Υποψίες
του Emin Alper. Με τους Mehmet Özgür, Berkay Ates, Tülin Özen, Müfit Kayacan, Ozan Akbaba
Φρενίτις
του zerVo (@moviesltd) 
Δεν χρειάζεται κανείς να ξημεροβραδιάζεται στο ειδησεογραφικό τηλεοπτικό εκράν ή στα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, για να έχει γνώση, μερική έστω, της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό της γείτονος χώρας και κατά τεκμήριο ισχύουσας στρατιωτικής συμμαχίας, πλέον φίλιας προς την δική μας. Κατάσταση που ραγδαία κατά την τελευταία δεκαετία εξελίσσεται ολοένα και πιο παράξενη, ιδιαίτερη, ιδιόμορφη, μέχρι και αλλόκοτη ελέω έλλειψης με αντιδημοκρατικές διαδικασίες πληροφόρησης προς τα έξω, του τι ακριβώς συμβαίνει στην αχανούς έκτασης Τουρκία, που οδήγησε στην κορύφωση της παράνοιας το περασμένο καλοκαίρι, με την απόπειρα πραξικοπήματος - παρωδία κατά του Σουλτάνου. Σκηνοθετημένο ή όχι, το κίνημα ανατροπής της ισχύουσας Τάξης, από την μια μεριά εκτόξευσε το εθνικιστικό συναίσθημα του μισού πληθυσμού, όπως δηλαδή το επιζητούσε, από την άλλη όμως βύθισε στην απόγνωση τους υπόλοιπους, πιο ορθολογικούς και προοδευτικούς Τούρκους, που αντικρίζουν την πατρίδα τους να βουλιάζει στο τέλμα που η ίδια δημιούργησε. Φρενίτις...
Είκοσι χρόνια από την ζωή του έχει περάσει πίσω από τα κάγκελα ο πενηντάρης Καντίρ και δυο μόλις προτού αφεθεί ελεύθερος, θα δεχτεί μια περίεργη πρόταση από τους ιθύνοντες των φυλακών. Να του δοθεί προσωρινή χάρη και να επιστρέψει στον τόπο του, στα πάμφτωχα προάστια λίγο έξω από την Πόλη, αρκεί να λειτουργήσει σαν πληροφοριοδότης της Αστυνομίας, αναφέροντας οποιαδήποτε ασυνήθιστη δράση παρατηρήσει στην γειτονιά του και ενδεχόμενα σχετίζεται με τις τυφλές βομβιστικές επιθέσεις, που έχουν σκορπίσει τον τρόμο (και τον θάνατο) στους κατοίκους. Ταυτόχρονα θα επιφορτιστεί με την υποχρέωση να αναζητά στους κάδους απορριμάτων, εργαζόμενος επισήμως στην καθαριότητα, μηχανισμούς που μπορεί να μοιάζουν με εκρηκτικούς και που μπορεί να οδηγήσουν μέχρι την αποκάλυψη των ιχνών των δραστών.
Χωρίς να δώσει αναφορά για την κρυφή του αυτή δράση, ο Καντίρ θα επισκεφτεί τον πολύ νεότερο αδελφό του, Αχμέτ, έναν δημοτικό υπάλληλο, με αρμοδιότητα την συλλογή αδέσποτων ζώων από τις γειτονιές, που είχε να συναντήσει από παιδάκι. Παρότι θα περίμενε πως η καθημερινότητα του κυλά αρμονικά, εντούτοις το μαντάτο πως η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει πρόσφατα, μαζί με τα δυο τους παιδιά, θα τον θλίψει βαθύτατα, δημιουργώντας του την επιπλέον ευθύνη να τον πάρει υπό την προστασία του. Εκείνο που ο μεσήλικας δεν έχει αντιληφθεί είναι πως η ψυχική κατάσταση του μικρού, έχει οδηγηθεί στο ναδίρ, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους. Την ίδια ώρα που θα καταλάβει πως κάτι αινιγματικό κρύβει η στάση των γειτόνων που τον φιλοξενούν στην σοφίτα τους, του Αλί και της όμορφης Μεράλ, που θα εξαφανιστούν αναπάντεχα, ενόσω οι Αρχές σφίξουν τον κλοιό τους γύρω από την βομβαρδισμένη ζώνη.
Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε την αφήγηση του ο Τούρκος σκηνοθέτης Emin Alper, στην σόφομορ δημιουργική του απόπειρα, κατόπιν του Beyond The Hills που δεν προβλήθηκε σε επίσημη διανομή στα μέρη μας. Ένας μηδενισμένος χαρακτήρας που καλείται να φορέσει το ντύμα του ρουφιάνου, έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που η πρότερη αντίληψη του γι αυτήν, έχει απόσταση δύο ολόκληρων δεκαετιών. Άλλη χώρα έχει στο μυαλό του ο Καντίρ και άλλη βλέπει μπροστά του, καθώς ο φόβος έχει κυριαρχήσει των συναισθημάτων του περίγυρου του, την στιγμή που οι ερπύστριες και οι αύρες ολημερίς διασχίζουν τα στενά σοκάκια, στενεύοντας όλο και πιο πολύ τον αέρα της ελευθερίας που αναπνέουν. Και πόσο ωραίο θα ήταν ο Alper να έκλεινε και την αυλαία του σε αυτό το σημείο, να μην το κουνήσει παρακάτω ρούπι. Αυτή είναι η καρτ ποστάλ από την πατρίδα μας, αυτή σας δείχνω. Τίποτα παραπάνω, εξαιρετικά την απεικόνισε, δεν νομίζω πως είχε κάτι περισσότερο να τονίσει. Εκείνος αποφάσισε το αντίθετο πως με κάθε τρόπο θα έπρεπε να ζωντανέψει την ισχύουσα σχιζοφρένεια που βασιλεύει στις φαβέλες λίγο παραέξω από την Αρχόντισσα του Βοσπόρου...
Ε, εκεί τα έκανε μαντάρα. Αρχικώς γιατί ποτέ του δεν έκρινε σκόπιμο να ορίσει το ποιος είναι ο βασικός άξονας που πάνω του θα κτίσει το στόρι. Ο μεγάλος αδελφός ή ο νεότερος. Μεταπηδώντας διαρκώς από τον ένα στον άλλο και με άτσαλη τεχνική και μετριότατο μοντάζ, αποδίδει τις στιγμές όπως τις νιώθει ο καθένας, στερώντας από τον θεατή την συνοχή, τσαλαπατώντας του τον ειρμό και με την βία παλεύει να τον μπάσει στο Frenzy (της μαρκίζας) κλίμα του μικρόκοσμου του. Σχιζοειδής ο Καντίρ που υποπτεύεται τους πάντες, σχιζοειδής ο Αχμέτ που δεν τολμά να κοιτάξει πέρα από το παραθύρι του, σχιζοειδής ο φαντομάς αδελφός που χάθηκε κάποτε αναπάντεχα (κακή προσθήκη στο σενάριο) σχιζοειδές το κουδούνι που βαράει ασταμάτητα, σχιζοειδής και ο σκύλος που γαβγίζει μονότονα. Και τι ακριβώς άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή? Ο Τούρκος εμφανώς μπλοκαρισμένος στην ματαιοδοξία του να δείξει την πλήρη έκταση της τραγωδίας μέσα από ακατάπαυστες αλληγορίες, βυθίζει τα πάντα σε έναν κακοστημένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν εξάγονται - εντέλει - και πολλά συμπεράσματα.
Απρόσμενο το γιατί δεν ορίζει χρονικό ορίζοντα της ιστορίας του, αφόρητο το ότι εμμένει σε επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων πλάνων, εκτός προοπτικής το ότι παίρνει το διάβα της fuzzy λογικής για να στήσει το σύνθημα του, λες κι ο θεατής του, καλά και σώνει πρέπει να αντιληφθεί τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εξαναγκασμένου σχιζοφρενή. Κρίμα γιατί εξαρχής η απόπειρα στησίματος ατμόσφαιρας κλειστοφοβικής, με φόντο τις παράγκες μπροστά στους πανύψηλους ουρανοξύστες μιας (πιθανώς) μεταποκαλυπτικής Μητρόπολης είχε αποφέρει αποτελέσματα, χάρη και στην πειστική παρουσία του έμπειρου πρωταγωνιστή Mehmet Ozgur, που έδειχνε να σηκώνει στις πλάτες του μια πλοκή ασυνεχή κι ασύνταχτη, απρόσωπη και τελικώς μονότονα αναποφάσιστη. Φιλόδοξο εγχείρημα, με πενιχρά αποτελέσματα στις κεντρικές του ιδέες όμως...
Χωρίς να δώσει αναφορά για την κρυφή του αυτή δράση, ο Καντίρ θα επισκεφτεί τον πολύ νεότερο αδελφό του, Αχμέτ, έναν δημοτικό υπάλληλο, με αρμοδιότητα την συλλογή αδέσποτων ζώων από τις γειτονιές, που είχε να συναντήσει από παιδάκι. Παρότι θα περίμενε πως η καθημερινότητα του κυλά αρμονικά, εντούτοις το μαντάτο πως η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει πρόσφατα, μαζί με τα δυο τους παιδιά, θα τον θλίψει βαθύτατα, δημιουργώντας του την επιπλέον ευθύνη να τον πάρει υπό την προστασία του. Εκείνο που ο μεσήλικας δεν έχει αντιληφθεί είναι πως η ψυχική κατάσταση του μικρού, έχει οδηγηθεί στο ναδίρ, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους. Την ίδια ώρα που θα καταλάβει πως κάτι αινιγματικό κρύβει η στάση των γειτόνων που τον φιλοξενούν στην σοφίτα τους, του Αλί και της όμορφης Μεράλ, που θα εξαφανιστούν αναπάντεχα, ενόσω οι Αρχές σφίξουν τον κλοιό τους γύρω από την βομβαρδισμένη ζώνη.
Μου άρεσε ο τρόπος που ξεκίνησε την αφήγηση του ο Τούρκος σκηνοθέτης Emin Alper, στην σόφομορ δημιουργική του απόπειρα, κατόπιν του Beyond The Hills που δεν προβλήθηκε σε επίσημη διανομή στα μέρη μας. Ένας μηδενισμένος χαρακτήρας που καλείται να φορέσει το ντύμα του ρουφιάνου, έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που η πρότερη αντίληψη του γι αυτήν, έχει απόσταση δύο ολόκληρων δεκαετιών. Άλλη χώρα έχει στο μυαλό του ο Καντίρ και άλλη βλέπει μπροστά του, καθώς ο φόβος έχει κυριαρχήσει των συναισθημάτων του περίγυρου του, την στιγμή που οι ερπύστριες και οι αύρες ολημερίς διασχίζουν τα στενά σοκάκια, στενεύοντας όλο και πιο πολύ τον αέρα της ελευθερίας που αναπνέουν. Και πόσο ωραίο θα ήταν ο Alper να έκλεινε και την αυλαία του σε αυτό το σημείο, να μην το κουνήσει παρακάτω ρούπι. Αυτή είναι η καρτ ποστάλ από την πατρίδα μας, αυτή σας δείχνω. Τίποτα παραπάνω, εξαιρετικά την απεικόνισε, δεν νομίζω πως είχε κάτι περισσότερο να τονίσει. Εκείνος αποφάσισε το αντίθετο πως με κάθε τρόπο θα έπρεπε να ζωντανέψει την ισχύουσα σχιζοφρένεια που βασιλεύει στις φαβέλες λίγο παραέξω από την Αρχόντισσα του Βοσπόρου...
Ε, εκεί τα έκανε μαντάρα. Αρχικώς γιατί ποτέ του δεν έκρινε σκόπιμο να ορίσει το ποιος είναι ο βασικός άξονας που πάνω του θα κτίσει το στόρι. Ο μεγάλος αδελφός ή ο νεότερος. Μεταπηδώντας διαρκώς από τον ένα στον άλλο και με άτσαλη τεχνική και μετριότατο μοντάζ, αποδίδει τις στιγμές όπως τις νιώθει ο καθένας, στερώντας από τον θεατή την συνοχή, τσαλαπατώντας του τον ειρμό και με την βία παλεύει να τον μπάσει στο Frenzy (της μαρκίζας) κλίμα του μικρόκοσμου του. Σχιζοειδής ο Καντίρ που υποπτεύεται τους πάντες, σχιζοειδής ο Αχμέτ που δεν τολμά να κοιτάξει πέρα από το παραθύρι του, σχιζοειδής ο φαντομάς αδελφός που χάθηκε κάποτε αναπάντεχα (κακή προσθήκη στο σενάριο) σχιζοειδές το κουδούνι που βαράει ασταμάτητα, σχιζοειδής και ο σκύλος που γαβγίζει μονότονα. Και τι ακριβώς άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή? Ο Τούρκος εμφανώς μπλοκαρισμένος στην ματαιοδοξία του να δείξει την πλήρη έκταση της τραγωδίας μέσα από ακατάπαυστες αλληγορίες, βυθίζει τα πάντα σε έναν κακοστημένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν εξάγονται - εντέλει - και πολλά συμπεράσματα.
Απρόσμενο το γιατί δεν ορίζει χρονικό ορίζοντα της ιστορίας του, αφόρητο το ότι εμμένει σε επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων πλάνων, εκτός προοπτικής το ότι παίρνει το διάβα της fuzzy λογικής για να στήσει το σύνθημα του, λες κι ο θεατής του, καλά και σώνει πρέπει να αντιληφθεί τα πάντα μέσα από το πρίσμα του εξαναγκασμένου σχιζοφρενή. Κρίμα γιατί εξαρχής η απόπειρα στησίματος ατμόσφαιρας κλειστοφοβικής, με φόντο τις παράγκες μπροστά στους πανύψηλους ουρανοξύστες μιας (πιθανώς) μεταποκαλυπτικής Μητρόπολης είχε αποφέρει αποτελέσματα, χάρη και στην πειστική παρουσία του έμπειρου πρωταγωνιστή Mehmet Ozgur, που έδειχνε να σηκώνει στις πλάτες του μια πλοκή ασυνεχή κι ασύνταχτη, απρόσωπη και τελικώς μονότονα αναποφάσιστη. Φιλόδοξο εγχείρημα, με πενιχρά αποτελέσματα στις κεντρικές του ιδέες όμως...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Μαρτίου 2017 από την Ama Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική