Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Κι όμως, μπορεί στις ημέρες μας, η Γαλλία να φαίνεται στα μάτια της σαφώς πιο συντηρητικής Ευρώπης, πως διαθέτει την πλέον φιλελεύθερων αντιλήψεων κοινωνία, αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν πέρασε κι αυτή στάδια μεταβατικά και δύσκολα, περιόδους που δοκιμάστηκαν σε μεγάλο βαθμό οι αυτοτέλειες των πολιτών της. Ειδικά κάπου εκεί λίγο μετά το πέρας του δεύτερου μεγάλου πολέμου, ίσαμε την έκρηξη του 68, όταν οι αντιλήψεις ακολουθούσαν πιστά τις κονσερβαρισμένες Γκολικές προσταγές, εποχή που μας μεταφέρει το αισθηματικό δράμα Mal De Pierres, που στηρίζεται θεματικά στο ομώνυμο μυθιστόρημα της (Ιταλίδας παρακαλώ) Milena Agus.

Μονίμως φορτισμένη ψυχικά και αναζητώντας διαρκώς διέξοδο για να εκφράσει τα πνιγμένα της συναισθήματα, η όμορφη Γκαμπριέλ, δίχως να καταφέρνει να ξεπεράσει τους περιορισμούς της μικρής επαρχιακής κοινωνίας που μεγαλώνει, βρίσκεται σχεδόν ένα βήμα πριν την νευρική κατάρρευση και τον εγκλεισμό της για θεραπεία σε κλινική. Ακολουθώντας την προσταγή της αυστηρών αρχών οικογένειας της και μπροστά στο ενδεχόμενο να μείνει για πάντα στο ράφι, θα αποδεχθεί με παγωμένη καρδιά, να στεφανωθεί τον τίμιο και χαμηλών τόνων εργάτη Χοσέ, έναν ικανό χειρονακτικά εργολάβο, που ο εμφύλιος ξεσπίτωσε από την πατρίδα του της Καταλονία. Χαρίζοντας του συνάμα για αντάλλαγμα και προικιά. ικανά να του δώσουν ώθηση να στήσει την δική του εργολαβική επιχείρηση.

Ο καιρός που θα κυλήσει βασανιστικά, δεν θα καταφέρει να γιατρέψει τις πληγές της αδικημένης γυναίκας, που καλείται να σέβεται, να υπηρετεί και να φροντίζει έναν άντρα που ποτέ της δεν αγάπησε. Κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη, όταν την Γκαμπριέλ θα κτυπήσει μια επίπονη πάθηση στα νεφρά, οδηγώντας την για περαιτέρω θεραπεία σε πανάκριβο σπα των Άλπεων. Εκεί μου την μελαγχολία και την αβάσταχτη θλίψη στην ματιά της, θα απαλύνει η παρουσία του Αντρέ Σοβάζ, ενός γοητευτικού υπολοχαγού, που το μυαλό του διαρκώς παλεύει με τις τραγικές αναμνήσεις από τα πεδία των μαχών της Ινδοκίνας.

Είναι λοιπόν αυτή μεγάλη ευκαιρία που ζητούσε η ζορισμένη γυναίκα για να απελευθερωθεί? Είναι ο δρόμος που της ανοίγεται, το μέσον για να σπάσει τα δεσμά, την φίμωση που οδήγησε το ασυγκράτητο πνεύμα της η συμφεροντολόγα επιλογή της οικογένειας της? Είναι ηθικό και σωστό να κοιτάξει την πάρτη της, αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα πει ο περίγυρος κι αν κάτι τέτοιο ρίξει αντίστοιχα στην μελαγχολία, τον σύζυγο που ορκίζεται, αν και κάτι τέτοιο είναι πασιφανές, πως την λατρεύει? Κακά τα ψέματα μια ζωή την έχουμε. Κι η μοίρα δεν δίνει πολλές χάρες αν της γυρίσεις την πλάτη. Ποια ακριβώς ευτυχία σιγοντάρει το ριζικό όμως? Εκείνη που ονειρευόμαστε σαν την ιδανική ή κάποια άλλη, κρυφή ενδεχόμενα, που μπορεί να τριγυρίζει σιμά, αλλά μέσα στην τύφλωση του πάθους, δεν της δίνουμε την παραμικρή σημασία?

Η ταινία της Nicole Garcia, δοσμένη σε αφήγηση παρελθοντική, κατόπιν της ολιγόλεπτης εισαγωγής, όπου Γκαμπριέλ, Χοσέ και ο έφηβος γιος τους ταξιδεύουν στην Λυών για να συμμετάσχει ο τελευταίος σε διαγωνισμό ταλαντούχων πιανιστών, έχει σαν βασικό άξονα αναφοράς της, την ασυγκράτητου πνεύματος κοπέλα, που όχι από γινάτι, αλλά από ανάγκη, μοχθεί να κόψει τις αλυσίδες. Μαζί με εκείνην όμως, περιπλέκονται στο αργού τέμπο, αλλά πανέμορφης κινηματογράφησης στόρι, οι χαρακτήρες των δύο αντρών που συνδυάζονται στην ζωή της, του με τον νόμο Κύρη που νιώθει να την καταδυναστεύει και του με τους δικούς της κανόνες Πρίγκηπα, που έχει γεμίσει το είναι της με ελπίδα και όνειρα. Κάποια φορά όμως λησμονούμε πως τα όνειρα δεν τα βιώνουμε, απλώς στιγμιαία τα απολαμβάνουμε...

Εκπληκτική, όπως πάντοτε η Marion Cottilard, αποδίδει θαυμάσια και με πάθος την ηρωίδα, κατά περιόδους ίσως, δίνοντας της οντότητα τέτοιο βεληνεκούς, όσου δεν της αποδίδει η ίδια η μυθοπλασία. Τραγική μορφή, σχεδόν παρανοϊκή, αλαφροίσκιωτη και φαντασμένη σε βαθμό που δικαιολογεί την αρνητική γνώμη της γειτονιάς για εκείνη, φοβισμένη όμως και εύθραυστη, στοιχεία που δημιουργούν οι συνθήκες περιορισμού της άποψης, της γνώμης, του θέλω. Που εννοείται τον ομορφονιό εύελπι Garrel θα αποζητήσει για την αγκάλη, τα ερωτικά φιλιά, τα σκιρτήματα, αντί του αγέλαστου, ατημέλητου, πρόσφυγα, εργασιομανή Alex Brendemuhl (ovation, ξανά για τον Σπανιόλο), που όμως εντός του κρύβει τόση αγάπη και ευαισθησία. Αδικία συνολική. Και πιότερο γι αυτόν. Που δεν τον διαλέξαμε, λέει, αλλά μας τον επέβαλλαν...