Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Τα `φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα, που τα `χε με το Δήμο τον τρελό, χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα `φτιαξε ξανά με την Ζωζώ και τα’ φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη, που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη, μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά, τα `φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη, που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ, που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ. Κάποια στιγμή λοιπόν όλοι ετούτοι τεκνοποίησαν. Και σε αυτή την ταινία θα δούμε την ιστορία καθημερινής τρέλας, όοοοοοοολης της, εκλεκτικών συγγενειών, ομήγυρης!

Η μαμά του έφηβου Μπαστιέν, mid-σαραντάρα που κρατιέται ακόμη καλά η Ανιές, στάθηκε άτυχη στον πρώτο της γάμο, άντε και στον δεύτερο, οπότε έψαξε να βρει την ευτυχία που της αξίζει σε έναν τρίτο. Ομοίως και ο μπαμπάς του, αφού δεν πέτυχε στην πρώτη παντρειά, στεφανώθηκε για ακόμη μια φορά, μια μικρότερη ομορφούλα. Αλλά και οι πατριοί του, πριν αλλάξουν όρκους με την μητέρα του, είχαν κι εκείνοι από έναν πρότερο γάμο. Αν υπολογίσουμε και τα τέκνα που απέκτησε ο καθένας γονιός σε κάθε του σύμβαση, τότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως ο Μπαστιέν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, έχει έξι ακόμη ετεροθαλή αδέλφια. Και μάλιστα όλα τους είναι ιδιαίτερα αγαπημένα μεταξύ τους...

Τι το θες όμως, οι αποστάσεις των κατοικιών τους στο γιγάντιο Παρίσι είναι τόσο μεγάλες, ώστε τα αδελφάκια να μην διαθέτουν, ελέω μαθημάτων, τον απαιτούμενο χρόνο για να συναντώνται, οπότε θα σκαρφιστούν το πιο απίθανο κόλπο. Να συγκατοικήσουν όλα μαζί, μικρά και μεγάλα, αγόρια και κορίτσια, στο τεράστιο σπίτι της παλαβιάρας γιαγιάς που δέχεται και με το παραπάνω να τα φιλοξενήσει, οπότε οι γονείς τους θα είναι εκείνοι που θα χαλούν την ώρα τους στα πέρα δώθε, προκειμένου εκ περιτροπής να παίζουν το ρόλο του παιδοφύλακα.

Πλακίτσα, σχετικά πρωτότυπη, διαθέτει η θεματική βάση της δημιουργία τους Φραντσέζου Garbriel Julien Lafferriere που εδώ πραγματοποιεί το τρίτο μεγάλου μήκους βήμα του, πάντοτε κινούμενος στο διάβα της ανάλαφρης κομεντί. Και πραγματικά είναι κάπως διασκεδαστικό το κομμάτι εκείνο της πλοκής, που οι μικροί μπόμπιρες, με τις σάκες στον ώμο, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, πιστεύοντας πως έτσι θα βάλουν μια τάξη στις συνεχείς ανευθυνότητες των ενηλίκων, που κρύβονται μια χαρά πίσω από την δικαιολογία του περιορισμένου χρόνου ενασχόλησης μαζί τους, ελέω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Το κοινόβιο μαντάρα, η ερωτιάρα γκραντ μερ άλλο που δεν θέλει να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο και οι πατερομαμάδες σε παράκρουση, που τα βλαστάρια τους σήκωσαν μπαιράκι και δεν ακολουθούν τις - εκ του μακρόθεν συνήθως - εντολές τους.

Πολύ σύντομα και αφού αρχίζει το θαλαμοφυλίκι κι η σκοπιά όμως για τους πολυάσχολους γονιούς (ο ένας τους κάνει το δικό του νούμερο μέσω skype, αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί εκμοντερνισμός) το αστείο ξεφουσκώνει απότομα, δεν υπάρχει η παραμικρή έμπνευση να κρατήσει την αφήγηση ώστε να μην κάνει κοιλιά και τα ανέκδοτα μονομιάς πέφτουν στην παγίδα της ανακύκλωσης, ίσαμε το σημείο οι περιπέτειες των μικρών σκασιαρχών να αποκτήσουν το αναμενόμενο αίσιο τέλος. Πολύ θα ήθελε η τυπική σε τέμπο, παλμό και εντέλει ενδιαφέρον made in France κωμωδιούλα, σε κάποια σημεία της να αποκτήσει και προβληματισμό, για το που βαδίζει κύριοι, η συνοχή των σύγχρονων, σαθρής θεμελίωσης, οικογενειών, αλλά είναι το γενικό περιβάλλον τόσο ασόβαρο και υπερβολικό, ώστε ο θεατής να μην μπαίνει καν σε μια τέτοια διαδικασία. Του αρκεί λοιπόν να περάσει ενενήντα λεπτά σαν σε παιδότοπο, με τις φωνούλες των πιτσιρίκων να κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα και τις σε απορία φάτσες των μπερδεμένων στα πάντα, κυρίως συναισθηματικά γονέων, με κορύφωση το ερωτικό αλαλούμ της μαμά Depardieu, να παίζουν σε πρώτο πλάνο, τάχαμου διασκεδαστικές και υποσχόμενες χαχανητά. Όχι δα...