War On Everyone
του John Michael McDonagh. Με τους Michael Peña, Alexander Skarsgård, Theo James, Tessa Thompson, Paul Reiser, Caleb Landry Jones, Malcolm Barrett, David Wilmot, Stephanie Sigman, Geoffrey Pomeroy
Πουτάνα όλα!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
No More Mr.... Nice Guys!!!
Καθώς το τρίτο τη τάξει (αξιολογικά) μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου, η περίφημη Berlinale, είναι έτοιμη να ανοίξει την αυλαία της και να συγκεντρώσει τα βλέμματα των απανταχού κινηματογραφόφιλων ανά την υφήλιο στη γερμανική πρωτεύουσα, από τις 9 έως τις 19 Φεβρουαρίου, διαλέγουμε μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στην περσινή Berlinale – η οποία δεν βγήκε και μάλλον ούτε πρόκειται κατά πως φαίνεται να βγει στις ελληνικές αίθουσες – για να σας την παρουσιάσουμε!
Μία από τις ταινίες λοιπόν που περίμενα πως και πως από την περσινή Berlinale και – ευτυχώς – δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου, ήταν το War on Everyone του John Michael McDonagh (Panorama Special). Ο John Michael McDonagh, του οποίου λατρέψαμε τόσο το «Εκτός νόμου και χρόνου» (The Guard, 2011) όσο και το «Γολγοθάς» (Calvary, 2014) – το δεύτερο δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες της χώρας μας παρά μόνο σε dvd, ψαχτείτε! – εδώ είναι πιο διασκεδαστικός από ποτέ! Τόσο αυτός όσο και ο αδελφός του, ο Martin McDonagh, είναι μάλλον ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω σε ότι αφορά τη συγγραφή σεναρίων!
Η υπόθεση: Ο Τέρι και ο Μπομπ είναι μπάτσοι στην πολιτεία του Νέου Μεξικού. Είναι κολλητάρια κι όχι και τα καλύτερα παιδιά. Εντάξει, πολεμάνε το έγκλημα αλλά εκβιάζουν όσους μπορούν, πίνουν τα πάντα όλα σε ότι αφορά το αλκοόλ, καταναλώνουν την κόκα που κατάσχουν από μίμο - ας μην συνεχίσω, καταλάβατε για τι είδους μπουμπούκια μιλάμε!!! Ο Μπομπ είναι παντρεμένος, ο Τέρι όχι. Μπουχτισμένοι, ψάχνουν το εισιτήριο εξόδου τους από το αστυνομικό σώμα. Όταν μαθαίνουν ότι ετοιμάζεται «δουλειά» (ήτοι, ληστεία) με λεία ένα εκατομμύριο δολάρια στην πρωτεύουσα του Νέου Μεξικού, το Αλμπουκέρκι, εκβιάζουν τους κακοποιούς, που θα τη φέρουν εις πέρας, ώστε να καρπωθούν οι ίδιοι τα λεφτά της ληστείας και να τα παρατήσουν όλα. Θα πέσουν όμως πάνω σε έναν Βρετανό επιχειρηματία με σκοτεινή ατζέντα. Επίσης, θα πέσουν σε μια πρώην στριπτιζού και σε ένα μικρό αγοράκι που είδε τη μητέρα του να μαχαιρώνει τον πατέρα του. Τελικά, το... καλό θα θριαμβεύσει;
Η άποψή μας: Είναι τρελός ο Ιρλανδός, πάει και τελείωσε. Έχει απίστευτη τρέλα ο John Michael McDonagh. Τα σενάριά του είναι όλα μελέτες πάνω στο καλό και το κακό. Μακριά από κάθε είδους πολιτική ορθότητα, κοροϊδεύει τους πάντες και τα πάντα και δεν κωλώνει πουθενά! Ο μηδενισμός του (νιχιλισμός αλλέως πως, μουάχαχαχαχαχα) χτυπάει κόκκινο! Πχ, σε μια σκηνή της ταινίας, δυο λευκοί παίζουν τένις με δύο γυναίκες που φοράνε μπούργκα! «Εντάξει, δεν θα ξεκινήσουμε τζιχάντ εδώ», λέει ο Τέρι, καθώς πίσω από τη μπούργκα η μία από τις αντιπάλους σφίγγει τη γροθιά της όταν εκείνος δεν σώζει μια δύσκολη μπαλιά! Σε μια άλλη, ο εις εκ των πρωταγωνιστών, ο πανύψηλος Alexander Skarsgård, ο Τέρι που λέγαμε, βασανίζει έναν τζόκεϊ αλόγων (που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ κοντοί), ο οποίος φοράει και περούκα πέρα όλων των άλλων!
Η σκηνή στο... Ρέικιαβικ όπου τα δύο τρελά αγόρια ψάχνουν να βρουν έναν... μαύρο που τους έπαιξε πουστι@ κατά το κοινώς λεγόμενο, και ο τρόπος που τον βρίσκουν, θα σας κάνει να κατουρηθείτε στα γέλια! Γενικώς, γέλιο, γέλιο, γέλιο, ο Skarsgård κάνει απίστευτα δεμένο δίδυμο με τον Michael Peña (γενικώς, όλες οι ερμηνείες είναι πολύ καλές εκτός από αυτή του συμπατριώτη μας, Theo James, στο ρόλο του κακού, που δεν του πάει καθόλου όμως), οι γυναίκες είναι σούπερ σέξι (ναι, μπορούν να είναι φεμινίστριες και να φοράνε καυτά σορτσάκια!), η βία κυλάει αβασάνιστα, οι κινηματογραφικές αναφορές είναι συνεχείς, οι αναφορές στην αρχαία Ελλάδα επίσης. Και οι αλήθειες, πανταχού παρούσες: «Μπάτσοι είστε, εννοείται ότι οι συνάδελφοί σας είναι χοντρά, ρατσιστικά γουρούνια», τους λέει κάποια στιγμή ο αρχηγός τους στην αστυνομία! Γενικώς, σινεμά για να περνάς καλά βρε παιδί μου, να το ευχαριστιέσαι.
Πώς ήταν το «Snatch» του Guy Ritchie; Ένα τέτοιο πράγμα, με απίστευτη σπίντα. Πώς θα ήταν το ήδη πολύ καλό «Nice Guys» αν γινόταν πιο μαύρο; Ε, έχετε την εικόνα. Και πολύ φιλοσοφία παιδιά, με το παράδειγμα στο φινάλε με την καρέκλα και την ύπαρξη ή μη ύπαρξή της, να σε στέλνει αδιάβαστο. Είναι έξυπνα όλα όσα αναφέρει ο McDonagh, δεν είναι απλώς εξυπνάδες. Εκεί που ίσως κάποιος θα μπορούσε να βρει ένα ψεγάδι είναι η προσπάθεια του σκηνοθέτη – σεναριογράφου να πακετάρει όλη αυτήν την αποθέωση ανηθικότητας, με έναν ηθικό κόμπο! Κάτι που δεν πείθει και πολύ. Δεν χρειάζεται τούτα τα καθάρματα που κάνουν κόκα πάνω σε αλαξιέρα μωρού (!!!) να έχουν κάποιο ηθικό έρεισμα. Και χωρίς αυτό θα τους λατρεύαμε. Αλλά, να, εντέλει, είναι και καλά παιδιά. Και τρελαίνονται με τους παιδεραστές. Η πιο αναζωογονητική εμπειρία θέασης πέρσι στο Βερολίνο! Μα να βγάζει τη μπλούζα της η Jennifer Lopez στο «Out of Sight» και να μην μας δείχνει τα βυζάκια της – τους νιώθω! Πόλεμος εναντίον όλων λοιπόν!!!
Η υπόθεση: Ο Τέρι και ο Μπομπ είναι μπάτσοι στην πολιτεία του Νέου Μεξικού. Είναι κολλητάρια κι όχι και τα καλύτερα παιδιά. Εντάξει, πολεμάνε το έγκλημα αλλά εκβιάζουν όσους μπορούν, πίνουν τα πάντα όλα σε ότι αφορά το αλκοόλ, καταναλώνουν την κόκα που κατάσχουν από μίμο - ας μην συνεχίσω, καταλάβατε για τι είδους μπουμπούκια μιλάμε!!! Ο Μπομπ είναι παντρεμένος, ο Τέρι όχι. Μπουχτισμένοι, ψάχνουν το εισιτήριο εξόδου τους από το αστυνομικό σώμα. Όταν μαθαίνουν ότι ετοιμάζεται «δουλειά» (ήτοι, ληστεία) με λεία ένα εκατομμύριο δολάρια στην πρωτεύουσα του Νέου Μεξικού, το Αλμπουκέρκι, εκβιάζουν τους κακοποιούς, που θα τη φέρουν εις πέρας, ώστε να καρπωθούν οι ίδιοι τα λεφτά της ληστείας και να τα παρατήσουν όλα. Θα πέσουν όμως πάνω σε έναν Βρετανό επιχειρηματία με σκοτεινή ατζέντα. Επίσης, θα πέσουν σε μια πρώην στριπτιζού και σε ένα μικρό αγοράκι που είδε τη μητέρα του να μαχαιρώνει τον πατέρα του. Τελικά, το... καλό θα θριαμβεύσει;
Η άποψή μας: Είναι τρελός ο Ιρλανδός, πάει και τελείωσε. Έχει απίστευτη τρέλα ο John Michael McDonagh. Τα σενάριά του είναι όλα μελέτες πάνω στο καλό και το κακό. Μακριά από κάθε είδους πολιτική ορθότητα, κοροϊδεύει τους πάντες και τα πάντα και δεν κωλώνει πουθενά! Ο μηδενισμός του (νιχιλισμός αλλέως πως, μουάχαχαχαχαχα) χτυπάει κόκκινο! Πχ, σε μια σκηνή της ταινίας, δυο λευκοί παίζουν τένις με δύο γυναίκες που φοράνε μπούργκα! «Εντάξει, δεν θα ξεκινήσουμε τζιχάντ εδώ», λέει ο Τέρι, καθώς πίσω από τη μπούργκα η μία από τις αντιπάλους σφίγγει τη γροθιά της όταν εκείνος δεν σώζει μια δύσκολη μπαλιά! Σε μια άλλη, ο εις εκ των πρωταγωνιστών, ο πανύψηλος Alexander Skarsgård, ο Τέρι που λέγαμε, βασανίζει έναν τζόκεϊ αλόγων (που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ κοντοί), ο οποίος φοράει και περούκα πέρα όλων των άλλων!
Η σκηνή στο... Ρέικιαβικ όπου τα δύο τρελά αγόρια ψάχνουν να βρουν έναν... μαύρο που τους έπαιξε πουστι@ κατά το κοινώς λεγόμενο, και ο τρόπος που τον βρίσκουν, θα σας κάνει να κατουρηθείτε στα γέλια! Γενικώς, γέλιο, γέλιο, γέλιο, ο Skarsgård κάνει απίστευτα δεμένο δίδυμο με τον Michael Peña (γενικώς, όλες οι ερμηνείες είναι πολύ καλές εκτός από αυτή του συμπατριώτη μας, Theo James, στο ρόλο του κακού, που δεν του πάει καθόλου όμως), οι γυναίκες είναι σούπερ σέξι (ναι, μπορούν να είναι φεμινίστριες και να φοράνε καυτά σορτσάκια!), η βία κυλάει αβασάνιστα, οι κινηματογραφικές αναφορές είναι συνεχείς, οι αναφορές στην αρχαία Ελλάδα επίσης. Και οι αλήθειες, πανταχού παρούσες: «Μπάτσοι είστε, εννοείται ότι οι συνάδελφοί σας είναι χοντρά, ρατσιστικά γουρούνια», τους λέει κάποια στιγμή ο αρχηγός τους στην αστυνομία! Γενικώς, σινεμά για να περνάς καλά βρε παιδί μου, να το ευχαριστιέσαι.
Πώς ήταν το «Snatch» του Guy Ritchie; Ένα τέτοιο πράγμα, με απίστευτη σπίντα. Πώς θα ήταν το ήδη πολύ καλό «Nice Guys» αν γινόταν πιο μαύρο; Ε, έχετε την εικόνα. Και πολύ φιλοσοφία παιδιά, με το παράδειγμα στο φινάλε με την καρέκλα και την ύπαρξη ή μη ύπαρξή της, να σε στέλνει αδιάβαστο. Είναι έξυπνα όλα όσα αναφέρει ο McDonagh, δεν είναι απλώς εξυπνάδες. Εκεί που ίσως κάποιος θα μπορούσε να βρει ένα ψεγάδι είναι η προσπάθεια του σκηνοθέτη – σεναριογράφου να πακετάρει όλη αυτήν την αποθέωση ανηθικότητας, με έναν ηθικό κόμπο! Κάτι που δεν πείθει και πολύ. Δεν χρειάζεται τούτα τα καθάρματα που κάνουν κόκα πάνω σε αλαξιέρα μωρού (!!!) να έχουν κάποιο ηθικό έρεισμα. Και χωρίς αυτό θα τους λατρεύαμε. Αλλά, να, εντέλει, είναι και καλά παιδιά. Και τρελαίνονται με τους παιδεραστές. Η πιο αναζωογονητική εμπειρία θέασης πέρσι στο Βερολίνο! Μα να βγάζει τη μπλούζα της η Jennifer Lopez στο «Out of Sight» και να μην μας δείχνει τα βυζάκια της – τους νιώθω! Πόλεμος εναντίον όλων λοιπόν!!!
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική