Η δικιά μας οικογένεια
του Jean-Paul Rappeneau. Mε τους Mathieu Amalric, Marine Vacth, Gilles Lellouche, Nicole Garcia, Karin Viard, Guillaume de Tonquedec, Andre Dussollier, Gemma Chan, Claude Perron, Jean-Marie Winling, Yves Jacques
Τα εν οίκω μη εν δήμω!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μα πόσο... γουρλομάτης είναι αυτός ο Amalric!
Αυτή είναι μόλις η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 85χρονος (!!!) Jean-Paul Rappeneau, με μια κινηματογραφική καριέρα που ξεκίνησε το 1958 (!!!), οπότε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, με τίτλο «Chronique provinciale». Το 1990 σκηνοθέτησε το αριστούργημά του, τον περίφημο «Cyrano de Bergerac», με τον Gérard Depardieu να δίνει ρεσιτάλ στον ομώνυμο ρόλο. Εκείνη η ταινία, τεράστια εμπορική επιτυχία στην εποχή της, ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά ένα, εκείνο για καλύτερα κοστούμια! Το Belles familles είναι ταινία του 2015 – έρχεται δηλαδή στη χώρα μας με μια μικρήηηηη καθυστέρηση – και η απόσταση που τη χωρίζει από την προηγούμενη ταινία του Rappeneau, το αρκούντως ενδιαφέρον «Γοητευτικοί ταξιδιώτες» (Bon voyage) είναι 12 ολόκληρα χρόνια!!!
Για το ρόλο της όμορφης Λουίζ ο Rappeneau ήθελε την Léa Seydoux. Τελικά το ρόλο υποδύθηκε η Marine Vacth στην τέταρτη μόλις κινηματογραφική της εμφάνιση! Την 26χρονη πλέον Παριζιάνα θα τη δούμε μέσα στην προσεχή κινηματογραφική σεζόν 2017 – 2018 στην ταινία «L'amant double» (δεύτερη συνεργασία της με τον François Ozon) σε έναν ρόλο άκρως αποκαλυπτικό!
Η υπόθεση: Ο Ζερόμ είναι ένας πενηντάρης χρηματιστής, που ζει μια επιτυχημένη επαγγελματικά ζωή στη Σαγκάη, στην Κίνα. Καθ' οδόν προς το Λονδίνο, για το κλείσιμο μιας μεγάλης μπίζνας, αποφασίζει να σταματήσει για λίγο στο Παρίσι και να δει τη χήρα μητέρα του μετά από απουσία 10 ετών και τον αδελφό του (με τον οποίο δεν τα πάνε και τόσο καλά). Συνάμα, με την ευκαιρία, τους συστήνει την αρραβωνιαστικιά του και συνεταίρο του, την όμορφη Κινέζα Τσεν-Λιν. Όταν μαθαίνει πως η δρομολογημένη πώληση του εξοχικού στο οποίο μεγάλωσε στην πόλη Ambray, στην κοιλάδα του Λίγηρα, μπλοκάρεται από μήνυση και η μητέρα του δεν έχει εισπράξει τα αναμενόμενα χρήματα της αγοραπωλησίας, πηγαίνει στη γενέθλιά πόλη του για να δει τι συμβαίνει.
Εκεί θα συναντήσει: τον συμμαθητή του, Γκρεγκουάρ, που είναι ο εργολάβος της περιοχής, την γκόμενά του, την πανέμορφη Λουίζ, η οποία τυγχάνει να είναι κόρη της Φορένς, της γυναίκας για χάρη της οποίας ο χειρουργός της περιοχής (μακαρίτης πλέον) πατέρας του Ζερόμ, εγκατέλειψε τη μητέρα του, πολλά χρόνια πριν, τον δήμαρχο της πόλης, που έχει τη δική του ατζέντα κι έναν δικηγόρο, ο οποίος κρύβει κάποιο μεγάλο μυστικό. Ο Ζερόμ συνεχώς αναβάλει την αποχώρησή του κι ερωτεύεται τη Λουίζ, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να είναι ετεροθαλής αδελφή του! Πώς θα τελειώσει το ατελείωτο μπλέξιμο; Κατά τη διάρκεια του τοπικού φεστιβάλ πολλά ερωτήματα θα βρουν τις απαντήσεις τους...
Η άποψή μας: Τόσο πολλοί καλοί ηθοποιοί, τόσο ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, τόσο μέτριο τελικό αποτέλεσμα! Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο. Ο Rappeneau με αφορμή κάτι που έχει συμβεί στον ίδιο σχετικά με ένα παλιό εξοχικό σπίτι, χτίζει ένα φιλμ που θέλει να είναι κωμωδία με στοιχεία μπουρλέσκ, αλλά ποτέ δεν κάνει τον θεατή έστω να χαμογελάσει. Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο! Ο (βασικά σεναριογράφος) δημιουργός πιστεύει πως αυτά που έχει γράψει στο χαρτί θα μετασχηματιστούν σε ένα κινηματογραφικό προϊόν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Φευ! Έτσι όπως είδα την ταινία θα ήταν προτιμότερο για τον ίδιο να επέλεγε τη φόρμα του... αστυνομικού θρίλερ! Ποια είναι τελικά η σχέση του Ζερόμ με τη Λουίζ; Είναι συγγενείς; Κινδυνεύουν να γίνουν αιμομίκτες; Πώς ήταν στα αλήθεια ο πατέρας του Ζερόμ; Γιατί εγκατέλειψε τη μητέρα του; Τι περιέχει το χαμένο χαρτί από τη διαθήκη του; Γιατί ο δικηγόρος αντιδρά περίεργα; Κτλ, κτλ.
Ερωτήματα που εν πολλοίς θέτει έτσι κι αλλιώς η ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης νομίζει πως τα παρουσιάζει με έναν κωμικό, ακόμη ακόμη και με έναν σκωπτικό τρόπο. Αλλά ακόμα και να είχαμε περάσει τα μαρτύρια του Alex από το «Κουρδιστό πορτοκάλι», αποκλείεται να γελούσαμε σε κάποια από τις στιγμές της ταινίας. Με τι να γελάσεις; Με το ότι πέφτει και τσακίζεται η Λουίζ; Με το ότι ο Γκρεγκουάρ οδηγεί τον Ζερόμ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα; Με τις κοκορομαχίες του Ζερόμ με τον αδελφό του; Με τα μονίμως γουρλωμένα μάτια του Ζερόμ; Με τις και καλά αντιδράσεις των βασικών πρωταγωνιστών κατά τη διάρκεια του κονσέρτου στο φεστιβάλ της μικρής πόλης; Με τι; Κωμωδία λοιπόν δεν είναι η ταινία: δεν γελάς μήτε χαμογελάς. Τα θριλερίστικα ή έστω τα στοιχεία μυστηρίου, που πάντα διαθέτουν ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν οικογενειακά μυστικά, θάβονται από την προσπάθεια το όλον να ιδωθεί μέσω του κωμικού πρίσματος! Το ότι ο βασικός ήρωας μετά από τόσα χρόνια και μέσα στον πανικό βρίσκει τις ισορροπίες του, αυτό που πραγματικά θέλει, τον έρωτα και αποκαθιστά τις σχέσεις του με το παρελθόν και τον πεθαμένο πατέρα του, είναι κάτι, αλλά είναι ελάχιστο. Όπως και η αντιπαράθεση του πλούτου από τις «καλές οικογένειες» (αυτό σημαίνει ο πρωτότυπος τίτλος) με τον πλούτο ανθρώπων που πάλεψαν για να τον δημιουργήσουν (περίπτωση Γκρεγκουάρ): είναι κάτι που θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι ενδιαφέρον αλλά θίγεται ελάχιστα και εντελώς επιφανειακά.
Οι ηθοποιοί επιπλέουν αλλά από μόνοι τους δεν αποτελούν ικανή συνθήκη για να δει κανείς αυτήν την ταινία. Ούτε η ομορφιά της Vacth. Αμ το άλλο με τη Ζανζιβάρη; Ότι να 'ναι... Ραντεβού στη Σαγκάη λοιπόν οι απανταχού παράξενοι ερωτευμένοι!
Η υπόθεση: Ο Ζερόμ είναι ένας πενηντάρης χρηματιστής, που ζει μια επιτυχημένη επαγγελματικά ζωή στη Σαγκάη, στην Κίνα. Καθ' οδόν προς το Λονδίνο, για το κλείσιμο μιας μεγάλης μπίζνας, αποφασίζει να σταματήσει για λίγο στο Παρίσι και να δει τη χήρα μητέρα του μετά από απουσία 10 ετών και τον αδελφό του (με τον οποίο δεν τα πάνε και τόσο καλά). Συνάμα, με την ευκαιρία, τους συστήνει την αρραβωνιαστικιά του και συνεταίρο του, την όμορφη Κινέζα Τσεν-Λιν. Όταν μαθαίνει πως η δρομολογημένη πώληση του εξοχικού στο οποίο μεγάλωσε στην πόλη Ambray, στην κοιλάδα του Λίγηρα, μπλοκάρεται από μήνυση και η μητέρα του δεν έχει εισπράξει τα αναμενόμενα χρήματα της αγοραπωλησίας, πηγαίνει στη γενέθλιά πόλη του για να δει τι συμβαίνει.
Εκεί θα συναντήσει: τον συμμαθητή του, Γκρεγκουάρ, που είναι ο εργολάβος της περιοχής, την γκόμενά του, την πανέμορφη Λουίζ, η οποία τυγχάνει να είναι κόρη της Φορένς, της γυναίκας για χάρη της οποίας ο χειρουργός της περιοχής (μακαρίτης πλέον) πατέρας του Ζερόμ, εγκατέλειψε τη μητέρα του, πολλά χρόνια πριν, τον δήμαρχο της πόλης, που έχει τη δική του ατζέντα κι έναν δικηγόρο, ο οποίος κρύβει κάποιο μεγάλο μυστικό. Ο Ζερόμ συνεχώς αναβάλει την αποχώρησή του κι ερωτεύεται τη Λουίζ, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να είναι ετεροθαλής αδελφή του! Πώς θα τελειώσει το ατελείωτο μπλέξιμο; Κατά τη διάρκεια του τοπικού φεστιβάλ πολλά ερωτήματα θα βρουν τις απαντήσεις τους...
Η άποψή μας: Τόσο πολλοί καλοί ηθοποιοί, τόσο ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, τόσο μέτριο τελικό αποτέλεσμα! Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο. Ο Rappeneau με αφορμή κάτι που έχει συμβεί στον ίδιο σχετικά με ένα παλιό εξοχικό σπίτι, χτίζει ένα φιλμ που θέλει να είναι κωμωδία με στοιχεία μπουρλέσκ, αλλά ποτέ δεν κάνει τον θεατή έστω να χαμογελάσει. Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο! Ο (βασικά σεναριογράφος) δημιουργός πιστεύει πως αυτά που έχει γράψει στο χαρτί θα μετασχηματιστούν σε ένα κινηματογραφικό προϊόν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Φευ! Έτσι όπως είδα την ταινία θα ήταν προτιμότερο για τον ίδιο να επέλεγε τη φόρμα του... αστυνομικού θρίλερ! Ποια είναι τελικά η σχέση του Ζερόμ με τη Λουίζ; Είναι συγγενείς; Κινδυνεύουν να γίνουν αιμομίκτες; Πώς ήταν στα αλήθεια ο πατέρας του Ζερόμ; Γιατί εγκατέλειψε τη μητέρα του; Τι περιέχει το χαμένο χαρτί από τη διαθήκη του; Γιατί ο δικηγόρος αντιδρά περίεργα; Κτλ, κτλ.
Ερωτήματα που εν πολλοίς θέτει έτσι κι αλλιώς η ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης νομίζει πως τα παρουσιάζει με έναν κωμικό, ακόμη ακόμη και με έναν σκωπτικό τρόπο. Αλλά ακόμα και να είχαμε περάσει τα μαρτύρια του Alex από το «Κουρδιστό πορτοκάλι», αποκλείεται να γελούσαμε σε κάποια από τις στιγμές της ταινίας. Με τι να γελάσεις; Με το ότι πέφτει και τσακίζεται η Λουίζ; Με το ότι ο Γκρεγκουάρ οδηγεί τον Ζερόμ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα; Με τις κοκορομαχίες του Ζερόμ με τον αδελφό του; Με τα μονίμως γουρλωμένα μάτια του Ζερόμ; Με τις και καλά αντιδράσεις των βασικών πρωταγωνιστών κατά τη διάρκεια του κονσέρτου στο φεστιβάλ της μικρής πόλης; Με τι; Κωμωδία λοιπόν δεν είναι η ταινία: δεν γελάς μήτε χαμογελάς. Τα θριλερίστικα ή έστω τα στοιχεία μυστηρίου, που πάντα διαθέτουν ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν οικογενειακά μυστικά, θάβονται από την προσπάθεια το όλον να ιδωθεί μέσω του κωμικού πρίσματος! Το ότι ο βασικός ήρωας μετά από τόσα χρόνια και μέσα στον πανικό βρίσκει τις ισορροπίες του, αυτό που πραγματικά θέλει, τον έρωτα και αποκαθιστά τις σχέσεις του με το παρελθόν και τον πεθαμένο πατέρα του, είναι κάτι, αλλά είναι ελάχιστο. Όπως και η αντιπαράθεση του πλούτου από τις «καλές οικογένειες» (αυτό σημαίνει ο πρωτότυπος τίτλος) με τον πλούτο ανθρώπων που πάλεψαν για να τον δημιουργήσουν (περίπτωση Γκρεγκουάρ): είναι κάτι που θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι ενδιαφέρον αλλά θίγεται ελάχιστα και εντελώς επιφανειακά.
Οι ηθοποιοί επιπλέουν αλλά από μόνοι τους δεν αποτελούν ικανή συνθήκη για να δει κανείς αυτήν την ταινία. Ούτε η ομορφιά της Vacth. Αμ το άλλο με τη Ζανζιβάρη; Ότι να 'ναι... Ραντεβού στη Σαγκάη λοιπόν οι απανταχού παράξενοι ερωτευμένοι!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουλίου 2017 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική