Κάποια να με Προσέχει
του János Edelényi. Με τους Brian Cox, Anna Chancellor, Emilia Fox, Coco König, Karl Johnson, Selina Cadell, Andrew Havill, Roger Moore
To Be, To Be...
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν είναι και τόσο εύκολα εξηγήσιμο το φαινόμενο της ύπαρξης αρκετών φιλμς που επεξεργάζονται ακριβώς το ίδιο θέμα, της σχέσης ανάμεσα σε έναν ανήμπορο ασθενή και τον άνθρωπο που έχει αναλάβει να τον φυλάει, ενώ ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί είναι το πως καταφέρνει αυτό το όχι και τόσο πιασάρικο είναι η αλήθεια ζήτημα - δεν αποτελεί και την πρώτη επιλογή για το κοινό, να αποτυπωθεί στο εκράν φαντάζομαι, η εικόνα ενός αρρώστου - να έχει μια άξια αναφοράς εμπορική απήχηση στα box office. Με πιο δοξασμένη να έρχεται πρόχειρα στο μυαλό την περίπτωση των Φραντσέζων Les Intouchables, που εντός ολίγου θα αποκτήσουν την αγγλόφωνη εκδοχή τους, μπορούμε να θυμηθούμε ακόμη την καταπληκτική περίπτωση του επίσης Γαλλικού, αλλά και διαφορετικού ύφους, De Rouille Et D'Os, όπως και του πιο πρόσφατου Me Before You, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, χάρη στην στάση που πήρε στο ζήτημα της εθελούσιας ευθανασίας. Μια πιο γλαφυρή και ανάλαφρη ιδέα είναι αυτή που προτείνει η Βρετανικής κοπής, δια χειρός Μαγυάρου μαέστρου, περίπτωση του The Carer.
Ελάχιστοι Σεξπιρικοί ερμηνευτές, έχουν γνωρίσει τέτοια μεγαλεία και δόξες όσες έχει βιώσει ο Σερ Μάικλ Γκίφορντ, το ζωντανό, ακόμα, τοτέμ του θεάτρου της Γηραιάς Αλβιόνας, αφού δεν έχει υπάρξει ούτε ένας ρόλος γραμμένος από τον κορυφαίο Βάρδο που δεν τον έχει αποδώσει με τεχνική αρτιότητα, στο διάβα μιας καριέρας μεγαλύτερης του μισού αιώνα. Γηρασμένος πλέον ο κορυφαίος ηθοποιός και έχοντας μπει στην τελική ευθεία της ζωής του, κτυπημένος από την νόσο του Πάρκινσον που τον έχει καταβάλλει και του έχει στερήσει την ικανότητα να αυτοσυντηρείται, έχει αποσυρθεί στην εξοχική του έπαυλη στην ύπαιθρο του Κεντ, εκεί που ολημερίς συνυπάρχει με τις θύμησες μιας πραγματικά θριαμβευτικής καριέρας.
Αποφασισμένη να δώσει ένα τέλος στην ταλαιπωρία που ζει τον τελευταίο καιρό με την δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση του πατέρα της, που ολοένα και χειροτερεύει, η κόρη του βετεράνου ηθοποιού, Σοφία, θα πάρει το ρίσκο να προσλάβει μια γυναίκα, που θα τον προσέχει, θα τον παρακολουθεί σε οτιδήποτε χρειαστεί και θα τους κρατά συντροφιά στις μοναχικές ώρες της ημέρας του. Ο κλήρος θα πέσει στην άμαθη και άπειρη ως αποκλειστική, Ντορότια, νεαρή μετανάστη από την Ουγγαρία, που χάρη στο κοινό της ενδιαφέρον με τον γέρο παράξενο που φροντίζει, μιας και το όνειρο της είναι να πατήσει και να εδραιωθεί στο θεατρικό σανίδι, θα αναπτύξει μαζί του μια σχέση τρυφερή και ευαίσθητη, μολονότι εξ αρχής κάτι τέτοιο διαφαινόταν κυριολεκτικά αδύνατον.
Αδύνατον σε ότι αφορά εκείνον, τον δύστροπο και κακεντρεχή παππού, που η άνοια έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά τους τρόπους επικοινωνίας με το περιβάλλον του και που αντιλαμβανόμενος το εκ πρώτης όψης ξένο σώμα που πάνε να φορτώσουν δίπλα του, αντιδρά, γίνεται έξαλλος, ούτε διανοείται να αποδεχτεί την ανημπόρια του και συνεπώς την ανάγκη για άμεση χείρα βοηθείας. Το κοριτσάκι από την μεριά του, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να είναι ευγενικό και καλοπροαίρετο. Τον κουβαλάει πέρα δώθε τον γέροντα, του μιλάει, του κουβεντιάζει, τον κάνει βόλτες, ανάβει μαζί του κανά τσιγαράκι, τον αλλάζει πάνες, τον πλένει, τον ντύνει και ακεί που βρίσκει το κουμπί του, είναι που του παρασταίνει (έχοντας διαβάσει και δυο βιβλία του Ουίλιαμ) ήρωες που έχει υποδυθεί κατά το παρελθόν. Ε, δεν θέλει και παραπάνω ο θεατρικός θρύλος από το να πάρει κι εκείνος μπρος και να εκφωνεί με στόμφο και πομπωδώς τις ατάκες που μια φορά κι έναν καιρό τον έκαναν διάσημο.
Ευχάριστη, αλλά και αφελής κατά περιόδους, είναι η ηλιόλουστης αισθητικής ταινία που υπογράφει ο Ούγγρος Janos Edelenyi, ένας 70χρονος κινηματογραφιστής από την παραδουνάβια πανέμορφη αυτή χώρα, που έχει να επιδείξει μόλις δύο ταινίες μεγάλου μήκους στο παλμαρέ του. Ουσιαστικά η ιστορία που αφηγείται επικεντρώνεται κατ αποκλειστικότητα στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Σεξπιρικού μύθου και του θαρραλέου μα και θρασύτατου ανερχόμενου υποκριτικού ταλέντου, σχέση που σε ελάχιστο χρόνο θα ορίσει ένα είδος εξάρτησης για τους δύο πόλους που την ορίζουν. Η πιτσιρίκα παίρνει από τον πεπειραμένο ερμηνευτή όλες εκείνες τις συμβουλές που τις χρειάζονται για να κάνει πράξη το καλλιτεχνικό όραμα της, ο ηλικιωμένος σε ανταπόδοση ρουφά ζωή από το κέφι και τα νιάτα της, κάνοντας κέφι με το ιδιδόμορφο αξάν την προφοράς της.
Πολύ σημαντικός ηθοποιός ο Brian Cox, που πλέον ειδικεύεται στην απόδοση ρόλων συνταξιούχου και απομάχου, εκμεταλλευόμενος την τεράστια εμπειρία που έχει αποκτήσει εδώ και πέντε (και βάλε) δεκαετίες, τόσο στο σινεμά κυρίως όμως στο θέατρο όπου αποτελεί σύμβολο της Βρετανικής σκηνής. Στους αντίποδες η μικρούλα Coco Konig, πραγματοποιεί το ντεμπούτο της αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια, αποδίδοντας την ανέμελη και τρυφερή νεανική περσόνα της The Carer, δείχνοντας πως διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που ενδεχόμενα θα της ανοίξουν τον δρόμο για μια μια θετική πρωταγωνιστική πορεία. Ταίριασμα ευχάριστο, που δεν πρόκειται ποτέ να χαλάσει τον θεατή του, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα του αφήσει και αναμνήσεις τέτοιες που θα του μείνουν αξέχαστες.
Αποφασισμένη να δώσει ένα τέλος στην ταλαιπωρία που ζει τον τελευταίο καιρό με την δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση του πατέρα της, που ολοένα και χειροτερεύει, η κόρη του βετεράνου ηθοποιού, Σοφία, θα πάρει το ρίσκο να προσλάβει μια γυναίκα, που θα τον προσέχει, θα τον παρακολουθεί σε οτιδήποτε χρειαστεί και θα τους κρατά συντροφιά στις μοναχικές ώρες της ημέρας του. Ο κλήρος θα πέσει στην άμαθη και άπειρη ως αποκλειστική, Ντορότια, νεαρή μετανάστη από την Ουγγαρία, που χάρη στο κοινό της ενδιαφέρον με τον γέρο παράξενο που φροντίζει, μιας και το όνειρο της είναι να πατήσει και να εδραιωθεί στο θεατρικό σανίδι, θα αναπτύξει μαζί του μια σχέση τρυφερή και ευαίσθητη, μολονότι εξ αρχής κάτι τέτοιο διαφαινόταν κυριολεκτικά αδύνατον.
Αδύνατον σε ότι αφορά εκείνον, τον δύστροπο και κακεντρεχή παππού, που η άνοια έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά τους τρόπους επικοινωνίας με το περιβάλλον του και που αντιλαμβανόμενος το εκ πρώτης όψης ξένο σώμα που πάνε να φορτώσουν δίπλα του, αντιδρά, γίνεται έξαλλος, ούτε διανοείται να αποδεχτεί την ανημπόρια του και συνεπώς την ανάγκη για άμεση χείρα βοηθείας. Το κοριτσάκι από την μεριά του, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να είναι ευγενικό και καλοπροαίρετο. Τον κουβαλάει πέρα δώθε τον γέροντα, του μιλάει, του κουβεντιάζει, τον κάνει βόλτες, ανάβει μαζί του κανά τσιγαράκι, τον αλλάζει πάνες, τον πλένει, τον ντύνει και ακεί που βρίσκει το κουμπί του, είναι που του παρασταίνει (έχοντας διαβάσει και δυο βιβλία του Ουίλιαμ) ήρωες που έχει υποδυθεί κατά το παρελθόν. Ε, δεν θέλει και παραπάνω ο θεατρικός θρύλος από το να πάρει κι εκείνος μπρος και να εκφωνεί με στόμφο και πομπωδώς τις ατάκες που μια φορά κι έναν καιρό τον έκαναν διάσημο.
Ευχάριστη, αλλά και αφελής κατά περιόδους, είναι η ηλιόλουστης αισθητικής ταινία που υπογράφει ο Ούγγρος Janos Edelenyi, ένας 70χρονος κινηματογραφιστής από την παραδουνάβια πανέμορφη αυτή χώρα, που έχει να επιδείξει μόλις δύο ταινίες μεγάλου μήκους στο παλμαρέ του. Ουσιαστικά η ιστορία που αφηγείται επικεντρώνεται κατ αποκλειστικότητα στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Σεξπιρικού μύθου και του θαρραλέου μα και θρασύτατου ανερχόμενου υποκριτικού ταλέντου, σχέση που σε ελάχιστο χρόνο θα ορίσει ένα είδος εξάρτησης για τους δύο πόλους που την ορίζουν. Η πιτσιρίκα παίρνει από τον πεπειραμένο ερμηνευτή όλες εκείνες τις συμβουλές που τις χρειάζονται για να κάνει πράξη το καλλιτεχνικό όραμα της, ο ηλικιωμένος σε ανταπόδοση ρουφά ζωή από το κέφι και τα νιάτα της, κάνοντας κέφι με το ιδιδόμορφο αξάν την προφοράς της.
Πολύ σημαντικός ηθοποιός ο Brian Cox, που πλέον ειδικεύεται στην απόδοση ρόλων συνταξιούχου και απομάχου, εκμεταλλευόμενος την τεράστια εμπειρία που έχει αποκτήσει εδώ και πέντε (και βάλε) δεκαετίες, τόσο στο σινεμά κυρίως όμως στο θέατρο όπου αποτελεί σύμβολο της Βρετανικής σκηνής. Στους αντίποδες η μικρούλα Coco Konig, πραγματοποιεί το ντεμπούτο της αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια, αποδίδοντας την ανέμελη και τρυφερή νεανική περσόνα της The Carer, δείχνοντας πως διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που ενδεχόμενα θα της ανοίξουν τον δρόμο για μια μια θετική πρωταγωνιστική πορεία. Ταίριασμα ευχάριστο, που δεν πρόκειται ποτέ να χαλάσει τον θεατή του, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα του αφήσει και αναμνήσεις τέτοιες που θα του μείνουν αξέχαστες.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική