Ο αρχιτσιγκούνης
του Fred Cavayé. Με τους Dany Boon, Laurence Arné, Noémie Schmidt, Patrick Ridremont, Christophe Canard, Christophe Favre, Karina Marimon, Stephan Wojtowicz, Pierre Benoist
Είναι κρίμα επομένως νά `σαι ένας σπαγγοραμμένος...
του zerVo (@moviesltd) 
Σε ένα από τα πλέον διάσημα θεατρικά έργα του λατρεμένου Φραντσέζου κωμωδιογράφου Μολιέρου, τον Φιλάργυρο (1668) ο κεντρικός πρωταγωνιστής της πλοκής, ο - όνομα και πράμα - Αρπαγκόν, μόνον ένα πράγμα έχει κατά νου, να βλέπει τα λατρεμένα του αργύρια να αβγαταίνουν, τίποτα άλλο. Δεν δίνει δεκάρα τσακιστή - κυριολεκτικά - για τα δυο του παιδιά, δεν τον ενδιαφέρει καν αν έχει εξελιχθεί στον περίγελο της κοινωνίας εξαιτίας της λατρείας του για τους παράδες, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να δανείζει ένα και να παίρνει πίσω δέκα. Κι όσο διαρκεί αυτό το προσοδοφόρο παιχνίδι εκείνος νιώθει υπέροχα, μονάχα αν του λείψει ένα πενηνταράκι πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη. Όπως αρέσει λοιπόν στους μοντέρνους Γάλλους κινηματογραφιστές, να δανείζονται θέματα από την πλούσια γραμματεία τους, έτσι και η περίπτωση του L' Avare, σε γενικές γραμμές, ορίζει την θεματική βάση της κομεντί Radin!, που λίγο - πολύ, έναν τέτοιο φιλοχρήματο τύπο έχει στο επίκεντρό της.
Σχεδόν δεν έχει ούτε έναν φίλο ο Φρανσουά Γκοτιέ, ζει ολομόναχος στο τεράστιο πατρικό του σπίτι, μετά τον θάνατο της μητέρας του και φροντίζει μετά μανιώδους ακρίβειας, να μην ξοδεύει ούτε σεντ παραπάνω από όσα του χρειάζονται για να ζει, τροπάρι που για χρόνια ακολουθεί, προσφέροντας του την απόλυτη γαλήνη κι ευτυχία. Όσο για το αν έχει πέσει στην χλεύη της γειτονιάς, αποφεύγοντας συστηματικά να προσφέρει τον οβολό του για τις εργασίες βελτίωσης της, αλλά και στην ασταμάτητη κοροϊδία της συμφωνικής ορχήστρας που αποτελεί εξέχον μέλος, ως χαρισματικός βιολονίστας, δεν του καίγεται καρφί! Τα έξοδα του να είναι λιγοστά έως μηδενικά και τα ευρώ του στην μπάνκα να αυξάνονται κι εκείνος νιώθει σαν να βρίσκεται στον παράδεισο. Κι ας μην έχει δεύτερο σακάκι να φορέσει. Κι ας διαλέγει από τα ληγμένα στο σούπερ για να τραφεί. Κι ας βάφει τα ξεσκισμένα σκαρπίνια του με μαρκαδόρο για να καλύψει τις γρατσουνιές τους. Πόσο μπορεί να κρατήσει άραγε ετούτη η φαινομενική ευεξία?
Ε, ίσαμε να τοποθετηθεί στο απέναντι του κάθισμα η όμορφη και χαμηλών τόνων συνάδελφος, ικανότατη οργανοπαίχτρια Βαλερί, που θα κάνει την καρδούλα του τσιφούταρου να σκιρτήσει, σε τέτοιο βαθμό που να την ζητήσει ρομαντική βραδινή έξοδο, σε εστιατόριο! Τεταρταίος πυρετός! Όσο σπαρταράνε από τα γέλια ακόμη και τα βιολιά, γνωρίζοντας τα...κουβαρνταλίκια του, άλλο τόσο εκείνος τρέμει στην ιδέα πως θα του έρθει στο πιατάκι ο λογαριασμός. Κι αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί, εφόσον εντελώς αναπάντεχα μια κρύα νυχτιά, ένα νεαρό κορίτσι, θα του κτυπήσει την πόρτα, λέγοντας του ούτε λίγο, ούτε πολύ, πως είναι ο καρπός μιας ανέμελης ερωτικής νύχτας, που είχε περάσει με συμφοιτήτρια του, πριν από πολλά πολλά χρόνια!
Οπότε ο φουκαράς ο Κύριος Γκοτιέ, που ούτε καν διανοείται να ανοίξει πορτοφόλι για να πληρώσει κάτι περισσότερο από το μετρημένο στον πόντο απαιτητό, τώρα πλέον καλείται και να συντηρήσει μια θυγατέρα, που δεν ξέρει τι θα πει κλειστός διακόπτης στο σπίτι, αλλά και την μεγαλοκοπέλα που λιγουρεύεται, έχοντας γίνει ήδη δυο τρεις φορές ρεντίκολο με τα καμώματα που προκαλούν οι κάβουρες στην τσέπη. Εννοείται βεβαίως πως όλη η πορεία τσιφουτιάς του Μεσιέ Γκοτιέ, φτάνει κάποια στιγμή στην κορύφωση της όπου λες δεν πηγαίνει άλλο, το ένα ψέμα φέρνει το άλλο, όπως και το ευθύτατο κοροιδιλίκι που μοιράζει διαρκώς σε όποιον συναντήσει στο διάβα του και έστω του ζητήσει δυο δραχμές. Και πάντοτε ο Αρσέν Λουπέν, είτε με την βοήθεια της κόρης, είτε με τον άκρατο δενβαριεσισμό που τον διακρίνει, την σκαπουλάρει, την γλυτώνει. Ως πότε όμως...
Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισό κλισέ από όλα τα ανεκδοτικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο κτίσιμο μιας περσόνας Σκρουτζ, που να μην το χρησιμοποιεί ο - σαφώς καλύτερος και πιο εμπνευσμένος στο πιο περιπετειώδες είδος ταινιών - Φραντσέζος σκηνοθέτης Fred Cavaye. Λογικό εκτιμώ, από την στιγμή που αποξαρχής δείχνει τις προθέσεις του, να κάνει τον ήρωα του, αντιπαθώς συμπαθή, να τον αγαπήσει δηλαδή η πλατεία, ως ασθενή, που χαλιέται όταν ξοδεύει και όχι ως ακραίο παραδόπιστο, σαν κι εκείνον του Μολιέρου. Και η διαδρομή που ακολουθεί η αφήγηση μέχρι κάποια στιγμή να αποφασίσει ο μοναχικός άντρας να βγάλει από το παντελόνι χρήματα, αλλιώς αντίο οι πάντες πια για εκείνον, είναι μεν ρηχών ιδεών, δίχως όμως να κουράζει, χάρη στο ρυθμικό τέμπο, την έλλειψη κοιλιών αλλά και σε ένα ταιριαστό για την περίπτωση μας σάουντρακ που μοιάζει κάτι παραπάνω από ελκυστικό.
Κακά τα ψέματα όμως, ολόκληρος ο Radin! είναι κομμένος και ραμμένος πάνω στα μέτρα του πρωταγωνιστή του Dany Boon, που για τέτοιες περιπτώσεις αστείων πλην προβληματικών χαρακτήρων, αν φέρουμε κατά νου τους Ch'tis ή τον Supercondriaque, μοιάζει ιδανική επιλογή. Λογικό κι επόμενο είναι η φιγούρα του με τα παλιοκαιρισμένα γυαλάκια και το τριμμένο τζάκετ να μην απουσιάζει από κανένα πλάνο του φιλμ, που εντελώς απροσδόκητα προς το φινάλε αλλάζει ριζικά μορφή, για να γίνει παράταιρα μελοδραματικό, λες και δεν θα μπορούσε με άλλο τρόπο να εγκαταλείψει ο ταλαίπωρος Φρανσουά, το τσιγγούνικο εαυτό του. Και για να φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα, αρκεί να αναρωτηθούμε, θα χαλούσε ή όχι στον γκισέ ένα επταράκι, για να παρακολουθήσει αυτό το κωμωδιάκι, ένας τύπος σαν τον Σκοτσέζικων συνηθειών φίλο μας? Πιθανότατα όχι, αυτό δεν σημαίνει όμως πως για το ανάλαφρο θερινό σινεμαδάκι που προορίζεται το φιλμ, δεν θα επιστρέψει σε κέφι ένα μέρος από τα λεφτά του...
Ε, ίσαμε να τοποθετηθεί στο απέναντι του κάθισμα η όμορφη και χαμηλών τόνων συνάδελφος, ικανότατη οργανοπαίχτρια Βαλερί, που θα κάνει την καρδούλα του τσιφούταρου να σκιρτήσει, σε τέτοιο βαθμό που να την ζητήσει ρομαντική βραδινή έξοδο, σε εστιατόριο! Τεταρταίος πυρετός! Όσο σπαρταράνε από τα γέλια ακόμη και τα βιολιά, γνωρίζοντας τα...κουβαρνταλίκια του, άλλο τόσο εκείνος τρέμει στην ιδέα πως θα του έρθει στο πιατάκι ο λογαριασμός. Κι αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί, εφόσον εντελώς αναπάντεχα μια κρύα νυχτιά, ένα νεαρό κορίτσι, θα του κτυπήσει την πόρτα, λέγοντας του ούτε λίγο, ούτε πολύ, πως είναι ο καρπός μιας ανέμελης ερωτικής νύχτας, που είχε περάσει με συμφοιτήτρια του, πριν από πολλά πολλά χρόνια!
Οπότε ο φουκαράς ο Κύριος Γκοτιέ, που ούτε καν διανοείται να ανοίξει πορτοφόλι για να πληρώσει κάτι περισσότερο από το μετρημένο στον πόντο απαιτητό, τώρα πλέον καλείται και να συντηρήσει μια θυγατέρα, που δεν ξέρει τι θα πει κλειστός διακόπτης στο σπίτι, αλλά και την μεγαλοκοπέλα που λιγουρεύεται, έχοντας γίνει ήδη δυο τρεις φορές ρεντίκολο με τα καμώματα που προκαλούν οι κάβουρες στην τσέπη. Εννοείται βεβαίως πως όλη η πορεία τσιφουτιάς του Μεσιέ Γκοτιέ, φτάνει κάποια στιγμή στην κορύφωση της όπου λες δεν πηγαίνει άλλο, το ένα ψέμα φέρνει το άλλο, όπως και το ευθύτατο κοροιδιλίκι που μοιράζει διαρκώς σε όποιον συναντήσει στο διάβα του και έστω του ζητήσει δυο δραχμές. Και πάντοτε ο Αρσέν Λουπέν, είτε με την βοήθεια της κόρης, είτε με τον άκρατο δενβαριεσισμό που τον διακρίνει, την σκαπουλάρει, την γλυτώνει. Ως πότε όμως...
Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισό κλισέ από όλα τα ανεκδοτικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο κτίσιμο μιας περσόνας Σκρουτζ, που να μην το χρησιμοποιεί ο - σαφώς καλύτερος και πιο εμπνευσμένος στο πιο περιπετειώδες είδος ταινιών - Φραντσέζος σκηνοθέτης Fred Cavaye. Λογικό εκτιμώ, από την στιγμή που αποξαρχής δείχνει τις προθέσεις του, να κάνει τον ήρωα του, αντιπαθώς συμπαθή, να τον αγαπήσει δηλαδή η πλατεία, ως ασθενή, που χαλιέται όταν ξοδεύει και όχι ως ακραίο παραδόπιστο, σαν κι εκείνον του Μολιέρου. Και η διαδρομή που ακολουθεί η αφήγηση μέχρι κάποια στιγμή να αποφασίσει ο μοναχικός άντρας να βγάλει από το παντελόνι χρήματα, αλλιώς αντίο οι πάντες πια για εκείνον, είναι μεν ρηχών ιδεών, δίχως όμως να κουράζει, χάρη στο ρυθμικό τέμπο, την έλλειψη κοιλιών αλλά και σε ένα ταιριαστό για την περίπτωση μας σάουντρακ που μοιάζει κάτι παραπάνω από ελκυστικό.
Κακά τα ψέματα όμως, ολόκληρος ο Radin! είναι κομμένος και ραμμένος πάνω στα μέτρα του πρωταγωνιστή του Dany Boon, που για τέτοιες περιπτώσεις αστείων πλην προβληματικών χαρακτήρων, αν φέρουμε κατά νου τους Ch'tis ή τον Supercondriaque, μοιάζει ιδανική επιλογή. Λογικό κι επόμενο είναι η φιγούρα του με τα παλιοκαιρισμένα γυαλάκια και το τριμμένο τζάκετ να μην απουσιάζει από κανένα πλάνο του φιλμ, που εντελώς απροσδόκητα προς το φινάλε αλλάζει ριζικά μορφή, για να γίνει παράταιρα μελοδραματικό, λες και δεν θα μπορούσε με άλλο τρόπο να εγκαταλείψει ο ταλαίπωρος Φρανσουά, το τσιγγούνικο εαυτό του. Και για να φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα, αρκεί να αναρωτηθούμε, θα χαλούσε ή όχι στον γκισέ ένα επταράκι, για να παρακολουθήσει αυτό το κωμωδιάκι, ένας τύπος σαν τον Σκοτσέζικων συνηθειών φίλο μας? Πιθανότατα όχι, αυτό δεν σημαίνει όμως πως για το ανάλαφρο θερινό σινεμαδάκι που προορίζεται το φιλμ, δεν θα επιστρέψει σε κέφι ένα μέρος από τα λεφτά του...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2017 από την Rosebud 21
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική