Ciao Amore...Dalida
της Lisa Azuelos. Με τους Sveva Alviti, Riccardo Scamarcio, Jean-Paul Rouve, Nicolas Duvauchelle, Alessandro Borghi, Valentina Carli, Brenno Placido, Niels Schneider, Hamarz Vasfi, Davide Lorino, F. Haydee Borelli, Vincent Perez, Patrick Timsit
Histoire D'Un Amour
του zerVo (@moviesltd) 
Τι νοσταλγική ανάμνηση ξυπνάει πάλι αυτή η φιλμαρισμένη βιογραφία? Είναι ένα φεγγάρι εκεί λίγο πριν την έλευση της (καλώς ή καλώς) επαναστατικής Αλλαγής, που πάμπολλα αστέρια του ευρωπαϊκού σανσόν επιλέγουν και τον τόπο μας για τις ηλιόλουστες βόλτες τους, συνδυάζοντας τις με κάποιο αφιέρωμα με τραγούδια τους, στις μικρές τηλεοπτικές οθόνες της πάμφτωχης δικαναλικής εποχής. Όνειρο που γινόταν πραγματικότητα μέσα από τις εκπομπές του Παπαστεφάνου και του Γερμανού, ενόσω πραγματοποιούσαν έφοδο μέσα στο σαλόνι σου άπιαστες μορφές που απλώς τις χάιδευες νοερά στο άκουσμα του χιλιοπαιγμένου δίσκου ή στην χειρότερη του αντιγράφου που στριφογυρνούσε ακατάπαυστα στο μπομπινόφωνο. Ακόμη κι αν το ασπρόμαυρο του πρωτόγονου δέκτη δεν σε άφηνε να απολαύσεις σε όλο τους το εύρος, πολυχρωμίες και πλουμίδια, η φαντασία ταξίδευε και ζωγράφιζε σε κάθε πιθανή απόχρωση φώτα και ντεκόρ, για να παρελάσει εμπρός τους το είδωλο. Ξέχωρη θέση σε ετούτη την ανεξίτηλη παιδική θύμηση, μια δίμετρη Καρυάτιδα, με μαλλί ατελείωτο πυρόξανθο, να λικνίζεται πέρα δώθε, μέσα στην λαμέ τουαλέτα της, στον παλμό του Ντιρλαντά. Στόματα ορθάνοιχτα σε σύσσωμο τον ανδρικό περίγυρο, που κόντευε να χυμήξει στο γυαλί για να την αγκαλιάσει, να την κάνει δική του. Τι Γυναικάρα! Τι Γυναικάρα φίλε! Ετούτη είναι η ιστορία της...
Έχοντας αφήσει πίσω τα δύσκολα παιδικά χρόνια στο πολύβουο μεταπολεμικό Κάιρο, με τον δάσκαλο μουσικής πατέρα της να βρίσκεται σε περιορισμό από τους απελευθερωτές, η Ιταλικής καταγωγής Γιολάντα Τζιλιότι, μαζί με την μητέρα και τα αδέλφια της θα αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Χάρη στην απαράμιλλη ανατολίτικη εξωτερική της εμφάνιση, που συνδυαζόταν άψογα με την υπέροχη χροιά της φωνής της, η Δαλιδά, όπως είναι πλέον το αρτιστικό της όνομα, θα πέσει πολύ σύντομα στην αντίληψη των μουσικών παραγωγών, που θα την προωθήσουν σαν το επόμενο μεγάλο όνομα του Φραντσέζικου πενταγράμμου. Λίγο πριν εκπνεύσει η δεκαετία του 50', η τραγουδίστρια με τα εξωτικά χαρακτηριστικά και το ιδιαίτερο βαρύ αξάν στην προφορά, θα δει το όνομα της να κυριαρχεί στην κορυφή των τσαρτς, με τις μεσογειακής χροιάς επιτυχίες της, να της χαρίζουν το ένα νούμερο ένα μετά το άλλο.
Δεν υπάρχει ούτε ένας ραδιοφωνικός σταθμός που να μην ξεκινάει το πρόγραμμα του με το μαντολίνο του Bambino, τα γυρίσματα του Come Prima και την λατίνα συγκίνηση του Histoire D'Un Amour, με το άστρο της Δαλιδά να έχει σκαρφαλώσει στα ουράνια του διεθνούς μουσικού στερεώματος και κάθε της εμφάνιση να συνδυάζεται με παραλήρημα από το κοινό. Μαζί με την ραγδαία ανοδική τάση της επαγγελματικής της πορείας, η ερμηνεύτρια θα δει και την προσωπική της ζωή να παίρνει το μονοπάτι της ευτυχίας, καθώς θα σφραγίσει με έναν λαμπερό γάμο, την σχέση της με τον άνθρωπο που την ανακάλυψε, τον δαιμόνιο παραγωγό Λισιέν Μορίς.
Και αυτή είναι η απαρχή μιας καλλιτεχνικής διαδρομής τριών δεκαετιών, ισοδύναμης του θριάμβου καθώς οι δίσκοι της Δαλιδά θα γίνονται ανάρπαστοι παγκοσμίως, την ίδια στιγμή που οι εμφανίσεις της μπροστά στο κοινό, από την στιγμή της ανακοίνωσης τους θα κτυπούν αλλεπάλληλα σολντ άουτ. Μονόδρομος προς το ναδίρ της καταξίωσης, που στον ιδιωτικό της βίο όμως θα έχει παντελώς αντίθετη ρότα, συννεφιασμένη, σκοτεινή, μουντή και σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της με τραγικό κι αιματηρό φινάλε. Σαν κάποια νεράιδα να άγγιξε με το μαγικό της ραβδί της αύρα της Dalida και καθετί που τραγουδά να γίνεται χρυσάφι, την ίδια στιγμή που ένα αντιστρόφως ανάλογο ξόρκι φρόντιζε να καταστρέφει τον οποιοδήποτε έκανε την καρδιά της να σκιρτά. Και για να τα λέμε όλα, δεν ήταν και λίγοι οι άντρες που η φλογερή Μεσόγεια δόθηκε ψυχή και σώμα, για να πάρει στο σύνολο των περιπτώσεων σαν αντάλλαγμα δάκρυα και πίκρα.
Βασισμένη στα απομνημονεύματα του αδελφού της Ορλάντο, ενός κατά συνθήκη, υπερβολικά φιλόδοξου μάνατζερ, που πρέπει ελάχιστες στιγμές στο σύνολο της τριακονταετίας να μην βρέθηκε στο πλάι της (εδώ τον υποδύεται σε υπερβολικά γκείζουσα φόρμα ο Ιταλιάνος Ricardo Scamarcio) η biopic της τραγουδίστριας, αρχίζει και τελειώνει με μία απόπειρα αυτοκτονίας. Την πρώτη, την αποτυχημένη, οφειλή στον όχι ιδιαίτερα ταλαντούχο, μα ιδεαλιστή περφόρμερ Λουίτζι Τένκο, που δεν άντεξε την απόρριψη του Σαν Ρέμο κι έβαλε τέλος στην ζωή του, οδηγώντας την βασική τους υποστηρίκτρια στην κατάθλιψη και την δεύτερη, την οριστική, που στα 1987 βύθισε στο πένθος ολάκερο τον καλλιτεχνικό κόσμο, τον οποίο η Ντίβα αποχαιρέτησε με δυο θλιμμένες γραμμές στο μπιλιέτο του αντίο της: Δεν αντέχω άλλο, συγχωρέστε με...
Με αρκετές ιδιορρυθμίες στην αφήγηση του, ώστε να το κάνει να ξεχωρίζει από αντίστοιχα μουσικά σινε-αφιερώματα, το φιλμ που φέρει την υπογραφή της Γαλλομαροκινής Lisa Azuelos, σε κανένα σημείο της δράσης του δεν ακολουθεί μια γραμμή, επιθυμώντας σχεδόν πλάνο με το πλάνο να πηγαινοέρχεται μέσα στον χρόνο, φωτίζοντας εναλλάξ ανάκατες καρτ ποστάλ από την πολυτάραχη ζωή της τραγουδίστριας. Στοιχείο που αυτόματα καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα την ανάγνωση των - έτσι κι αλλιώς πασίγνωστων στο σύνολο του κοινού που θα παρακολουθήσει το έργο - περιστατικών που στιγμάτισαν την προσωπικότητα της Δαλιδά. Έρωτες θυελλώδεις, βουτηγμένοι όλοι στην έναρξη τους σε έναν πρόσκαιρο ενθουσιασμό, μα που σταδιακά όμως ξεθώριαζαν και έδειχναν αδύναμοι να κρατήσουν ψηλά σε ένταση την ασίγαστη δίψα της για αγάπη. Αυτοχειρίες, εγκαταλείψεις, φυλακίσεις, εκτρώσεις, ξεσπάσματα βίας, ανικανοποίητα πάθη, θάνατος! Και τι ειρωνεία, ούτε μια επαγγελματική επιλογή δεν στράβωσε ποτέ. Πωλήσεις δίσκων στα ουράνια και Παλαί Ντε Σπορ κατάμεστα για να απολαύσει ο κοσμάκης την μελαγχολική Θεά!
Το δεύτερο στοιχείο που καθιστά διαφορετικό το φιλμάρισμα της ζωής της Dalida, είναι που όσο περνά η ώρα το μουσικό αφιέρωμα εξελίσσεται σε καθαρόαιμο μιούζικαλ, εκεί όπου το κάθε τραγούδι παίζει τον δικό του ρόλο στο σενάριο, ανταποκρινόμενο κατά βάση στα εκάστοτε συναισθήματα της ερμηνεύτριας. Εξαιρετική μέθοδος που ξεδιπλώνονται στο πανί δηλαδή τα χιτς το ένα μετά το άλλο, το Je Suis Malade, το Paroles, το Pour Ne Pas Vivre Seul, το Il Venait D'Avoir 18 Ans, αλλά και οι πιο τιγκάτες στην πούλια και το στρας επιτυχίες της τελευταίας, ντίσκο αεικίνητης περιόδου της, σαν τον Gigi και το εκρηκτικό Lessaiz Moi Danser. Κανένα τραγούδι δεν ράβεται τυχαία στον καμβά, ώστε σε μιξάρισμα με το πρωθύστερο της εξέλιξης να σχηματίζει μια γοητευτικά ελκυστική πρόκληση.
Εννοείται σε καμία περίπτωση όμως, γοητευτικότερη από την ανάμνηση της ίδια της Δαλιδά, που ζει και βασιλεύει, από το πρώτο στιγμιότυπο σε μια γωνιά του αχανούς Ορλύ, ίσαμε το τελευταίο εκράν, που η ίδια βυθίζει στο τόσο τρομακτικό για εκείνη σκοτάδι. Λογικό κι επόμενο είναι η επιλογή της πανομοιότυπης μεν σωματικής κοψιάς και αραβικών χαρακτηριστικών προσώπου, Sveva Alviti να μην πετυχαίνει ποτέ να αγγίξει έστω την λαμπάδα και την ενέργεια της Θεότητας. Περισσότερο τοπ μόντελ παρά ηθοποιός, η Ισραηλινή, που επελέγη από την σκηνοθέτιδα από περισσότερες των 200 υποψηφίων, απλώς διεκπεραιώνει επίπεδα τον ρόλο, αφήνοντας νότες, χορευτικά, ιαχές, κλάματα και ξεσπάσματα, να εκτοξεύσουν ορφανά από μόνα τους την δραματουργία, χωρίς την κατάλληλη υποκριτική ώθηση. Πράγμα που κατορθώνουν τα υλικά, πρωτίστως χάρη στα ντιρεκτορικά εφέ της προβολής τους, μα κυρίως λόγω της συγκλονιστικά καταστροφικής δυναμικής τους, εφόσον όλα συνέβησαν στο ίδιο πρόσωπο, που τα προσέλκυσε πάνω του σαν μαγνήτης. Έστω κι έτσι όμως, στρέφοντας ματιά ξανά στις νότες και τις μελωδίες, στην απόλυτα θηλυκή κορμοστασιά και την ασυντόνιστη χάρη, την απρόσμενα μη φρανσέζα προφορά και την καθηλωτική θεατράλε λυγμώδη περφόρμανς, καταλήγουμε ξανά στο ίδιο συμπέρασμα. Μεγάλου έρωτα η ιστορία αυτή Νταλί. Αιώνιου πλέον...
Δεν υπάρχει ούτε ένας ραδιοφωνικός σταθμός που να μην ξεκινάει το πρόγραμμα του με το μαντολίνο του Bambino, τα γυρίσματα του Come Prima και την λατίνα συγκίνηση του Histoire D'Un Amour, με το άστρο της Δαλιδά να έχει σκαρφαλώσει στα ουράνια του διεθνούς μουσικού στερεώματος και κάθε της εμφάνιση να συνδυάζεται με παραλήρημα από το κοινό. Μαζί με την ραγδαία ανοδική τάση της επαγγελματικής της πορείας, η ερμηνεύτρια θα δει και την προσωπική της ζωή να παίρνει το μονοπάτι της ευτυχίας, καθώς θα σφραγίσει με έναν λαμπερό γάμο, την σχέση της με τον άνθρωπο που την ανακάλυψε, τον δαιμόνιο παραγωγό Λισιέν Μορίς.
Και αυτή είναι η απαρχή μιας καλλιτεχνικής διαδρομής τριών δεκαετιών, ισοδύναμης του θριάμβου καθώς οι δίσκοι της Δαλιδά θα γίνονται ανάρπαστοι παγκοσμίως, την ίδια στιγμή που οι εμφανίσεις της μπροστά στο κοινό, από την στιγμή της ανακοίνωσης τους θα κτυπούν αλλεπάλληλα σολντ άουτ. Μονόδρομος προς το ναδίρ της καταξίωσης, που στον ιδιωτικό της βίο όμως θα έχει παντελώς αντίθετη ρότα, συννεφιασμένη, σκοτεινή, μουντή και σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της με τραγικό κι αιματηρό φινάλε. Σαν κάποια νεράιδα να άγγιξε με το μαγικό της ραβδί της αύρα της Dalida και καθετί που τραγουδά να γίνεται χρυσάφι, την ίδια στιγμή που ένα αντιστρόφως ανάλογο ξόρκι φρόντιζε να καταστρέφει τον οποιοδήποτε έκανε την καρδιά της να σκιρτά. Και για να τα λέμε όλα, δεν ήταν και λίγοι οι άντρες που η φλογερή Μεσόγεια δόθηκε ψυχή και σώμα, για να πάρει στο σύνολο των περιπτώσεων σαν αντάλλαγμα δάκρυα και πίκρα.
Βασισμένη στα απομνημονεύματα του αδελφού της Ορλάντο, ενός κατά συνθήκη, υπερβολικά φιλόδοξου μάνατζερ, που πρέπει ελάχιστες στιγμές στο σύνολο της τριακονταετίας να μην βρέθηκε στο πλάι της (εδώ τον υποδύεται σε υπερβολικά γκείζουσα φόρμα ο Ιταλιάνος Ricardo Scamarcio) η biopic της τραγουδίστριας, αρχίζει και τελειώνει με μία απόπειρα αυτοκτονίας. Την πρώτη, την αποτυχημένη, οφειλή στον όχι ιδιαίτερα ταλαντούχο, μα ιδεαλιστή περφόρμερ Λουίτζι Τένκο, που δεν άντεξε την απόρριψη του Σαν Ρέμο κι έβαλε τέλος στην ζωή του, οδηγώντας την βασική τους υποστηρίκτρια στην κατάθλιψη και την δεύτερη, την οριστική, που στα 1987 βύθισε στο πένθος ολάκερο τον καλλιτεχνικό κόσμο, τον οποίο η Ντίβα αποχαιρέτησε με δυο θλιμμένες γραμμές στο μπιλιέτο του αντίο της: Δεν αντέχω άλλο, συγχωρέστε με...
Με αρκετές ιδιορρυθμίες στην αφήγηση του, ώστε να το κάνει να ξεχωρίζει από αντίστοιχα μουσικά σινε-αφιερώματα, το φιλμ που φέρει την υπογραφή της Γαλλομαροκινής Lisa Azuelos, σε κανένα σημείο της δράσης του δεν ακολουθεί μια γραμμή, επιθυμώντας σχεδόν πλάνο με το πλάνο να πηγαινοέρχεται μέσα στον χρόνο, φωτίζοντας εναλλάξ ανάκατες καρτ ποστάλ από την πολυτάραχη ζωή της τραγουδίστριας. Στοιχείο που αυτόματα καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα την ανάγνωση των - έτσι κι αλλιώς πασίγνωστων στο σύνολο του κοινού που θα παρακολουθήσει το έργο - περιστατικών που στιγμάτισαν την προσωπικότητα της Δαλιδά. Έρωτες θυελλώδεις, βουτηγμένοι όλοι στην έναρξη τους σε έναν πρόσκαιρο ενθουσιασμό, μα που σταδιακά όμως ξεθώριαζαν και έδειχναν αδύναμοι να κρατήσουν ψηλά σε ένταση την ασίγαστη δίψα της για αγάπη. Αυτοχειρίες, εγκαταλείψεις, φυλακίσεις, εκτρώσεις, ξεσπάσματα βίας, ανικανοποίητα πάθη, θάνατος! Και τι ειρωνεία, ούτε μια επαγγελματική επιλογή δεν στράβωσε ποτέ. Πωλήσεις δίσκων στα ουράνια και Παλαί Ντε Σπορ κατάμεστα για να απολαύσει ο κοσμάκης την μελαγχολική Θεά!
Το δεύτερο στοιχείο που καθιστά διαφορετικό το φιλμάρισμα της ζωής της Dalida, είναι που όσο περνά η ώρα το μουσικό αφιέρωμα εξελίσσεται σε καθαρόαιμο μιούζικαλ, εκεί όπου το κάθε τραγούδι παίζει τον δικό του ρόλο στο σενάριο, ανταποκρινόμενο κατά βάση στα εκάστοτε συναισθήματα της ερμηνεύτριας. Εξαιρετική μέθοδος που ξεδιπλώνονται στο πανί δηλαδή τα χιτς το ένα μετά το άλλο, το Je Suis Malade, το Paroles, το Pour Ne Pas Vivre Seul, το Il Venait D'Avoir 18 Ans, αλλά και οι πιο τιγκάτες στην πούλια και το στρας επιτυχίες της τελευταίας, ντίσκο αεικίνητης περιόδου της, σαν τον Gigi και το εκρηκτικό Lessaiz Moi Danser. Κανένα τραγούδι δεν ράβεται τυχαία στον καμβά, ώστε σε μιξάρισμα με το πρωθύστερο της εξέλιξης να σχηματίζει μια γοητευτικά ελκυστική πρόκληση.
Εννοείται σε καμία περίπτωση όμως, γοητευτικότερη από την ανάμνηση της ίδια της Δαλιδά, που ζει και βασιλεύει, από το πρώτο στιγμιότυπο σε μια γωνιά του αχανούς Ορλύ, ίσαμε το τελευταίο εκράν, που η ίδια βυθίζει στο τόσο τρομακτικό για εκείνη σκοτάδι. Λογικό κι επόμενο είναι η επιλογή της πανομοιότυπης μεν σωματικής κοψιάς και αραβικών χαρακτηριστικών προσώπου, Sveva Alviti να μην πετυχαίνει ποτέ να αγγίξει έστω την λαμπάδα και την ενέργεια της Θεότητας. Περισσότερο τοπ μόντελ παρά ηθοποιός, η Ισραηλινή, που επελέγη από την σκηνοθέτιδα από περισσότερες των 200 υποψηφίων, απλώς διεκπεραιώνει επίπεδα τον ρόλο, αφήνοντας νότες, χορευτικά, ιαχές, κλάματα και ξεσπάσματα, να εκτοξεύσουν ορφανά από μόνα τους την δραματουργία, χωρίς την κατάλληλη υποκριτική ώθηση. Πράγμα που κατορθώνουν τα υλικά, πρωτίστως χάρη στα ντιρεκτορικά εφέ της προβολής τους, μα κυρίως λόγω της συγκλονιστικά καταστροφικής δυναμικής τους, εφόσον όλα συνέβησαν στο ίδιο πρόσωπο, που τα προσέλκυσε πάνω του σαν μαγνήτης. Έστω κι έτσι όμως, στρέφοντας ματιά ξανά στις νότες και τις μελωδίες, στην απόλυτα θηλυκή κορμοστασιά και την ασυντόνιστη χάρη, την απρόσμενα μη φρανσέζα προφορά και την καθηλωτική θεατράλε λυγμώδη περφόρμανς, καταλήγουμε ξανά στο ίδιο συμπέρασμα. Μεγάλου έρωτα η ιστορία αυτή Νταλί. Αιώνιου πλέον...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαρτίου 2017 από την Rosebud 21
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική