Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Εκτός από την ανάλαφρη κομεντί, είδος που οι καλοί μας Φραντσέζοι τα τελευταία χρόνια επιδίδονται μετά μανίας, γεγονός που αντιλαμβανόμαστε κι εμείς ως θεατές τα καλοκαίρια, όταν τα ξέσκεπα θέατρα μας κατακλύζονται από ντουζίνες φρανκοφόν γλαφυροτήτων, υπάρχει ακόμη ένα ειδικό genre που η μεγαλύτερη φιλμική βιομηχανία της Ευρώπης έχει κάνει ιδιαίτερο φόκους. Πρόκειται τον τομέα του νεανικού δράματος, με πρωταγωνιστές εφήβους, οι οποίοι εκτός από τα δεδομένα ζόρια της δύσκολης ηλικίας τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν και έντονα κοινωνικά ζητήματα, που έχει προκαλέσει η αβάσταχτη οικονομική ύφεση που μαστίζει ολάκερη την Γηραιά Ήπειρο. Η προσέγγιση των Γάλλων δημιουργών σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα, επιτυγχάνεται με δύο διαφορετικές τεχνοτροπίες. Την πιο αγριεμένη και εξτρεμιστική, την μοντέρνα διαδοχή ας πούμε του πρωτοπόρου La Haine και μια άλλη πιο ήπια, όχι τόσο των άκρων, που στις σελίδες της παρεμβαίνουν πολλές φορές και στοιχεία χιουμοριστικά, που στοχεύουν να μετριάσουν τις εντάσεις. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει η ταινία La Coeur En Braille, μια αξιόλογη πρόταση, από έναν δημιουργό μάλιστα, όχι παιδαρέλι, αλλά 65 μετρημένων Μαΐων παρακαλώ...

Η Μαρί αναμφίβολα η καλύτερη μαθήτρια της γυμνασιακής τάξης, αφού φροντίζει πάντοτε να είναι επιμελής και διαβασμένη, έχοντας πάρει ανάλογες αρχές από τους εύπορους, πλην υπερπροστατευτικούς της γονιούς. Πέρα από τα πρωτεία στην αίθουσα, η δεκαπεντάχρονη διαπρέπει και ως μουσικός, με το μεγάλο όνειρο της ζωής να είναι κάποια στιγμή να καταφέρει να ακολουθήσει καριέρα λαμπρή παίζοντας τσέλο. Ατυχώς για την μικρούλα, η μοίρα θα της παίξει ένα άτιμο παιχνίδι, καθώς θα αρχίσει να χάνει με γοργούς ρυθμούς την όραση της, πάθηση που θα παλέψει να αποκρύψει από την οικογένεια της, δίχως όμως επιτυχία. Όχι τόσο γιατί η νεαρή ψυχή της τρέμει την στιγμή που θα βυθιστεί, όπως φαίνεται, για πάντα στο σκοτάδι, αλλά διότι ο αυστηρός κι αυταρχικός πατέρας της θα θελήσει να την μετεγγράψει από το σχολείο που φοιτά, σε άλλο, για παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Αντιλαμβανόμενη η Μαρί πως κάτι τέτοιο θα της κοστίσει μια για πάντα την ενασχόληση της με το λατρεμένο της έγχορδο, θα παλέψει όσο περνά από το χέρι της με την θολούρα της όρασης της, ώστε να βγει όπως όπως η σχολική χρονιά και να δώσει τις απαιτούμενες εξετάσεις στο ωδείο, στοχεύοντας να αναδείξει το ταλέντο της. Απόφαση ατομική που προϋποθέτει δύναμη και κουράγιο, στοιχεία που το κοριτσάκι εντελώς απρόσμενα και αναπάντεχα θα βρει στην γενναία ψυχή του Βικτόρ, ενός φτωχού ορφανού, όχι ιδιαίτερα ευφυή και διαβαστερού, που από καιρό επιζητούσε την συντροφιά της και τώρα πλέον του δίνεται η ευκαιρία, όχι μόνο να βρίσκεται διαρκώς κοντά της, αλλά και να την προστατεύει από οτιδήποτε πιθανόν, θα αποκαλύψει το καλά κρυμμένο μυστικό της.

Όπως είναι πανεύκολα αντιληπτό η γαλλόφωνη, όχι ιδιαίτερα ακριβή, ως γυρισμένη με λιγοστό καστ και σε περιορισμένους χώρους, ταινία, ξεχειλίζει από ευαισθησία και τρυφερότητα. Δεδομένα που πηγάζουν από την, περισσότερο προς το αθώα παιδική, παρά στο παθιασμένη προενήλικη, σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε δύο νέους, που έχουν μεγαλώσει σε διαφορετικούς κόσμους. Από το κορίτσι δεν λείπει σχεδόν τίποτα, η πλούσια έπαυλη που κατοικεί της χαρίζει όλες τις ανέσεις διαβίωσης, το πριγκιπικό δωμάτιο της ποτέ δεν την περιορίζει χωροταξικά, ενώ οι γονιοί της δείχνουν διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουν και την παραμικρή υλική επιθυμία της. Προσοχή όμως, αυτό ποτέ δεν την καθιστά κακομαθημένη! Απεναντίας ο μπόμπιρας χειρότερος μαθητής του τμήματος, με βαθμούς που δύσκολα ξεπερνούν το κουλούρι, συμβιώνει με τον μοναχικό πατέρα του, έναν χήρο μηχανικό αυτοκινήτων που τα βγάζει τσίμα πέρα με τα λεφτά, χωρίς το μητρικό χάδι και υποχρεωμένος ο φουκαράς ο ίδιος στον λιγοστό ελεύθερο του χρόνο να μαγειρεύει, να σιδερώνει, να φροντίζει το μικρούλι διαμέρισμα. Αυτός δεν έχει το δικαίωμα να κακομάθει καν...

Αυτά τα δύο συνετά παιδιά στην πορεία θα ενώσουν τις ψυχές τους σε ένα, ανταλλάσσοντας δώρα καρδιάς το ένα προς το άλλο. Εκείνη παλεύοντας με θέληση να μετατρέψει τον λατρεμένο κολλητό της σε επιμελή και όχι φασαριόζο σπουδαστή, εκείνος - σχεδόν μισός στο μπόι της κιόλας - δίνοντας όλο του το είναι, προκειμένου το κορίτσι του να μην πάθει το παραμικρό, να μην στενοχωρηθεί ποτέ, να μην λυγίσει. Όμορφα δομημένη η ιστορία που στήνει ο μόλις τριών ολοκληρωμένων μεγάλου μήκους δημιουργιών, Τυνήσιας προέλευσης Michel Boujenah, γύρω από τα δύο εφηβάκια, που δρώντας αλληλέγγυα φροντίζουν το ένα να καλύψει τις ανάγκες του άλλου. Παρότι όμως η οικογενειακή υπόθεση του πιτσιρικά μοιάζει ρεαλιστικά βγαλμένη από την αβάσταχτη πραγματικότητα της κρίσης, αντίστοιχα εκείνη της μικρής, αναίτια μοιάζει υπερβολική και ανούσια πομπώδης, μιας και είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς, πως για οποιονδήποτε γονιό, η πρώτη απάντηση στο πρόβλημα υγείας του παιδιού του, θα είναι να το στείλει στο ίδρυμα.

Όπως πάντοτε συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η απόδοση των ανήλικων πρωταγωνιστών στις απαιτήσεις των ρόλων τους, ορίζει και το βαρόμετρο της καλλιτεχνικής επιτυχίας. Αμφότεροι οι μικρούληδες, η κορασίδα με το ακαταμάχητο χαμόγελο Alix Vaillot και ο μικρός το δέμας μαγκάκος Jean Stan Du Pac, όχι απλώς κερδίζουν τις εντυπώσεις, αλλά σου δίνουν στο τέλος την εντύπωση πως αυτό που υποκρίθηκαν, σαν να το βίωναν και στ αλήθεια. Συνεπώς εξαιρώντας τις δραματουργικές σεναριακές αστοχίες του υπερβολικού πατέρα Charles Berling, οι Καρδιές σε Μπράιγ, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, αναφερόμενος στην μέθοδο ανάγνωσης των τυφλών, κερδίζει και την αμέριστη συμπάθεια της πλατείας, που ενδεχόμενα να συγκινηθεί κατάτι παραπάνω προς το φινάλε, που το έργο ολοκληρώνει το αποξαρχής πλάνο του, να εξελιχθεί σε αξιοπρεπές κλωνάρι της La Famille Belier...