Ευτυχία
του Χρήστου Πυθαρά. Με τους Ξανθή Σπανού, Δημήτρη Αλεξανδρή, Θέμιδα Μπαζάκα, Σταύρο Συμεωνίδη, Μυρτώ Πανάγου, Γιάννη Μυλωνά, Κατερίνα Παπανδρέου, Χρήστο Στέργιογλου
Τα πράγματα ζορίζουν...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Όλα συμβαίνουν μες στο κεφάλι μας
Ο Χρήστος Πυθαράς γεννήθηκε το 1981. Κατηγορεί τη γιαγιά του και τα Σαββατοκύριακα μαζί της, που τον έμαθαν να αγαπά τα αιματηρά θρίλερ των 80s. Απόφοιτος σκηνοθεσίας κινηματογράφου από το Κολέγιο Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου. Έχει σκηνοθετήσει οκτώ μικρού μήκους ταινίες, τρεις θεατρικές παραστάσεις και βιντεοκλίπ. Βασικός εισηγητής των πρακτικών σεμιναρίων σκηνοθεσίας του Filmschool.gr. H «Ευτυχία» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.
Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 40 μέρες, το μοντάζ της κράτησε σχεδόν έναν χρόνο και το συνολικό της μπάτζετ έφτασε μόλις τις 10.500 ευρώ! Την πρεμιέρα της την έκανε στις... «Νύχτες Πρεμιέρας», στο φεστιβάλ δηλαδή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ακολούθησε η προβολή της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Την Πέμπτη 23 Μαρτίου βγαίνει σε έναν κινηματογράφο, στην Αθήνα, χωρίς εταιρία διανομής από πίσω της. Και προσεχώς, θα λάβει μέρος στο φεστιβάλ Bafici του Μπουένος Άιρες.
Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια νεαρή γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου στο οποίο δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της αλλά δεν φροντίζει την Άννα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης. Και της αφήνει και χαρτάκια post-it με αντίστροφη μέτρηση. Η Άννα αρχίζει να υποψιάζεται τους πάντες γύρω της. Ποιος και γιατί την τυραννάει; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
Η άποψή μας: Αυξάνονται και πληθύνονται οι ταινίες είδους στην Ελλάδα της κρίσης, κι αυτό είναι ένα καλό νέο. Η συγκεκριμένη είναι αξιοθαύμαστη για πάρα πολλούς λόγους. Κυρίως επειδή κατορθώνει να αρθρώσει έναν πολύ ξεκάθαρο κινηματογραφικό λόγο με πενιχρά μέσα παραγωγής, ακολουθώντας πρακτικές diy και gorilla film-making! Ο Πυθαράς δεν κρύβει τις κινηματογραφικές επιρροές του. Η «Αποστροφή» και ο «Ένοικος» του Roman Polanski ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στην ταινία του, όπως επίσης το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» του Andrzej Zulawski αλλά και το «Μετά τα μεσάνυχτα» του Nicolas Roeg.
Αλλά ο άνθρωπος δεν μιμείται: οι αναφορές του είναι καλά χωνεμένες κι αυτό που κάνει είναι ολότελα δικό του. Σκιαγραφεί μια απτή, σημερινή, ολοζώντανη πραγματικότητα μέσα από την διαστρεβλωμένη οπτική μιας νεαρής γυναίκας που χάνει τη λογική της, μιας που δεν μπορεί να «ταιριάξει». Αυτή η πραγματικότητα της προκαλεί κνησμό: θέλει να διώξει από πάνω της όλα όσα την καταπιέζουν, όλα όσα τη βαραίνουν, αλλά δεν μπορεί. Θέλει αγάπη, θέλει φροντίδα, θέλει αλήθεια, αλλά δεν τη βρίσκει. Κι αφού δεν τη βρίσκει εκεί έξω, τη... βρίσκει μόνη της. Αυνανισμός μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή: τόσο τρομαχτικό και πλέον τόσο συχνό που καταντά κλισέ! Αυτό που όλοι μας το ανεχόμαστε και το βαφτίζουμε ζωή η Άννα δεν το αντέχει. Και ξεσπάει. Και σωματοποιεί το άγχος της, τους φόβους της, τον εγκλωβισμό της, στο πρόσωπο ενός τύπου που φοράει κόκκινο μπουφάν και της στέλνει post-it κάθε μέρα, με νούμερα σε αντίστροφη μέτρηση.
Είναι εξαιρετική η Ξανθή Σπανού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βγάζει όλη της υστερία αλλά και ταυτόχρονα όλη την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου. Μικρή το δέμας μεν αλλά πάρα πολύ δυνατή και έξυπνη ταινία, με λειτουργική κινηματογραφοφιλία, εξαιρετικό σάουντρακ και πολύ εύστοχη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας. Μικρό διαμαντάκι λέμε! Ευτυχείτε, που λέει και ο τοίχος σε ένα πλάνο της ταινίας. Αν υπάρχει ευτυχία. Αν υπάρχει ο τοίχος...
Η υπόθεση: Η Άννα είναι μια νεαρή γυναίκα που καταναλώνει τον ελεύθερο χρόνο της στο facebook. Νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Δυσκολεύεται να έχει κοινωνική ζωή και τις περισσότερες φορές κατασκευάζει ψέματα για πάρτι και εκδρομές που δεν έχει πάει. Η ερωτική της ζωή επίσης περιορίζεται σε ιντερνετικές απολαύσεις. Μεταξύ του σπιτιού της και του φωτογραφείου στο οποίο δουλεύει, κάνει σύντομες στάσεις στο ψιλικατζίδικο για να «κλέψει» τσίχλες και στο σπίτι της μητέρας της που δεν σταματά ποτέ να φροντίζει τα λουλούδια της αλλά δεν φροντίζει την Άννα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άντρας με κόκκινο μπουφάν που μοιάζει να την παρακολουθεί συνεχώς. Κάθε στοιχείο της ζωής της αρχίζει να γίνεται δυσβάσταχτο υπό την πίεση του κόκκινου μπουφάν και η εμμονή της να εντοπίσει αυτόν τον άντρα παίρνει την μορφή ψύχωσης. Και της αφήνει και χαρτάκια post-it με αντίστροφη μέτρηση. Η Άννα αρχίζει να υποψιάζεται τους πάντες γύρω της. Ποιος και γιατί την τυραννάει; Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
Η άποψή μας: Αυξάνονται και πληθύνονται οι ταινίες είδους στην Ελλάδα της κρίσης, κι αυτό είναι ένα καλό νέο. Η συγκεκριμένη είναι αξιοθαύμαστη για πάρα πολλούς λόγους. Κυρίως επειδή κατορθώνει να αρθρώσει έναν πολύ ξεκάθαρο κινηματογραφικό λόγο με πενιχρά μέσα παραγωγής, ακολουθώντας πρακτικές diy και gorilla film-making! Ο Πυθαράς δεν κρύβει τις κινηματογραφικές επιρροές του. Η «Αποστροφή» και ο «Ένοικος» του Roman Polanski ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στην ταινία του, όπως επίσης το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» του Andrzej Zulawski αλλά και το «Μετά τα μεσάνυχτα» του Nicolas Roeg.
Αλλά ο άνθρωπος δεν μιμείται: οι αναφορές του είναι καλά χωνεμένες κι αυτό που κάνει είναι ολότελα δικό του. Σκιαγραφεί μια απτή, σημερινή, ολοζώντανη πραγματικότητα μέσα από την διαστρεβλωμένη οπτική μιας νεαρής γυναίκας που χάνει τη λογική της, μιας που δεν μπορεί να «ταιριάξει». Αυτή η πραγματικότητα της προκαλεί κνησμό: θέλει να διώξει από πάνω της όλα όσα την καταπιέζουν, όλα όσα τη βαραίνουν, αλλά δεν μπορεί. Θέλει αγάπη, θέλει φροντίδα, θέλει αλήθεια, αλλά δεν τη βρίσκει. Κι αφού δεν τη βρίσκει εκεί έξω, τη... βρίσκει μόνη της. Αυνανισμός μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή: τόσο τρομαχτικό και πλέον τόσο συχνό που καταντά κλισέ! Αυτό που όλοι μας το ανεχόμαστε και το βαφτίζουμε ζωή η Άννα δεν το αντέχει. Και ξεσπάει. Και σωματοποιεί το άγχος της, τους φόβους της, τον εγκλωβισμό της, στο πρόσωπο ενός τύπου που φοράει κόκκινο μπουφάν και της στέλνει post-it κάθε μέρα, με νούμερα σε αντίστροφη μέτρηση.
Είναι εξαιρετική η Ξανθή Σπανού στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βγάζει όλη της υστερία αλλά και ταυτόχρονα όλη την απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου. Μικρή το δέμας μεν αλλά πάρα πολύ δυνατή και έξυπνη ταινία, με λειτουργική κινηματογραφοφιλία, εξαιρετικό σάουντρακ και πολύ εύστοχη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας. Μικρό διαμαντάκι λέμε! Ευτυχείτε, που λέει και ο τοίχος σε ένα πλάνο της ταινίας. Αν υπάρχει ευτυχία. Αν υπάρχει ο τοίχος...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από Ανεξάρτητη διανομή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική