Έρωτες & φιλίες
του Whit Stillman. Mε τους Kate Beckinsale, Xavier Samuel, Morfydd Clark, Chloe Sevigny, Emma Greenwell, Tom Bennett, James Fleet, Jemma Redgrave, Justin Edwards, Jenn Murray, Stephen Fry
Και Λαίδη και Αλήτισσα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Υπάρχουν και τέτοιες κινηματογραφικές μεταφορές
Μου αρέσει στα «προκαταρκτικά» των κειμένων για κάθε νέα ταινία που βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας να αναφέρω λίγα πράγματα για τον σκηνοθέτη της. Μ' αυτόν τον τρόπο (θεωρώ πως) ξεφεύγω από την αμηχανία της έναρξης και κάνω ένα μπάσιμο, που για κάποιους σινεφίλ, είναι χρήσιμο. Τώρα, πολλές φορές ο σκηνοθέτης παρουσιάζεται ως «ιδιαίτερος». Ε, μια χαρά ταιριάζει ο χαρακτηρισμός για τον Whit Stillman. Ο 65χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης δεν έχει κάνει ποτέ μεγάλη εμπορική επιτυχία και κινείται πάντα στις παρυφές του Χόλιγουντ – ας του αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ποτέ δεν εντάχθηκε σ' αυτό, άρα είναι ανεξάρτητος δημιουργός. Τούτη εδώ είναι μόλις η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του σε 26 χρόνια καριέρας! Προσωπικά, ξεχωρίζω ως καλύτερη ταινία του το «Οι τελευταίες μέρες της ντίσκο» (The Last Days of Disco, 1998), όπου, όλως τυχαίως (;) και πάλι συμπρωταγωνιστούσαν οι Kate Beckinsale και Chloë Sevigny, με την Αμερικανίδα Sevigny να έχει μεγαλύτερο ρόλο εκεί από τη Βρετανίδα Beckinsale. Και μια μικρή επισήμανση: ο Stillman έχει γυρίσει ταινία με τίτλο «Barcelona» το 1994! Τρομοκράτης κι αυτός!
Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα «Λαίδη Σούζαν» της Jane Austen, το οποίο είχε γραφτεί σε μορφή επιστολών στα μέσα του 1790, αλλά δημοσιεύτηκε από τον ανιψιό της, Τζέιμς Έντουαρντ Όστεν-Λι, το 1871. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν μέσα σε 26 ημέρες. Η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στα τέλη Ιανουαρίου του 2016, στο φεστιβάλ του Σάντανς. Το μπάτζετ της ταινίας ήταν γύρω στα 3 εκατομμύρια δολάρια και οι εισπράξεις της στις ΗΠΑ ξεπέρασαν τα 14 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας την ταινία, την πιο εμπορική του Whit Stillman.
Η υπόθεση: Η πανέμορφη νεαρή (σχετικά) χήρα Λαίδη Σούζαν Βέρνον εγκαθίσταται προσωρινά στην έπαυλη των πεθερικών της, μέχρι να καταλαγιάσουν οι φήμες που κυκλοφορούν στους αριστοκρατικούς κύκλους, σχετικά με τις ερωτικές της περιπέτειες. Όσο βρίσκεται εκεί, είναι αποφασισμένη να εξασφαλίσει σύζυγο, τόσο για την ίδια, όσο και για την κόρη της Φρειδερίκη. Η τελευταία, αν και βρίσκεται σε ηλικία γάμου, αντιμετωπίζει απρόθυμα τα σχέδια της μητέρας της. Η Λαίδη Σούζαν όμως, συνεχίζει ακάθεκτη, προσελκύοντας ταυτόχρονα την προσοχή του όμορφου και νεαρού Ρέτζιναλντ Ντε Κόρσι (αδελφού της συννυφάδας της), του πλούσιου αλλά ανόητου Σερ Τζέιμς Μάρτιν και του εξωφρενικά γοητευτικού, αλλά παντρεμένου Λόρδου Μάνγουερικ. Η καρδιά της ανήκει στον Μάνγουερικ, στόχος για την ίδια είναι να αποκατασταθεί νυμφευόμενη τον Ντε Κόρσι και τα σχέδιά της για τη Φρειδερίκη περιλαμβάνουν γάμο με τον Μάρτιν. Όμως, σύντομα, η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχό της, περιπλέκοντας τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;
Η άποψή μας: Από καιρού εις καιρόν βρίσκω τον εαυτό μου σε πλήρη... δυσαρμονία με τους συναδέλφους μου, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, σ' ότι αφορά την «ανάγνωση» κάποιας ταινίας. Δεν το κάνω επίτηδες, για να ξεχωρίσω κι άλλα κομπλεξικά – απλά συμβαίνει. Άλλοτε μου αρέσει πολύ ταινία που παίρνει ασόδυα στα περίφημα αστεράκια κι άλλοτε δεν μπορώ να καταλάβω πως άρεσε στους πιο πολλούς κάποια ταινία, που την είδα, πέρασε και δεν ακούμπησε! Στη δεύτερη περίπτωση μπορούμε χαλαρά να κατατάξουμε τούτη την ταινία του Whit Stillman! Αν ρίξετε μια ματιά στο Rotten Tomatoes θα δυσκολευτείτε να βρείτε αρνητική κριτική για την ταινία. Κι εδώ, η εγχώρια κριτική, απ' όσο μπόρεσα να διαβάσω, την εκθειάζει! Εντάξει, την εκθειάζει και μένει στα τρία αστεράκια (στα πέντε) το ανώτερο, αλλά πάλι, βρίσκει πράγματα στην ταινία που προσωπικά και δεν τα αντιλήφθηκα και δεν τα γούσταρα.
Αν εν έτει 2017 αποθεώνουμε (;) μια ταινία εποχής, όπου η βασική πρωταγωνίστρια μηχανορραφεί ωσάν την... Βασιλειάδου για να παντρευτεί κάποιον με λεφτά τόσο η ίδια όσο και η κόρη της, και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε. Είναι φεμινιστικό όλο αυτό; Δεν νομίζω. Είναι προχώ; Χμ, εντάξει, η ελαφριά αποστασιοποίηση στον τρόπο εκφοράς του λόγου δίνει μια εσάνς μοντερνιάς στο όλο σκηνικό. Και κάθε είσοδος νέας σκηνής, με την χαρακτηριστική (εκνευριστική για μένα) μουσική υπόκρουση, με παρέπεμπε σε κατάσταση αναμονής για να δω κάτι που θα έφτιαχνε ο παλιός, καλός Greenaway. Αλλά φευ. Οι άντρες είναι τα βλαμμένα της υπόθεσης (με αποκορύφωμα τον Σερ Τζέιμς Μάρτιν, που όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της βλακείας του, δεν το κλείνει και το ρημάδι – ακούς εκεί, 12 εντολές!!!) και εννοείται πως λειτουργούν ως υποχείρια όλων των γυναικών κι όχι μόνο της πανούργας Λαίδης Σούζαν.
Τα... κοστούμια είναι φανταχτερά (ένα κόκκινο που φοράει η Beckinsale είναι μούρλια), υπάρχει μια ελαφράδα στην ατμόσφαιρα, οι επεξηγηματικοί τίτλοι, ιδίως στην αρχή, είναι έξυπνη ιδέα (άλλο που περισσότερο μπερδεύουν με τις πολλές πληροφορίες, παρά βοηθούν τον θεατή) αλλά ως εκεί. Μην τρελαθούμε κιόλας. Αλλά να μην χαλάσουμε και τις... φιλίες μας, έτσι; Για τους έρωτες, περιμένετε στο ακουστικό σας...
Η υπόθεση: Η πανέμορφη νεαρή (σχετικά) χήρα Λαίδη Σούζαν Βέρνον εγκαθίσταται προσωρινά στην έπαυλη των πεθερικών της, μέχρι να καταλαγιάσουν οι φήμες που κυκλοφορούν στους αριστοκρατικούς κύκλους, σχετικά με τις ερωτικές της περιπέτειες. Όσο βρίσκεται εκεί, είναι αποφασισμένη να εξασφαλίσει σύζυγο, τόσο για την ίδια, όσο και για την κόρη της Φρειδερίκη. Η τελευταία, αν και βρίσκεται σε ηλικία γάμου, αντιμετωπίζει απρόθυμα τα σχέδια της μητέρας της. Η Λαίδη Σούζαν όμως, συνεχίζει ακάθεκτη, προσελκύοντας ταυτόχρονα την προσοχή του όμορφου και νεαρού Ρέτζιναλντ Ντε Κόρσι (αδελφού της συννυφάδας της), του πλούσιου αλλά ανόητου Σερ Τζέιμς Μάρτιν και του εξωφρενικά γοητευτικού, αλλά παντρεμένου Λόρδου Μάνγουερικ. Η καρδιά της ανήκει στον Μάνγουερικ, στόχος για την ίδια είναι να αποκατασταθεί νυμφευόμενη τον Ντε Κόρσι και τα σχέδιά της για τη Φρειδερίκη περιλαμβάνουν γάμο με τον Μάρτιν. Όμως, σύντομα, η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχό της, περιπλέκοντας τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;
Η άποψή μας: Από καιρού εις καιρόν βρίσκω τον εαυτό μου σε πλήρη... δυσαρμονία με τους συναδέλφους μου, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, σ' ότι αφορά την «ανάγνωση» κάποιας ταινίας. Δεν το κάνω επίτηδες, για να ξεχωρίσω κι άλλα κομπλεξικά – απλά συμβαίνει. Άλλοτε μου αρέσει πολύ ταινία που παίρνει ασόδυα στα περίφημα αστεράκια κι άλλοτε δεν μπορώ να καταλάβω πως άρεσε στους πιο πολλούς κάποια ταινία, που την είδα, πέρασε και δεν ακούμπησε! Στη δεύτερη περίπτωση μπορούμε χαλαρά να κατατάξουμε τούτη την ταινία του Whit Stillman! Αν ρίξετε μια ματιά στο Rotten Tomatoes θα δυσκολευτείτε να βρείτε αρνητική κριτική για την ταινία. Κι εδώ, η εγχώρια κριτική, απ' όσο μπόρεσα να διαβάσω, την εκθειάζει! Εντάξει, την εκθειάζει και μένει στα τρία αστεράκια (στα πέντε) το ανώτερο, αλλά πάλι, βρίσκει πράγματα στην ταινία που προσωπικά και δεν τα αντιλήφθηκα και δεν τα γούσταρα.
Αν εν έτει 2017 αποθεώνουμε (;) μια ταινία εποχής, όπου η βασική πρωταγωνίστρια μηχανορραφεί ωσάν την... Βασιλειάδου για να παντρευτεί κάποιον με λεφτά τόσο η ίδια όσο και η κόρη της, και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε. Είναι φεμινιστικό όλο αυτό; Δεν νομίζω. Είναι προχώ; Χμ, εντάξει, η ελαφριά αποστασιοποίηση στον τρόπο εκφοράς του λόγου δίνει μια εσάνς μοντερνιάς στο όλο σκηνικό. Και κάθε είσοδος νέας σκηνής, με την χαρακτηριστική (εκνευριστική για μένα) μουσική υπόκρουση, με παρέπεμπε σε κατάσταση αναμονής για να δω κάτι που θα έφτιαχνε ο παλιός, καλός Greenaway. Αλλά φευ. Οι άντρες είναι τα βλαμμένα της υπόθεσης (με αποκορύφωμα τον Σερ Τζέιμς Μάρτιν, που όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της βλακείας του, δεν το κλείνει και το ρημάδι – ακούς εκεί, 12 εντολές!!!) και εννοείται πως λειτουργούν ως υποχείρια όλων των γυναικών κι όχι μόνο της πανούργας Λαίδης Σούζαν.
Τα... κοστούμια είναι φανταχτερά (ένα κόκκινο που φοράει η Beckinsale είναι μούρλια), υπάρχει μια ελαφράδα στην ατμόσφαιρα, οι επεξηγηματικοί τίτλοι, ιδίως στην αρχή, είναι έξυπνη ιδέα (άλλο που περισσότερο μπερδεύουν με τις πολλές πληροφορίες, παρά βοηθούν τον θεατή) αλλά ως εκεί. Μην τρελαθούμε κιόλας. Αλλά να μην χαλάσουμε και τις... φιλίες μας, έτσι; Για τους έρωτες, περιμένετε στο ακουστικό σας...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2017 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική