Colossal
του Nacho Vigalondo. Με τους Anne Hathaway, Jason Sudeikis, Dan Stevens, Austin Stowell, Tim Blake Nelson
All the voices in your head calling, Gloria
του zerVo (@moviesltd) 
Κι έρχεται εκείνη η δύσκολη στιγμή, αραιά ή και πιο συνηθισμένη ίσως, που κυριευμένος από τα αρνητικότερα συναισθήματα, βλέπεις τον κόσμο μαύρο, κατράμι κι άραχλο κι είσαι πανέτοιμος να εκραγείς και να παρασύρεις σε αυτή την τεχνητή κατολίσθηση που θα προκαλέσεις, ολοκληρωτική καταστροφή γύρω σου. Δεν σε νοιάζει κανένας, δεν σε μέλλει αν τίποτα μείνει όρθιο, δεν σου καίγεται καρφάκι αν θα την σκαπουλάρει έστω κι ένας από την έκρηξη οργής σου. Σε συντριπτικό ποσοστό η λογική φυσικά πρυτανεύει και μετά από δυο γερές ρουφηξιές νικοτίνης και καφέ, αντιλαμβάνεσαι τα πάντα όπως πρώτα, καλμάρεις και μοιράζεις πλέον καλημέρες. Αν κάποια βολά όμως ξεπεραστούν τα όρια, εφόσον επικρατήσει το ακατάλυτο πάθος και όχι η σύνεση, τι φαντάζεσαι μπορεί να συμβεί? Colossal...
Συγγραφέας δηλώνει, αν και έχει καιρό πολύ να γράψει έστω και μισή λέξη, η προβληματισμένη, ανεύθυνη και με τάσεις αδιαφορίας για το περιβάλλον της, Γκλόρια, μια όμορφη Νεοϋορκέζα, που προτιμά να πνίγει τις σκοτούρες της στο αλκοόλ και στα ολονύχτια πάρτι με τις παρέες της, προκαλώντας έτσι την μήνη του επίσημου μνηστήρα της, Τιμ. Με την κατάσταση να φτάνει στο απροχώρητο, εκείνος δεν θα αντέξει και θα πετάξει την έξω από το πολυτελές διαμέρισμα του Μανχάταν που διαμένουν, βάζοντας τελεία και παύλα σε μια σχέση που δεν έδειχνε να έχει κανένα ιδιαίτερο μέλλον. Αποκαμωμένη, απογοητευμένη και σε απόγνωση εκείνη, δίχως εστία και φαμίλια να την καρτερεί, θα πάρει την απόφαση να επιστρέψει στην μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε, κάπου στις μεσιανές Πολιτείες, ψάχνοντας απάγκιο στο παντελώς άδειο πατρικό της σπίτι.
Όχι και τόσο αναπάντεχα, ένα από τα πρώτα πρόσωπα που θα συναντήσει στο χωριό, θα είναι ο παλιόφιλος και συμμαθητής της Όσκαρ, ιδιοκτήτης του μπαρ της περιοχής, που αντιλαμβανόμενος την δύσκολη κατάσταση της, θα θελήσει να την βοηθήσει, προσφέροντας της εκτός από υλική βοήθεια και το πόστο της σερβιτόρας στο κλαμπάκι. Δουλειά που εννοείται δεν θα την βοηθήσει στιγμή να κοντράρει τις τάσεις αλκοολισμού της, φέρνοντας την συνάμα όμως και αντιμέτωπη με μια ακόμη αποκάλυψη: Πως έχει άμεση σχέση επικοινωνίας, με το κολοσσιάιο θηρίο, που εδώ και καιρό καθημερινά απειλεί τον κοσμάκη στην άλλη άκρη της Γης, στην μακρινή Σεούλ, μιας και κάθε της αντίδραση, σημαίνει αυτόματα και την εκτόνωση θυμού του ανίκητου και γιγάντιου Κάιτζου!
Άκου τώρα πως μπορούν να συνδεθούν με μια ευθεία τηλεγραφική γραμμή, αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κουκκίδες του χάρτη, η φιλήσυχη και ίχνους φασαρίας τυπική αμερικάνικη περιφερειακή γωνίτσα και η πρωτεύουσα της (καλής, στην συνείδηση των Γιάνκηδων, μιας και υπάρχει και σατανική μεριά στην σχετική ασιατική χερσόνησο) Κορέας. Η κοπελούδα, που έχει από καιρό αφήσει πίσω της το θεσπισμένο ηλικιακό όριο αποκατάστασης (λέγε με και γενέθλιο των 35 χρόνων) βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη, που η ίδια δεν επιζήτησε, δεν απόρριψε όμως κιόλας. Εξού και το γεγονός πως πολύ γρήγορα θα βγάλει από μέσα της καλοσύνη και συμπόνοια, στοιχεία που ομοίως θα ανταποκριθούν και στην συμπεριφορά του Κορεάτη Γκοτζίλα. Μα υπάρχει καλό και φιλάνθρωπο τέρας? Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Ούτε παραγγελία να το είχες κάνει, νάσουτο και το διαβολικό ρομπότ, που θα εμφανιστεί μονομιάς και για να στήσει την σύγκρουση τιτάνων, αλλά και για να περιπλέξει ακόμη την ψυχική κατάσταση της Γκλόριας...
Επιστημονικά φανταστικός κόσμος δηλαδή που τυλίγει το στόρι που έχει πηγάσει ξανά από την έμπνευση του Σπανιόλου Nacho Vigalondo, σκηνοθέτη που πολύ δύσκολα να έχει λησμονήσει ο θεατής που έχει παρακολουθήσει την αλλόκοτη εκ πρώτης όψης, αλλά με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, δημιουργία του, Los Cronocrimenes. Εδώ ο Ίβηρας, αφήνει εκτός κάδρου τις όποιες καλτ καταβολές του, για να στήσει μέσα στο ίδιο ακριβώς, χαμηλού μπάτζετ κι αυτό είναι προφανές, φιλμάκι του, δύο διαφορετικά genre, το κοινωνικό, δραματικό και ανεξάρτητης ματιάς εξωχολιγουντιανό, που συνήθως συναντάμε κάθε Γενάρη στα χιονισμένα βουνά του Σάντανς, με το άλλο το Ασιανό, το κλασσικό Disaster Movie, που δείχνει τους αλλόφρονες πολίτες να τρέχουν να σωθούν από την ενδεχόμενη επίθεση του σχεδιασμένου πάνω από μισό αιώνα πριν, στα στούντιος της Toho, γίγαντα. Εννοείται πως ιδεολογικά και με στόχο το κτίσιμο της κεντρικής ιδέας, το είδος ενασχόλησης του είναι το πρώτο, που επιχειρεί όμως να το προσεγγίσει με μια ιδιαίτερα καινοτόμα μίξη, προβάλλοντας τις αλληγορικές φλασιές στον νου του, μέσα από μια εντελώς αναπάντεχη (για το ευρύτερο κοινό, που ενδεχόμενα δεν το περιμένει) προσέγγιση. Εντέλει ο άνθρωπος είναι το τέρας, καλόκαρδο ή ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε σαφώς στο τέλος ποιος θα επικρατήσει, εκείνο που μας ενδιαφέρει πάντα είναι και η μέθοδος θριάμβου που θα ακολουθήσει ο ενάρετος Colossal, για να φτάσει στον θρίαμβο!
Δύσκολες ταινίες και όχι σπουδαίας δημοτικότητας διαλέγει η Οσκαρούχα Anne Hathaway (από τις λίγες ηθοποιούς, που δεν έχουν επιλέξει συμμετοχή στα πολυπληθή μαξιλαράκια των φαντασμαγοριών της Marvel, τώρα που κόπασε για εκείνη ο αχός του Dark Knight) κι αυτό ενδεχόμενα να στοιχίσει στο πέρασμα της μπογιάς της. Η όμορφη Μπρουκλινέζα, μέσα στα στενά της απλοικά τζινάκια που συνάδουν με τα ροκ κουρτινάκια στην κόμμωση, ουσιαστικά αναπαραγάγει τον ζορισμένο (και πιο ολοκληρωμένο είναι η αλήθεια) χαρακτήρα που την είχαμε απολαύσει προ δεκαετίας στην Rachel Getting Married, με την διαφορά πως εδώ το επαρχιωτόπουλο που αποδίδει, έχει και κάποια ελαφρώς γλαφυρότερα ψήγματα στην έκφραση του και δεν κινείται μόνιμα σε μονοπάτια κατάθλιψης. Βοήθεια σε αυτό που δίνει ο, έτσι κι αλλιώς, καταπληκτικός ρολίστας Jason Sudeikis, καρατερίστας - χαμαιλέοντας, που είναι εξαιρετικός ως ο επίσης τραυματισμένος εσωτερικά άνδρας, που όμως το μαράζι δεν τον αφήνει να δράσει λογικά. Ιδιαίτερης προσέγγισης το Colossal, εντέλει, σκορπά ερωτηματικά στην πορεία του, που ο θεατής θα κληθεί να τσακώσει και να αποκωδικοποιήσει. Κι αυτό από μόνο του, κινηματογραφικά και ποτέ εισπρακτικά ή ταμειακά, αποτελεί κατόρθωμα...
Όχι και τόσο αναπάντεχα, ένα από τα πρώτα πρόσωπα που θα συναντήσει στο χωριό, θα είναι ο παλιόφιλος και συμμαθητής της Όσκαρ, ιδιοκτήτης του μπαρ της περιοχής, που αντιλαμβανόμενος την δύσκολη κατάσταση της, θα θελήσει να την βοηθήσει, προσφέροντας της εκτός από υλική βοήθεια και το πόστο της σερβιτόρας στο κλαμπάκι. Δουλειά που εννοείται δεν θα την βοηθήσει στιγμή να κοντράρει τις τάσεις αλκοολισμού της, φέρνοντας την συνάμα όμως και αντιμέτωπη με μια ακόμη αποκάλυψη: Πως έχει άμεση σχέση επικοινωνίας, με το κολοσσιάιο θηρίο, που εδώ και καιρό καθημερινά απειλεί τον κοσμάκη στην άλλη άκρη της Γης, στην μακρινή Σεούλ, μιας και κάθε της αντίδραση, σημαίνει αυτόματα και την εκτόνωση θυμού του ανίκητου και γιγάντιου Κάιτζου!
Άκου τώρα πως μπορούν να συνδεθούν με μια ευθεία τηλεγραφική γραμμή, αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κουκκίδες του χάρτη, η φιλήσυχη και ίχνους φασαρίας τυπική αμερικάνικη περιφερειακή γωνίτσα και η πρωτεύουσα της (καλής, στην συνείδηση των Γιάνκηδων, μιας και υπάρχει και σατανική μεριά στην σχετική ασιατική χερσόνησο) Κορέας. Η κοπελούδα, που έχει από καιρό αφήσει πίσω της το θεσπισμένο ηλικιακό όριο αποκατάστασης (λέγε με και γενέθλιο των 35 χρόνων) βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη, που η ίδια δεν επιζήτησε, δεν απόρριψε όμως κιόλας. Εξού και το γεγονός πως πολύ γρήγορα θα βγάλει από μέσα της καλοσύνη και συμπόνοια, στοιχεία που ομοίως θα ανταποκριθούν και στην συμπεριφορά του Κορεάτη Γκοτζίλα. Μα υπάρχει καλό και φιλάνθρωπο τέρας? Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Ούτε παραγγελία να το είχες κάνει, νάσουτο και το διαβολικό ρομπότ, που θα εμφανιστεί μονομιάς και για να στήσει την σύγκρουση τιτάνων, αλλά και για να περιπλέξει ακόμη την ψυχική κατάσταση της Γκλόριας...
Επιστημονικά φανταστικός κόσμος δηλαδή που τυλίγει το στόρι που έχει πηγάσει ξανά από την έμπνευση του Σπανιόλου Nacho Vigalondo, σκηνοθέτη που πολύ δύσκολα να έχει λησμονήσει ο θεατής που έχει παρακολουθήσει την αλλόκοτη εκ πρώτης όψης, αλλά με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, δημιουργία του, Los Cronocrimenes. Εδώ ο Ίβηρας, αφήνει εκτός κάδρου τις όποιες καλτ καταβολές του, για να στήσει μέσα στο ίδιο ακριβώς, χαμηλού μπάτζετ κι αυτό είναι προφανές, φιλμάκι του, δύο διαφορετικά genre, το κοινωνικό, δραματικό και ανεξάρτητης ματιάς εξωχολιγουντιανό, που συνήθως συναντάμε κάθε Γενάρη στα χιονισμένα βουνά του Σάντανς, με το άλλο το Ασιανό, το κλασσικό Disaster Movie, που δείχνει τους αλλόφρονες πολίτες να τρέχουν να σωθούν από την ενδεχόμενη επίθεση του σχεδιασμένου πάνω από μισό αιώνα πριν, στα στούντιος της Toho, γίγαντα. Εννοείται πως ιδεολογικά και με στόχο το κτίσιμο της κεντρικής ιδέας, το είδος ενασχόλησης του είναι το πρώτο, που επιχειρεί όμως να το προσεγγίσει με μια ιδιαίτερα καινοτόμα μίξη, προβάλλοντας τις αλληγορικές φλασιές στον νου του, μέσα από μια εντελώς αναπάντεχη (για το ευρύτερο κοινό, που ενδεχόμενα δεν το περιμένει) προσέγγιση. Εντέλει ο άνθρωπος είναι το τέρας, καλόκαρδο ή ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε σαφώς στο τέλος ποιος θα επικρατήσει, εκείνο που μας ενδιαφέρει πάντα είναι και η μέθοδος θριάμβου που θα ακολουθήσει ο ενάρετος Colossal, για να φτάσει στον θρίαμβο!
Δύσκολες ταινίες και όχι σπουδαίας δημοτικότητας διαλέγει η Οσκαρούχα Anne Hathaway (από τις λίγες ηθοποιούς, που δεν έχουν επιλέξει συμμετοχή στα πολυπληθή μαξιλαράκια των φαντασμαγοριών της Marvel, τώρα που κόπασε για εκείνη ο αχός του Dark Knight) κι αυτό ενδεχόμενα να στοιχίσει στο πέρασμα της μπογιάς της. Η όμορφη Μπρουκλινέζα, μέσα στα στενά της απλοικά τζινάκια που συνάδουν με τα ροκ κουρτινάκια στην κόμμωση, ουσιαστικά αναπαραγάγει τον ζορισμένο (και πιο ολοκληρωμένο είναι η αλήθεια) χαρακτήρα που την είχαμε απολαύσει προ δεκαετίας στην Rachel Getting Married, με την διαφορά πως εδώ το επαρχιωτόπουλο που αποδίδει, έχει και κάποια ελαφρώς γλαφυρότερα ψήγματα στην έκφραση του και δεν κινείται μόνιμα σε μονοπάτια κατάθλιψης. Βοήθεια σε αυτό που δίνει ο, έτσι κι αλλιώς, καταπληκτικός ρολίστας Jason Sudeikis, καρατερίστας - χαμαιλέοντας, που είναι εξαιρετικός ως ο επίσης τραυματισμένος εσωτερικά άνδρας, που όμως το μαράζι δεν τον αφήνει να δράσει λογικά. Ιδιαίτερης προσέγγισης το Colossal, εντέλει, σκορπά ερωτηματικά στην πορεία του, που ο θεατής θα κληθεί να τσακώσει και να αποκωδικοποιήσει. Κι αυτό από μόνο του, κινηματογραφικά και ποτέ εισπρακτικά ή ταμειακά, αποτελεί κατόρθωμα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική