Η πιο ευτυχισμένη μέρα στη ζωή του Όλλι Μάκι
του Juho Kuosmanen. Με τους Jarkko Lahti, Oona Airola, Eero Milonoff, Joanna Haartti, Esko Barquero, Elma Milonoff, Leimu Leisti, Hilma Milonoff, John Bosco Jr., Olli Rahkonen
Το ασπρόμαυρο είδωλο του «La La Land»!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Από τη Φιλανδία με αγάπη!
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη από τη Φιλανδία, του Juho Kuosmanen, που ήρθε να αποδείξει πως στη χώρα του δεν θάλλουν δημιουργικά μόνο τα αδέλφια Kaurismäki! Έχει γυρίσει και τέσσερις μικρού μήκους ταινίες. Με την πρώτη του, το «Kestomerkitsijät» (Roadrunners, 2007) έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ Καννών, όπου και πήρε το τρίτο βραβείο του τμήματος Cinefondation. Με την πρώτη του ταινία μεσαίου μήκους, με τίτλο «Taulukauppiaat» (The Painting Sellers, 2010), επανήλθε στο φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του τμήματος Cinefondation! 6 χρόνια μετά επέστρεψε στις Κάννες με την εν λόγω ταινία, συμμετέχοντας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», κερδίζοντας (και πάλι!) το αντίστοιχο βραβείο καλύτερης ταινίας!
Η βιογραφική αυτή ταινία, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, έλαβε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου και την είδαμε. Παράλληλα, αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Φιλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Η υπόθεση: Το καλοκαίρι του 1962, ο Φιλανδός Πρωταθλητής Ευρώπης, ερασιτέχνης πυγμάχος, Όλλι Μάκι, είναι έτοιμος να αγωνιστεί για τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στην κατηγορία φτερού απέναντι στον έχοντα τον τίτλο Αμερικάνο Πρωταθλητή, Ντάεβι Μουρ. Ο δρόμος από την επαρχία της Φινλανδίας μέχρι την καρδιά του Ελσίνκι, μοιάζει να είναι στρωμένος για την επιτυχία. Το μόνο που χρειάζεται ο Όλλι Μάκι είναι να χάσει βάρος και να συγκεντρωθεί στην προπόνηση, υπό την επίβλεψη του πρώην πρωταθλητή πυγμαχίας Έλις Άσκ. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα... Ο Όλλι έχει ερωτευτεί τη Ράιγια!
Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα: μια ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη σε φιλμ 16mm και θέμα της την πυγμαχία να βγάζει παρά την τεστοστερόνη που βρίσκεται στα ύψη, μπόλικο συναίσθημα! Στερεότυπο: οι άνδρες δεν κλαίνε. Στερεότυπο: οι πυγμάχοι είναι ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια). Ε, κόντρα στα στερεότυπα, ο άνδρας εδώ μπορεί να κρύβει μέσα στο γυμνασμένο του κορμί μια τρυφερή καρδιά που σκιρτάει για τα μάτια μιας συντοπίτισσάς του! Αρχικά να πούμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε το ασπρόμαυρο καθώς τα μέρη στα οποία κινούνταν ο Όλλι Μάκι έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία 50 χρόνια και το έγχρωμο δεν θα μπορούσε να κρύψει τις αλλαγές – το ασπρόμαυρο το πέτυχε αυτό.
Το δεύτερο και σημαντικότερο που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι να παρουσιάσει ένα αισθηματικό δράμα (!) μασκαρεμένο ως αθλητική ταινία πυγμαχίας! Ναι, ο Όλλι Μάκι δίνει μπουνιές, προπονείται, κάνει σάουνα για να χάσει κιλά, κινείται πάνω στο ρινγκ, στην πραγματικότητα, όμως, λίγο τον ενδιαφέρει ο αγώνας. Λίγο τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα του αγώνα. Λίγο τον ενδιαφέρει αν θα γίνει εθνικός ήρωας. Δυσανασχετεί που η ζωή του μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο. Δεν του αρέσουν ούτε οι φωτογραφήσεις ούτε οι συνεντεύξεις ούτε οι διαφημίσεις στις οποίες συμμετέχει ούτε οι συναθροίσεις με τους σπόνσορες – αυτούς που έχει κι αυτούς που πρέπει να αποκτήσει! Έχει το γνώθι σαυτόν, είναι μοναχικός, βγάζει μια μελαγχολία, θέλει το χρόνο του, θέλει το χώρο του και πάνω απ' όλα, θέλει τη συντοπίτισσά του από τη μικρή πόλη Κοκόλα όπου είναι φούρναρης, τη Ράιγια, την οποία γνωρίζει σε έναν γάμο.
Η ταινία διαθέτει χιούμορ (όλη η συζήτηση μέσα στην εκκλησία για το πως είναι δυνατόν στην κατηγορία φτερού να αγωνίζονται αθλητές με μεγαλύτερο βάρος από εκείνους στην κατηγορία πετεινού!) και εμμέσως μιλάει και για το θέμα της αναπαράστασης και του κινηματογράφου, μέσω του ευρήματος του κινηματογραφικού συνεργείου που παρακολουθεί τον Όλλι Μάκι από κοντά, αναγκάζοντάς τον να κάνει πρόβες για να βγαίνει πιο αληθινός στο φακό! Ομορφότατη και γλυκύτατη η Oona Airola στο ρόλο της Ράιγια, εξαιρετικός ο Jarkko Lahti στο ρόλο του Όλλι Μάκι και το φινάλε της ταινίας είναι απλά υπέροχο. Είναι το φινάλε που θα μπορούσε να είχε το «La La Land» αν η πραγματικότητα δεν συνέθλιβε εκεί το ερωτευμένο ζευγάρι, που θυσίασε τον έρωτα για την καριέρα κι έμεινε με το «What if». Εδώ όμως, χωρίς να υποκύπτει σε γλυκανάλατα κλισέ η ταινία επιλέγει τον έρωτα! Μπορεί πάνω στο ρινγκ να έρθει η νίκη ή ήττα όμως...
«Έρως ανίκατε μάχαν» και η συνάντηση με το γηραιό ζευγάρι (που είναι οι πραγματικοί Όλλι Μάκι και Ράιγια!) δίνει μια εξαιρετική ατάκα περί ευτυχίας. Τυχερός ο Όλλι Μάκι. Κι ευτυχισμένος για όλους τους σωστούς λόγους...
Η υπόθεση: Το καλοκαίρι του 1962, ο Φιλανδός Πρωταθλητής Ευρώπης, ερασιτέχνης πυγμάχος, Όλλι Μάκι, είναι έτοιμος να αγωνιστεί για τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στην κατηγορία φτερού απέναντι στον έχοντα τον τίτλο Αμερικάνο Πρωταθλητή, Ντάεβι Μουρ. Ο δρόμος από την επαρχία της Φινλανδίας μέχρι την καρδιά του Ελσίνκι, μοιάζει να είναι στρωμένος για την επιτυχία. Το μόνο που χρειάζεται ο Όλλι Μάκι είναι να χάσει βάρος και να συγκεντρωθεί στην προπόνηση, υπό την επίβλεψη του πρώην πρωταθλητή πυγμαχίας Έλις Άσκ. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα... Ο Όλλι έχει ερωτευτεί τη Ράιγια!
Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα: μια ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη σε φιλμ 16mm και θέμα της την πυγμαχία να βγάζει παρά την τεστοστερόνη που βρίσκεται στα ύψη, μπόλικο συναίσθημα! Στερεότυπο: οι άνδρες δεν κλαίνε. Στερεότυπο: οι πυγμάχοι είναι ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια). Ε, κόντρα στα στερεότυπα, ο άνδρας εδώ μπορεί να κρύβει μέσα στο γυμνασμένο του κορμί μια τρυφερή καρδιά που σκιρτάει για τα μάτια μιας συντοπίτισσάς του! Αρχικά να πούμε πως ο σκηνοθέτης επέλεξε το ασπρόμαυρο καθώς τα μέρη στα οποία κινούνταν ο Όλλι Μάκι έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία 50 χρόνια και το έγχρωμο δεν θα μπορούσε να κρύψει τις αλλαγές – το ασπρόμαυρο το πέτυχε αυτό.
Το δεύτερο και σημαντικότερο που πέτυχε ο σκηνοθέτης είναι να παρουσιάσει ένα αισθηματικό δράμα (!) μασκαρεμένο ως αθλητική ταινία πυγμαχίας! Ναι, ο Όλλι Μάκι δίνει μπουνιές, προπονείται, κάνει σάουνα για να χάσει κιλά, κινείται πάνω στο ρινγκ, στην πραγματικότητα, όμως, λίγο τον ενδιαφέρει ο αγώνας. Λίγο τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα του αγώνα. Λίγο τον ενδιαφέρει αν θα γίνει εθνικός ήρωας. Δυσανασχετεί που η ζωή του μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο. Δεν του αρέσουν ούτε οι φωτογραφήσεις ούτε οι συνεντεύξεις ούτε οι διαφημίσεις στις οποίες συμμετέχει ούτε οι συναθροίσεις με τους σπόνσορες – αυτούς που έχει κι αυτούς που πρέπει να αποκτήσει! Έχει το γνώθι σαυτόν, είναι μοναχικός, βγάζει μια μελαγχολία, θέλει το χρόνο του, θέλει το χώρο του και πάνω απ' όλα, θέλει τη συντοπίτισσά του από τη μικρή πόλη Κοκόλα όπου είναι φούρναρης, τη Ράιγια, την οποία γνωρίζει σε έναν γάμο.
Η ταινία διαθέτει χιούμορ (όλη η συζήτηση μέσα στην εκκλησία για το πως είναι δυνατόν στην κατηγορία φτερού να αγωνίζονται αθλητές με μεγαλύτερο βάρος από εκείνους στην κατηγορία πετεινού!) και εμμέσως μιλάει και για το θέμα της αναπαράστασης και του κινηματογράφου, μέσω του ευρήματος του κινηματογραφικού συνεργείου που παρακολουθεί τον Όλλι Μάκι από κοντά, αναγκάζοντάς τον να κάνει πρόβες για να βγαίνει πιο αληθινός στο φακό! Ομορφότατη και γλυκύτατη η Oona Airola στο ρόλο της Ράιγια, εξαιρετικός ο Jarkko Lahti στο ρόλο του Όλλι Μάκι και το φινάλε της ταινίας είναι απλά υπέροχο. Είναι το φινάλε που θα μπορούσε να είχε το «La La Land» αν η πραγματικότητα δεν συνέθλιβε εκεί το ερωτευμένο ζευγάρι, που θυσίασε τον έρωτα για την καριέρα κι έμεινε με το «What if». Εδώ όμως, χωρίς να υποκύπτει σε γλυκανάλατα κλισέ η ταινία επιλέγει τον έρωτα! Μπορεί πάνω στο ρινγκ να έρθει η νίκη ή ήττα όμως...
«Έρως ανίκατε μάχαν» και η συνάντηση με το γηραιό ζευγάρι (που είναι οι πραγματικοί Όλλι Μάκι και Ράιγια!) δίνει μια εξαιρετική ατάκα περί ευτυχίας. Τυχερός ο Όλλι Μάκι. Κι ευτυχισμένος για όλους τους σωστούς λόγους...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική