Φύλακες του Γαλαξία 2
του James Gunn. Με τους Chris Pratt, Zoe Saldana, Dave Bautista, Vin Diesel, Bradley Cooper, Michael Rooker, Karen Gillan, Pom Klementieff, Elizabeth Debicki, Chris Sullivan, Sean Gunn, Sylvester Stallone, Kurt Russell
You would never break the chain...
του zerVo (@moviesltd) 
Οι περισσότεροι καν δεν γνωρίζαμε, δώδεκα, δεκατριών χρονών τότε, τι σήμαινε αυτό το Vol. Κάπου το είχαμε δει σε αλλουνού συλλογή, γραμμένη σε Maxell χρωμίου, από τις ακριβές, μας είχε καλαρέσει και το είχαμε σχεδιάσει και στις δικές μας κασέτες, στην ράχη, έτσι με κόκκινο χρώμα για να διακρίνουμε την αρίθμηση των μουσικών μας compilations. Συνήθως εκείνη που δεν είχε αριθμό, η πρώτη, αυτή που δεν είχε ανάγκη το Vol, ήταν και η επιλογή με τα καλύτερα τραγούδια ή μάλλον με εκείνα που μας έρχονταν πρώτα κατά νου, όταν τα επιλέγαμε από τα ορίτζιναλ βινύλια πριν τα αντιγράψουμε προσεχτικά. Στην δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, νηοστή φορά, που γεμίζαμε την εκάστοτε εξηντάρα με νότες, τα κομμάτια σταδιακά γίνονταν και λιγότερο αγαπημένα, με συνέπεια, παρότι κάθε καινούργια mixtape είχε το ξέχωρο ενδιαφέρον της, τον θρύλο εκείνης της πρώτης φοράς να μην τον πιάσει καμία και ποτέ. Εγώ θυμάμαι είχα διαλέξει και την πολύ πρωτότυπη επικεφαλίδα Collection, για να ονοματίσω τις πολύτιμες, τότε, συλλογές μου. Κοίτα να δεις πως ένας Marvelικός πανζουρλισμός μπορεί να ξυπνήσει τέτοια ώρα, λίγο πριν σημάνει 50 o'clock, το νοσταλγικό μου συναίσθημα...
Μόλις έφεραν εις πέρας την τελευταία του αποστολή οι Φύλακες του Γαλαξία, κάνοντας καλά ένα τεράστιο σαρκοφάγο τέρας, όπως τους ζήτησε η Αγιέσα, η ολόχρυση πρωθιέρεια της φυλής των Σόβερειν, δίνοντας τους για αντάλλαγμα, την αιχμάλωτη Νεμπούλα, μια απροσάρμοστη Άλιεν, με καταστροφικές διαθέσεις. Λειτουργώντας παντελώς ανεύθυνα, κατά την διάρκεια της ανταλλαγής, ο απρόβλεπτος και κοψιάς ρακούν Ρόκετ, θα κλέψει τις πανίσχυρες μπαταρίες της φυλής, γεγονός που θα έχει σαν αποτέλεσμα η ομάδα πέριξ του ατρόμητου μαχητή Πίτερ Κουίλ, να κριθεί καταζητούμενη από τις ορδές των τρομερών Σόβερειν και να κυνηγηθεί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του διαστήματος.
Έχοντας βρει πρόσκαιρο κρησφύγετο σε έναν απόμερο πλανήτη και προς τεράστια έκπληξη τους, ο Σταρ Λορντ, η δυναμική Γκαμόρα, ο άφοβος και πάντα κεφάτος, σωματώδης Ντραξ, το ανθρωπόμορφο διαστημικό δεντράκι, ο Γκρουτ και ο αεικίνητος Ρόκετ, θα δεχτούν την αναπάντεχη επίσκεψη του Ίγκο, ενός περιπλανώμενου τυχοδιώκτη, που θα τους αποκαλύψει ένα καλά κρυμμένο για δεκαετίες μυστικό: Πως δεν είναι άλλος από τον βιολογικό πατέρα του Κουίλ, που μετανιωμένος για την εξαφάνιση του τόσο καιρό, επιθυμεί πλέον να τον πάρει κοντά του, στον πλανήτη που ο ίδιος έχει στην κατοχή του και να τον προστατέψει από κάθε λογής εχθρό. Το ταξίδι προς τα παραδεισένια μέρη του Ίγκο, μπορεί να μοιάζει ασφαλές και μακρυά από τους κινδύνους, στην πραγματικότητα όμως κρύβει μια έκπληξη, για την οποία κανείς από τους Guardians δεν είναι προετοιμασμένος!
Κι έτσι με μια πραγματικά φρενήρη εκτόξευση, από αυτό το γοητευτικά περίπλοκο στόρι, ξετυλίγεται η δράση της δεύτερης στην σειρά περιπέτειας των ετερόκλητων μαχητών του διαστήματος, μελών κι αυτών του τελευταίου πανίσχυρου κύματος, της ερυθρόλευκης μαρκίζας, κομικένιας μπράντας. Δράση που από το διασκεδαστικό intro κιόλας δεν χαλαρώνει παλμούς ποτέ, ταξιδεύοντας την κάμερα από αστέρι σε αστέρι με ταχύτητες πολλών ετών φωτός (καλά υπάρχει και σχετική σλάπστικ ταξιδιάρα σεκάνς, που η πιτσιρικαρία θα δώσει τα ρέστα της) ώστε να αποκαλυφθούν όσο γίνεται περισσότερα, μέσα στο δίωρο και κάτι της χρονικής διάρκειας, εμπόδια, προκλήσεις και στιγμές αγωνίας, που οι ήρωες μας πρωταγωνιστούν!
Πυλώνας ανάπτυξης της ιστορίας εδώ, ο παλιός, ο γνώριμος, ο δοκιμασμένα πιασάρικος στο κορυφαίο αστρικό έπος της φιλμικής ιστορίας, δηλαδή η αναζήτηση από τον ηγέτη Κουίλ (αν και με μπόλικα πρακτικά ντεσαβαντάζ για την θέση αυτή) της ομήγυρης, του άγνωστου γονιού του, που ακόμη και την όψη του αγνοεί, νομίζοντας πως φέρνει σε θρυλικό σούπερ σταρ των 80s. Το εύρημα λειτουργεί θετικά, ιδίως όταν και οι συνοδές υποιστορίες, έχουν επίσης φαμιλιάρικη υφή, με τα μπερδεματάκια, όμως, περί Θεού και Πλάστη και εντέλει καταστροφέα των πάντων, να κρύβουν κάπως την μπάλα, που σε κάποια ταχύτατα και εκρηκτικά σημεία χάνεται ακόμη κι από το πιο έμπειρο σε τέτοιου είδους κεφάτο πανηγύρι.
Φιέστα που και στο δεύτερο Volume της σειράς, υπογραφής του μεγαλωμένου με ανατρεπτικά σκηνοθετικά πρότυπα, James Gunn, ακολουθεί πιστά τις προσταγές του ορίτζιναλ, δηλαδή την γλαφυρή και πηγμένη στο χιούμορ αφήγηση, την αλυσιδωτά αναπτυσσόμενη ίντριγκα και κυρίως την συνοδευτική μουσική υπόκρουση, παιγμένη στο ντεμοντέ γουόκμαν του Πίτερ, τιγκαρισμένη από μελωδίες παρελθοντικές μεν, αγαπημένες δε. Εκεί που θα βρεις και George Harrison να κελαηδά και ρομαντικό Sam Cooke και μελαγχολικό Cat Stevens και γυαλιστερούς ELO, αλλά και αγαπημένους Fleetwood Mac, να δίνουν μέσα από το The Chain, τον παλμό στο δέσιμο (ή την ρήξη) του προβληματισμένου γιου με τον μισφίτ πατέρα. Στο όλο κόλπο αν προστεθεί η εκκεντρική για ταινία της Marvel επιλογή της μη διασαφήνισης αποξαρχής του κακού χαρακτήρα της υπόθεσης, που αποκαλύπτεται μόλις στην τρίτη πράξη, για χάρη του, ενός ακόμη, τουίστ, τότε έχουμε ένα συνολικό πακέτο, που είναι απόλυτα βέβαιο πως θα ικανοποιήσει τους αμέτρητους φανς του genre.
Γύρω από την ήδη γνωστή ομάδα που έχει ταιριάξει άριστα από τον καιρό του Vol 1, δηλαδή τον Chris Pratt που πιάνει από τα μαλλιά την ευκαιρία ανάδειξης του σε υπέρ αστέρα, en;osv ψάχνει τον δικό του Βέιντερ στην όψη του αειθαλή Kurt Russell, την βετεράνο των εξωγήινων μεταμφιέσεων και κορμάρα Zoe Saldana, τον θηριώδη Bautista που αρκεί να χαχανήσει για να γελάσεις κι εσύ μαζί του και τον Bradley Cooper που σου αρκεί να τον ακούς, να δίνει την φωνή του στο καλοσχεδιασμένο στα εργαστήρια της Weta Digital, ρακούν, έχουν προστεθεί πρόσωπα που ενδεχόμενα θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία του franchise. Σαν την Karen Gillan ας πούμε, που αποδίδει την διαταραγμένη και κυκλοθυμική Νεμπούλα, την Pom Klementieff, που δίνει υπόσταση στην τύπου X-Men χαρισματική Μάντις, αλλά και τον μυθικό Sly, ως αρχηγικών τάσεων περιθωριακό δολοπλόκο, που τα easter egg στα τελικά κρέντιτς, του δίνουν μπόνους για την θεματική συνέχεια. Αναμφίβολα, την παράσταση κλέβει πάντως ο υποτιμημένος συνολικά, μετά από τριάντα χρόνια καριέρας, Michael Rooker, που δίνει ψυχή στην μορφή του γαλαζόμορφου Γιόντου, τόσο στις σκηνές που η αδρεναλίνη κτυπάει κόκκινο, κυρίως όμως στις πιο συγκινητικές, όταν παντελώς απρόσμενα κρατάει ψηλά την μπαγκέτα.
Το Vol 2, μετά από 140 λεπτά θεάματος που κύλησαν νεράκι, στις λεπτομέρειες και μόνο μοιάζει να υπολείπεται του προκατόχου του, σε ζητήματα που κυρίως έχουν να κάνουν με την αρχική έκπληξη που αβαντάρει πάντοτε τα πρώτα μέρη των σειρών της Marvel και την μέθοδο που ακολουθείται για τον σχηματισμό της άφοβης, ατρόμητης, πάντα νικήτριας ασύμβατης μάζωξης. Το κέφι ρέει άφθονο, οι πλάκες όπως καρτερούσαμε δεν σταματούν ποτέ και όσο οι μπαταρίες δεν αδειάζουν στο κασσετοφωνάκι, η λίστα παίζει ακατάπαυστα σαν σε λούπα, δίνοντας με τα μπιτ της τον τόνο. Εις αναμονή της τρίτης συλλογής, που προβλέπω θα διαθέτει όλες τις ενέσεις εκείνες που θα ανανεώσουν, ξανά, το ενδιαφέρον!
Έχοντας βρει πρόσκαιρο κρησφύγετο σε έναν απόμερο πλανήτη και προς τεράστια έκπληξη τους, ο Σταρ Λορντ, η δυναμική Γκαμόρα, ο άφοβος και πάντα κεφάτος, σωματώδης Ντραξ, το ανθρωπόμορφο διαστημικό δεντράκι, ο Γκρουτ και ο αεικίνητος Ρόκετ, θα δεχτούν την αναπάντεχη επίσκεψη του Ίγκο, ενός περιπλανώμενου τυχοδιώκτη, που θα τους αποκαλύψει ένα καλά κρυμμένο για δεκαετίες μυστικό: Πως δεν είναι άλλος από τον βιολογικό πατέρα του Κουίλ, που μετανιωμένος για την εξαφάνιση του τόσο καιρό, επιθυμεί πλέον να τον πάρει κοντά του, στον πλανήτη που ο ίδιος έχει στην κατοχή του και να τον προστατέψει από κάθε λογής εχθρό. Το ταξίδι προς τα παραδεισένια μέρη του Ίγκο, μπορεί να μοιάζει ασφαλές και μακρυά από τους κινδύνους, στην πραγματικότητα όμως κρύβει μια έκπληξη, για την οποία κανείς από τους Guardians δεν είναι προετοιμασμένος!
Κι έτσι με μια πραγματικά φρενήρη εκτόξευση, από αυτό το γοητευτικά περίπλοκο στόρι, ξετυλίγεται η δράση της δεύτερης στην σειρά περιπέτειας των ετερόκλητων μαχητών του διαστήματος, μελών κι αυτών του τελευταίου πανίσχυρου κύματος, της ερυθρόλευκης μαρκίζας, κομικένιας μπράντας. Δράση που από το διασκεδαστικό intro κιόλας δεν χαλαρώνει παλμούς ποτέ, ταξιδεύοντας την κάμερα από αστέρι σε αστέρι με ταχύτητες πολλών ετών φωτός (καλά υπάρχει και σχετική σλάπστικ ταξιδιάρα σεκάνς, που η πιτσιρικαρία θα δώσει τα ρέστα της) ώστε να αποκαλυφθούν όσο γίνεται περισσότερα, μέσα στο δίωρο και κάτι της χρονικής διάρκειας, εμπόδια, προκλήσεις και στιγμές αγωνίας, που οι ήρωες μας πρωταγωνιστούν!
Πυλώνας ανάπτυξης της ιστορίας εδώ, ο παλιός, ο γνώριμος, ο δοκιμασμένα πιασάρικος στο κορυφαίο αστρικό έπος της φιλμικής ιστορίας, δηλαδή η αναζήτηση από τον ηγέτη Κουίλ (αν και με μπόλικα πρακτικά ντεσαβαντάζ για την θέση αυτή) της ομήγυρης, του άγνωστου γονιού του, που ακόμη και την όψη του αγνοεί, νομίζοντας πως φέρνει σε θρυλικό σούπερ σταρ των 80s. Το εύρημα λειτουργεί θετικά, ιδίως όταν και οι συνοδές υποιστορίες, έχουν επίσης φαμιλιάρικη υφή, με τα μπερδεματάκια, όμως, περί Θεού και Πλάστη και εντέλει καταστροφέα των πάντων, να κρύβουν κάπως την μπάλα, που σε κάποια ταχύτατα και εκρηκτικά σημεία χάνεται ακόμη κι από το πιο έμπειρο σε τέτοιου είδους κεφάτο πανηγύρι.
Φιέστα που και στο δεύτερο Volume της σειράς, υπογραφής του μεγαλωμένου με ανατρεπτικά σκηνοθετικά πρότυπα, James Gunn, ακολουθεί πιστά τις προσταγές του ορίτζιναλ, δηλαδή την γλαφυρή και πηγμένη στο χιούμορ αφήγηση, την αλυσιδωτά αναπτυσσόμενη ίντριγκα και κυρίως την συνοδευτική μουσική υπόκρουση, παιγμένη στο ντεμοντέ γουόκμαν του Πίτερ, τιγκαρισμένη από μελωδίες παρελθοντικές μεν, αγαπημένες δε. Εκεί που θα βρεις και George Harrison να κελαηδά και ρομαντικό Sam Cooke και μελαγχολικό Cat Stevens και γυαλιστερούς ELO, αλλά και αγαπημένους Fleetwood Mac, να δίνουν μέσα από το The Chain, τον παλμό στο δέσιμο (ή την ρήξη) του προβληματισμένου γιου με τον μισφίτ πατέρα. Στο όλο κόλπο αν προστεθεί η εκκεντρική για ταινία της Marvel επιλογή της μη διασαφήνισης αποξαρχής του κακού χαρακτήρα της υπόθεσης, που αποκαλύπτεται μόλις στην τρίτη πράξη, για χάρη του, ενός ακόμη, τουίστ, τότε έχουμε ένα συνολικό πακέτο, που είναι απόλυτα βέβαιο πως θα ικανοποιήσει τους αμέτρητους φανς του genre.
Γύρω από την ήδη γνωστή ομάδα που έχει ταιριάξει άριστα από τον καιρό του Vol 1, δηλαδή τον Chris Pratt που πιάνει από τα μαλλιά την ευκαιρία ανάδειξης του σε υπέρ αστέρα, en;osv ψάχνει τον δικό του Βέιντερ στην όψη του αειθαλή Kurt Russell, την βετεράνο των εξωγήινων μεταμφιέσεων και κορμάρα Zoe Saldana, τον θηριώδη Bautista που αρκεί να χαχανήσει για να γελάσεις κι εσύ μαζί του και τον Bradley Cooper που σου αρκεί να τον ακούς, να δίνει την φωνή του στο καλοσχεδιασμένο στα εργαστήρια της Weta Digital, ρακούν, έχουν προστεθεί πρόσωπα που ενδεχόμενα θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία του franchise. Σαν την Karen Gillan ας πούμε, που αποδίδει την διαταραγμένη και κυκλοθυμική Νεμπούλα, την Pom Klementieff, που δίνει υπόσταση στην τύπου X-Men χαρισματική Μάντις, αλλά και τον μυθικό Sly, ως αρχηγικών τάσεων περιθωριακό δολοπλόκο, που τα easter egg στα τελικά κρέντιτς, του δίνουν μπόνους για την θεματική συνέχεια. Αναμφίβολα, την παράσταση κλέβει πάντως ο υποτιμημένος συνολικά, μετά από τριάντα χρόνια καριέρας, Michael Rooker, που δίνει ψυχή στην μορφή του γαλαζόμορφου Γιόντου, τόσο στις σκηνές που η αδρεναλίνη κτυπάει κόκκινο, κυρίως όμως στις πιο συγκινητικές, όταν παντελώς απρόσμενα κρατάει ψηλά την μπαγκέτα.
Το Vol 2, μετά από 140 λεπτά θεάματος που κύλησαν νεράκι, στις λεπτομέρειες και μόνο μοιάζει να υπολείπεται του προκατόχου του, σε ζητήματα που κυρίως έχουν να κάνουν με την αρχική έκπληξη που αβαντάρει πάντοτε τα πρώτα μέρη των σειρών της Marvel και την μέθοδο που ακολουθείται για τον σχηματισμό της άφοβης, ατρόμητης, πάντα νικήτριας ασύμβατης μάζωξης. Το κέφι ρέει άφθονο, οι πλάκες όπως καρτερούσαμε δεν σταματούν ποτέ και όσο οι μπαταρίες δεν αδειάζουν στο κασσετοφωνάκι, η λίστα παίζει ακατάπαυστα σαν σε λούπα, δίνοντας με τα μπιτ της τον τόνο. Εις αναμονή της τρίτης συλλογής, που προβλέπω θα διαθέτει όλες τις ενέσεις εκείνες που θα ανανεώσουν, ξανά, το ενδιαφέρον!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική