Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μπορώ πανεύκολα και χωρίς να καταφύγω σε λυσσάρια, να απαριθμήσω τουλάχιστον μια ντουζίνα, ίσως και δύο, περιπτώσεων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών, που έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με τον θρύλο του μονάρχη, που διέσωσε το κύρος της περήφανης Γηραιάς Αλβιόνας. Επικές υπερπαραγωγές, πανάκριβα μπλοκμπάστερς, πλουμισμένα με ειδικά εφέ φιλμικά έπη, ικανά να αποδώσουν σε ολάκερο το εντυπωσιακό Panavision εύρος τον απόλυτο μύθο του Κάμελοτ, του σκοτεινού μαγίστρου Μέρλιν, των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης (εδώ υπάρχει και σατιρικό πεδίο, βλέπε Monty Python), της Γκουίνεβιρ, του Τριστάνου... Με αιώνια και εσαεί κορώνα στο θέμα, το επίτευγμα του Boorman, Excalibur, που ακόμη μου φέρνει στο μυαλό την γκρίνια των συγγενών προς τους γονιούς μου "μα τι το αφήνουν, μικρό παιδί και βλέπει τέτοια πράματα..." Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσες δεκάδες περιπτώσεις ορίτζιναλ, σπίν οφ ή και διασκευαστικής προσέγγισης στην Αρθούρια μυθολογία, τα πάντα έχουν ειπωθεί στην μεγάλη οθόνη και καμία καινούργια και μοντέρνα ματιά δεν θα είχε να προσθέσει κάτι το καινοτόμο στα ήδη πασίγνωστα περιστατικά. Εχμ, μάλλον κανείς δεν υπολόγισε πως η ιδέα ενδεχόμενα κάποτε θα έπεφτε στα χέρια του Guy Ritchie, που έχει αποδείξει, πως βλέπει τα πράγματα, κάπως αλλιώς...

Δυο δεκαετίες έχουν περάσει από την στιγμή που ο στασιαστής και μοχθηρός Βόρτιγκερν, παρακινούμενος από υποχθόνιες δυνάμεις, κατέκτησε βιαίως το στέμμα του απέραντου βασιλείου, εξολοθρεύοντας τον δίκαιο μονάρχη αδελφό του Ούθερ Πεντράγκον και την οικογένεια του, βυθίζοντας στο πένθος και την ανέχεια ολόκληρο ένα έθνος, που ακόμη βασανίζεται από τις ανήθικες φιλοδοξίες του. Ο μόνος που εκείνη την μοιραία νύχτα γλύτωσε από την σφαγή, ο δεκάχρονος τότε, φυσικός διάδοχος του θρόνου, Άρθουρ, διαφεύγοντας από την φονική μήνη του σατανικού θείου του, θα βρει την σωτηρία, σε ένα από τα αμέτρητα πορνεία της κακόφημης μητρόπολης Λονδίνιουμ, εκεί που οι ιερόδουλες θα τον προστατέψουν και θα τον μεγαλώσουν, αγνοώντας την πραγματική τους ταυτότητα, σαν να ήταν δικό τους παιδί.

Σήμερα, ο Άρτ, έχοντας διδαχθεί την τέχνη του σπαθιού και του πολέμου, από τους καλύτερους μάστερς του δρόμου, έχει δημιουργήσει την δική του συμμορία στην περιοχή, ανταποδίδοντας την σωτήρια χάρη που του έκαναν, στις εκδιδόμενες γυναίκες, προστατεύοντας τις από κάθε λογής απειλή, εγχώρια ή εισαγόμενη από τις βάρβαρες γειτονιές του σκανδιναβικού Βορρά και χτίζοντας ξέχωρη φήμη στα κατώτερα στρώματα του υποκόσμου. Καθημερινότητα που για τον αποφασιστικό Άρθουρ θα γκρεμιστεί μονομιάς, καθώς θα κληθεί όπως όλοι οι άντρες του τόπου κατ εντολή του κακίστρου ηγεμόνα, να δοκιμάσει να αποσπάσει το πανίσχυρο σπαθί από το μαρμαρωμένο κορμί του άδικα δολοφονημένου βασιλιά και εν αγνοία πατέρα του, που σύμφωνα με την προφητεία, όποιος το κατορθώσει, σύντομα θα φορέσει πανηγυρικά το στέμμα και θα κυβερνήσει την πονεμένη Βρετανία για πάντα.

Οπότε το βασικό, το προφανές σκέλος της απαίτησης του κοινού, το περιπετειώδες, μια χαρά παίρνει κλώτσο να κυλήσει, με στήριγμα και θεμέλιο, την εκδίκηση για το υστέρημα μιας ολόκληρης ζωής, μόλις και εφόσον ο Αρθούρος κατανοήσει ποιος πραγματικά είναι, ποια τα δικαιώματα που του αφαιρέθηκαν και ποιος είναι ο σκοπός στην ζωή του. Υποκινούμενος από την παρτιζάνικη Fellowship (όχι φυσικά Of The Ring, αν και η ατμόσφαιρα διαρκώς την φέρνει κατά νου) που αποτελείται από σωματοφύλακες του κάποτε πανίσχυρου και απόλυτα ηθικού ηγέτη, αλλά και μια ιέρεια με μαντικές ικανότητες, ο ήρωας μας θα περάσει τις βασικές δοκιμασίες που θα τον πείσουν για την αληθινή του ταυτότητα, μα και για τον προορισμό που η παράδοση όσο κι ένας ολόκληρος υποταγμένος στα δαιμόνια πάθη του βασανιστή του, προστάζει. Δικαιοσύνη! Για όλους! Και πρώτα για τον Αρθούρο, που πρέπει να πάρει πίσω όλα όσα του λήστεψαν!

Με την αφήγηση του ανατρεπτικού Εγγλέζου ντιρέκτορα, που για δύο δεκαετίες τώρα, από τον καιρό του Lock Stock, έχει δώσει δείγματα της εκκεντρικής αλλά και δυναμικά παρεμβατικής σε σοσιολογικά ζητήματα, δημιουργικής του ματιάς, να κινείται για μεγάλο κομμάτι της πρώτης πράξης σε δύο χρονικές τροχιές, το φιλμ βαδίζει ταχύτατα σε ένα φρενήρες τέμπο, γνώριμο ιδίωμα του Mr Nice Guy, που τον κάνει να ξεχωρίζει. Οι φανατικότεροι δε και πιο άριστοι μελετητές της γραφής του, ουδέποτε θα εκπλαγούν στην θωριά επιλεγμένα καλοστημένων και ευρηματικών σεκάνς (από εκείνες που χαρακτηρίζονται πληροφοριακές) καθώς η ταυτότητα του καταφρονεμένου Διαδόχου κτίζεται σε πολυβολικούς παλμούς, όπου το γοητευτικά αστραπιαίο μοντάζ παίζει τον πρώτο ρόλο. Όταν δε καταλήγοντας σε νεο γουέστερν ύφος, ολοκληρωθεί η μοναχικού δοκιμασία του επερχόμενου Βασιλιά, στα Μορντορένια Χάιλαντς, τότε είναι που ο θεατής γνωρίζει καλά πως επέρχεται η ολοκληρωτική τελική σύγκρουση, κάτω από την σκιά του ματαιόδοξου υπερπύργου, που μέσα από την φαντασμαγορία της θα αναδείξει τον έναν και μοναδικό νικητή, τον έναν και μοναδικό που θα βάλει τάξη στα ακατάπαυστα θέλω της ολιγαρχίας.

Καταπληκτική η κοινωνιολογική ανάλυση που πραγματοποιεί μέσα από το γνωστό, ακόμη και στο πολύ μικρής ηλικίας κοινό, στόρι, που μάλλον δεν θα δει στο εκράν ότι γλυκερό τύπου Richard Gere - Τριστάν / Sean Connery - Κινγκ Άρθουρ, φανταζόταν, κόβοντας εισιτήριο για να μπει στην αίθουσα, μιας και μονίμως στο φόντο σιγοβράζει η έννοια της στάσης, της εξέγερσης, της αποτίναξης του ζυγού των λίγων και προυχόντων, που έχουν στείλει τις μάζες στο κάτεργο, την στέρηση και την πείνα. Νους χρειάζεται για να οδηγήσει τις ορδές των επαναστατών στον αγώνα, θέληση, αυταπάρνηση, αλληλεγγύη και μαχητικότητα. Αν οι Αντάρτες υπέρ του κοινού Καλού, υπερισχύοντας αποδειχτούν καρεκλοκένταυροι τριγύρω από την κυκλική τράπεζα και επιδείξουν παρόμοιες τάσεις αλαζονείας - πιθανόν - θα το πληροφορηθούμε φαντάζομαι στα επόμενα, προγραμματισμένα ήδη, επεισόδια της σειράς του King Arthur. Αν και όπως μαθαίνω τα τσιράκια των κονσερβαρισμένων τόρηδων έχουν βάλει μπροστά διαδικασία θαψίματος με την πένα τους, του πολύπλευρου πονήματος του Ritchie, με το τάχαμου πρόσχημα της ψευδούς καταπάτησης της θρυλικής περσόνας, για ολάκερη την Βρετανική φιλοσοφία, του Αρθούρου. Δεν το έχουν κατανοήσει καλά, αλλά από τα τίμια μπουρδέλα, εκεί που έχουν καταχωνιάσει, νομίζουν, τις ελπίδες του φτωχού κοσμάκη, θα εκκινήσει ο λαϊκός αγώνας! Κι όποιον πάρει ο Χάροντας...

Στην πιο απλοϊκή και δίχως τους προαναφερθέντες προβληματισμούς, προσέγγιση της, η ταινία λειτουργεί άψογα, τονισμένη από αμέτρητα ειδικά εφέ - ενίοτε και υπερβολικά, όπως κρίνω ας πούμε την έλευση του γιγάντιου ανακόντα - που δένουν εξαιρετικά με την φυσική άγρια και σκοτεινιασμένη ομορφιά των επαρχιακών περιοχών της βραχώδους Σκοτίας και της γεμάτης μεσαιωνικές πρωτότυπες τοποθεσίες Ουαλίας. Οι στιγμές μάχης, υποβοηθούμενες από τα CGI που καθιστούν ακόμη πιο επικές τις συγκρούσεις του πλήθους, ταχύτατες, αέρινες, με χορογραφίες που λογικά παραπέμπουν σε wuxia (δεν είναι τυχαίο που σχιστομάτης κουνγκ φου, στέφεται εντέλει, πανηγυρικά ιππότης, προς τέρψη των θιασωτών του είδους!!!!) δεν αφήνουν ούτε μισό δευτερόλεπτο χαλάρωσης στην πλατεία, που δεδομένα θα ευχαριστηθεί το εφταράκι που ξόδεψε στον γκισέ!

Θετικότατη, σε βαθμό εντυπωσιασμού, είναι η γεύση που μου άφησε η επιλογή του σωματαρά από το Τάινσάιντ, Charlie Hunnam, για να αποδώσει τον διαφορετικό Βασιλιά Αρθούρο στην εκδοχή του Ritchie! Με κορμί γυμνασμένο, μεγέθους Tatum και εκφράσεις προσώπου που όχι σε λίγα σημεία έφερναν σε Pitt, ο Άγγλος ανερχόμενος σούπερ σταρ, βοηθούμενος από την έμπειρη δυάδα πανάξιων knights ρολιστών παραστατών όπως είναι ο (έγχρωμος) Hounsou και ο Gillen, με άνεση φέρνει εις πέρας την δύσκολη αποστολή του. Κόντρα στα προγνωστικά, ο Jude Law, που είχε αβανταριστεί πολύ στον Sherlock Holmes του ιδίου σκηνοθέτη, μπαίνει στο πετσί του villain, που ενδεχόμενα δεν του πηγαίνει, την ίδια στιγμή που μια μικρή έκπληξη στον επίσης διαφορετικό, βασικό γυναικείο ρόλο, σχηματίζεται στο άγνωστο πρόσωπο της Καταλανικών ριζών Astrid Berges Frisbey. Ορίζοντας από την μεριά της την μαγική νότα - ελλείψει Μέρλιν - στην ομαδική συγχορδία, που ενδεχόμενα να μην θυμίζει σε τίποτα τις γνωστές προηγούμενες κινηματογραφικές αναφορές στο Αγγλοσαξονικό παραμύθι του Αρθούρου, του Εξκάλιμπερ και του Γκράαλ, ακολουθεί πιστά όμως τις ανανεωτικές προσταγές της εποχής και προσφέρει ένα δίωρο εντυπωσιακότατο υπερθέαμα - ξέχωρων των κεντρικών του ιδεών - που πολύ δύσκολα θα αφήσει ανικανοποίητους ακόμη και τους πλέον απαιτητικούς φανς του genre!