Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Κλασσική ελληναράδικη επινόηση. Που έχει τις ρίζες της στην μεταπολιτευτική περίοδο που οι εγχώριοι νόμοι, λειτουργώντας κάτω από καθεστώς μονοπωλίου, έδωσαν την δυνατότητα (λέγε με και άδεια) λειτουργίας καζίνο, μόνο στο κρατικό κατάστημα τζόγου στο κορφοβούνι της Πάρνηθας, στερώντας κάθε πιθανότητα ιδιωτικής επένδυσης. Ελλείψει κοντινών παλατιών του τζόγου και με την βαριεστημάρα να βαράει κόκκινο, κάθε φορά που χρειαζόταν κανείς να πάρει το τελεφερίκ για να βολτάρει στο Μον Παρνές, η εφευρετικότητα των ντόπιων δημιούργησε τις μυστικές μπαρμπουτιέρες, διαμερίσματα κλειστά, που οι σπιτονοικοκύρηδες, παρείχαν για την δημιουργία αυτοσχέδιων καζίνο, έναντι αδράς εννοείται αμοιβής. Στο κόλπο με τον καιρό μπήκαν λογικά οι καφενέδες και τα σφαιριστήρια (εννοείται και οι μιλημένες αρχές, που έκαμαν τα στραβά μάτια) τραβώντας με την πτώση του ηλίου τις κουρτίνες και επιτρέποντας στους θαμώνες τους την χαρτοπαιξία επί χρήμασι, απολαμβάνοντας έτσι οι ιδιοκτήτες τους μέρος των κερδών. Μια τέτοια, μέσες άκρες, ιστορία, έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην (κάκιστη για να τα βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους νωρίς) κομεντί The House...

Με πανηγυρισμούς συνοδεύτηκε από την οικογένεια Τζοχάνζεν, το μαντάτο πως η μοναχοκόρη τους έγινε αποδεκτή από ένα εκ των πιο ονομαστών κολεγίων της πολιτείας, ειδικά από την στιγμή που ως εξαιρετική μαθήτρια, έχει καταφέρει με το σπαθί της να κερδίσει την πολυπόθητη υποτροφία του κράτους. Χαρά που στιγμιαία θα μεταβληθεί σε οδύνη, στο άκουσμα πως τα δημόσια χρήματα, θα δοθούν εντέλει για την δημιουργία υδάτινου πάρκου και όχι για τις σπουδές της ονειροπόλας, αν και καταπιεσμένης από τους γονείς της, Άλεξ. Μοναδική ελπίδα, για τους άμοιρους Σκοτ και Κέιτ, που ούτε τους παράδες διαθέτουν, αλλά ούτε δάνειο από την τράπεζα δύνανται να πάρουν, να ρισκάρουν στο καζίνο, το πενιχρό τους κομπόδεμα και ότι γίνει, όλα για όλα. Τζίφος! Πάνε και λίγα λεφτουδάκια της άκρης...

Σωτηρία στην απόγνωση τους θα σημάνει ο καλός τους φίλος και γείτονας Φρανκ Θεοδωράκης (με καταγωγή από τα μέρη μας, εννοείται) που λίγο προτού κι εκείνος απολέσει το σπίτι του, λόγω χρεών, θα τους προτείνει να εκμεταλλευτούν το υπόγειο της μεζονέτας τους, μετατρέποντας το σε στυλάτη, μαζεμένη, για λίγους και εκλεκτούς, μπαρμπουτιέρα. Και με ρουλέτα και με μπλακ τζακ και με φρουτάκια και με όλα τα (παράνομα, φυσικά) κομφόρ, ρισκάροντας ελάχιστα, αφού ως γνωστόν στον τζόγο ισχύει εσαεί το ρητό The House Always Wins. Μέσα σε ελάχιστες μέρες ο στόχος της μάζωξης των διδάκτρων κοντεύει να επιτευχθεί και άπαντες είναι ευτυχισμένοι. Κι εκεί ακριβώς θα ξεκινήσουν τα προβλήματα...

Όπερ σημαίνει πως κάτι θα πάρει πρέφα πως παίζεται πίσω από τους τοίχους της σφραγισμένης οικίας, η δημοτική αρχή, κάτι θα μυριστούν και οι πολιτσμάνοι, κάπου το μυστικό του πρόχειρου καζίνο θα εξαπλωθεί και θα πλακώσουν και οι μαφιόζοι, οπότε το γλυκό θα δέσει, όταν άπαντες θα δηλώσουν απαρτία πάνω από τις πράσινες τσόχες. Είναι η στιγμή που καρτερείς λοιπόν, να μπει ένα φρένο στην αλόγιστη αμερικάνικη φανφάρα και η συνέχεια να τονωθεί με μια κάποια ένεση έμπνευσης μπας και πάμε ήρεμα και ωραία στον πολυπόθητο επίλογο (μπας και σωθεί το μαρτύριο). Φευ! Αυτός ο Andrew Jay Cohen, που από διάφορα πόστα έχει υπηρετήσει προηγούμενα στις σάχλες του δίπτυχου Neighbors, βρήκε Έλληνα εδώ παπά, εκεί παπά και πάει να θάψει όλη την Καλιφόρνια!

Έχοντας πολύ γρήγορα ξεφύγει από κάθε είδους ράγα στην πλοκή του το φιλμ, οδηγεί τον θεατή του σε κατάσταση μαλλιοτραβήγματος, στην μετεξέλιξη της στενής λέσχης σε μικρό αντίγραφο πραγματικού καζίνο, όπου υπάρχουν ανάμεσα στα αρρωστάκια χαρτοπαίκτες, κάθης λογής σόου, από τραγουδιστές μέχρι και...ισορροπιστές! Η κατάσταση δε, ξεπερνά κάθε ορθολογικό νόημα, από την ώρα που οι μέχρι τα χτες χαμηλών τόνων νοικοκύρηδες, μέσα σε μισό μήνα και ούτε, εξελίσσονται σε πρώτης τάξης υποκοσμικοί μπράβοι, που οι πελάτες και οι υπάλληλοι τους και σέβονται, μα κυρίως φοβούνται. Κι εκεί κάπου η Επιχείρηση Καζίνο, που έτσι κι αλλιώς είχε διακόψει ήδη κάθε σχέση με την σύνεση, βουλιάζει ολοκληρωτικά στην παράνοια των όσων εξιστορεί, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ σάχλας και πενιχρού χιούμορ.

Το ποντάρισμα σε δύο διάσημα κωμικά ονόματα, που στο παλμαρέ τους έχουν καταχωρημένη την θητεία τους αμφότερα, στα φημισμένα ως διασκεδαστικά Saturday Night Live, αποδεικνύεται άκυρο, μιας και τόσο ο κρύος σε επίπεδα Αρκτικής Will Ferrell όσο και η απρόσμενα αδιάφορη και τσιρίδα Amy Poehler, δεν πράττουν το παραμικρό για να δημιουργήσουν ένα κάποιο σωσίβιο. Αφήνοντας έτσι ορφανή την εκνευριστικά πολύχρωμη, υπερφωτισμένη και φασαριόζικη κωμωδία να πιάσει τον πάτο, που έτσι κι αλλιώς αποξαρχής διαφαινόταν πως δεν θα αποφύγει. Χάνοντας έτσι την ευκαιρία μιας περαιτέρω πιθανούς ανάλυσης ενός σύγχρονου κοινωνικού φαινομένου, της εκτόξευσης του τζόγου και της ελπίδας που επισύρει, σε όλους εκείνους τους φουκαράδες που ευρισκόμενοι σε αδιέξοδο βρίσκουν ως μοναδική τους απόδραση τους κουλοχέρηδες και τα Κίνο...