Είναι για το καλό σου
του Carlos Therón. Με τους José Coronado, Roberto Álamo, Javier Cámara, Luis Mottola, Luis Callejo, Andrea Ros, Silvia Alonso, Pilar Castro, Georgina Amorós
Μπατζανάκηδες vs Γαμπροί
του zerVo (@moviesltd) 
Την προαιώνια αυτή κόντρα ανάμεσα στις άσπονδες συνομοταξίες πεθερών και γαμπρών, αφού την χορτάσαμε σε πάμπολλες αμερικάνικες κομεντί, με πιο αξιομνημόνευτες τις περιπτώσεις των σινέ σίριαλ Father Of The Bride και Meet The Parents, είχαμε την τύχη να την απολαύσουμε σε μια (και κοινωνικού περιεχομένου) σπαρταριστή φραντσέζικη πλάκα όπως το Qu'est-ce qu'on a fait au bon dieu?, εδώ και κάποια καλοκαίρια (συνήθως) την παρακολουθούμε και στην σπανιόλικη γλώσσα, κυρίως μέσα από τις περιπέτειες των Ocho Appelidos, Vascos και Catalanos. Την σκυτάλη στην πολύ μεγάλη επιτυχία των δύο προαναφερόμενων φιλμς, που παρέα ξεπέρασαν εντός των συνόρων τα 100 εκατομμύρια σε εισπράξεις, παίρνει μια ακόμη ρυθμική και αστεία στιγμή, με τον τίτλο Es Por Tu Bien, που μπορεί συνολικά να μην κατάφερε τους τζίρους τους, το 10ράκι που κατάφερε στα ντόπια box office όμως, διόλου ευκαταφρόνητο μοιάζει...
Δεν γνωρίζονταν από παιδιά, αφού πήρε ο καθένας τους για γυναίκα από μια αδελφή όμως, έχουν γίνει συγγενείς εξ αγχιστείας, οπότε οι συναντήσεις τους σε συχνότητα είναι σχεδόν καθημερινές. Ταιριάζουν βλέπεις και τα χνώτα του στρυφνού εύπορου επιχειρηματία Αρτούρο, του σιγανοπαπαδιά συνταξιούχου Τσους και του έκρυθμου εργολάβου οικοδομών Ιπόλιτο, ειδικά από την στιγμή που έχουν στην συλλογιστική τους, μια βασική κοινή αρχή: Να προσέχουν και να παρακολουθούν σαν τα μάτια τους τις μοναχοκόρες τους, μην τυχόν και τώρα που έφτασαν σε ηλικία της παντρειάς, πάνε και βρουν τίποτα χαραμοφάηδες κι αγαπήσουν. Κι αν είναι δυνατόν, να βρουν και να τους συστήσουν, τους κατά την δική τους άποψη ιδανικότερους γαμπρούς.
Το αυταρχικό τρικ του συμμαχικού τρίο, θα σπάσει μονομιάς από την στιγμή που η θυγατέρα του φανατικά δεξιών και φιλοβασιλικών πεποιθήσεων μπίζνεσμαν, θα διαλύσει ετσιθελικά την γαμήλια τελετή της, για να ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, έναν κάργα αριστερό ακτιβιστή, γεγονός που θα ταρακουνήσει τα θεμέλια του συμπεθερικού συνασπισμού. Και τα χτυπήματα για την τρόικα θα είναι αλλεπάλληλα αφού τόσο η κόρη του Πόλι, θα δηλώσει δημόσια πως ο καλός της είναι ένας μποέμ Αρχεντίνος αρτίστας φωτογράφος, ενώ εκείνη του Τσους, μαθήτρια ακόμη, θα νιώσει σκιρτήματα για έναν, εκ πρώτης όψης, περιθωριακό συνομήλικό της.
Οπότε το ανέκδοτο καλά κρατεί εφόσον άπασες οι κορασίδες, δεν κάνουν το χατίρι στους μπαμπάδες τους να διαλέξουν εκείνοι τους αγαπημένους τους, παρά πράττουν το αυτονόητο, γεγονός που αυτόματα θα σημάνει πόλεμο μέχρις εσχάτων. Ή έστω ωσότου οι μελλοντικοί γαμπροί, κουραστούν, βαρεθούν, απελπιστούν από την μανία καταδίωξης των παλιμπαιδιστών πενηντάρηδων (και βάλε) και παραιτηθούν από την θέση του μνηστήρα. Σε αυτή την διαμάχη, οι σύμμαχοι των αρραβωνιάρηδων, εκτός από τα στήθη των νεαρών θηλυκών που δονούνται για εκείνους ή οι θερμές αγκάλες των κοινού αίματος, επίσης κοινής δράσης, μαμάδων, που τους έχουν πάρει με καλό μάτι, θα είναι κυρίως οι κουτές, σε σημείο πλήρους αφέλειας, αντιδράσεις των υπερπροστατευτικών ντάντηδων, που θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερες συνθήκες συμπάθειας για το πρόσωπο τους.
Η ρυθμικότατη είναι αλήθεια κωμική δημιουργία του Carlos Theron, δεν αφήνει όμως ούτε μισό κλισέ να περάσει αχρησιμοποίητο από το πεθερικό τρίγωνο της κακιάς ώρας. Παρακολουθήσεις, δολοπλοκίες, σαμποτάζ, στησίματα, διαβολές κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα μηχανορραφίες, αρκεί τα κοριτσάκια τους να διώξουν από κοντά τους προικοθήρες. Κι όσο το σχέδιο εξελίσσεται, τόσο κοντύτερα έρχονται τα ζευγαράκια. Φυσικά και με τέτοια ακολουθία τετριμμένων ιδεών, είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογική η εξέλιξη και το φινάλε, εκεί που οι λύκοι, μπροστά στο ενδεχόμενο κακό μεταβάλλονται σε αρνάκια. Η πορεία όμως του έργου, που έχει το ζουμί, δεν πας παρείχε ούτε κάτι το διαφορετικό, ούτε το ορίτζιναλ στην ανεκδοτική του χροιά.
Οπότε στο μεγαλύτερο ποσοστό, πηγαίνουν χαμένες και οι σταρικές παρουσίες τριών εκ των πλέον αναγνωρισμένων σύγχρονων Ισπανών πρωταγωνιστών, με ξεχωριστή εμπειρία ο καθείς σε όλα τα φιλμικά είδη και με σπουδαίες εμφανίσεις καταχωρημένες στα παλμαρέ τους. Ένεκα της ανισότητας της βαρύτητας του κάθε στόρι, τον περισσότερο χρόνο στο εκράν καταναλώνει ο μπον βιβέρ και μόνιμα καλοντυμένος Jose Coronado (El Cuerpo) κάτι λογικό άλλωστε, αφού το κοριτσάκι του, είναι κι εκείνο που λόγω ηλικίας θα παντρευτεί πρώτο. Στις άλλες δύο ρουμπρίκες, τα πάντα μοιράζονται ανάμεσα στον πανέτοιμο να τα κάνει όλα γης μαδιάμ οικοδόμο Roberto Alamo (La Piel Que Habito) και τον διασημότερο της συντροφιάς Javier Camara (Truman) που όσο δεν πετυχαίνουν να ελέγξουν τις ορμές των βλασταριών τους, μα και την μουρμούρα των κυρών τους, εκνευρίζονται και χάνουν κάθε ελπίδα να δουν το πλάνο τους να αποδίδει.
Εννοείται λοιπόν πως ο χειρότερος εφιάλτης - ε, σιγά πια... - κάθε κοριτσοπατέρα, προσεγγίζεται με χαλαρότητα ώστε να πάρει μπροστά το φαρσικό στοιχείο, κάτι που για μιάμιση ωρίτσα μια χαρά παρέα θα κάνει στον θεατή του, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως πως θα το κρατήσει στην μνήμη του και για πάντα.
Το αυταρχικό τρικ του συμμαχικού τρίο, θα σπάσει μονομιάς από την στιγμή που η θυγατέρα του φανατικά δεξιών και φιλοβασιλικών πεποιθήσεων μπίζνεσμαν, θα διαλύσει ετσιθελικά την γαμήλια τελετή της, για να ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, έναν κάργα αριστερό ακτιβιστή, γεγονός που θα ταρακουνήσει τα θεμέλια του συμπεθερικού συνασπισμού. Και τα χτυπήματα για την τρόικα θα είναι αλλεπάλληλα αφού τόσο η κόρη του Πόλι, θα δηλώσει δημόσια πως ο καλός της είναι ένας μποέμ Αρχεντίνος αρτίστας φωτογράφος, ενώ εκείνη του Τσους, μαθήτρια ακόμη, θα νιώσει σκιρτήματα για έναν, εκ πρώτης όψης, περιθωριακό συνομήλικό της.
Οπότε το ανέκδοτο καλά κρατεί εφόσον άπασες οι κορασίδες, δεν κάνουν το χατίρι στους μπαμπάδες τους να διαλέξουν εκείνοι τους αγαπημένους τους, παρά πράττουν το αυτονόητο, γεγονός που αυτόματα θα σημάνει πόλεμο μέχρις εσχάτων. Ή έστω ωσότου οι μελλοντικοί γαμπροί, κουραστούν, βαρεθούν, απελπιστούν από την μανία καταδίωξης των παλιμπαιδιστών πενηντάρηδων (και βάλε) και παραιτηθούν από την θέση του μνηστήρα. Σε αυτή την διαμάχη, οι σύμμαχοι των αρραβωνιάρηδων, εκτός από τα στήθη των νεαρών θηλυκών που δονούνται για εκείνους ή οι θερμές αγκάλες των κοινού αίματος, επίσης κοινής δράσης, μαμάδων, που τους έχουν πάρει με καλό μάτι, θα είναι κυρίως οι κουτές, σε σημείο πλήρους αφέλειας, αντιδράσεις των υπερπροστατευτικών ντάντηδων, που θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερες συνθήκες συμπάθειας για το πρόσωπο τους.
Η ρυθμικότατη είναι αλήθεια κωμική δημιουργία του Carlos Theron, δεν αφήνει όμως ούτε μισό κλισέ να περάσει αχρησιμοποίητο από το πεθερικό τρίγωνο της κακιάς ώρας. Παρακολουθήσεις, δολοπλοκίες, σαμποτάζ, στησίματα, διαβολές κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα μηχανορραφίες, αρκεί τα κοριτσάκια τους να διώξουν από κοντά τους προικοθήρες. Κι όσο το σχέδιο εξελίσσεται, τόσο κοντύτερα έρχονται τα ζευγαράκια. Φυσικά και με τέτοια ακολουθία τετριμμένων ιδεών, είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογική η εξέλιξη και το φινάλε, εκεί που οι λύκοι, μπροστά στο ενδεχόμενο κακό μεταβάλλονται σε αρνάκια. Η πορεία όμως του έργου, που έχει το ζουμί, δεν πας παρείχε ούτε κάτι το διαφορετικό, ούτε το ορίτζιναλ στην ανεκδοτική του χροιά.
Οπότε στο μεγαλύτερο ποσοστό, πηγαίνουν χαμένες και οι σταρικές παρουσίες τριών εκ των πλέον αναγνωρισμένων σύγχρονων Ισπανών πρωταγωνιστών, με ξεχωριστή εμπειρία ο καθείς σε όλα τα φιλμικά είδη και με σπουδαίες εμφανίσεις καταχωρημένες στα παλμαρέ τους. Ένεκα της ανισότητας της βαρύτητας του κάθε στόρι, τον περισσότερο χρόνο στο εκράν καταναλώνει ο μπον βιβέρ και μόνιμα καλοντυμένος Jose Coronado (El Cuerpo) κάτι λογικό άλλωστε, αφού το κοριτσάκι του, είναι κι εκείνο που λόγω ηλικίας θα παντρευτεί πρώτο. Στις άλλες δύο ρουμπρίκες, τα πάντα μοιράζονται ανάμεσα στον πανέτοιμο να τα κάνει όλα γης μαδιάμ οικοδόμο Roberto Alamo (La Piel Que Habito) και τον διασημότερο της συντροφιάς Javier Camara (Truman) που όσο δεν πετυχαίνουν να ελέγξουν τις ορμές των βλασταριών τους, μα και την μουρμούρα των κυρών τους, εκνευρίζονται και χάνουν κάθε ελπίδα να δουν το πλάνο τους να αποδίδει.
Εννοείται λοιπόν πως ο χειρότερος εφιάλτης - ε, σιγά πια... - κάθε κοριτσοπατέρα, προσεγγίζεται με χαλαρότητα ώστε να πάρει μπροστά το φαρσικό στοιχείο, κάτι που για μιάμιση ωρίτσα μια χαρά παρέα θα κάνει στον θεατή του, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως πως θα το κρατήσει στην μνήμη του και για πάντα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουνίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική