Βερολίνο, Αντίο
του Fatih Akin. Με τους Tristan Göbel, Anand Batbileg, Mercedes Müller, Aniya Wendel, Anja Schneider, Uwe Bohm, Xenia Assenza
Η Μπαλάντα της Νιότης
του zerVo (@moviesltd) 
Στα Δεκατέσσερα ε? 33 χρόνια πριν, να επαναφέρω ανάμνηση λες? Τρίτη Γυμνασίου, κωλόπαιδα χωρίς κανόνες κι εγώ και το κολλητάρι μου ο Στέφανος, όχι φίλος, αδελφός, πια, και κάτι περισσότερο. Ζυγώνει το τετραήμερο της Καθαρής Δευτέρας, τι μασκαράδες και κολοκύθια, εμείς είχαμε τραβήξει ορίζοντα στον χάρτη για να την κάνουμε από την βρωμούπολη. Αλληλοπαραμύθι στους γονιούς, ντεμέκ θα φύγουμε εκδρομή ο καθείς με τ' αλλουνού, αρματώνουμε ένα σακιδιάκι προμήθειες και βουρ στην αμαξοστοιχία για όπου τραβήξει. Έχω σόι, μου λέει, στα Τρίκαλα, δεν πάμε? Βρε και δεν πάμε, λες και αν μου έλεγε να την κάνουμε και για Νορβηγία ακόμα, θα δυσανασχετούσα. Αγκομαχητό με το τσαφ τσουφ, ψοφόκρυο μέσα σε ένα τρένο ανταποκριτή που όμοιο του μονάχα στις Ινδίες υπάρχει, μέσα στην δυσωδία και τους παράξενους ταξιδιώτες, για να βρούμε τον στόχο μας, επιτέλους, 24 ώρες σχεδόν μετά. Αποκάμωση, καμιά. Λες και δεν θα ξαναζούσαμε μετά το πέρασμα της βόλτας ετούτης, χωρίς λεπτό ύπνου για ολόκληρο το ΠΣΚ, δεν πρέπει να αφήσαμε θεσσαλικό πόντο απάτητο. Ούτε νοιάξιμο αν μας αποζητά κανείς, ούτε πρόγραμμα για το που θα μας βγάλει το διάβα, ούτε να δώσουμε αναφορά σε κανέναν, με τσέπες αδειανές, δυο παπούτσια πάνινα, απρόβλεπτοι πιτσιρίκοι σκασιάρχες και τα Μετέωρα ο ουρανός μας. Δεκατέσσερα...
Πάρτι για τα γενέθλια της, μα και για να γιορταστεί το φινάλε της σχολικής χρονιάς ετοιμάζει η μορφονιά της τάξης, η Τατιάνα Κόζιτς, που δεν υπάρχει αγόρι στην γειτονιά να μην την λιμπίζεται και οι προσκλήσεις που έχει μοιράσει ήδη ορίζουν φυλαχτό μέσα στις σχολικές σάκες όλων. Όχι ακριβώς όλων. Ο πιο απόμακρος, λιγότερο δημοφιλής της σειράς, μικρός το δέμας και ασχημούλης Κλινγκενμπεργκ, που μόνο για την όμορφη συμμαθήτρια έχει θέση στα όνειρα του, δεν είναι λήπτης της πράσινης κάρτας. Γεγονός στενόχωρο που έχει μεγαλώσει ακόμη την πίκρα που του δημιουργεί η παράξενη κατάσταση στο (εύπορο κατά τ' άλλα) σπιτικό του, με την ζορισμένη μάνα να θέλει ένα μπουκάλι τζιν στην καθισιά της και τον άστατο πατέρα μεσίτη να μην έχει αφήσει ούτε μία κοκοτίτσα γραμματέα του, που να μην της βάλει χέρι.
Διάλειμμα στην απόγνωση του θα βάλει η άφιξη στο σχολειό ενός καινούργιου συμμαθητή, ακόμη πιο παράξενου από αυτόν, του ρωσικής καταγωγής Αντρέι Τσικάτσοφ, ασούμπαλης κοψιάς μα πανέξυπνου μπόμπιρα, που τριγυρνάει ορφανός από ίδρυμα σε ίδρυμα, χωρίς να αφήνει ενδείξεις πως υπάρχει φαμίλια που να τον νοιάζεται. Μάικ και Τσικ, χωρίς να είναι και οι πιο αχώριστοι φίλοι, θα πάρουν αφορμή από την ιδέα του δεύτερου και πιο μουρντάρη, να την κοπανήσουν από το Μπερλίν και να τραβήξουν ρότα προς Ανατολάς, με μέσον ένα θαλασσί κλεμμένο σαραβαλάκι Λάντα, απομεινάρι των παλιών καλών ημερών της DDR. Κανένας κανόνας. Μοναδικός οδηγός ο ίδιος ο δρόμος. Όπου τους βγάλει. Δεν τους καρτερεί και κανένας άλλωστε στο φινάλε της μακριάς και σκονισμένης λεωφόρου.
Ένα διακοσάρι, χαρτζιλίκι - εξαγορά κλειστού στόματος από τον μπαμπά, που σε κάποιο ντελούξ χοτέλ αυτή την στιγμή κανονίζει το γκομενάκι, για τις βενζίνες, φαγητό έχει ο Θεός και πανδοχείο τα αστέρια, αρκεί να μην εμφανιστεί από καμιά γωνιά τίποτα Αστυνομία γιατί την βάψανε, που οδηγούν ανήλικοι, χωρίς άδεια, αμάξι "δανεικό". Εξοχή απέραντη, καταπράσινη, καλοκαιρινή εμπρός τους και στο προϊστορικό κασετόφωνο για συντροφιά οι νότες του Clyderman, να δίνουν τον τόνο κλειδοκυμβαλίσιες στον παλμό της Μπαλάντας της Αντελίν, θα φτιάξουν την διάθεση των εφήβων, για να ανοιχτούν σε ακόμη πιο μακρινούς ορίζοντες. Μα έχουν ποτέ οι αποδράσεις των ονείρων τερματισμό?
Η πολυδιαβασμένη νουβέλα του Wolfgang Herrndorf, από το 2004, αποτελεί την θεματική βάση του κτισίματος της καθαρόαιμης road movie που υπογράφει ο πιο αγαπημένος Ευρωπαίος ντιρέκτορας της εγχώριας σινεφίλ κοινότητας. Έχοντας ξεπεράσει το κάζο του The Cut, εκεί που κοντραρίστηκε στα ίσια με τον Αποστόλη Τεγόπουλο στο κτίσιμο της δικής του Οδύσσειας ενός Ξεριζωμένου (και έχασε κατά κράτος) ο Fatih Akin, με δεδομένο όπλο του την νοσταλγία, παράγοντα που αποδεδειγμένα τον παίζει στα δάκτυλα, ζωγραφίζει μια ιστορία νεανικής τρέλας, γεμάτη σπουδές, μηνύματα κι αλληγορίες, που δεν βρίσκουν πεδίο στον κόσμο των ενήλικων. Ο Τουρκικής καταγωγής Γερμανός δημιουργός, στο ένατο του σκηνοθετικό βήμα, εισχωρεί για τα καλά στο μυαλό του τινέιτζερ - πιθανότατα αιώνιος τιν κι ο ίδιος - και σκιτσάρει ολάκερο εκείνο το συναίσθημα που νιώθει ο μικρούλης που εγκαταλείπει πίσω του όσα τον καταπιέζουν. Το μάθημα, την τάξη, την ερωτική απογοήτευση, τους γονεϊκούς καυγάδες, τις διαρκείς και ανεξέλεγκτες απαιτήσεις. Να είσαι τακτικός, πειθαρχημένος, καθαρός, ποτέ αλητήριος και κανάγιας, να μην κάνεις σκανταλιές, πρόσεχε φουκαρά μου μην σε τσακώσει ποτέ ο δάσκαλος αδιάβαστο, να ξέρουμε πάντα που βρίσκεσαι, αν και ποτέ διαβείς την πόρτα του δωματίου - φυλακής σου. Και μετά να δούμε σαν ωριμάσεις και νοικοκυρευτείς τι θα έχεις να θυμάσαι...
Υπέροχα τοπία της Ιστ Τζέρμανυ, ηλιόλουστα και αχανή, γιάνκηκου τύπου, δασώδη και απόκρημνα, φτιάχνουν ένα πανέμορφο φόντο εξέλιξης της πλοκής, που μοιάζει με βιβλίο καλά ταξινομημένων καρτ ποστάλ, από κάθε περιπέτεια που βίωσαν τα αγόρια. Ο απρόσμενα πεντακάθαρος ουρανός - για Βόρεια Ευρώπη - με συνεργό την πάντοτε μελετημένα μπιτάτη μουσική επιμέλεια στο σάουντρακ από τον Fatih, βοηθάει στο να αναπτυχθεί το θετικό και άνευ δεσμεύσεων φίλινγκ των πιτσιρικάδων, που δείχνουν να μην έχουν σταματημό στην πορεία τους, εκτός κι αν... Πολύ καλό το δέσιμο των μικρών πρωταγωνιστών του Akin, ένα όχι καθαρόαιμο μπασμένο Γερμανάκι κι ένας μαγκίτης με Μογγόλικα χαρακτηριστικά, ορίζουν το έμπνευσης Μαρκ Τουαίν και τροχιάς Stand By Me ντουέτο, που χορεύει με άνεση το ατελείωτο (?) βαλς της μεγάλης φυγής, μπάζοντας χωρίς κόπο και τον θεατή τους μαζί, μέσα στο γαλάζιο τετράτροχο χρέπι. Μετατρέποντας τον από 30, 40, 50, όσων χρονών κι αν είναι, σε παιδί ξανά, για να ζήσει με θέρμη και πάλι τις δικές του ανήλικες ρισκαδόρες δραπετεύσεις ή να λυπηθεί που, αποστειρωμένος, ούτε καν προσπάθησε να τις δημιουργήσει.
Διάλειμμα στην απόγνωση του θα βάλει η άφιξη στο σχολειό ενός καινούργιου συμμαθητή, ακόμη πιο παράξενου από αυτόν, του ρωσικής καταγωγής Αντρέι Τσικάτσοφ, ασούμπαλης κοψιάς μα πανέξυπνου μπόμπιρα, που τριγυρνάει ορφανός από ίδρυμα σε ίδρυμα, χωρίς να αφήνει ενδείξεις πως υπάρχει φαμίλια που να τον νοιάζεται. Μάικ και Τσικ, χωρίς να είναι και οι πιο αχώριστοι φίλοι, θα πάρουν αφορμή από την ιδέα του δεύτερου και πιο μουρντάρη, να την κοπανήσουν από το Μπερλίν και να τραβήξουν ρότα προς Ανατολάς, με μέσον ένα θαλασσί κλεμμένο σαραβαλάκι Λάντα, απομεινάρι των παλιών καλών ημερών της DDR. Κανένας κανόνας. Μοναδικός οδηγός ο ίδιος ο δρόμος. Όπου τους βγάλει. Δεν τους καρτερεί και κανένας άλλωστε στο φινάλε της μακριάς και σκονισμένης λεωφόρου.
Ένα διακοσάρι, χαρτζιλίκι - εξαγορά κλειστού στόματος από τον μπαμπά, που σε κάποιο ντελούξ χοτέλ αυτή την στιγμή κανονίζει το γκομενάκι, για τις βενζίνες, φαγητό έχει ο Θεός και πανδοχείο τα αστέρια, αρκεί να μην εμφανιστεί από καμιά γωνιά τίποτα Αστυνομία γιατί την βάψανε, που οδηγούν ανήλικοι, χωρίς άδεια, αμάξι "δανεικό". Εξοχή απέραντη, καταπράσινη, καλοκαιρινή εμπρός τους και στο προϊστορικό κασετόφωνο για συντροφιά οι νότες του Clyderman, να δίνουν τον τόνο κλειδοκυμβαλίσιες στον παλμό της Μπαλάντας της Αντελίν, θα φτιάξουν την διάθεση των εφήβων, για να ανοιχτούν σε ακόμη πιο μακρινούς ορίζοντες. Μα έχουν ποτέ οι αποδράσεις των ονείρων τερματισμό?
Η πολυδιαβασμένη νουβέλα του Wolfgang Herrndorf, από το 2004, αποτελεί την θεματική βάση του κτισίματος της καθαρόαιμης road movie που υπογράφει ο πιο αγαπημένος Ευρωπαίος ντιρέκτορας της εγχώριας σινεφίλ κοινότητας. Έχοντας ξεπεράσει το κάζο του The Cut, εκεί που κοντραρίστηκε στα ίσια με τον Αποστόλη Τεγόπουλο στο κτίσιμο της δικής του Οδύσσειας ενός Ξεριζωμένου (και έχασε κατά κράτος) ο Fatih Akin, με δεδομένο όπλο του την νοσταλγία, παράγοντα που αποδεδειγμένα τον παίζει στα δάκτυλα, ζωγραφίζει μια ιστορία νεανικής τρέλας, γεμάτη σπουδές, μηνύματα κι αλληγορίες, που δεν βρίσκουν πεδίο στον κόσμο των ενήλικων. Ο Τουρκικής καταγωγής Γερμανός δημιουργός, στο ένατο του σκηνοθετικό βήμα, εισχωρεί για τα καλά στο μυαλό του τινέιτζερ - πιθανότατα αιώνιος τιν κι ο ίδιος - και σκιτσάρει ολάκερο εκείνο το συναίσθημα που νιώθει ο μικρούλης που εγκαταλείπει πίσω του όσα τον καταπιέζουν. Το μάθημα, την τάξη, την ερωτική απογοήτευση, τους γονεϊκούς καυγάδες, τις διαρκείς και ανεξέλεγκτες απαιτήσεις. Να είσαι τακτικός, πειθαρχημένος, καθαρός, ποτέ αλητήριος και κανάγιας, να μην κάνεις σκανταλιές, πρόσεχε φουκαρά μου μην σε τσακώσει ποτέ ο δάσκαλος αδιάβαστο, να ξέρουμε πάντα που βρίσκεσαι, αν και ποτέ διαβείς την πόρτα του δωματίου - φυλακής σου. Και μετά να δούμε σαν ωριμάσεις και νοικοκυρευτείς τι θα έχεις να θυμάσαι...
Υπέροχα τοπία της Ιστ Τζέρμανυ, ηλιόλουστα και αχανή, γιάνκηκου τύπου, δασώδη και απόκρημνα, φτιάχνουν ένα πανέμορφο φόντο εξέλιξης της πλοκής, που μοιάζει με βιβλίο καλά ταξινομημένων καρτ ποστάλ, από κάθε περιπέτεια που βίωσαν τα αγόρια. Ο απρόσμενα πεντακάθαρος ουρανός - για Βόρεια Ευρώπη - με συνεργό την πάντοτε μελετημένα μπιτάτη μουσική επιμέλεια στο σάουντρακ από τον Fatih, βοηθάει στο να αναπτυχθεί το θετικό και άνευ δεσμεύσεων φίλινγκ των πιτσιρικάδων, που δείχνουν να μην έχουν σταματημό στην πορεία τους, εκτός κι αν... Πολύ καλό το δέσιμο των μικρών πρωταγωνιστών του Akin, ένα όχι καθαρόαιμο μπασμένο Γερμανάκι κι ένας μαγκίτης με Μογγόλικα χαρακτηριστικά, ορίζουν το έμπνευσης Μαρκ Τουαίν και τροχιάς Stand By Me ντουέτο, που χορεύει με άνεση το ατελείωτο (?) βαλς της μεγάλης φυγής, μπάζοντας χωρίς κόπο και τον θεατή τους μαζί, μέσα στο γαλάζιο τετράτροχο χρέπι. Μετατρέποντας τον από 30, 40, 50, όσων χρονών κι αν είναι, σε παιδί ξανά, για να ζήσει με θέρμη και πάλι τις δικές του ανήλικες ρισκαδόρες δραπετεύσεις ή να λυπηθεί που, αποστειρωμένος, ούτε καν προσπάθησε να τις δημιουργήσει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Μαρτίου 2017 από την Rosebud 21
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική