Ο πιλότος
του Sebastián Borensztein. Mε τους Ricardo Darín, Oscar Martínez, Inma Cuesta
Πόσο δύσκολο είναι να ορθώσεις το ανάστημά σου και να αντισταθείς;
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ιπτάμενος και τζέντλεμαν!
Ο 54χρονος Sebastián Borensztein σπούδασε επιστήμες επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Ελ Σαλβαδόρ. Εγραψε και σκηνοθέτησε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ άλλων τα «El Garante» (1997) και «Tiempofinal» (2000-2002) - και οι δύο σειρές ήταν υποψήφιες για βραβείο Emmy. Η ταινία του «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό» (Un cuento chino, 2011) έγινε τεράστια επιτυχία στην Αργεντινή με περισσότερους από 1 εκατομμύριο θεατές, ενώ είχε διανομή και στη χώρα μας. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Κοινού και το ειδικό βραβείο Rainer Werner Fassbinder στο 60ο Φεστιβάλ της Χαϊδελβέργης.
«Ο πιλότος» είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Borensztein. Πριν από το «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό» είχε γυρίσει άλλες δύο ταινίες και συγκεκριμένα: «La suerte está echada» (2005) και «Sin memoria» (2010). Στο Koblic συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον φοβερό και τρομερό Ricardo Darín, μετά την εξαιρετική «Αγελάδα...». Η ταινία του (ισπανο-αργεντίνικη συμπαραγωγή) στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Μάλαγα τιμήθηκε με δύο βραβεία: β' ανδρικού ρόλου για τον Oscar Martínez και φωτογραφίας για την σπουδαία δουλειά του Rodrigo Pulpeiro.
Η υπόθεση: 1977, Αργεντινή. Η στρατιωτική δικτατορία αποφασίζει να εκτελέσει πολιτικούς κρατουμένους ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από πολεμικά αεροσκάφη. Ο Τόμας Κόμπλικ είναι πιλότος σε μία από τις πτήσεις. Όταν συνειδητοποιήσει τη μοίρα των επιβατών του, θα βρεθεί σε ένα από τα πια πιο αγωνιώδη σταυροδρόμια της ζωής του... Καθώς η δικτατορία απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε σπιθαμή της χώρας, ο Κόμπλικ αποφασίζει να λιποτακτήσει και προσπαθεί να κρυφτεί. Βρίσκει καταφύγιο σε έναν παλιό φίλο του, κάπου στην απέραντη πάμπα της Αργεντινής. Θα εργαστεί για εκείνον ως πιλότος ψεκαστικού αεροπλάνου.
Η παρουσία του, όμως, στη μικρή κοινότητα της περιοχής δεν θα περάσει απαρατήρητη. Ο τοπικός αστυνομικός διευθυντής Βελάρντε θα προσπαθήσει να μάθει περισσότερα για τον Κόμπλικ. Αλλά και η όμορφη και εγκλωβισμένη Νάνσι θα βρει σε αυτόν τον έρωτα και μια πιθανότητα διαφυγής από τη μίζερη και σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνει. Και ο Κόμπλικ θα πρέπει να αποφασίσει: θα συνεχίσει να κρύβεται; Ή θα πάρει την κατάσταση των πραγμάτων στα χέρια του;
Η άποψή μας: Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Αργεντινή, η βία προέρχεται από την Αριστερά, αν πιστέψουμε στα λεγόμενα του Κυριάκου Μητσοτάκη! Εντελώς τυχαία, βεβαίως, ο φασίστας δικτάτορας Βιλέντα πετούσε από αεροπλάνα στη θάλασσα αριστερούς αντιφρονούντες! Έτσι ώστε ποτέ κανείς να μην μάθει την τύχη τους, να εξαφανιστούν τα πτώματά τους, να είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από τον πλανήτη γη. Σοκ! Το ίδιο που πάθαμε βλέποντας και το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Χιλιανού Patricio Guzmán «Το μαργαριταρένιο κουμπί» (El botón de nácar, 2015). Άλλος δικτάτορας εκεί, ο Πινοτσέτ, το ίδιο φασίστας εννοείται και με τις ίδιες πρακτικές, μεταξύ των οποίων σταθερή μία: να πετιούνται αντιφρονούντες αριστεροί από τα αεροπλάνα στη θάλασσα.
Η ταινία του Borensztein εκκινεί από το πραγματικό γεγονός για να αφηγηθεί μια ιστορία μυθοπλασίας. Πώς αντιδράει κάποιος που έχει έστω ένα δράμι ανθρωπιάς επάνω του και βλέπει αυτές τις αγριότητες; Πόσο μάλλον όταν αναγκάζεται να συμμετάσχει σε αυτές; Ο Κόμπλικ του τίτλου αντιστέκεται με το δικό του, μικρό τρόπο (εννοείται ότι δεν σώζει κανέναν, αλλά και πάλι...) και μετά έχει να διαχειριστεί τις τύψεις του. Μέσα σε ένα πλαίσιο όπου όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, αποφασίζει να εγκαταλείψει το στρατό, λίγο πριν αποστρατευθεί μάλιστα (άρα, να χάσει προνόμια όπως η σύνταξη) και να κρυφτεί. Να μην συμμετέχει στις αγριότητες αλλά και να μην αντισταθεί ουσιαστικά. Και ναι, σε μια αχανή χώρα όπως η Αργεντινή, υπήρχαν κατά πως φαίνεται μέρη για να κρυφτεί κανείς.
Ο Κόμπλικ πάει κάπου όπου οι άνθρωποι είναι λίγοι και η έκταση γης απέραντη. Περιμένει να περάσει το κακό και μετά να δει τι θα κάνει. Όμως, εννοείται ότι τα πράγματα ποτέ δεν πάνε έτσι όπως τα υπολογίζει κανείς. Από τη μια ο τοπικός φασιστάκος βάζει τη μύτη του για να μάθει τα πάντα για τον Κόμπλικ, από την άλλη ο έρωτας ξεμπλοκάρει τον πιλότο. Που από παθητικό μη ενεργούμενο μετατρέπεται σε θετικό και ουσιαστικό αντιστασιακό. Και εντάξει, από τη στιγμή που τον υποδύεται ο Ricardo Darín, μένεις ήσυχος ότι θα φέρει εις πέρας μια χαρά την αποστολή του. Ο άνθρωπος αποτελεί εγγύηση αξιοπιστίας! Παίζει σε ταινία ο Ricardo Darin; Αποκλείεται να είναι βαλούτα! Θα είναι μια σημαντική ταινία ενώ πολλές φορές θα είναι και αριστούργημα!
Ο καλύτερος ηθοποιός της Αργεντινής συναντά τον σχεδόν ισάξιό του Oscar Martínez (θυμηθείτε τον «Επιφανή πολίτη»), αγνώριστο κάτω από το βαρύ μέικ απ στο ρόλο του γηραιού Βελάρντε και η τριάδα κλείνει με την εξαιρετική Ισπανίδα ηθοποιό Inma Cuesta, στο ρόλο της Νάνσι. Ταινία που έχει πράγματα να πει, ξέρει πως να τα πει για να μην απομακρύνει τους δυνητικούς θεατές της και διαθέτει τα καλύτερα εργαλεία – ηθοποιούς για να τα πει καλά. Τρομερή η διεύθυνση φωτογραφίας (καθόλου... τουριστική), το μουσικό σκορ σου μένει στο μυαλό και η ταινία μετά το πέρας της σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχασες τσάμπα δυο ώρες από το χρόνο σου.
Η υπόθεση: 1977, Αργεντινή. Η στρατιωτική δικτατορία αποφασίζει να εκτελέσει πολιτικούς κρατουμένους ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από πολεμικά αεροσκάφη. Ο Τόμας Κόμπλικ είναι πιλότος σε μία από τις πτήσεις. Όταν συνειδητοποιήσει τη μοίρα των επιβατών του, θα βρεθεί σε ένα από τα πια πιο αγωνιώδη σταυροδρόμια της ζωής του... Καθώς η δικτατορία απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε σπιθαμή της χώρας, ο Κόμπλικ αποφασίζει να λιποτακτήσει και προσπαθεί να κρυφτεί. Βρίσκει καταφύγιο σε έναν παλιό φίλο του, κάπου στην απέραντη πάμπα της Αργεντινής. Θα εργαστεί για εκείνον ως πιλότος ψεκαστικού αεροπλάνου.
Η παρουσία του, όμως, στη μικρή κοινότητα της περιοχής δεν θα περάσει απαρατήρητη. Ο τοπικός αστυνομικός διευθυντής Βελάρντε θα προσπαθήσει να μάθει περισσότερα για τον Κόμπλικ. Αλλά και η όμορφη και εγκλωβισμένη Νάνσι θα βρει σε αυτόν τον έρωτα και μια πιθανότητα διαφυγής από τη μίζερη και σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνει. Και ο Κόμπλικ θα πρέπει να αποφασίσει: θα συνεχίσει να κρύβεται; Ή θα πάρει την κατάσταση των πραγμάτων στα χέρια του;
Η άποψή μας: Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Αργεντινή, η βία προέρχεται από την Αριστερά, αν πιστέψουμε στα λεγόμενα του Κυριάκου Μητσοτάκη! Εντελώς τυχαία, βεβαίως, ο φασίστας δικτάτορας Βιλέντα πετούσε από αεροπλάνα στη θάλασσα αριστερούς αντιφρονούντες! Έτσι ώστε ποτέ κανείς να μην μάθει την τύχη τους, να εξαφανιστούν τα πτώματά τους, να είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ από τον πλανήτη γη. Σοκ! Το ίδιο που πάθαμε βλέποντας και το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Χιλιανού Patricio Guzmán «Το μαργαριταρένιο κουμπί» (El botón de nácar, 2015). Άλλος δικτάτορας εκεί, ο Πινοτσέτ, το ίδιο φασίστας εννοείται και με τις ίδιες πρακτικές, μεταξύ των οποίων σταθερή μία: να πετιούνται αντιφρονούντες αριστεροί από τα αεροπλάνα στη θάλασσα.
Η ταινία του Borensztein εκκινεί από το πραγματικό γεγονός για να αφηγηθεί μια ιστορία μυθοπλασίας. Πώς αντιδράει κάποιος που έχει έστω ένα δράμι ανθρωπιάς επάνω του και βλέπει αυτές τις αγριότητες; Πόσο μάλλον όταν αναγκάζεται να συμμετάσχει σε αυτές; Ο Κόμπλικ του τίτλου αντιστέκεται με το δικό του, μικρό τρόπο (εννοείται ότι δεν σώζει κανέναν, αλλά και πάλι...) και μετά έχει να διαχειριστεί τις τύψεις του. Μέσα σε ένα πλαίσιο όπου όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, αποφασίζει να εγκαταλείψει το στρατό, λίγο πριν αποστρατευθεί μάλιστα (άρα, να χάσει προνόμια όπως η σύνταξη) και να κρυφτεί. Να μην συμμετέχει στις αγριότητες αλλά και να μην αντισταθεί ουσιαστικά. Και ναι, σε μια αχανή χώρα όπως η Αργεντινή, υπήρχαν κατά πως φαίνεται μέρη για να κρυφτεί κανείς.
Ο Κόμπλικ πάει κάπου όπου οι άνθρωποι είναι λίγοι και η έκταση γης απέραντη. Περιμένει να περάσει το κακό και μετά να δει τι θα κάνει. Όμως, εννοείται ότι τα πράγματα ποτέ δεν πάνε έτσι όπως τα υπολογίζει κανείς. Από τη μια ο τοπικός φασιστάκος βάζει τη μύτη του για να μάθει τα πάντα για τον Κόμπλικ, από την άλλη ο έρωτας ξεμπλοκάρει τον πιλότο. Που από παθητικό μη ενεργούμενο μετατρέπεται σε θετικό και ουσιαστικό αντιστασιακό. Και εντάξει, από τη στιγμή που τον υποδύεται ο Ricardo Darín, μένεις ήσυχος ότι θα φέρει εις πέρας μια χαρά την αποστολή του. Ο άνθρωπος αποτελεί εγγύηση αξιοπιστίας! Παίζει σε ταινία ο Ricardo Darin; Αποκλείεται να είναι βαλούτα! Θα είναι μια σημαντική ταινία ενώ πολλές φορές θα είναι και αριστούργημα!
Ο καλύτερος ηθοποιός της Αργεντινής συναντά τον σχεδόν ισάξιό του Oscar Martínez (θυμηθείτε τον «Επιφανή πολίτη»), αγνώριστο κάτω από το βαρύ μέικ απ στο ρόλο του γηραιού Βελάρντε και η τριάδα κλείνει με την εξαιρετική Ισπανίδα ηθοποιό Inma Cuesta, στο ρόλο της Νάνσι. Ταινία που έχει πράγματα να πει, ξέρει πως να τα πει για να μην απομακρύνει τους δυνητικούς θεατές της και διαθέτει τα καλύτερα εργαλεία – ηθοποιούς για να τα πει καλά. Τρομερή η διεύθυνση φωτογραφίας (καθόλου... τουριστική), το μουσικό σκορ σου μένει στο μυαλό και η ταινία μετά το πέρας της σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχασες τσάμπα δυο ώρες από το χρόνο σου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουλίου 2017 από την Seven Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική