Ένας δράκος έρχεται!
του Mani Haghighi. Mε τους Amir Jadidi, Homayoun Ghanizadeh, Ehsan Goudarzi, Kiana Tajammol, Nader Fallah, Ali Bagheri
Lucy in the Sky with Diamonds (LCD!)
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Μάθε μπαλίτσα αγόρι μου!
Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και ηθοποιού, Mani Haghighi, και η πρώτη που βρίσκει κινηματογραφική διανομή στη χώρα μας. Ξεκίνησε την πορεία της από το περσινό φεστιβάλ Βερολίνου, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα. Μετά από συμμετοχές σε διάφορα φεστιβάλ προβλήθηκε και στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ειδικές Προβολές».
Ο Haghighi είναι εγγονός του Ebrahim Golestan, ενός από τους πρωτεργάτες του Νέου Ιρανικού Κύματος. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του A Dragon Arrives!, ο Haghighi συμπεριλαμβάνει και πλάνα από την ιστορική ταινία του παππού του «Khesht va Ayeneh» (The Brick and the Mirror, 1965), που πολύ θα θέλαμε να τη δούμε!
Η υπόθεση: 21 Ιανουαρίου 1965: πυροβολείται ο Ιρανός πρωθυπουργός Hassan Ali Mansur, ο οποίος ξεψυχά λίγες μέρες αργότερα. 23 Ιανουαρίου 1965: πολιτικός κρατούμενος βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του. Όπου... κελί του, ένας χώρος σε ένα τεράστιο, εγκαταλελειμμένο πλοίο, καταμεσής μιας ερήμου, δίπλα σε ένα νεκροταφείο, στο νησί Κουέσμ του Ιράν. Πρόκειται για αυτοκτονία ή για δολοφονία; Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας ντετέκτιβ. Μαζί του παίρνει έναν μηχανικό ήχου κι έναν γεωλόγο. Προσπαθεί με τη βοήθειά τους, πέρα από την εξιχνίαση της υπόθεσης, να μάθει αν είναι αληθής ο θρύλος που υπάρχει για την περιοχή. Ότι δηλαδή, κάθε φορά που θάβεται κάποιος στο συγκεκριμένο νεκροταφείο ένας μεγάλος σεισμός λαμβάνει χώρα. Οι έρευνες δεν οδηγούν πουθενά και ο φάκελος κλείνει. Μερικά χρόνια αργότερα, ο ντετέκτιβ ανακρίνεται από την αστυνομία σχετικά με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Τι έχει απομείνει από εκείνη την έρευνα; Οι αναμνήσεις σαρώνουν το παρόν με την ορμή μιας πορτοκαλί Σεβρολέ Ιμπάλα που διασχίζει την έρημο...
Η άποψή μας: Τούτη ανήκει στην κατηγορία «ταινία – εμπειρία»! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει εδώ ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης! Μιλάμε, υπάρχουν στιγμές που αυτό που βλέπεις αγγίζει τον λυρισμό του ομορφότερου ποιήματος ενώ σε άλλες βγάζει οπτικό εντυπωσιασμό... εντυπωσιακότερα από το πιο ακριβό αμερικάνικο blockbuster! Ο Haghighi φτιάχνει ένα εντελώς δικό του υβρίδιο ταινίας που είναι παράλληλα και ταυτόχρονα ένα mockumentary, μια πολιτική ταινία, μια ταινία φαντασίας και φαντασμάτων και μια ποιητική αλληγορία για την ίδια τη ζωή! Θα πάθετε πλάκα λέμε! Οι σκηνές με το πλοίο στη μέση του πουθενά ενός αχανούς και τεράστιου νησιού είναι απίστευτες! Οι σκηνές των σεισμών κάθε φορά που θάβεται κάποιος στο νεκροταφείο είναι απίστευτες! Το σάουντρακ με την έντονη ηλεκτρική κιθάρα και τον τρομερό ρυθμό με τα έθνικ στοιχεία είναι απίστευτο.
Ο μοναδικός κίνδυνος που υπάρχει κατά την παρακολούθηση αυτής της ταινίας είναι να χάσει ο θεατής τη μπάλα! Να μην μπει γρήγορα στο κλίμα της ταινίας και από πολύ νωρίς να πετάξει λευκή πετσέτα. Ναι, αυτό ισχύει. Γιατί πέρα όλων των άλλων, πέρα από τον οπτικό πυροβολισμό, πέρα από τις ακατάσχετες πληροφορίες, δεν μπορείς να διακρίνεις τι είναι «αληθινό» και τι «ψεύτικο». Και μιλάμε για μέσα στην ταινία, έτσι; Άρα, μια σύγχυση τη νιώθεις, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει τα πάντα για την ταινία και πας να τη δεις σαν καλός μαθητής, μελετημένος. Κι εκεί κινδυνεύει να σε χάσει η ταινία. Δεν πρέπει όμως. Γιατί αν επιδείξεις τη δέουσα προσοχή και υπομονή θα ανταμειφτείς με μια μοναδική, ιδιαίτερη και πλούσια κινηματογραφική εμπειρία. Όπου πολλά πράγματα δεν βγάζουν νόημα αλλά όπου αυτό που βλέπεις κι αυτό που ακούς αρκεί και περισσεύει! Η σκηνή με τα πολύχρωμα μπαλόνια που απελευθερώνονται και ίπτανται πάνω από την κίτρινη έρημο είναι σαν να έχει βγει από το καλύτερο τριπάκι! Μας βάζει ο σκηνοθέτης και κάτι «βασισμένη σε πραγματική ιστορία», εμφανίζεται και ο ίδιος ως ομιλούσα κεφαλή να λέει ότι η ταινία αφηγείται την ιστορία του ηχολήπτη του παππού του, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη συγκεκριμένη περιοχή για να ανεβεί η πυρετική σύγχυση. Μας λέει ένα ψέμα τόσο μεγάλο που ο θεατής ξύνει το κεφάλι του καθώς δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εν πλήρη συγχύσει!
Πολύ μεγάλη ταινία, που μιλάει και για το ίδιο το σινεμά, έτσι όπως μόνο οι σπουδαίες ταινίες το κατορθώνουν!
Η υπόθεση: 21 Ιανουαρίου 1965: πυροβολείται ο Ιρανός πρωθυπουργός Hassan Ali Mansur, ο οποίος ξεψυχά λίγες μέρες αργότερα. 23 Ιανουαρίου 1965: πολιτικός κρατούμενος βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του. Όπου... κελί του, ένας χώρος σε ένα τεράστιο, εγκαταλελειμμένο πλοίο, καταμεσής μιας ερήμου, δίπλα σε ένα νεκροταφείο, στο νησί Κουέσμ του Ιράν. Πρόκειται για αυτοκτονία ή για δολοφονία; Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας ντετέκτιβ. Μαζί του παίρνει έναν μηχανικό ήχου κι έναν γεωλόγο. Προσπαθεί με τη βοήθειά τους, πέρα από την εξιχνίαση της υπόθεσης, να μάθει αν είναι αληθής ο θρύλος που υπάρχει για την περιοχή. Ότι δηλαδή, κάθε φορά που θάβεται κάποιος στο συγκεκριμένο νεκροταφείο ένας μεγάλος σεισμός λαμβάνει χώρα. Οι έρευνες δεν οδηγούν πουθενά και ο φάκελος κλείνει. Μερικά χρόνια αργότερα, ο ντετέκτιβ ανακρίνεται από την αστυνομία σχετικά με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Τι έχει απομείνει από εκείνη την έρευνα; Οι αναμνήσεις σαρώνουν το παρόν με την ορμή μιας πορτοκαλί Σεβρολέ Ιμπάλα που διασχίζει την έρημο...
Η άποψή μας: Τούτη ανήκει στην κατηγορία «ταινία – εμπειρία»! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει εδώ ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης! Μιλάμε, υπάρχουν στιγμές που αυτό που βλέπεις αγγίζει τον λυρισμό του ομορφότερου ποιήματος ενώ σε άλλες βγάζει οπτικό εντυπωσιασμό... εντυπωσιακότερα από το πιο ακριβό αμερικάνικο blockbuster! Ο Haghighi φτιάχνει ένα εντελώς δικό του υβρίδιο ταινίας που είναι παράλληλα και ταυτόχρονα ένα mockumentary, μια πολιτική ταινία, μια ταινία φαντασίας και φαντασμάτων και μια ποιητική αλληγορία για την ίδια τη ζωή! Θα πάθετε πλάκα λέμε! Οι σκηνές με το πλοίο στη μέση του πουθενά ενός αχανούς και τεράστιου νησιού είναι απίστευτες! Οι σκηνές των σεισμών κάθε φορά που θάβεται κάποιος στο νεκροταφείο είναι απίστευτες! Το σάουντρακ με την έντονη ηλεκτρική κιθάρα και τον τρομερό ρυθμό με τα έθνικ στοιχεία είναι απίστευτο.
Ο μοναδικός κίνδυνος που υπάρχει κατά την παρακολούθηση αυτής της ταινίας είναι να χάσει ο θεατής τη μπάλα! Να μην μπει γρήγορα στο κλίμα της ταινίας και από πολύ νωρίς να πετάξει λευκή πετσέτα. Ναι, αυτό ισχύει. Γιατί πέρα όλων των άλλων, πέρα από τον οπτικό πυροβολισμό, πέρα από τις ακατάσχετες πληροφορίες, δεν μπορείς να διακρίνεις τι είναι «αληθινό» και τι «ψεύτικο». Και μιλάμε για μέσα στην ταινία, έτσι; Άρα, μια σύγχυση τη νιώθεις, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει τα πάντα για την ταινία και πας να τη δεις σαν καλός μαθητής, μελετημένος. Κι εκεί κινδυνεύει να σε χάσει η ταινία. Δεν πρέπει όμως. Γιατί αν επιδείξεις τη δέουσα προσοχή και υπομονή θα ανταμειφτείς με μια μοναδική, ιδιαίτερη και πλούσια κινηματογραφική εμπειρία. Όπου πολλά πράγματα δεν βγάζουν νόημα αλλά όπου αυτό που βλέπεις κι αυτό που ακούς αρκεί και περισσεύει! Η σκηνή με τα πολύχρωμα μπαλόνια που απελευθερώνονται και ίπτανται πάνω από την κίτρινη έρημο είναι σαν να έχει βγει από το καλύτερο τριπάκι! Μας βάζει ο σκηνοθέτης και κάτι «βασισμένη σε πραγματική ιστορία», εμφανίζεται και ο ίδιος ως ομιλούσα κεφαλή να λέει ότι η ταινία αφηγείται την ιστορία του ηχολήπτη του παππού του, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη συγκεκριμένη περιοχή για να ανεβεί η πυρετική σύγχυση. Μας λέει ένα ψέμα τόσο μεγάλο που ο θεατής ξύνει το κεφάλι του καθώς δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εν πλήρη συγχύσει!
Πολύ μεγάλη ταινία, που μιλάει και για το ίδιο το σινεμά, έτσι όπως μόνο οι σπουδαίες ταινίες το κατορθώνουν!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την AMA Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική