο φόντο της Κυανής Ακτής, στα ίδια πάνω κάτω μονοπάτια που μια φορά κι έναν καιρό έδρασε στα πρώτα του βήματα ο Transporter...

Η αναφορά στην σίριαλ επιτυχία με τον Statham δεν είναι τυχαία, μιας και πίσω από την παραγωγή, κρύβεται επίσης η δαιμόνια Europa Corp του πανταχού παρόντα Besson, που εδώ τοποθετεί στην έδρα το πρωτοπαλίκαρο του Pierre Morel, να έχει το γενικό πρόσταγμα. Ο ντιρέκτορας του Taken, φυσικά δεν χαλάει το ονοματάκι του, βάζοντας υπογραφή στο όλον, αυτή την τζιφράρει κάποιος Antonio Negret, με πρότερη εμπειρία από το πανομοιότυπης θεματικής Transit. Τόσο όμως η έλλειψη δημιουργικής έμπνευσης, όσο και παράδων μπάτζετ, είναι παραπάνω από πασιφανής, στις ελάχιστες στιγμές δράσης - την εισαγωγική δηλαδή, που η αντίκα κλέβεται σχεδόν μόνη της από το καμιόνι και την τελική στις ανηφοριές της Μαρσίλιας, όπου πέραν των αναλώσιμων καινούργιων super cars, τα παλαιότερα αντικέ δεν παθαίνουν ούτε γρατσουνιά - λογικό, αφού κάτι τέτοιο θα επιβάρυνε τον προϋπολογισμό με μια περιουσία.

Ενδιαμέσως το wanabe κάτι μεταξύ Γρήγοροι και Θανάσιμοι και Italian Job, φροντίζει να διανθίσει την ύπαρξη του, πέρα των υπερβολικών τουίστς, με ρομαντική διάθεση, καθώς τα παλικάρια κτίζουν δεσμούς με τις κοπελούδες και μαζί την σπείρα δράσης ενόψει του κόλπο γκρόσο. Τετράδα ερμηνευτική, γοητευτικούλα είναι η αλήθεια, καθώς στην ηγεσία της βρίσκεται ο υιός Clint, Scott Eastwood, λιγομίλητος και με εκφράσεις παρμένες από τον μπαμπά, ώστε να κερδίζει την καρδιά του Κουμπάνου κορίτσαρου Ana De Armas και ο πιότερο funny partner Freddie Thorp, που στην πορεία κάνει την καρδούλα της κατάξανθης βόμβας Gaia Weiss να σκιρτά. Κουαρτέτο που στοχεύει να πιάσει κότσο τον διασημότερο των εξ Αρμενίας ηθοποιών, Simon Abkarian, ο οποίος ανάμεσα στους σοβαρούς ρόλους που έχει υποδυθεί, επιτυγχάνει κι ετούτη την αρπαχτή.

Αρπαχτή... Δεν είναι όμορφη λέξη και δεν αξίζει τελικά στο Overdrive, που κρίνω πως έχει αξιοπρεπείς φιλοδοξίες, αλλά για τους προαναφερόμενους λόγους, δεν πετυχαίνει καν να τους πλησιάσει. Σενάριο ανακατωσούρας, σκηνοθεσία περιορισμένης ευθύνης, ψιλό ρούκις στην διανομή, ε, λογικό κι επόμενο να χάνεται το τόπι. Για να το δικαιολογήσω πάντως το κόπι πάστε, να μην λησμονούμε πως ακόμη και οι Fasts, μέχρι να βρουν την λεωφόρο τους, είχαν περάσει από ουκ ολίγους κακοτράχαλους χωματόδρομους...